Super Woman

We zijn echt in een landstreek waar het leven goed is. ‘s Morgens even naar de bakker om vers brood en dan al zien dat de thermometer voor het gemeentehuis al op 26 graden staat dat geeft de burger weer moed. Ik zag dat het “thuis” ondertussen ook acceptabel weer is geworden en hier schijnt het volgende week richting de 37 graden te gaan, ja en dan begint het wel een beetje erg veel van het goede te worden. We wachten af, wonderlijke situaties hier, een baan gerst naast een grote wijngaard, de eerste voor het bier en de tweede voor de wijn, ja ik zei al we leven hier in een streek waar het leven goed is. Ook nog een super stoer iemand ontmoet op de camping, nee , deze keer geen fietser maar een hardloopster, een Belgische madam die alle dagen 10 km gaat hardlopen en als de teller op 9800 meter is gekomen dan loopt ze nog een rondje op de camping want het moet 10 km worden. Op zich niet bijzonder maar als je dan de leeftijd van deze mevrouw erbij neemt dan neem ik mijn petje daarvoor af, 65 jaar en dan nog zo vitaal supervrouw.

Niet in de berm komen .........

Je moet gewoon niet in deze berm komen, erger dan brandnetels.

Ik moet gewoon weer effies doorgeven dat ik de Quest steeds meer aan het vergeten ben, ik weet nog dat ie geel is en dat ik er graag in fiets maar hier is het ook zo mooi en dan dit weer, echt uitzonderlijk. Ik begin me een beetje aso te voelen, wij hebben hier “alles” en thuis hebben ze niks. Als je nog plannen moet maken dan is dit gebied super in alle opzichten.Maar eh ............ ik kom weer in die banaan, wees gerust, 't duurt even.

Eigenlijk geen nieuws

Even heel kort, ik heb al diverse keren gedacht, “blij dat de Quest niet mee is” soms gaat het dan veel te langzaam en andere keren zou het levens gevaarlijk hard gaan. Maar één ding is zeker het weer is hier geweldig en om in de Quest te rijden veel te warm. Vandaag onderweg met de echte “huistuinenkeukenfiets” achter Tiny aan met haar “electriek” en dan 31 graden door krijgen, je snapt wel da’s niet goed voor een mens vooral als het omhoog gaat. We genieten enorm, ga daar maar vanuit.

Wind ritje van 110 km

Woensdag, mooi weer maar wel behoorlijk wat wind. Maar toch ideaal weer voor een toertje met de Quest dus maar even op en neer naar Oostzaan. Tiny heeft zoals gewoonlijk woensdag oppasdag.  Als ik daar aankom  heeft ze de koffie al klaar en meteen zitten we samen aan een bakkie achter het huis in de zon.. Om kwart over 12 haalt Tiny de jongste twee uit school, Bram de oudste, is op schoolkamp en komt vanmiddag weer terug. Ze rond 1 uur ga ik weer richting Middenmeer, nu met de wind volop op kop. Eerst maak ik nog een paar foto’s achter het huis richting  ’t Twiske, waar ik straks langs ga als ik naar huis fiets. Aan het eind staan en liggen de koeien nogal dicht op het pad en even flink afremmen is wel zo veilig. De laatste 100 meter ligt het fietspad parallel aan de doorgaande weg en in de lichte bocht die er in zit zie ik een “dame” op de racefiets die mij tegemoet komt helemaal links rijden dus even een klik met de claxon ik krijg haar liever niet over me heen, reactie “Nou nou kalm aan hoor” dat dame was voor mij meteen bijgesteld in “trut” als ze zelf niet meer oplet van vermoeidheid moet ze maar thuis blijven. Het tempo blijft redelijk en al heel vlot ben ik weer in de buurt van de vaste route, windmolens en het fietspad in de polder waar een groepje wielrenners, voor de wind, mij tegemoet komt. Ik ben weer binnen na 110 km waarmee het totaal van de teller nu op 78.647 km is gekomen en het is echt waar, “het blijft leuk” met een Quest.

Met de Quest door het Egboetswater

Vandaag ben ik niet weg geweest met de Quest maar heb nog wel tijd “gevonden” om de ervaring van gisteren met een stukje film wat toonbaar te maken. Er is, alweer een heel aantal jaren geleden, een natuurgebied gerealiseerd tussen Wervershoof, Hauwert en Oostwoud wat de naam kreeg het “Egboetswater” en daar fiets ik af en toe doorheen. En zo is dit filmpje ontstaan, je kunt er niet hard rijden omdat er te  veel bochten zijn en het fietspad niet al te breed is. Als je de link hieronder aanklikt bestaat de mogelijkheid om dit stukje mee te beleven op Youtube .

https://youtu.be/nDC3rptRP8c

De Quest en de tuin

Het is vandaag maar een heel klein rondje geworden, even op en neer naar Wervershoof waar Ben en Riet, overigens heel verstandig, aan de wandel waren. Tenminste toen ik aan de deur was bleek er niemand thuis te zijn en dat is een goed teken. Toen ik Wervershoof uit reed kwam ik ze tegen en we hebben gewoon langs de weg gezellig staan kletsen en dat duurde zo lang dat er later nog iemand bij kwam staan, kennis van Ben en Riet en “aangetrouwde” familie van mij en zo werd het nog gezelliger. Daarna nog even naar Aad en Ans die ook al gevlogen waren dus dan naar huis om zelf het zoveelste bakkie koffie in te schenken. Terug ben ik via het “Egboetswater” gegaan, een leuk fietspad door een natuurgebiedje waar veel water is. Dan snel naar Middenmeer en een tijdje tuinman spelen, vlak voor Middenmeer, bij één van de kassen op de hoek bij de Tussenweg staat momenteel een heel stuk reclame op de gevel van de kas, zoete paprika’s ’t is maar dat je het weet. Thuis gekomen eten omkleden en aan de bak. De elektrische snoeischaar van boven gehaald en meteen klaar werk maken. Het is opgeknapt zonder meer daarna nog even het gras maaien en alles ziet er weer schappelijk uit en dat alles na een goeie 47 km trappen.

Uitwaaien met mooi weer.

Bezig zijn met mooi weer is heerlijk en vooral als het een rondje fietsen betreft. Eerst naar Wervershoof om bij Ben en Riet informeren hoe de vlag erbij hangt. Helaas aangekomen op het juiste adres is er wel een open garage maar verder is alles afgesloten. Dan meteen maar door om weer een rondje via de min of meer vaste route af te leggen, een rondje over de omringdijk. Het HEM-rondje in omgekeerde volgorde, Medemblik-Enkhuizen-Hoorn met een kleine uitloop. In Enkhuizen is de Drommedaris weer helemaal een  “zelfstandig” gebouw, de steigers zijn weg, de restauratie is klaar. Over de dijk langs het IJsselmeer gaat het buitengewoon snel, ik ben nooit eerder zo vlug van de “Haringstad” naar de “Coenstad” gereden. Ik ga zoals gewoonlijk zoveel mogelijk langs de buitenkant, weinig verkeer maar wel voorzichtig. Wel is er een verontwaardigde meneer die voorrang neemt ondanks dat ik al bijna de brug over ben en de verkeersregels aan mijn kant heb wat recht van voorrang betreft, neem het niet want zo’n auto is veel harder dan een Quest. De Hoofdtoren in Hoorn staat er overigens in alle rust bij en hier ga ik rechtsaf weer naar de dijk richting Scharwoude en vanaf dit dorpje ga ik rechtdoor via Grosthuizen naar Obdam enz. waar de koeien in de wei een vertrouwd beeld tonen van wat puur Hollands is, groene weiden en zwartbont vee. Ik kom thuis na 97 km en zie dat het gemiddelde toch nog ruim 30,4 km is geweest ondanks de vertragingen door zowel Medemblik, Enkhuizen als Hoorn.

Kort filmpje met de Quest

Het ritje van afgelopen woensdag vanaf Middenmeer via Oostzaan naar de Zaanse Schans en via Alkmaar weer naar huis in een kort filmpje samen gevat.

http://youtu.be/-D4oV4POPEo

Gaan onze "Zuiderburen" onderwijzen in de Quest ?

Het ging goed vandaag, wel wat wind maar af en toe de zon erbij maakt alles meteen zomers en dan een “op en neertje” naar Oostzaan past prima in het programma. Tiny had vandaag oppas-dag en er was iets met één van de fietsen van de jongens dus het zou een combinatierit kunnen worden waarbij het nuttige met het aangename wordt verenigd. Van start zo rond een uur of 9 meen ik en dan richting Hoorn en Purmerend, in Purmerend erger ik me alle keren weer aan die belachelijke “prestige” brug, een kosten verslindend object ontsproten uit het brein van iemand die geen begrip heeft van kosten als een ander er voor opdraait. Na Purmerland neem ik de route door “Het Twiske” het mooiste natuurgebied in de buurt van Oostzaan/ Zaandam. In één van de bochten moet ik inhouden voor de “familie Zwaan”, “Pa Zwaan” zet meteen zijn verenpak op om mij bang te maken, geen last, ik ga meteen weer verder. In “Het Twiske” raak ik toch even van de juiste route af en moet keren om weer verder te kunnen fietsen. In Oostzaan is er meteen koffie en na een paar bakkies ga ik even naar de fietsen van de jongens kijken, het achterwiel wat naar achter zetten, de ketting erom leggen en smeren en alles is weer oké. De “mannen” komen mij enthousiast begroeten als ze uit school komen en even later zitten we aan tafel en eten een broodje waarna ik mijn padje weer ga inkorten. Als ik bijna Oostzaan uit ben bedenk ik dat ik ook wel een beetje om mag rijden en sla af richting Zaanstad om via de “Zaanse Schans” mijn weg te vervolgen richting Middenmeer. Een hele groep ganzen steekt het fietspad over en ze zwemmen in “colonne” snel uit mijn buurt. Bij de “Zaanse Schans is het niet overdruk  en ik draai er vlot doorheen. Aan het einde hoor ik iemand een opmerking maken en ik stop even, het zijn twee onderwijzers uit België die het één en ander wilden weten over de Quest. De mannen zijn hier met een klas van 22 kinderen en we staan zodoende even te kletsen. Ze vinden het echt een super “ding” en de, naar ik aanneem, oudste is toch sterk van plan om t.z.t. met zo’n ding naar school te fietsen, nu doet hij dat ook al alle dagen op een gewone fiets of racefiets , dat weet ik niet precies. Wel weet ik zeker, dat als hij overgaat tot de aanschaf van een Quest dat hij verkocht is en nooit meer om zal kijken naar z’n racefiets. We vervolgen ieder onze eigen weg weer en ik ga richting Wormer en Jisp enz. om  via Alkmaar naar huis te gaan waar ik 126 km zie staan op de dagteller, een leuk ritje was het weer, echt genieten.

Niet fietsen en toch er flink mee bezig

Vandaag stond al aan het begin van de dag vast dat het niks zou worden en dan ga je iets anders doen. Ik dus ook, vanmorgen afstoffen, stofzuigen, enz. enz. even weer “huisman” spelen. Het is me goed afgegaan maar elke keer denk ik, dan hoe kan de gemiddelde huisvrouw zo lang bezig zijn, ik was na een paar uur klaar. Dan wat lezen en prutsen,  allerhande klusjes tot ik een paar platte batterijtjes tegen kwam, o ja voor de Polar als ik die weer een keer zal gaan gebruiken. Zou hij het nog doen vroeg ik me af het is al zolang geleden dat ik hem heb aangeschaft. Dus naar boven het Polartasje opzoeken waarin hij ooit werd geleverd, alles zit er nog in zelfs het bonnetje met datum en bedrag wat ik er toen voor heb neergeteld, in die “goeie” guldens tijd  f 250,- bij Sportshop Slikker in Heerhugowaard en wanneer , ook dat is lang geleden, 17-10-2001 het lijkt een eeuwigheid terug. Alles ingesteld en de borstband omgedaan. Na enkele momenten zie ik dat hij mijn “rikke-tik” heeft gesignaleerd, tussen de 65 en de 70 “tikken” in ruste. Om het uit te proberen ga ik de trap 10 keer op en neer en zie bij de laatste “afdaling” dat hij op dat moment is opgelopen naar 144 “tikken” en na een paar minuten was het alweer gezakt naar 78. Leuk speeltje en of ik hem ooit weer tijdens het fietsen ga proberen, ik weet het niet, mijn dochter Bianca heeft er ook wel belangstelling voor meen ik die gaat af en toe hardlopen en heeft ervaren dat met zo’n apparaat de “vinger aan de pols” een goeie steun kan zijn.

Nog 3 weken wachten dan gaat het open.

Vandaag heb ik te vroeg geoordeeld, dat moet ik eerlijk toegeven. Ik zal het uitleggen, ik was van plan om in Camperduin/Hargen te kijken of het nieuwe fietspad door de nieuw aangelegde duinen langs de voormalige Hondsbosschezeewering al open was. Dus van start om via Noord-Scharwoude naar Schoorldam en Schoorl te fietsen en dan via de Schoorlsezeeweg door de duinen enz. naar Hargen te gaan, zo gezegd zo gedaan. Aangekomen in Schoorl meteen omhoog en zwaar trappend over de Schoorlsezeeweg naar de kust, steeds tegen de wind in maar overal “vloog” het er toch nog over. Bij Hargen zag ik dat het nog niet zover was de buis enz. ter afsluiting lag er nog steeds en een paar wielrenners vonden het, net als ik, jammer dat het nog niet kon. Toen, iets verder, nog even een blik op de “ontstuimige” zee geworpen en omgedraaid, en toen zag ik ze komen, een stuk of 7 a 8 fietsers vanaf Petten over het bewuste fietspad. Hoe kan dat nou, op mijn vraag of de andere kant open was kreeg ik een niet zo’n bevredigend antwoord, “Zweinhunden” ja en dan ga ik ook meteen mijn “stekels” op zetten voor zover aanwezig, en bedacht, “jullie namen het in het verleden ook niet zo nauw met landsgrenzen “40- 45” is nog helemaal niet uit de tijd”, dus dat jullie hier wel fietsen is eigenlijk niet vreemd, maar ik heb me maar ingehouden. Vermakelijk was het wel hoe de één na de ander de gekste capriolen moest uithalen om niet terug naar Petten te moeten fietsen. En dan weer door “binnedijks” naar Petten en zie daar, geen afsluiting, wel lag de buis naast het fietspad. Er kwam net een auto van, ik meen Rijkswaterstaat,  de chauffeur stopte even op mijn verzoek. Ik vroeg hem of het fietspad nu open was of niet, nee was zijn antwoord, de buis ligt aan de kant omdat we er met de vrachtwagen aldoor heen en weer moeten, het zal nog zo’n 3 weken duren voor het officieel open gaat. En zie, hierdoor heb ik te vroeg geoordeeld over de fietsers die in Hargen de laatste echte hindernis moesten nemen. Wel stond dezelfde tekst op de gele papieren, zowel in Hargen als in Petten, maar ja, als je dat liever niet leest ga je gewoon verder. Ik ben omgekeerd en ben via Schagen en Kolhorn naar Middenmeer gereden waar ik net de 78 km vol heb gemaakt.