Even naar Harmsen Heftrucks

Het kon haast niet uitblijven, regen in overdadige hoeveelheden. Vanmorgen had ik niks bijzonders op het programma staan, even naar Wieringerwerf rijden en kijken of het aanhangertje/karretje van Bram, Boris en Thomas misschien gerepareerd zou zijn. Het was zo tegen een uur of 10 half 11 dat ik me omgekleed had en op weg ging naar Harmsen Heftrucks, zie je het al voor je, zo’n klein geel “banaantje” naast een 25 tonner met de naam heftruck. Nee ik kwam er niet voor een krachtmeting tussen het ene gele gevaar tegenover het andere, maar uit het verleden had ik al een prettige relatie met alle mannen die dit bedrijf groot hebben gemaakt, zowel vader Henk als de zonen Ton en Leo als ook de medewerker van het eerste uur Bert Klungel. En wanneer kom je er dan weer een keer terug, juist, als je een probleem hebt en dat had ik. Vorige week vertelde Bram heel ontdaan “Opa nou is mijn aanhanger helemaal stuk en kan ik nooit meer met Thomas in het “bakkie” rijden” . Toen ik het karretje zag was het duidelijk dat er een stukje vakwerk verricht zou moeten worden door het weer aan elkaar te lassen en dan is er voor mij maar één adres waar de kunst in dat opzicht heel groot is en dat is bij de firma Harmsen, voorheen hier op het dorp maar tegenwoordig in een nieuw onderkomen in Wieringerwerf en zodoende was mijn eerste ritje van vanmorgen even langs bij de mannen en horen of het al gelukt was. Ik zag het karretje al staan en of het nu door “de Meester” of door één van zijn zonen is gedaan weet ik niet maar het zag er weer keurig uit. Vanmiddag maar even ophalen met de auto. Toen ik daar weg reed zag de lucht er nog min of meer redelijk uit hoewel er toch iets werd klaar gemaakt daar in het Noord-Westen, het was mij te donker in die hoek. Maar zolang het droog is ga ik toch maar even verder van huis, zo gezegd zo gedaan , richting Wieringen had ik me voorgenomen en dan zo langs “Het Wad” richting Den Oever fietsen en dan zie ik wel verder. Zo halverwege ben ik even gestopt om een paar foto’s te maken, die lucht werd al donkerder en donkerder en het kon nooit droog blijven zoals ik dat bekeek. Inderdaad ik was nog niet bij Den Oever toen de hemelsluizen open gingen, vreselijk wat een water, het leek wel een wolkbreuk. Gelukkig had ik snel de “kap” erop en kon ik redelijk “droog” verder rijden. Tot aan Middenmeer is het niet meer droog geweest en is de Quest weer een keer goed schoon gespoeld in de wielkasten en aan de onderkant.