Nadat we afgelopen donderdagavond zijn thuis gekomen van een prachtige vakantie in Frankrijk en ik vrijdag de ergste “rommel” wat aan kant had vond ik het hoog tijd om weer even iets te doen met de Quest. Voorzichtig uit de garage gelaveerd en toen op z’n zij gelegd voor het controleren van de bandenspanning. Het was echt nodig dat daar iets aan werd gedaan, zowel links als rechts was de druk beneden de 4 atm. En die heb ik weer naar 7 atm. gebracht, achter waar normaal altijd 5 atm. in zit moest ook wat bij hebben om weer op gewenste spanning te krijgen.
Rustig de straat uit rijden en weer een beetje wennen aan alles wat eigenlijk al vertrouwd is, maar toch ……… Vanmiddag ga ik weer naar mijn vriendin maar eerst even los rijden, voor een kort ritje ga ik naar Obdam een klein heen en weertje van bijna 40 km. Op de Alkmaarseweg neem ik het fietspad aan de noordzijde en kom tot de ontdekking dat het laten groeien van de bermen niet altijd ideaal is, de auto’s hoor je wel maar zie je niet en door het overhangen van het hoge bermgras met zijn diverse andere planten variërend van onkruid tot allerlei grassoorten, wordt het fietspad dusdanig smal dat het hopen is dat je geen tegenliggers op je pad zal ontmoeten.
Als ik op mijn bestemming aankom blijkt er niemand thuis dus leg ik datgene wat ik daar zou bezorgen achter het huis op de tuintafel zodat ze het straks wel vinden. Op de terugreis, toen ik vanaf de Langereis rechtsaf zou slaan naar Middenmeer, moest ik even stoppen voor wat auto’s en kwam er een wielrenner naast me staan. “Dat gaat wel hard zeg in zo’n ding”, ja inderdaad was mijn antwoord maar dat hangt wel van het trappen af. Samen gingen we verder, hij vroeg de weg, hij moest richting Hippolytushoef en dat ligt iets voorbij mijn woonplaats dus samen oprijden en toen kwamen er allerlei vragen,één van zijn vragen was o.a. hoe kom je er zo toe om over te stappen op een ligfiets, dat werd dus een heel verhaal en daarbij noemde ik ook dat in het verleden de racefiets eigenlijk “heilig” was voor mij en dat ik de Telemark tours en de Dolomietenmarathon maar ook La Marmotte een paar keer had gereden. “Wat, La Marmotte, die ga ik zaterdag rijden en ik zie er als een beer tegenop, ik heb me om laten lullen” en toen werd het verhaal nog leuker want ik was net een dag terug uit die omgeving. Ik heb de man gezegd dat het inderdaad een “pittige” rit is maar als je steeds maar je eigen tempo rijdt en je niet laat opnaaien door anderen dan kom je er altijd. Zelf kwam ik er achter dat mijn conditie na de vakantie dicht bij het nulpunt was gekomen, ik zat meer te hijgen dan voorheen maar gelukkig stond bij thuiskomst het gemiddelde toch nog op 35,1 km p/u en dat had ik echt niet verwacht.
Rustig de straat uit rijden en weer een beetje wennen aan alles wat eigenlijk al vertrouwd is, maar toch ……… Vanmiddag ga ik weer naar mijn vriendin maar eerst even los rijden, voor een kort ritje ga ik naar Obdam een klein heen en weertje van bijna 40 km. Op de Alkmaarseweg neem ik het fietspad aan de noordzijde en kom tot de ontdekking dat het laten groeien van de bermen niet altijd ideaal is, de auto’s hoor je wel maar zie je niet en door het overhangen van het hoge bermgras met zijn diverse andere planten variërend van onkruid tot allerlei grassoorten, wordt het fietspad dusdanig smal dat het hopen is dat je geen tegenliggers op je pad zal ontmoeten.
Als ik op mijn bestemming aankom blijkt er niemand thuis dus leg ik datgene wat ik daar zou bezorgen achter het huis op de tuintafel zodat ze het straks wel vinden. Op de terugreis, toen ik vanaf de Langereis rechtsaf zou slaan naar Middenmeer, moest ik even stoppen voor wat auto’s en kwam er een wielrenner naast me staan. “Dat gaat wel hard zeg in zo’n ding”, ja inderdaad was mijn antwoord maar dat hangt wel van het trappen af. Samen gingen we verder, hij vroeg de weg, hij moest richting Hippolytushoef en dat ligt iets voorbij mijn woonplaats dus samen oprijden en toen kwamen er allerlei vragen,één van zijn vragen was o.a. hoe kom je er zo toe om over te stappen op een ligfiets, dat werd dus een heel verhaal en daarbij noemde ik ook dat in het verleden de racefiets eigenlijk “heilig” was voor mij en dat ik de Telemark tours en de Dolomietenmarathon maar ook La Marmotte een paar keer had gereden. “Wat, La Marmotte, die ga ik zaterdag rijden en ik zie er als een beer tegenop, ik heb me om laten lullen” en toen werd het verhaal nog leuker want ik was net een dag terug uit die omgeving. Ik heb de man gezegd dat het inderdaad een “pittige” rit is maar als je steeds maar je eigen tempo rijdt en je niet laat opnaaien door anderen dan kom je er altijd. Zelf kwam ik er achter dat mijn conditie na de vakantie dicht bij het nulpunt was gekomen, ik zat meer te hijgen dan voorheen maar gelukkig stond bij thuiskomst het gemiddelde toch nog op 35,1 km p/u en dat had ik echt niet verwacht.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten