Het weer is precies wat ze ons in het vooruitzicht hadden gesteld, harde wind vanuit het westen dus voorzichtig als ik eventueel op pad zou gaan. Ik lees nu op de buienradar dat er langs de zee windstoten kunnen voorkomen tot 70 km p/u, dat zou wel eens interessant kunnen zijn. Als ik naar Den Helder ga kan ik over de Zeepromenade langs het Marsdiep rijden en dan zie ik wel. Richting de “Marinestad” viel het allemaal best mee, achter de rijen bomen en struiken viel er van de harde wind weinig te merken, de open stukken gaven ook weinig problemen en zo kwam ik na een goeie 30 km in Den Helder bij de haven waar de boot naar Texel vertrekt en aankomt. Het eerste stuk was prima te doen, ik heb zelfs nog een foto gemaakt van een Franse vrachtboot die daar schijnbaar voor anker lag. Maar toen ik eenmaal om de “hoek” kwam werd het serieus, de wind stond dwars op de fiets en alle hens aan dek was nodig om een beetje in een recht spoor te blijven. De grootste handicap was mijn bril, al na enkele honderden meters was het gewoon matglas door het zoute water dat door de golven werd opgeblazen, over de hele kuststrook hing een nevel van dit zuivere natuurproduct ook mijn gezicht en lippen zijn rijkelijk beneveld door deze zoute substantie, dit had ik zo erg, nog niet eerder ervaren, maar het was wel leuk. Een foto maken van dit woeste geweld wilde ik wel maar durfde het niet omdat ik bang was dat de lens dan ook “beneveld” zou kunnen raken waardoor het toestel minder bruikbaar zou kunnen worden. Toen ik na de geasfalteerde weg weer in het duingebied kwam ben ik eerst gestopt en heb mijn bril weer “toonbaar” gemaakt, ik kon toen weer zien waar ik heen moest. Op de fietspaden werd ik geregeld gezandstraald en voelde het alsof ik in een woestijn rond reed. Alles langs en door de duinen over een mooi golvend fietspad tot aan Callantsoog en daar langs de kust gebleven tot Petten waar ik toch weer langs de zee ben gaan fietsen in de hoop toch nog een plaatje te kunnen schieten van het woeste natuurgeweld, vergeet het maar, het was hier nog erger leek wel. Witte schuimkoppen en slechts een paar mensen die met de armen omwijd gingen staan in de hoop dat ze zouden gaan vliegen, helaas, jammer voor ze. Binnen de kortste keren was het gezicht weer tot onder het minimum gedaald en moest ik bij Hargen eerst weer als brillenpoetser aan de bak. Vanaf dit dorpje ben ik nog door de duinen gereden tot ik in Schoorl weer in de “bewoonde” wereld kwam. Hier vandaan op naar Middenmeer, alles “dik” voor de wind, na 104 km was ik weer binnen en heb eerst de Quest afgesopt met helder regenwater zodat ook daar het zout weer van “zijn lijf” is. Het totaal staat hiermee op 45.987 km en nog steeds is het leuk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten