Hoe zal ik beginnen, iets schrijven over de polder die me lief is en die nu stukje voor beetje wordt "afgebroken". Als kleine jongen werd ik voor de eerste keer geconfronteerd met De Wieringermeer toen ik een jaar of 9 was. Geboren in 1940 in een dorpje zo'n 10 km van de rand van "de Meer" en opgevoed in en om dat dorp met het kinderlijke idee dat de wereld bij Medemblik ongeveer op hield te bestaan, daar achter lag een oneindig groot stuk land waar bijna geen mensen woonden. Nu zo'n 66 jaar later, waarvan ik er 45 in die zelfde Wieringermeer woon, weet ik wel beter en ben van de polder gaan houden. Als ik dan zo'n rondje polder doe in de Quest en geniet van die lange rechte polderwegen en overal de percelen aardappelen en graan passeer met links en rechts de oranje/rode daken van de boerderijen dan is dat genieten. Maar tijden veranderen alles gaat meer in het groot, producten die "vroeger" als eigen in de tuinbouwsector voorkwamen zoals witlof, rode bietjes, ijbergsla en ga zo maar door staan tegenwoordig in de polder in niet te bevatten oppervlakten en daar is ook alweer een andere behoefte uit voort gekomen. Glas-tuinbouw, heel langzaam gaat de polder verloren zoals hij was, langzaam, het gaat eigenlijk enorm snel in de omgeving van dat zelfde Medemblik schieten de enorme oppervlakten aan het nieuwe fenomeen de grond uit, glas, glas, en nog eens glas. Ik hoop voor de ondernemers dat het ze zal brengen wat er van wordt verwacht maar er voor lopen juichen doe ik zeker niet. Aan de éne kant "Glas" en aan de andere kant een "Randmeer" de polder wordt in rap tempo verkwanseld tot meerdere eer en glorie van de bedenkers.
En daarom, zolang het mogelijk is, probeer te genieten van alles wat er nu nog is. Want wat is er mooier dan gewoon de natuur en niet al die bouwwerken of dat nu steden zijn of een nieuwe "glazenstad"
Met al dat rondrijden is het totaal ondertussen al op 7247 km gekomen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten