Verkeers vandalen

Hoe zal ik mijn verhaal van vandaag noemen, ik voel nog de adrenaline stromen en zou me bijna nog op gaan winden als ik aan de situatie van vanmiddag denk. Het weer is prima, hoewel het fris is, maar alles met elkaar is het prima fietsweer dus dan ga ik als het half kan, helemaal op pad met de Quest en zo ook vanmorgen. Niet wetende hoe mijn route van vandaag zal gaan ben ik van start gegaan, eerst maar eens de polder uit in zuidelijke richting. Via Twisk en Midwoud kwam ik in Nibbixwoud waar ik via de van der Deureweg naar Zwaagdijk en Zwaag ben gereden en verder over de Noorderdracht naar Blokker. In Blokker heb ik even mijn neus laten zien bij mijn zwager en zus en na een bak koffie weer verder via Hoorn en Scharwoude en dan langs de dijk naar Schardam daar weer rechtsaf en via Beets naar de weg die mij via nog een paar afslagen richting Alkmaar zal brengen. De weg waar ik toen reed gaat rechtdoor naar Alkmaar langs Stompetoren, ik reed op het fietspad en zag toen tot mijn ergernis wat er gebeurde aan de andere kan van het kanaal. Een groepje scholieren, 3 in totaal, waren samen bezig een aantal verkeersremmers met palen zodanig proberen te vernielen door ze dwars af te buigen en erop te springen in de hoop dat de mogelijk af zouden breken. Welk leed ze daarmee bij eventuele automobilisten te weeg zouden kunnen brengen is op zo’n moment niet aan de orde, stoer doen voor een aantal meisjes is op zo’n moment veel belangrijker. Helaas, toen ze in de gaten kregen dat ik foto’s maakte waren ze heel snel weer op weg naar huis, ik ben een stukje omgereden en de gasten achterop gereden en heb ze voor de keus gesteld: “Of jullie keren terug en zetten de palen weer rechtop, of ik stuur deze foto’s door naar de politie, aan jullie de keus” De grootste met een bont jack en dito muts met bolletje erop en brildragend probeerde me nog te overtuigen dat ze hem niks konden maken want we zijn in groep en dan weet je nooit wie het precies heeft gedaan, maar de andere twee keerden meteen de fiets om terug te gaan, die voelden nattigheid. Ik vertelde ze dat ik straks terug zou rijden en controleren of het weer in orde was, ze hadden echter geluk dat een stel jongens wat later daar gepasseerd was de palen weer overeind hadden gezet, maar zoiets is echt spullen van een ander zonder aanleiding vernielen en niet stil staan bij de gevolgen voor andere verkeersdeelnemers. Na deze ervaring ben ik weer verder gegaan richting Heerhgowaard en zo weer naar huis. Het was voor vandaag een kleine 100 km en het totaal is nu op 38.321 km gekomen.

RHWW in actie voor vermiste Pool

Alles wat je in je hoofd haalt kan niet altijd, zo was ik van plan om vandaag even naar Friesland te fietsen, gewoon, net zoals ik al zo vaak heb gedaan naar Oudemirdum bij de kleinkinderen kijken. Maar het weer en vooral de temperatuur hielden me tegen, vanmorgen was het -2,8 C. en een waterig zonnetje dat af en toe weg was. Nee ik kon de stap niet maken, later werd het helder, niet zo’n mooie blauwe vrieslucht maar wel beter als om 9 uur. En toch heb ik dan het gevoel dat ik wel even moet proberen of het allemaal nog goed voelt na een goede nachtrust, het viel mee, alles werkt nog goed en het was ook rond 11 uur nog behoorlijk fris. Omdat ik al een hele tijd niet richting de “Noordkop” ben geweest leek de tijd rijp om maar weer een keer richting Den Helder enz. te gaan. Bij toeval ging ik vandaag via de Molenweg en het Oostpunt om zo via Ewijcksluis naar Den Helder te gaan, voor ik zo ver was zag ik een hele brigade oranje jassen en honden, een mevrouw die daar liep met een paar honden vertelde mij dat ze gingen zoeken naar een meneer van Poolse afkomst die sinds enige tijd vermist was. In de krant las ik vanmorgen wel dat de man in depressieve toestand enige tijd geleden vertrokken was maar als je dit hele gebeuren dan ziet kijk je er wel wat anders tegenaan. Met die gedachte heb ik mijn weg vervolgd maar het liet me toch niet los vooral omdat ik later ook nog een paar politieagenten met een boot uitgerust met buitenboordmotor aan de ander kant van het Amstelmeer zag staan. De groep die bij het zoeken behulpzaam is bestaat uit vrijwilligers die overal waar nodig is bijstand verlenen met zoeken naar vermisten, zowel individueel als bij rampen en zijn uit Gelderland afkomstig ze opereren onder de naam RHWW (Reddings Honden Werkgroep Werkendam) op hun site is er heel wat over te lezen www.reddingshonden.nl . Door deze ervaring is mijn rondje niet echt lang geworden en was ik al thuis na iets van 45 km meen ik, volgende keer beter zullen we maar zeggen.

Te vroeg gejuicht

Het was vandaag zoveel anders als gisteren, koud, geen zon met een kleiner rondje als gevolg. Het liet zich niet zo geweldig aanzien vanmorgen wel was het allemaal al aangegeven door de weerprofeten geen zon , weinig wind met een lage gevoelstemperatuur. Het voelde inderdaad nogal wat kouder dan de thermometer aangaf, waterkoud wordt er dan vaak gezegd, echt “hufterig weer. Mijn ritje van vandaag ging van Middenmeer naar Medemblik dan Wervershoof en Andijk en zo verder naar Enkhuizen. Na de “Haringstad” ben ik verder de dijk langs het IJsselmeer blijven volgen en zag tot mijn grote vreugde dat de borden waren weggehaald die aangaven dat de Zuiderdijk afgesloten was voor alle verkeer. Dus was mijn plan gelijk gewijzigd in een vertrouwd rondje HEM, maar nu in omgekeerde volgorde, dus niet Hoorn-Enkhuizen-Medemblik maar Medemblik-Enkhuizen-Hoorn. Helaas te vroeg gejuicht, na een aantal heerlijke kilometers werd ik van de dijk afgeleid naar beneden en net door de bocht geconfronteerd met een paar borden die ik maar niet heb genegeerd. Dus dat betekende einde goede voornemens en toen leek mijn zin er ook wel een beetje af. Via de Elbaweg ben ik binnendoor gegaan naar Hem en later naar Hoogkarspel om zo weer richting de polder te gaan. Op het laatste stuk heb ik nog een leuk plaatje van een molen gemaakt, echt weer een opgave voor Kees om te raden waar deze “special” is te vinden, aan welke weg of straat staat deze molen en bij welke stad of dorp? Met toch wel een beetje koude voeten was ik na ruim 80 km weer binnen en zeer voldaan.

Als de lagers vervangen zijn

Wat is het weer toch van invloed op alles wat leeft en daar hoort een gewoon mens, zoals ik, ook bij. Vandaag een nieuwe oude ervaring opgedaan, ik wist al jaren dat een Quest een geruisloos super snel vervoersmiddel is maar als je er al heel wat kilometers mee hebt gemaakt dan zijn er toch dingen, buiten de banden en remmen, die slijten. Eén van die andere dingen zijn de lagers, in de vorige berichtgeving schreef ik over de linker voorwiellagers die ik heb vervangen. Ik heb nu tevens de verklaring waarom het niet eerder is gebeurd, je gaat wennen aan gebreken. Als voorbeeld het volgende, ooit toen we met vakantie onderweg waren naar Frankrijk en even waren gestopt werd de wegenkaart nog eens bestudeerd of we nog steeds op de juiste route zaten, klopt, we moeten bij de volgende kruising rechtsaf zei mijn vrouw die altijd de kaartlezer was, ik kon mijn ogen niet geloven dat ze dat al kon zien op zo’n afstand en dat was ook terecht, mijn ogen waren ook niet meer te vertrouwen bleek later toen ik bij toeval tijdens het rijden mijn z.g. leesbrilletje even op had en eerst er overheen en later er doorheen keek, er ging een wereld voor me open. Niet lang daarna was ik bij de categorie brildragers ingedeeld, zodra ik de ogen opende ’s morgens ging de bril op en dat is tot op dit moment nog zo. En zo is het ook met lagers in een Quest, langzaam worden ze minder maar je merk het bijna niet tot het moment dat je ze gaat vervangen dan rijd je gelijk van de hel in de hemel, het klinkt alsof, nee het is echt zo. Wat heb ik vandaag heerlijk geruisloos gezoefd langs allerlei paadje en wegen in Noord-Holland en enkel maar door een paar lagertjes te vervangen. Nou ja , niet overdrijven er speelde natuurlijk meer, gewoon een gelukkig gevoel, de zon, weinig wind, droge wegen, eigenlijk alles om weer een dag te genieten van alles om je heen. Al dwalende door de polders en over dijken kwam ik heel dicht langs Wim zijn domicilie op De Woude, daar in de buurt heb ik de weg langs het kanaal genomen de z.g. Starnmeerdijk dan op een bepaald moment rechtsaf naar het Jisperdijkje om zo de weg te vervolgen naar Neck en Purmerend. Voor ik op het Jisperdijkje was moest ik een tijdje wachten voor een vrachtwagen die wat buizen aan het laden was, maar na een tiental minuten ging hij achteruit naar een ruimere plaats om af te binden en kon ik verder.Van mijn vriendin hoorde ik later dat ik was gesignaleerd door haar tennismaatje, je ziet wel, in een Quest kom en ga je nergens ongezien en toch zijn er nog mensen die zeggen dat je niet opvalt in zo’n “ding” en dat je een gevaar op de weg bent. Laat die “geesten” maar in die waan, die zijn toch niet voor reden vatbaar. Vanaf Purmerend via Kwadijk naar Edam en Volendam, daar even een gebakken visje gedaan en bij Edam nog een plaatje schieten van de dubbele ophaalbrug en toen weer verder naar het noorden waar ik na 120 km weer in de thuishaven ben aangekomen na een “zalig” ritje.

Wiellagers vervangen

Een regendag, ja ook dat komt voor in het Nederlandse klimaat. Dan heb ik mooi gelegenheid voor een inspectie van de voorwiellagers van de Quest. Als ik over mooie gladde asfaltwegen fiets dan hoor ik een geluidje extra wat ik alleen kan plaatsen als lagers die niet helemaal meer 100% zijn. Dus dan op onderzoek uit, de auto naar buiten en ruimte creëren om de Quest op zijn kant te leggen. Eerste wat oude kleden uitgespreid en vervolgens de fiets op de rechterzij gelegd, dan aan de wielen voelen en constateren daar er heel weinig aan mankeert. Het rechterwiel is totaal geruisloos en draait minuten lang door als ik er een “zwaai” aan geef, het linkerwiel is merkbaar luidruchtig en vereist nadere inspectie. Eerst binnenin de 2 moeren op de schokbreker losdraaien en vervolgens de drie borgveertjes van de stuurstangen verwijderen en de stangen van de kopjes afdrukken, alles gaat prima, ook het door schuiven van de kabel van de kilometerteller naar buiten in de wielkast gaat zonder problemen. Vervolgens kan ik het wiel met schokbreker naar buiten halen en de dop op het wiel verwijderen en met een inbussleutel de laatste hindernis verwijderen om het wiel los te halen. Het lagertje draait niet echt “prettig” om zo maar te zeggen dus die zal eruit moeten. In overleg met Theo (van Velomobiel) ben ik voorzichtig begonnen om de oude lagertjes eruit te tikken maar niet voordat ik een paar nieuwe had gehaald bij een plaatselijk mechanisatiebedrijf, het nummer wat ik moest hebben was volgens Theo 6001, ik moet er niet aan denken dat ze er al uit liggen en er geen nieuwe voorhanden zouden zijn. Bij het eerst en grootste bedrijf op dat gebied liep ik het al op, het vakje waar ze behoorden te liggen was toevallig net leeg dus op naar de volgende en daar was het geen probleem. Nadat het eerste lager naar buiten was gewerkt was het tweede geen probleem en konden de nieuwe lagers geplaatst worden. Alles kon weer in omgekeerde volgorde worden terug gezet en geschroefd, voor ik de stuurstangen weer vast zet doe ik er eerst een “klodder” vet op en daarna de borgveertjes weer vastzetten als ik nu aan het wiel draai is hij net zo stil als het rechterwiel en dat was de bedoeling. Toch nog een zeer nuttige dag ondanks de regen en wind waar we het vandaag en mogelijk ook morgen mee moeten doen.

Met paarden is er altijd wat

Het blijft spannend, waar zal ik vandaag terecht komen. Mijn oudste broer kan weer ongeveer terug zijn van een langere vakantie dus daar maar even langs. Mezelf weer “opgetuigd” om min of meer sportief van huis te gaan en ik mag zeggen dat het redelijk is geslaagd. Op naar Wervershoof, daar wonen volgens het telefoonboek wel zo’n 40 of 50 families Koomen dus keus genoeg zou je zeggen, maar slechts (gelukkig) twee zijn maar broers van mij. Toen ik op zijn adres was aangekomen bleek er nog geen teken van leven te zijn dus zijn ze nog niet thuis. Dan maar een paar honderd meter verder naar mijn oudste zus en haar man. Toen ik daar kwam leek ook alles uitgestorven hoewel er wel gezellige muziek was te horen, wat bleek, zwager Piet had weer een “nieuwe” accordeon en speelde erop dat het een lieve lust was. Daar de nodige koffie gedronken en tenslotte toch maar weer verder. Tot nu toe heeft dit alles nog weinig met fietsen te maken, maar ja, je kletst wel eens wat in de ruimte. Al trappende kwam ik via allerlei wegen en niet te vergeten omwegen in en door Hoorn en daar heb ik vooral omwegen gereden, ik was er min of meer verdwaald. En eigenwijs als ik dan ben dacht ik dat ik elke keer op de juiste weg zat om weer buiten de stad te komen en niet op het schermpje van de GPS kijken, ik heb het geweten, toen ik er erg in kreeg dat ik weer het zelfde rondje reed heb ik toch maar het zekere voor het onzekere genomen en even rustig de techniek geraadpleegd, gewoon tweede straat rechts en je zit op de Willemsweg en toen wist ik het weer. Toen verder buiten Hoorn langs de dijk richting Scharwoude, Schardam, Etersheim, Warder en Edam. Bij het begin van Edam op het Oorgat, hoe komen ze aan zo’n naam, moest ik een hele tijd wachten voor de weg weer vrij was. Er kwam een vrachtwagen met een zomerwoning erop die maar net langs de bomen en palen en geparkeerde auto’s kon, dus geduld en nog eens geduld, terug rijden leek me ook geen optie, maar na enige tijd was alles weer voorbij en kon ik weer verder. Via het Edammerdijkje ben ik naar Middelie gereden en vervolgens naar Oosthuizen en toen via Beets naar Avenhorn. Onderweg ben ik twee keer gestopt voor een paard, de eerste keer was dat net voorbij Warder langs de IJsselmeerdijk, de jongedame liep met het paard en stelde het zeer op prijs dat ik was gestopt vertelde ze mij, we hebben even wat gekletst en het beest had er verder helemaal geen problemen mee. De tweede stop was op het Zeevangsdijkje net na Edam, hier kwam een paard op mij af met achter zich een kar met een meneer en mevrouw op de bok, het beest had er meer moeite mee dan de eerste, een beetje springen en van angst zijn behoefte doen op de openbare weg, echt een “wildschijter” zoiets is toch geen wildplassen anders moet het nog bestraft worden ook volgens de mensen die het voor het zeggen hebben. Mijn ritje heb ik zonder verdere opvallende voorvallen af kunnen maken en bracht mij met heel veel voldoening na 110 km weer thuis.

Skaserstoid.

Hier een stukje puur onvervalst Wesrfries, geschreven door Gerda Wester-Koomen, niet ver van deze molen is het verhaal "uit haar pen gevloeid", het is alsof ik zelf weer thuis op de schuurzolder stond.


As ’t al puur wat nachte vroren had en d’r al pitteg ois lag, werd bai oôs de skaaspan van de boetzolder haald. ’t Was ’n groize pan van emaille met van die witte stukkies er in, grois gewolkt hiette dat heêl netjes. D’r was gien dessel meer bai. De pan zat vol skase. As eerst most je je oigen maat zien te begaan, met ’n beetje geluk lukte dat en aars nam je skase die ’n maat grôter of kloiner ware. In die houten onderkantjes sting niet allien de maat, maar was ok de l of r in ’t hout perst. Op die menier kon je makkelijk ’n stel bai mekaar vinde, want ik hew nooit zô op ’t oug verskil tussen de rechter- en linkerskaas ondekt. Wanneer je ’n steltje bai mekaar hadde was de volgende stap; hieltjes inspectere. Zatte ze d’r nag in, was ’t leertje nag sterk genog of was ie al skeurd of ofbroken. Ok vóór zatte van die leertjes, maar as die weg ware of stik den kon je ’t skaaslint ‘r evengoed wel deurtrekke en skaasende heengaan. Maar zonder hieltje ging dat niet. ’t Skaaslint had mooie oranje kleure en was onwois sterk. ’t Was ’n soort breid lint dat weven was van linnen of zo.
In oôze skaaspan zat tussen alle Friesedeurloupers ien stel skase met riempies, die kon je nag meer antrekke bai ’t vastmaken dan ’t skaaslint. Maar dat ware ok houtennore, die ware voor as je al pitteg skase konne. En we hadde ien stel rondraaiers, die ware vroeger van m’n vader of moeder weest. Dat stel heb ik later nooit meer zien. Maar oigelijk reed gien mens deer meer op, want iederien wou hardraaie.
As den de skase voor mekaar ware, bond m’n vader ze onder. Hai was onwois sterk en kon ze zo goed vastbinde dat ze nooit meer los gaan zouwe. Oftig werd ‘r ’n zaddoek tussen douwt op de plaas weer de strik knoupt werd, den kreeg je minder last van die ansnoerderaai, want je leerze werde hêlegaar bai mekaar trokken. Dut alles beurde allegaar nag mooi in huis bai de warme kachel. As je den “pikt en dreven” ware, sjaal om, mus op en wante an, ging je op de rug van vader nei ’t ois. Deer stond al ’n stoel klaar weer je geloik houvast an hadde. Meer voordeêl hew ik in die stoel nooit zien, want as je den de stoel nam om vooruit te kommen, ware de pôte zô stroef dat je d’r meer last as voordeêl van hadde. En nei veul gemedder had je den zômaar wat streke zet, weernei ik den altoid weer opkeek van de plek weer m’n skase zatte. Vader had ze zô strak onderbonden, ’t kon niet verkeerd docht je. Maar bai moin zatte alletwei de skase weer an de zaikant van m’n biene. Maar den pas kwam ’t geëtter, nou most je ze zelf onderbinde. Dus op de rand van de skuit; zo’n oizeren weer je ’n koud gat van kreeg, weer opnuw binde. Wante uit, dus kouwe hande. Ik was vezelf lang niet zô sterk as m’n vader, dat bai moin was ’t meer onderbinden as skasen. Deerbai kreeg je nag onwois zere enkels. De briebels hingen onder je neus. ’t Leek wel ien bonk ellende.
Maar weer ik ‘t nou zô van op an heb, dat nei zoveul stoetelighoid, ik bloid terugdenk an die kouwe winters, dat ik leerde skasen op ’t ois.

Fietsen met aan het eind een schaatstverhaal

Wat weer een dag, niet direct overmatig zonnig, maar zeer geregeld was er een glimp van het hemellichaam te ontwaren achter en tussen de wolken. Na mijn tweede bakkie koffie en even een telefoontje naar mijn vriendin ben ik me om gaan kleden in het vrijetijdspak oftewel fietsoutfit. Het was de bedoeling om vandaag eens langs één van mijn zes zussen te gaan, die woont alleen en is soms wel eens thuis, inderdaad soms, dus vandaag niet en dan is het volgende adres één van mijn …tig schoonzussen die een paar kilometer verder woont. Deze was wel thuis, Gerrit, haar man, was er niet die was ook met zijn hobby bezig vertelde ze, zij was met nog twee dames bezig met het uitzoeken van adressen en herinneringen ophalen om als er voldoende animo zal zijn een reünie te organiseren van/voor een vroegere groep handbalsters van Zwaagdijk. Omdat ik wel begreep dat ik ze met mijn bezoek volledig uit hun concentratie had gehaald ben ik maar weer snel verder gegaan en heb mijn weg vervolgd richting Hoorn, Bobeldijk, Avenhorn en dan richting Middenbeemster, allemaal wegen waar er heerlijk doorgefietst kan worden, geen stoplichten of gevaarlijke oversteken. Toen ik toch al zo ver was leek het me niet onverstandig om even langs mijn vriendin te fietsen hoewel ik er van uit ging dat ze niet thuis zou zijn. Wat ik dacht is helaas waarheid geworden, ze was er niet. Omdat het weer langzaam steeds gunstiger leek te worden m.b.t. de zon ben ik verder gegaan richting Purmerend en daar langs het Noordhollandskanaal richting Oost en West-Graftdijk en zo op naar Alkmaar, omdat de wind uit het Zuid-Westen kwam had ik op een bepaald moment alles de wind mee en hoewel ik op de heenweg af en toe naar de golfjes in het water moest kijken om te zien of ik nou voor of tegenwind had kon ik wel heel goed merken dat ik nu in het voordeel was, de teller stond steeds boven de 40 km en dan besef je weer dat je een enorme bofkont bent dat je zomaar rond kan toeren en dat het leven zo kwaad nog niet is. De Boekelerdijk richting Alkmaar is een soort racebaan voor fietsers en vooral voor Questrijders, goh, wat vlieg je daar over. Bij Alkmaar slechts één stoplicht bij de oversteek van de Noordervaart en dan over de nieuwe weg richting Slingerdijk dan rechtsaf, eerste weg links vervolgens eerste weg rechts en verder langs de Noordschermerdijk tot aan Rustenburg en dan langs de Oostdijk naar Obdam waar ik aan de Obdammerdijk weer even een bakkie ben gaan halen, bij weer één van die zes zussen die wel thuis was. Na wat bijkletsen over van alles en nog wat en vooral het lezen van een stukje puur Westfries ben ik verder gegaan naar huis, nog maar klein 20 km en daarmee was de 123 km vol en is het totaal hiermee op 37.867 km gekomen.
Dat stukje puur Westfries van mijn zus, het gedeeltelijke brein achter het Westfrieslandspel, zal ik in een apart verhaal weergeven.

"Oei, oei wat een woei"

Ik moest er even uit, harde wind en regen hebben me lang genoeg binnen gehouden maar aan het einde van de middag leek het ene wel beter maar dat andere juist niet. De regen was over maar de wind, oei oei wat een loei, tegen de wind in, geen probleem, schuin tegen de wind in, geen probleem, maar daarna kreeg ik een stuk van een kilometer of 5 de wind echt van opzij over een kale vlakte, ik kan je garanderen dat er dan aan de “boom wordt geschud” ik was blij dat ik weer thuis in de garage was met de Quest. Slechts 26 km is hij uit gelaten, (en z’n baasje ook) maar toch, wat is het dan heerlijk in die wind, alle “slomigheid” waait in één keer van je af, een dag in huis zitten met dit weer is echt niks voor mij. Lang heb ik het aangekeken, zal ik wel of zal ik niet, gelukkig ben ik nog even gegaan en kwam zodoende weer een nieuw bord tegen, geen verkeersbord maar een aankondiging van een Park, bij een park denk ik aan iets heel anders, als je via internet Park opzoekt staat er het volgende : Een park is een door de mens ontworpen en aangelegd groen gebied met een recreatieve functie. In parken staan vaak dikke oude bomen en vaak zijn er vijvers. Soms gaat een park vloeiend over in een bos. Een park kan bestaan uit tuinen in verschillende stijlen zoals Engelse tuin, Franse tuin, Japanse tuin. Een speciaal soort park met een grote collectie verschillende bomen wordt een arboretum genoemd. Nou dit is iets heel anders, zeg maar weer iets nieuws onder de Agriport-vlag hier is het t.z.t. mogelijk om als je erg veel geluk hebt je dagelijks brood er in te verdienen, de tijd zal dat leren, maar de twijfels zijn groot en niet alleen bij mij. Mijn ritje ging daarna schuin voor de wind en zonder te trappen ging het tellertje al boven de 45 km dus uitkijken en af en toe een beetje afremmen. Ik durfde door de harde wind niet over het viaduct te gaan omdat daar geen groenafscheiding staat waardoor ik wat minder zijwind zou hebben en ben via de “oude” route naar de Flevoweg gegaan waar ik zelfs links langs de vangrail ben gaan fietsen, er was verder geen verkeer op die weg, om maar zo min mogelijk wind te vangen nu de laatste kilometers 100% van opzij kwam.

Opklaringen vanuit het Zuiden

Waar blijft de tijd, zo is het maandag en zo lijkt de week alweer voorbij, de ene dag zo maar een rondje, de tweede dag een rondje in de mist, de derde dag een rondje met Kees in de zon en vandaag gestart met een zwaar bewolkte lucht maar met de wetenschap dat het vanuit het zuiden zou opklaren en de verwachtingen zijn helemaal uit gekomen. Ik was nog maar een kwartiertje van huis toen de lucht , inderdaad, helemaal licht werd vanuit het zuiden. Even later reed ik in de zon en tot ik thuis was heeft hij aldoor zijn best gedaan. Als eerste naar mijn jongste zwager die sinds kort zich ook waagt aan wielrennen en daarbij tot de conclusie was gekomen dat je behoorlijke koude voeten kan krijgen in die fietsschoentjes. Ik had nog een stel overschoenen die ik zelf niet gebruik en heb die bij hem afgegeven, ik hoop dat hij er iets aan heeft. Mijn tweede, geplande, adres is in Bovenkarspel, even langs bij mijn jongste schoonzus, veel lawaai in de schuur, allerlei verlengsnoeren op de inrit zelf een lange “lijn” met brandende verlichting maar nergens een kop te zien. In de schuur stond de radio ingeschakeld met hoog volume en de binnendeur in huis was vast dus er is niemand bij de “werken”. Dan maar door naar een andere schoonzus en zwager in Westwoud, ondertussen was het al rond 12 uur, inderdaad die waren thuis maar zaten net aan tafel wat heel logisch was, wie komt er ook op zo’n ongelukkige tijd. Toch had Githa binnen de kortste keren koffie en hebben we evengoed een tijdje gezellig zitten kletsen en zo hoor je ook weer eens wat nieuws van de familie. Vanaf het “Zittend” zo heet die weg nou eenmaal, ben ik richting Provincialenweg gereden en daar rechtsaf naar Hoorn, door Hoorn naar de dijk voorbij “Het Park” en daar weer een heel eind de kust gevolgd. Bij Warder ben ik weer rechtsaf gegaan om zo zoetjes aan weer richting Middenmeer op te zoeken. Uiteraard gaat dat bij mij meestal met wat omwegen en ook vandaag was dat weer geval, via Beets, Oudendijk en Avenhorn kwam ik weer een beetje op koers en was na ruim 110 km weer thuis. De totaalscore staat nu op 37.717 km

"De molen van Kees"

Gisteravond na onderling contact met Kees afgesproken dat we vandaag langs de molen zouden gaan die Kees aanzag voor de molen die ik gisteren op mijn blog had geplaatst. Onderling is er weinig verschil denk ik, dus de “gok” die Kees had gemaakt was echt niet zo onbegrijpelijk. Vanmorgen rond 11 uur zou Kees hier langs komen en we zouden dan eerst koffie met gebak doen, dat is ook niet alle dagen zo maar nu kon het wel, hij had tenslotte de moeite genomen om zijn hersens te pijnigen met de vraag waar die “rot”molen ook al weer stond. Tegen half 12 verscheen het gele monster op het pad bij mijn huis en hebben we koffie gedronken met iets erbij. Vervolgens zijn we richting Slootdorp gegaan en dan via de Nieuwesluizerweg naar Wieringerwaard, langs de watertoren richting Anna Paulowna en net voor het Oude Veer linksaf de Kneeskade op waar al na een paar honderd meter de “molen van Kees” staat. Inderdaad hij lijkt erg op de molen bij het “Blankendaelpark” in Tuitjenhorn, na enkele foto’s te hebben genomen zijn we weer verder gegaan, op naar Oudesluis en door Oudesluis naar de Korte Ruigeweg en die volgen tot aan de Provincialeweg. Omdat Kees vanmiddag tussen half 2 en 2 uur thuis moest zijn hebben we de route wat ingekort en zijn richting Schagen gegaan. In Schagen kwam Kees op het idee om even bij zijn zoon Maarten langs te gaan, de man de prachtige messen maakt en die daarnaast als grote hobby, het opknappen van oude VW busjes heeft. Hij was nu bezig met een hele ouwe uit 1965 en als die straks weer op de weg komt dan is hij de eerste 65 jaar niet meer “af te boeren” alles wordt grondig aangepakt en als nieuw weer gemonteerd. Na dit bezoekje hebben we de laatste kilometers vol gemaakt richting Heerhugowaard via Warmenhuizen en Noord-Scharwoude bij het sluisje is Kees rechtsaf gegaan de kortste weg naar huis en ik ben met nog een klein omweg richting Middenmeer gegaan waar ik na 73 km weer op de “stal” ben aangekomen. Een heerlijke rit met vrij geregeld zon en alles alweer zonder kap gefietst.

"Een gezegende dag"

Vandaag is een gezegende dag mag ik veronderstellen, ik zal uitleggen waar ik deze “wijsheid” op baseer. Vorige week werd ik gebeld door een mevrouw hier op het dorp dat ze a.s. dinsdag de 13e de kerk weer een schoonmaak beurt wilden geven en of ze op mij kon rekenen, ik heb toegezegd dat ik er zal zijn net als de voorgaande keren, uitzonderingen daar gelaten. Dus vanmorgen om 9 uur zat ik in de kerk en niet in de fiets en als je dan zo’n dag, na ook nog 91 km te hebben gefietst, niet gezegend mag noemen dan weet ik het niet meer. Het klinkt nu alsof ik alles in mijn eentje heb gedaan, niets is minder waar, we waren met 8 mannen en 6 vrouwen en om 11 uur was alles weer aan kant en hadden we ook nog koffie gedronken, hier gold echt”vele handen maken licht werk”. Toen ik weer thuis was heb ik me omgekleed en wat gegeten en ben om 12 uur van start gegaan. Ik ben voor mijn gevoel overal en nergens geweest en dat had voornamelijk te maken met de af en toe lichte motregen en de mist of nevel die je overal tegen kwam, helder zicht was er nooit. Een moment was ik nog van plan om naar Wieringerwerf te rijden waar vandaag een oefening zal worden gehouden met land en luchtmacht en dan vooral de training met helikopters op de Robbenplaat, een industriegebied dat tussen de drie dorpen Wieringerwerf, Slootdorp en Middenmeer in ligt. Maar met zo weinig zicht geloof ik niet dat er iets leuks valt te fotograferen en bovendien hoorde ik via Radio Noord-Holland dat er gevlogen gaat worden na half 4 en dan ben ik meestal weer thuis. Op mijn rondje van vandaag kwam ik ook nog een leuk plaatsje tegen waar ik deze bijgaande foto heb gemaakt, voor Kees misschien aanleiding om het juiste antwoord op de vraag te geven, “Waar staat deze molen met ophaalbruggen ? “ voor het juiste antwoord is er koffie met … op z’n minst koek. Ik heb niet iemand die meteen in de auto springt en om gebak gaat zoals Marian.

Niet over ijs, wel op asfalt.

Maandagmorgen, de vorst is op dit moment helemaal van de baan, er worden geen Questen meer op het ijs verwacht. Ik heb de ervaringen van Wim en Kees gelezen in hun resp. blogs en kan helaas geen bewondering hebben voor hun waaghalzerij, want in mijn ogen is dat het wel een beetje. De eerste keer in de buurt van Wim’s onderkomen bij De Woude heeft Kees zijn eerste natte ervaring opgedaan en afgelopen weekend heeft hij de verleiding niet kunnen weerstaan om op Wim’s voorstel in te gaan en via het Hoornse Hop nog een keer de proef op de som te nemen met “ijsquesten” gelukkig voor beide mannen is het goed afgelopen want met een Quest door het ijs gaan lijkt me enorm link, de voeten in de toeclips en als je door het ijs heen zou gaan je zelf aan de rand van de Quest omhoog drukken die dan al geen “ondergrond” meer heeft omdat hij in het water wegzakt. Als de mannen dit lezen zullen ze zeker reageren en mij in het ongelijk stellen, oké daar heb ik best vrede mee, maar ik blijf geen voorstander van dit soort experimenten. Vandaag maar weer een gewoon ritje over het asfalt, eerst maar naar en neef van mij die ze onlangs in het MCA in Alkmaar voor een kleine ingreep bijna naar het hiernamaals hebben gewerkt door wat onvoorzichtig met de man om te gaan en enkele bloedingen niet tijdig te hebben opgemerkt waardoor hij momenteel, na 5 weken ziekenhuis nog niet thuis is terwijl op voorhand 1 nachtje als uitgangspunt was gesteld. Zo zie je maar medische missers zijn dichterbij dan je denkt. Vandaar ben ik doorgereden naar Obdam even de familie situatie op een rijtje zetten en toen door naar Hoorn. Ik had verwacht dat er al bergen kruiend ijs zouden zijn te zien maar dat viel tegen en met wat omwegen ben ik weer op Middenmeer af gegaan en was na 81 km weer binnen.

De oude "Stalen Noren"

Wat een weekend, volop schaatsen, 3 dagen achter elkaar. Vrijdagmiddag kwam ik bij mijn vriendin die al enthousiast had gebeld en gevraagd of ik mijn schaatsen mee wilde nemen dan gaan we schaatsen. Mijn oude “beestjes” vorige week van de vliering gehaald en geïnspecteerd op grote gebreken, dat viel allemaal wel mee, de schoenen van de ruim 50 jaar oude “stalen Noren” ( ik kreeg ze toen ik 18 jaar was) waren wel aan een poetsbeurt toe maar de ijzers waren nog een goede staat dus dat wordt weer proberen sinds zo’n 10 of 12 jaar geleden dat ik er op heb gestaan. Vrijdagmiddag naar Watergang, een parkeerplaatsje voor de auto gezocht en heerlijk samen kilometers kunnen schaatsen op spiegelglad ijs zonder scheuren of rommel. Zaterdag samen met haar zoon een rit gemaakt in de omgeving van Avenhorn, Ursem en Schermerhorn waar we onderweg bij een “Koek en Zoopie” een zwager van mij tegenkwamen met een vriend die ons meteen iets te drinken aanboden. En zondag weer een prachtige rit gemaakt vanaf Neck over brede sloten waar in het eerste stuk vrij veel scheuren zaten maar waar op de grote brede stukken kilometers lang weer heerlijk gegleden kon worden. Echt een weekend waarin ik de Quest niet heb gemist, dus er is meer tussen hemel en aarde als een Quest.

Geen marathon op natuurijs

Geen marathon op natuurijs, gewoon een heerlijk rondje in de Quest. Eerst had ik nog wel het idee om die kant op te fietsen maar omdat de kans op mist aanwezig was ben ik maar van gedachten veranderd. Gestart in Middenmeer met volop zon, de eerste foto die ik onderweg heb gemaakt is het gezicht op Medemblik vanaf de Koggerandweg, echt Medemblik, de molen ,het raadhuis, en de 2 kerken, dan eerst even bij mijn jongste broer langs in Wervershoof, hij en zijn vrouw waren thuis en dat is dan meteen aanleiding voor koffie en kletsen. Na het tweede bakkie en nog even kletsen ben ik weer opgestapt met het idee om maar weer naar huis te fietsen, de zon die ik in het begin had is helemaal weg en er is mist voor in de plaats gekomen. Maar op een bepaald moment dacht ik toch nog weer een flauw zonnetje te ontwaren en dat was meteen de oorzaak om het stuur om te draaien en niet Linéa recta naar huis te gaan. Het was erg afwisselend dan weer zon dan weer bewolkt en af en toe flink mistig. Omdat het toch Hollands schaatsweer is ben ik op verschillende plaatsen naar de grotere sloten gereden om te zien waar men overal aan het schaatsen was, nergens, nou nergens is te veel gezegd, op één plaats vlak bij Opmeer zag ik 2 mensen op schaatsen en op de ijsbaan bij Rustenburg werd volop geschaatst en verder geen “kop” te zien, mijn conclusie is dan ook dat het ijs lang niet overal betrouwbaar is. Wat wel betrouwbaar is, gewoon een rondje in de Quest en niet zeuren over de temperaturen het is nu eenmaal winter en een rondje van 93 km heeft me alleen maar goed gedaan.

Dicht bij huis

Vandaag heel lang gedacht, het wordt niks door de sneeuw en ijzel situaties, maar zo rond half 2 leek de buienradar dusdanig positief dat ik de stoute schoenen heb aangetrokken en ben voor een klein rondje op pad gegaan. Richting het noorden via Slootdorp de Quarantaineweg op zoeken op de punt van Wieringen en dan via de “buitenkant” naar Den Oever. Net voorbij het kleine gehucht Stroe op de Bierdijkerveldweg stond een auto aan de kant en er stonden twee mensen naast met een enorme telelens op een fototoestel, dus dat moet wat beloven. Inderdaad er liep een lepelaar in het water en dat beest vloog niet weg maar ging gewoon door met fourageren ondanks de mensen in de buurt met de auto en ook de opvallende Quest was voor het beest geen aanleiding om weg te vliegen. Ik heb ook mijn best gedaan om er wat leuks van te maken, kenners zullen er wel een andere mening over hebben maar ik vind het een leuk plaatje. Op mijn vervolg route via Den Oever kwam ik na de fietstunnel bij de Afsluitdijk bij de Hofmanshaven ook wel Zuiderhaven waar nog werd geschaatst ondanks het vele water op het ijs. Via de Noorderdijkweg ben ik tot aan de Oosterterpweg gereden en zo weer naar Middenmeer waar ik na 50 km weer thuis stond.

Anders dan anders naar Marken

Alles liep anders dan de planning, vanmorgen op tijd er uit en alles nog even nalopen voor een rit bij lage temperaturen. Het was de bedoeling om rond half 9 weg te rijden, de thermometer gaf op dat moment -6,8 graden Celsius aan, is dit nog verstandig was het eerste wat ik dacht, maar gistermiddag was het ook heerlijk en straks komt de zon er weer bij. Het lag in de bedoeling om vandaag samen met Kees en Wim een rit uit te stippelen over de diverse dijken van een aantal polders in Noord-Holland, o.a. Schermer, Beemster, Wormer en Purmer en eventueel nog wat van dat soort paadjes die om een vroegere plas heen liepen. Rond half 10 kwam ik bij Kees in Heerhugowaard waar de koffie het weer goed heeft gedaan, Marian zat samen met haar dochter al bij een warme kachel en na de koffie zijn we vertrokken naar De Woude waar we Wim op zullen pikken voor de volle ronde. Daar aangekomen via de tijdelijke pontonbrug leek alles in eerste instantie in diepe rust zoals dat bij De Woude hoort, maar nee hoor, Wim kwam via de zijkant ons welkom heten en ook daar weer een “bakkie” gedaan en even praten over wat we wel of niet zouden gaan doen. Omdat de kans bestaat dat de smalle dijken niet overal ijsvrij zijn besluiten we om de route een andere keer te rijden en nu, mede naar aanleiding van een paar bevroren grasfoto’s van mij die ik gisteren had geplaatst, werd er besloten om naar Marken te fietsen, misschien komen we daar de zelfde situaties tegen. Via Spijkerboor en Purmerend zijn we richting Kwadijk gegaan en zijn met een ommetje in Edam aangekomen waar we richting Monnickendam namen en zo naar Marken. Onderweg zijn we even gestopt op de dijk om een moment aandacht te besteden aan een groep ijszeilers op de Gouwzee die helaas geen zuchtje wind hadden en op een “kluitje” bij elkaar bleven staan. Toen we na een paar kilometer in Marken kwamen wist Kees de weg door de smalle straatjes naar de haven waar we bij Cafe Eethuys Restaurant “De Taanderij” een bakkie hebben gedaan. Onvoorstelbaar dat je op 6 januari buiten op een terras in de zon zit. En geen verwarmd terras, nee gewoon heerlijk in het winters/voorjaars zonnetje. Omdat het net op de hoek ligt waar ook veel wandelaars langs komen was er al snel veel belangstelling voor de gele fietsen en werden er weer diverse foto’s gemaakt waarbij wij uiteraard een aantal keren de fotograven hebben verzocht om met onze toestellen ook wat te “schieten”. Na de cappuccino zijn we weer verder gegaan, Kees en Wim zouden nog via Holysloot enz. gaan maar omdat ik er al een paar kilometers meer op had zitten en ook nog even naar de winkel moest voor mijn warme hap voor vanavond ben ik bij de splitsing afgeslagen richting Middenmeer waar ik rond half 4 binnen was na een rit van 142 km bij een temperatuur die heeft gevarieerd van -6,8 tot ik thuis kwam bij -2,1 graad Celsius. Geen last van de kou gehad, hoewel ik een moment dacht dat mijn tenen los in de schoenen lagen, gelukkig viel ook dat later erg mee en bleek er niets aan de hand te zijn. Het was een prachtige rit met schitterend weer.

Geen ijs wel pegels

De beste wensen, oké dat is eigenlijk oud nieuws maar ik hoorde vanmorgen via de radio dat het nog “mag” t/m 6 januari. Het leek na afgelopen weekend allemaal over te zijn maar niets is minder waar, de vorst komt terug of gaat nog niet helemaal weg, net hoe je dat uit wil leggen. Het weer is nadat de bewolking van vanmorgen weg was getrokken prachtig, geen wolkje meer te zien en een gezonde vrieskoude lucht. Dus dan lokt de gele driewieler mij naar buiten en blijft er niets anders over om maar even de “banaan” uit te laten. Zo rond half 12 even een klein uurtje helpen met het lossen van kuikens en na eten, omkleden en op pad. Omdat ik bij vertrek toch wel even heel erg voorzichtig van start moest gaan i.v.m. een enorme glijbaan, als een straat geen zon krijgt en er ligt van gisteravond laat een heel dun laagje sneeuw wat vast wordt gereden door de auto’s, dan begrijp je wel dat er risico’s zijn om uit de bocht te gaan of zelfs om te slaan. Toen ik op weg was om naar Obdam te rijden bedacht ik dat ik ook wel langs de haven van “Oude Zeug” zou kunnen gaan om langs de rand van het IJsselmeer mogelijk wat unieke plaatjes te maken. Dus al heel snel werd de koers aan het einde van de Alkmaarseweg gewijzigd in richting Medemblik. Onderweg ben ik nog langs de grasdrogerij van Wil Hartog gereden om zo langs het Marepad naar Opperdoes te gaan, het bleek “linke soep” over dat pad veel plassen die waren bevroren en als je dan over een bochtig pad gaat dan glijd je bij elke bocht rechtuit en dat liet me wel een aantal keren flink schrikken. Maar goed, weer verder, bij Medemblik de polder weer in en rechtsaf langs gemaal Lely, om langs de dijk de haven van “Oude Zeug” op te zoeken. Er bleken meer belangstellenden te zijn die de aparte beelden probeerden vast te leggen, ik ben even uit de Quest “geklommen” om wat dichterbij de waterkant te komen en zo mijn “prentjes” wat meer van dichtbij te kunnen maken. Al met al een klein rondje van maar 46 km maar wel lekker even opgefrist na al die feestdagen.