Kees weet veel van de geschiedenis van "De Waard"

De start is weer gemaakt, de vooruitzichten blijven goed dus een dag meer of minder vooruit plannen is niet nodig, niet dat ik zo’n planner ben, ik zie wel hoe het komt “de dag verlangt het er niet van” , was een uitdrukking die mijn vader vaak gebruikte als het hem zo uit kwam. Gistermiddag heb ik nog iets geschilderd bij mij aan de voorkant van de woning maar in de schaduw en op de wind heb ik daar niet zo erg van genoten, het is wel weer opgeknapt maar door de harde wind en de lage temperatuur begonnen mijn botten bijna te kraken. Dat was er mede oorzaak van dat ik vandaag weer even uit wilde waaien maar dan op mijn manier. Omkleden na het zoveelste bakkie koffie en op pad, eerst maar naar Wervershoof en in de planning, (ja af en toe komt het toch voor) zou ik vervolgens richting Obdam kunnen gaan en mogelijk ook nog even langs Kees in Heerhugowaard. In Wervershoof bij zus Ans langs maar die was er niet maar wel zwager Aad dus het eerste “bakkie troost” buitenshuis was snel ingeschonken. Vervolgens via Hauwert, Nibbixwoud, Wognum, en Spanbroek naar Obdam waar aan de Obdammerdijk geen levende ziel was te bekennen. Dan maar door naar “De Waard” , eerst even bellen of Kees er nog is, hij is op de camping bij zijn dochter en kleinzoon, dus bij sturen en ook richting dit buitengebeuren na korte tijd werd ik gebeld Kees reed in Hensbroek en had het idee dat we achter elkaar aan reden. Hij kon weleens gelijk hebben dus via de Obdammerdijk waar ik toen weer reed richting Oostdijk waar we elkaar tegemoet zijn gereden. Op naar de plaats waar één van de veroveraars uit de oudheid door het ijs is gezakt en toen door de Westfriezen is afgemaakt, Kees weet al die plaatsjes haarfijn te vinden en te omschrijven en zodoende kwamen we ook bij het kerkje van Veenhuizen waar een nieuw onderkomen wordt gerealiseerd voor de graftombe van Reinout van Brederode, Kees wist ook nog te vertellen dat de goeie man ergens anders ligt begraven, ik als “cultuurbarbaar” neem alles aan, ’t is al zo oud en vergaan laat dan maar rusten denk ik vaak. De klokkenstoel die bij deze plaats is gebouwd heeft ook nog een geschiedenis die netjes op een tableau is te lezen. Vervolgens naar de plaats waar de “IJskoning” aan zijn eind is gekomen, een broodje eten een fuut fotograferen voor hij onderduikt en even later op weg naar huis, Kees naar “De Waard” en ik naar de Wieringermeer. Morgen naar Jan, niet vergeten.