Zo'n klein "stukkie"

Het moest er toch van komen, dan maar direct. Vanmiddag bleek dus bij de test van de kettinglengte, voor zwaarder klimwerk, dat er iets tussenuit moest. Na het eten de fiets leeg gemaakt en z’n “ingewanden” opgezocht. Bij vroegere racefietsen was het heel simpel om de ketting er even af te halen schoonmaken en nog ouderwets opkoken in een plat blik kettingvet maar de milieuregels hebben dat materiaal verboden en langzaam kwam die methode, vooral voor de jongeren, op een gesloten bladzijde die nooit meer zal worden opengeslagen. Dus de kettingpons opgezocht en even de ketting opendraaien, van mijn leven dat het niet lukte, gelukkig had ik ook nog een andere pons en toen was het zo “gepiept”. Wat bleek nu, de eerste pons was een fractie van een millimeter dikker dan de tweede en kon niet door het kettinggat om het kettingasjes naar buiten de drukken, met de tweede ging het gelukkig probleemloos en nu maar hopen dat bij een volgende serieuze test de ketting op spanning zal blijven, het is triest dat zo’n “stukkie” van zo veel invloed is.

Test op ketting lengte

Een drukke dag vandaag, eerst de “rechterveerpoot” demonteren en schoonmaken, in dit geval te veel olie, daarna weer alles in elkaar zetten en constateren dat hij nu in orde is. Vervolgens even iets wegbrengen naar de vuilstort met het karretje en daarna koffie en alvast naar de “testbaan” ( de oprit over het kanaal richting Agriport) om de versnellingen te controleren voor als we straks in de Vogezen terecht komen. Op advies van Kees zou ik de kleinste versnelling maar eens moeten proberen, dat wordt voor het eerst dat het tandwiel voor op een andere schijf komt sinds de aanschaf, de 57 tanden voor zijn af en toe zelfs wat aan de kleine kant. Het werkte wel, onder toeziend oog van Jan Geel, die onderweg was naar mij, schakelde ik voor het kleinste en achter het grootste tandwiel, alles leek normaal dus was mijn oordeel, test geslaagd. Vanaf dat punt meteen maar door naar Kees in Heerhugowaard en via de Oudelanderweg zijn we die kant opgegaan. Onderweg belde Kees al, hij kon zo mee als we aan zouden komen fietsen. Inderdaad we waren nog niet helemaal voor de deur en daar was hij al, met z’n drieën richting De Woude waar we bij Wim eerst koffie hebben gedronken en na wat kletsen werd er besloten om naar een “echte” testbaan te gaan om de zaak serieus te proberen op juiste afstelling en kettinglengte. Aan de andere kant van het Noordzeekanaal op de voormalige vuilnisbelt lopen een aantal leuk slingertjes omhoog dus daar op af. Het leek allemaal goed te gaan maar toen bedacht ik dat op de allerkleinste ook wel iets mogelijk zou zijn, nou mooi niet, alles ratelde over de tandwielen heen en zo bleek dat de ketting zoals bij zo velen niet de juiste lengte had. Het ongeluk wilde ook nog dat de ketting er naast kwam te liggen en dan krijg je paar “smerige takken” maar met wat advies links en rechts kwam het toch weer goed. Het is mij nu wel duidelijk dat de ketting dient te worden ingekort wil ik met de mannen mee omhoog kunnen. Na beëindiging van deze test zijn we weer richting het noorden gegaan, Wim moest nog even iets op de post doen voor Velomobiel en via het postkantoor van Akersloot zijn we naar het pontje gereden waar Wim rechtsaf ging naar De Woude en wij linksom richting Heerhugowaard. Vlak voor “De Waard” zijn Jan en ik links onder de snelweg doorgegaan en is Kees rechtuit gegaan naar huis terwijl wij nog een ietsje verder moesten en zo kwam ik thuis na 136 km en een heleboel wijzer over de kettinglengte.

Stormachtig weer in Friesland

Het is weer gelukt, gewoon een retourtje Oudemirdum, met iets omrijden vanwege een afsluiting langs de dijk werd het net 162 km. Gisteren eerst maar even gebeld of er iemand thuis zou zijn en dat was het geval dus vanmorgen richting Friesland. Heel voorzichtig heb ik eerst de buienradar nog maar eens geraadpleegd want toen ik wakker werd stortregende het. Op het scherm leek dit het laatste buitje voor vandaag dus na het ontbijt omkleden en gaan. Het “mieserde” nog wel wat maar dat ging al spoedig over en op de dijk kon de pet opgeborgen worden omdat het te warm was. Wel erg vreemd hoor, toen ik thuis op de thermometer keek was het 19,2 graden en een uur later was het gezakt naar 17,8 graden, het is te voelen, het benauwde zatte gevoel van gisteren is helemaal verdwenen en met een fris windje ging ik over de Afsluitdijk, de wind kwam achter de dijk vandaan en stond er helemaal dwars op wat voor mij het gevoel gaf dat de luchtstroom in een werveling van rechts opzij kwam i.p.v. links. De rit ging verder heel vlot langs de dijk in Friesland tot ik het bord tegen kwam wat aangaf dat het verder afgesloten was voor doorgaand verkeer. In de omweg kwam ik door Workum waar het Jopie Huisman museum vlak langs de weg wel een plaatje waard was. Vorig jaar ben ik hier nog met Tiny geweest. Aangekomen in Oudemirdum was de ontvangst weer als vanouds, warm en gezellig. De eerste vraag was, : “Heb je jullie vakantiefoto’s mee anders kan je weer terug” Ja zo gaat dat met de tegenwoordige jeugd, maar gelukkig had ik ze bij me en samen hebben we ze bekeken. Toen de kinderen uit school kwamen maakte Fleur er melding van dat ze opa’s claxon had gehoord toen hij voorbij de school reed. Na de broodmaaltijd, vooraf gegaan door een speciaal friesgerecht waarvan ik de naam niet weet, heb ik nog een bak koffie gedaan en ben toen weer richting Middenmeer gereden. Het grootste deel zal wel met tegenwind zijn maar ik zal wel zien hoe het loopt. Het gaat allemaal als een trein en als ik bijna bij de Afsluitdijk ben zie ik langs de weg vlak bij Cornwerd een heel speciale fiets staan. Stoppen en even op de “kiek” de eigenaar/maker van dit voertuig was aan het werk in en bij zijn werkplaats en vertelde dat het een replica was van een Engelse fiets uit ongeveer 1860 die hij voor de aardigheid had gebouwd. Het bleef ondertussen nog steeds erg hard waaien wat blijkt uit de foto met vlag. Het bord op de Afsluitdijk zal waarschijnlijk binnenkort voor Wim van toepassing zijn, hij gaat steeds harder en hier mag het.

Rijden op een fietspad is niet altijd veilig

Vanmorgen was ik weer op tijd “uit de veren” zoals dat zo mooi heet, de meeste beslommeringen van de vakantie zijn weer weg en als het zo uit komt zal ik de caravan weer onder handen nemen en dan is het allemaal 100% verleden tijd voor dit jaar. Nou ja, 100% , t.z.t. kom ik daar nog wel een keer op terug. De weersvoorspelling voor vandaag is nogal twijfelachtig, hoge tot zeer hoge temperaturen en grote kans op regen met onweer en windstoten, zelfs hagel is mogelijk, wat zal ik dan doen vandaag. In elk geval niet te ver van huis want ik heb een hekel aan onverwachte situaties die het rijden in een Quest nadelig beïnvloeden. Eerst even een telefoontje plegen met Tiny en daarna een rondje fietsen, richting Zwaag even bij Leo en Riet langs en bijpraten over de wederzijdse vakanties. Ik heb wel het idee dat het na de rit van gisteren, vandaag weer een stuk gemakkelijker gaat. De snelheid zit er weer redelijk in en het glijdt weer over de wegen. Ik zag, gisteren al en ook vandaag weer, dat de verkeerslichten bij de ingang/uitgang van de polder normaal werken wat voor mij een veilige oversteek garandeert als ik langs de grasdrogerij van Wil Hartog richting Abbekerk ga om via Benningbroek en Wognum de afslag naar Zwaag te nemen. Leo is in de garage bezig een band te vervangen van Riet haar fiets die tijdens de laatste vakantierit is lek gereden. We zitten even later buiten aan een bakkie, heerlijk, en dan bijkletsen over de vakantie, zij in Holland en wij in Zwiserland. We hebben allemaal genoten, het was prachtig zowel voor Riet en Leo als voor ons. Als ik weer op stap lijkt de lucht er echt niet beter op geworden maar ik ga toch maar met een kleine omweg richting Middenmeer, d.w.z. via Zwaag en Oudijk naar Zwaagdijk. Op advies van zwager Gerrit rij ik op Zwaagdijk meestal op de weg want als er iemand zijn erf op gaat zien ze mij over het hoofd op het fietspad, dus ook vandaag, al gauw reed ik achter een aantal auto’s en een trekker die erg langzaam reden omdat er wegens werkzaamheden meerdere borden stonden die aangaven dat 30 km maximaal was. Omdat ik meende meer haast te hebben ging ik weer naar het fietspad en voerde de snelheid flink op en net toen ik het laatste voertuig op de weg zou passeren ging deze, in dit geval een trekker met aanhanger, rechtsaf een inrit in naar het land of zijn erf, flink claxonneren en volop in de remmen hebben me erger bespaard maar zo kom je er weer een keer achter dat op de weg rijden op sommige plaatsen veiliger is dan op het fietspad. Bij Gerrit en Marian, een paar honderd meter verder is niemand aanwezig dus meteen weer door naar Wervershoof en Medemblik om zo rond kwart over 12 weer thuis te komen. Geen spat regen gehad maar als ik me weer heb omgekleed na het douchen is alles nat door de eerste bui.

De eerste rit na 25 dagen, het kraakte bijna.

Daar is ie dan weer, drie en een halve week niet meer aan mijn blog gesleuteld, hoe kan een mens dat volhouden zou je denken, heel simpel een tijdje met vakantie gaan. Wij hebben ons 3 weken vermaakt in Zwiserland, ze zeggen dan weleens “bergie op en bergie af” nou zo was het vaak wel, één van de zwaarste tochten ooit gelopen, voor 65+sers wel te verstaan. Omhoog met de kabelbaan aangevuld met de stoeltjeslift naar ruim 2200 meter en dan lopen naar de hangbrug die over het ravijn ligt, lengte 124 meter en 50 meter naar de diepte, op zich allemaal schappelijk maar we moesten wel eerst afdalen naar 1600 meter over een miserabel slecht pad met keien en keitjes en enorm steil en als je dan bijna beneden bent staat er een bordje dat het nog 15 minuten lopen is naar die bewuste hangbrug met daar naast tevens een aanduiding dat we omhoog nog 1.55 uur voor de boeg hebben en weer steil omhoog nu door het z.g “Aletsch Wald” dus allemaal vlak bij de Aletsch Gletscher. Maar goed het is allemaal weer verledentijd dus nadat de wasmachine al enkele keren zijn programma had afgewerkt leek het me wel verstandig om te onderzoeken of ik nog kon fietsen, het ging maar na ruim 80 km kreeg ik toch af en toe kramp, echt ongetraind dus er zit niets anders op dan de komende dagen maar weer flink oefenen dan kan ik t.z.t. misschien volgen als de echte mannen naar de “Oorsprong van de Maas” gaan. Ik ben even heen en weer gereden naar Tiny want na 3 weken is het gewoon weer afkicken, na 83 km was ik weer thuis en heb net gezien dat het gemiddelde op 32,2 km is blijven hangen. Dat de polder mooi is maar ook erg aan het veranderen, blijkt wel uit deze 2 foto’s, een aalscholver die zijn vleugels laat drogen, dat zag je voorheen niet maar de “zwaaipaal” is zo langzamerhand wel geaccepteerd boven het bloeiende perceel aardappelen. Allemaal in de geest van de tegenwoordige tijd .

Kom ik van een andere planeet ?

De zonnigste dag van deze week ? Mogelijk, er volgen er nog een aantal maar of er nog zo’n zonnige dag tussen zit moeten we afwachten. Het lag in de bedoeling om vandaag naar Oostzaan te gaan en daar rond de middag zo mogelijk hand en span diensten verrichten bij thuiskomst van de “mannen”. Tiny heeft woensdag altijd de oppas over haar 3 kleinzonen, het zijn inderdaad nog “kleine zonen” en dat vraagt onder de middag weleens een handje extra. Onderweg moest ik op een bepaald moment stoppen omdat er een betonmortel-wagen en een landbouwtrekker met een tankwagen er achter de uitrit van het fietspad echt helemaal afsloten. Ik was net een meneer op een elektrischefiets gepasseerd die nu naast mij kwam staan en goedkeurend het gele gevaar taxeerde, “Elektrisch zeker” was zijn eerste opmerking, “Nee meneer gewoon trappen” was mijn antwoord, “Ja, maar wel met elektrische ondersteuning” ging het verhaal verder “Nee alleen maar trappen zonder poes pas” Hij zette nog grotere ogen op en zijn laatste opmerking was “Dan kom je van een andere planeet, dat kan hier niet zo hard”. Zo zie je maar ook op aarde gebeuren nog steeds wonderen want ik was me niet bewust dat ik van Mars of Pluto afkomstig ben. Ik wist een gaatje te vinden doordat de mortelwagen ietsje achteruit ging en zo werd de discussie abrupt beëindigd maar toch wel een prettig gevoel dat ik een “engel” heb gesproken, volgens mij was hij niet van deze planeet. Het ritje naar Oostzaan ging verder in de hoogste versnelling en zo was ik al rond kwart over 11 op de Rietschoot waar Thomas, toen hij mij zag, luid verkondigde dat opa Pé er was en uiteraard moest hij even op de foto in de Quest. Zo rond half 2 ben ik weer opgestapt om probleemloos door en langs “Het Twiske” richting Purmerland en Purmerend weer op te zoeken om verder via de Oostdijk en Oosthuizen steeds verder in noordelijk richting te gaan om na 115 km weer uit de fiets te stappen waar op de totaalteller nu 21.190 km is komen te staan.