Sneeuw in Noord-Holland

Ik las net op Kees zijn blog dat fietsen niet mogelijk is in de Heerhugowaard en ook bij Jan Geel is het weer hopeloos langs de wegen door de sneeuwval. Hetzelfde is hier het geval, er ligt weer genoeg en dat wil zeggen thuis blijven en niet op pad. Niet dat ik dat van plan was, in de weekenden blijf ik meestal rustig m.b.t. een rondje “Questen”. Wel leent de omgeving zich weer prima voor het maken van leuke foto’s en zoals is te zien zou deze weg voor de Quest ook genoeg problemen geven. We blijven hopen dat het zo gauw mogelijk over is met winterse situaties, een witte kerst was nog tot daar aan toe maar nu weten we het wel weer. Maar de moed niet verliezen , het komt er aan da’s zeker.

Quest

Het sneeuwt niet, nog niet, ik vertrouw het weerbericht niet meer zo vlak voor het weekend. Al een aantal keren kwam ik thuis als er weer een dik pak sneeuw was gevallen in het weekeinde maar daarbij moet ik wel opmerken dat ik geweldige buren heb die ook mijn pad weer sneeuwvrij hebben gemaakt zodat ik zonder problemen in de garage kon komen. Maar toen ik vanmorgen wakker werd regende het licht en de laatste sneeuw is aan het smelten, in de tuin licht nog een hoop en langs de straat zijn de kanten ook nog lang niet sneeuw vrij maar ik ga er van uit dat het vanavond en anders morgen allemaal wel weg is, als er tenminste weer geen nieuwe voorraad valt. Ik verlang nu echt naar beter weer, een beetje regen is nog daar aan toe maar die gladde wegen dat is maar niks. Ik heb nog eens gebladerd in de plaatjes van afgelopen maanden en als ik dan in de foto’s kom van november, nog maar een paar maanden terug, dan krijg ik er echt weer zin in. Ik weet zeker dat het komt, we moeten alleen nog geduld hebben om weer eindeloos te genieten van de Quest.

In Slootdorp is de brug weg

De weersberichten zijn veel matiger dan de werkelijkheid, vandaag is het “gewoon” prachtig weer. Vanmorgen was ik al bijna van plan om meteen maar van start te gaan maar mijn rug is toch nog flink bepalend in mijn doen en laten en zo heb ik het uit kunnen “zweten” tot na de middag. In beweging is altijd bij mij het beste medicijn geweest, hoewel ik soms wel eens twijfel, dus maar even een klein stukje proefdraaien. Voor de Texeltoer die nog heel ver weg is en waar ik door omstandigheden dit jaar niet aan kan deelnemen, zal de route gewijzigd moeten worden door Slootdorp kan het tot augustus niet, de brug is nu weg en wordt vervangen maar dat gaat heel lang duren. Maar met een klein ommetje zit je zo weer op de juiste weg naar Den Helder. Ik ben via de Molenweg naar de Amstelmeerweg gereden en heb vanaf de Haukes weer een rondje gemaakt over Wieringen, het eerste wat erg opviel was de erg donkere lucht die in het Noord-Westen opkwam en nu maar hopen dat deze donkere wolk ver uit mijn buurt zou blijven, het ging allemaal prima en later reed ik weer volop in de zon. Aan het einde van de Noorderlaan stonden er zoveel schapen op en bij een hoop hooi dat ik er niet zomaar voorbij kon rijden zonder eerst een foto te maken. Een klein rondje wat tot aan Den Oever over Wieringen is gegaan en vanaf dat punt het laatste stukje door de polder via Wieringerwerf naar Middenmeer.

Reis met een missie

Een reis met een missie zo zou ik het ritje van vandaag kunnen noemen. Wat is het geval, mijn kleindochter is nogal gek van paard/ponyrijden en heeft dus de daarbij behorende uitrusting zoals een cap en rijlaarzen enz. haar moeder had dat ook al, die “paardentik” maar omdat kleine kinderen nogal snel groeien had mama op marktplaats.nl een stel rijlaarsjes op de kop getikt en of opa die eventueel op zou kunnen halen. Helemaal geen probleem, Middenmeer - Hoorn is als retourtje hooguit een goeie 50 km en de wegen lijken redelijk dus zo gepiept dacht ik. Eerst maar eens gebeld ondanks dat mij al was doorgegeven dat de verkoopster in kwestie op woensdagmorgen thuis zou zijn, geen gehoor, toch maar die kant opgereden zo ver is het nou ook niet, misschien is ze even afwezig i.v.m. boodschappen doen of iets dergelijks. Ik had al gezien dat het op een ruime kilometer vanaf mijn zwager en zus in Blokkker was hoewel het daar tegenwoordig Hoorn heet, dus een bijna bekende omgeving, nou vergeet dat laatste maar. Toen ik vanaf Blokker linksaf was gegaan onder de spoorlijn door en dan de 1e straat links leek alles een fluitje van een cent, ik was zo in de straat die opgegeven was maar dan het nummer. Rondrijden, zoeken, vragen en nog niet te vinden, bij de vierde vraag aan een echtpaar dat juist in de auto zou stappen kreeg ik de oplossing, “Kijk meneer, daar de straat hier achter, aan de ene kant heet hij Gerard Den Brabanderhof en aan de andere kant heet het Groene Steen” je houd zoiets niet voor mogelijk. Twee namen in dezelfde straat hoe is het mogelijk, het zal wel bij een ambtelijke dwaling horen want “normale” mensen bedenken zoiets niet. Maar goed het juiste nummer was toen snel gevonden, helaas er was niemand aanwezig dus toen eerst maar even naar mijn zwager die vlakbij in Blokker woont, daar even kletsen en toen nog maar weer een keer telefonisch geprobeerd of er toevallig al leven in de brouwerij was. Het ging niet door het bleef dus een “sofreis”. Op de terugweg heb ik een iets ander route genomen en daarbij geconstateerd dat het lang niet overal begaanbaar was, de Cultuurweg was nog één grote “ijsbaan” met ribbels en op de Koggerandweg lagen nog heel wat harde sneeuwranden die mij bijna noodlottig werden, even reed ik op twee wielen met een lichte overhelling naar rechts, gelukkig kwam ik weer snel met 3 “benen” op de grond maar de gang is er dan wel even uit en het werd vanaf dat moment geconcentreerd de juiste route kiezen. Ondanks alle tegenvallers was het toch weer heerlijk even de benen te hebben gestrekt al was het maar 55 km.

Hiervan word je "wit om de neus"

Als je zondagmorgen wakker bent geworden en de angst van zaterdagavond is werkelijkheid, dan kan je wel eens een ietsje wit “om de neus” worden. Wat een tegenvaller, alles was weer wit en niet zo’n klein beetje ook, waar ik ook keek het zal op de meeste plaatsen tussen de 10 en 15 cm zijn geweest en dan zijn de fietspaden weer als laatste aan de beurt om begaanbaar te maken, dus vandaag niet op pad met de Quest. Ik las trouwens op Kees zijn blog dat hij toch nog op weg is geweest en dat ging niet eens onverdienstelijk. Ook “Beekie” lijkt weer te worden gesignaleerd als “ongeleid projectiel” met een nieuwe Quest als dat maar goed blijft gaan, de tijd zal het leren. Ik blijf hopen op beter weer en ook een “stevige” rug, zoals hij nu is wordt fietsen helemaal niks maar morgen is er weer een nieuwe dag en wie weet is alles dan weer verleden tijd want opgeven moet je nooit.

Sleutelaars gevlogen

Weer thuis na een ritje van 98 km, het gaat zomaar, gewoon trappen en de teller gaat gewoon door. Eigenlijk weinig nieuws te melden, geen schokkende dingen onderweg, hoog uit het vermelden waard is dat een grote tankwagen net wat rioolslib of nog erger over een stukje land had gesproeid waar meteen een heel koppel meerkoeten op af was gekomen. Maar dat was allemaal op de terugweg. Eerst naar Zuidoostbeemster en bij mijn vriendin iets afgeven waar op dat moment behoefte aan was. Dan volgt de gebruikelijke conversatie onder het genot van “een hapje en een drankje”. Ik had begrepen van Kees, tenminste zo las ik op zijn blog, dat hij vandaag met Wim naar Jan Geel zou gaan om onderdelen van de “Muismobiel” op te halen die bij Jan nog even onderhanden werden genomen en na montage weer in de fiets van “De Muis” zouden zorgen voor een flitsende metamorfose. Dus dacht ik, op mijn rit naar huis even kijken of er aan de Smaragd al wonderen zijn verricht, helaas er was niemand, of ze zijn klaar of er moet nog van alles gebeuren, ik hoor het wel een keer. Toen weer terug naar de Middenweg en later rechtsaf naar de omringdijk om zo via de Langereis weer op de polder af te gaan waar ik de teller weer op nul heb gezet zodat deze van vandaag niet meer in zijn “geheugen” staan.

Als hij er niet was geweest dan ...........

Nog nooit was mijn ritje zo kort en toch zo interessant, waarom interessant, ik zal het uitleggen. Mogelijk als hij er niet geweest was zou ik nooit aan een ligfiets zijn begonnen, Ted de Lange. Op 2 november 2002 had Ted de Lange in Aartswoud, een voor mij op dat moment onbekend iemand, een opendag voor het uitproberen van verschillende ligfietsen. Ik weet nog dat mijn vrouw toen zei: “Wat moet je in Godsnaam met zo’n ligfiets” maar het heeft er wel toe geleid dat ik op 6 februari 2003 (via Marktplaats.nl) voor het eerst een eigen ligfiets heb gekocht een Rainbow Lyric, een geweldige fiets. Na ongeveer twee en een half jaar stond er 23.000 km op de teller en was er in die periode enorm veel veranderd in mijn privé situatie. Mijn vrouw was overleden na 12 jaar met kanker geworsteld te hebben en dan stort voor een tijdje je wereld helemaal in, maar gelukkig wist ik mijzelf weer opgang te krijgen en keek ik ondertussen weleens met een schuinoog naar die gele dingen, Quest genaamd, en zo is het gekomen. Maar terug naar mijn eerste ervaring bij Ted de Lange in Aartswoud, Ted groeide mee met de tijd en vestigde zich in Medemblik vlak bij de brug huurde hij een deel van het vroegere “Witte Huis” waar Leo Smit zijn rijwielzaak voorheen had. Maar ook de recessie heeft invloed op de ligfietswereld en door alle handelingen over de afgelopen 10 jaar eens op een rijtje te zetten heeft Ted besloten om een ander pand te betrekken op, een zo mogelijk, nog mooiere locatie, zat hij voorheen aan het eind van de “nieuwe”haven, nu zit hij aan het begin van dezelfde haven. Toen ik vanmiddag een rondje reed door Medemblik, waar ik meestal langs kasteel Radboud fiets, zag ik Ted bezig bij zijn nieuwe zaak, eerst even keren door bij “Radboud” rond te gaan, en ben toen gestopt en heb enkele foto’s gemaakt. Ik werd meteen uitgenodigd om binnen ook even een kijkje te nemen en ik moet zeggen het zag er allemaal perfect uit en ik hoop dat de toekomst voor deze ligfietswinkel voorlopig gewaarborgd is zodat we af en toe met bepaalde rondes even een pitstop kunnen maken op een plek waar altijd voldoende veilige parkeerruimte is.

Kees de "Bandenman"

“Om half 11 is de koffie klaar” dat schreef Kees gistermiddag in reactie op mijn blog. Ik heb toen bericht terug geschreven dat ik mijn best zou doen en om klokslag half 11 stond ik bij de familie van Hattem op de “stoep”. Marian en Kees hadden net bezoek van Anneke die ook op de koffie af was gekomen en zo zaten we binnen de kortste keren aan een heerlijk vertrouwd “bakkie leut”. Kees had 2 buitenbanden voor mij meegenomen vanaf Dronten toen hij Quest 380 op heeft gehaald met nog wat toebehoren. Nadat ik één en ander afgerekend had heb ik de nieuwe Quest nog even bewonderd, echt bewonderd want wat ziet het er, vooral m.b.t. de elektronica, allemaal weer een stuk beter uit als bij die van mij. De mannen van Velomobiel blijven door ontwikkelen en dat is te zien ook. Remlicht, mistachterlicht, enorm sterk/helder voorlicht waarbij de keuze van Kees viel op dezelfde luxe als die Wim in zijn Quest heeft en dan, wat vooral opviel, is de enorm felle signalering van de richtingaanwijzers, echt allemaal super positieve verbeteringen. Na mijn bezoek aan de “bandenman” ben ik nog even een stukje doorgereden naar Zuidoostbeemster en heb een kort bezoekje gebracht aan mijn vriendin. Even bijkletsen, een broodje, wat drinken enz., volgende keer maar wat rustiger aan doen want alle keren als ik zo’n stukje heb gereden kan ik mijn kleren wel wringen, gelukkig heb ik altijd een reserve uitrusting mee en kan zodoende weer droog en warm rondlopen voor ik weer op pad ga. Het is nog steeds droog en gelukkig ook niet mistig, via de Purmerenderweg naar de Oostdijk gereden en zo richting Oosthuizen, het was toch wat minder aan het worden met het weer, het zicht werd steeds minder en langzaam kwam ik in een dichte mist te rijden, dus licht aan en extra opletten bij het oversteken van de verschillende kruisingen. Het was, ondanks dit laatste, weer een heerlijk ritje wat mij na 93 km weer thuis bracht.

Gas affakkelen in de Wieringermeer

Eindelijk weer een ritje gemaakt met de Quest, wel kort, maar ik ben er weer even mee op pad geweest. Het lag in mijn bedoeling om even naar Heerhugowaard te fietsen en bij Kees de “bestelling” op te halen die hij voor mij heeft meegenomen uit Dronten, een paar banden en wat klittenband, maar het liep ietsje anders. Op weg naar “De Waard” zou ik aan het einde van het fietspad langs het Paadje de weg oversteken om op de Terdiekerweg verder te gaan maar er lag in de bocht net nog iets te veel sneeuw, of ik had te weinig snelheid, maar ik moest er uit om weer glibbervrije ondergrond onder de wielen te krijgen. Toen ik toch stil stond leek het me wel verstandig om eerst even te bellen naar Kees, maandags is ongeveer zijn vaste trip naar De Woude, dus waarom vandaag niet, het was een schot in de roos, Marian had ook het idee dat hij aan het eind van de morgen die kant op was gegaan, dus dan maar een andere keer, het hangt niet. Ik heb toen de route een klein beetje aangepast en ben naar Obdam gereden waar zwager Tom als altijd op maandag heel handig is met de koffiepot, Gerda kwam later ook thuis en zo klets je zo weer een eind aan de middag. Op weg naar huis viel het mij weer op dat er veel minder sneeuw buiten de polder, (lees Wieringermeer) lag dan waar ik me nu bevond, maar goed dat zal ook wel weg dooien is te hopen. Toen ik eenmaal weer binnen de dijken van de polder reed was het echt een enorm verschil de grote hoeveelheid sneeuw maar erg plaatselijk en ook een grote vlam in de verte. Een hele tijd geleden heb ik al eens aangegeven dat er t.z.t. weer gas afgefakkeld zou worden en nu is dat schijnbaar zo ver. Op de heenreis was mij niets opgevallen en terug juist wel, met het bijkomende lawaai kan ik me haast niet voorstellen dat hij toen ook al heeft gebrand, maar goed het was wel aanleiding om even te stoppen en een paar foto’s te maken. Thuis gekomen zag ik dat het slechts 43,5 km was geworden en dat het maximum toch nog ergens 45 km was geweest. Een leuk oefenrondje zullen we maar zeggen.

En als je niet fiets dan ........ bak je glutenvrij brood

Wat doe je als je een dag niet met de fiets weg bent geweest, gewoon een paar broden bakken. Nou ja gewoon, de laatste jaren bak ik brood voor mijn vriendin die coeliakie heeft. Wat is dat nou weer coeliakie (spreek uit seuliakie), heel simpel, een verstoring van de “darmflora”. Ik had ooit wel eens het woord horen vallen maar de achtergrond kende ik niet, nu dus wel. Wil je er meer over weten kijk op internet en alles word je duidelijk. Eerst was ik van plan om de fiets eens goed schoon te gaan maken zowel binnen als buiten maar als je daarnaast ook nog aan het bedenken bent op welk moment je weer een ritje zal gaan maken dan is schoonmaken nog even niet zo’n geweldig idee. Dus dan maar voor bakkertje spelen en dat gaat net als zoveel andere dingen redelijk goed. Ik hoop dat het volgende verslagje weer zal worden opgetekend als ik terug ben van een echt ritje met de Quest.

Sterkte met afkicken

Het was weer geweldig, hoewel het een klein rondje was heb ik er toch weer erg van genoten. Wim reageerde laatst nog met “sterkte met afkicken de komende dagen” ik kan zeggen dat het goed met me gaat. En die afkick verschijnselen zijn momenteel weer heel ver verwijderd van mijn instelling, “gewoon gaan met die banaan”. Dat klinkt allemaal wel erg stoer maar toen ik eindelijk het besluit had genomen om te gaan had ik me al wel gerealiseerd dat het moeilijk zou worden om hier de straat uit te fietsen. Maar dat is dan hooguit 100 meter en dan zit ik op een weg die beter te berijden is en vervolgens de Brugstraat, de “hoofdverkeersader door het dorp” die helemaal sneeuwvrij en schoon is voor alle weggebruikers. Ik heb maar gekozen voor wegen waarvan ik het vermoeden had dat ze schoon waren en zo heb ik een rondje gemaakt van een ruime 40 km. Langs de Flevoweg, die parallel loopt aan de A7, was het goed te zien dat er sneeuwbanken geruimd waren maar verder over de Medemblikkersluisweg en vervolgens de Zuider en Noorderdijkweg was het weer heerlijk doortrappen zonder de minste rommel op de weg. Bij de haven van “Oude Zeug” ben ik even naar boven gereden om over het IJsselmeer te kijken of er nog iets te zien was. Weinig , het enige dat opviel was een jongeman die in zijn eentje over het kwalitatief slechte ijs van het IJsselmeer liep, een behoorlijk eind uit de kust (op de achtergrond zijn de sluizen in de Afsluitdijk te zien) en dan te bedenken dat het daar redelijk diep is, onverantwoord in mijn ogen, maar wie ben ik om daar over te oordelen. Net voor het Robbenoordbos ben ik linksaf geslagen en heb de kortste weg naar Middenmeer genomen over Wieringerwerf wat het rondje compleet heeft gemaakt op 41,5 km.

Questie van gaan of ...............

De verleiding is groot, maar vandaag toch maar niet, niet dat de rit van gisteren mij heeft afgeschrikt maar er is vandaag een andere oorzaak. Een bezoek aan de tandarts is één van de oorzaken dat ik vandaag mijn gemak wel zal houden. De andere oorzaak is het feit dat het er alles van heeft dat het strooizout in de polder ook op lijkt te zijn want er is nergens meer een wegdek te zien, alleen maar vast gereden sneeuw en al kreeg ik gister al lopend op die laatste kilometer de opmerking “Zo klaar om te bobsleeën “ het is nog steeds een fiets met wielen en die kunnen slippen en dat heb ik gister al geleerd. Dus na het bezoek aan de plaatselijke tandarts ben ik thuis de “kiekkast” op gaan halen om een rondje Middenmeer te lopen en zo mogelijk hier en daar een leuk plaatje te schieten. Het is me prima gelukt al vond ik die foto’s van gisteren veel spectaculairder en het rijden onder zulke omstandigheden een zeldzame ervaring.

Je bent jong en je wil wat

Het is weer achter de rug, niet dat ik het niet leuk vond, maar de laatste kilometer moest ik lopen en dat is niet de opzet van een stukje fietsen. Zoals ik gister al een beetje had aangegeven zou ik mogelijk vandaag een rondje kunnen fietsen omdat de wegen redelijk schoon waren. Dat waren ze ook, maar het is nu erger dan ooit, alles ligt weer vol en hoe. Tegen 11 uur leek het tijdstip aangebroken dat het mogelijk moest zijn, de temperatuur was ondertussen op -0,6 C opgelopen en een heel flauw zonnetje was een moment zichtbaar. De straat uit en meteen maar over de Brugstraat om zo snel mogelijk op schone wegen te rijden, voor de eerste keer heb ik de rotonde genomen die normaal gesproken verboden is voor fietsers, maar alles ging prima. Nu richting Wervershoof om bij mijn oudste zus even iets op de laptop te installeren wat haar om één of andere rede niet was gelukt. Toen ik bijna in Wervershoof was begon het een klein beetje te sneeuwen maar dat stelde eigenlijk niets voor en nadat alles was geregeld m.b.t. de laptop ben ik weer richting Middenmeer gegaan maar eerst ben ik toch nog weer even bij een andere zus en zwager langs gegaan om een “bakkie” en zo heb ik mijn tijd eigenlijk wat verspild om goed thuis te komen want toen ik weg zou gaan begon het net iets te sneeuwen. Het is een afstand van een kilometer of 17 a 18 maar het werd een barre tocht, in Onderdijk begon de “Botterscreen” dicht te sneeuwen en in Opperdoes reed ik af en toe in de berm omdat er geen zicht meer was, waar is het fietspad en waar ga je de kant in. Het scherm had ik al een paar keer schoongemaakt en ik stond op het punt om het maar helemaal op te bergen, eerst even een foto maken dat leek me nog wel leuk. Ondertussen zag ik dat er binnen in de Quest ook al flink sneeuw lag, hier en daar schepte ik gewoon de sneeuw op omdat de laag al dikker werd. De afslag naar het tunneltje onder de A7 om zo in Middenmeer te komen werd de volgende hindernis, net voor ik de tunnel in zou gaan slipte de fiets zo erg dat ik niet verder kon dus uitstappen en 2 meter vooruit duwen de tunnel in. Dan ben ik nog iets meer dan 1 km van huis en toch heb ik nog nooit zo lang over dat stukje gedaan met de Quest, overal slippen en glijden het stuur werkt niet meer en ik ga lopen en de Quest voort duwen om thuis te komen. Ondanks alles vond ik het een heerlijk ritje met weer een nieuwe ervaring en echt zoiets van “Je bent jong en je wil wat”

Er is hoop voor morgen.

Het zit er aan te komen, vanmiddag heb ik een verkenningsrondje gelopen, ja je leest het goed, gelopen. Als ik de situatie inschat met de weersverwachting voor morgen dan moet het haast mogelijk zijn om heel voorzichtig morgen een rondje te maken zonder al te veel problemen. Op mijn “verkenningstocht” heb ik vastgesteld dat de wegen in het dorp overal bedroevend slecht zijn maar de buitenwegen lijken zo op het eerste gezicht goed berijdbaar. Zo links en rechts wat foto’s gemaakt van de Flevoweg richting het noorden en ook in de richting van Medemblik en ik moet zeggen dat de kans groot lijkt dat ik morgen weer echt kan fietsen. Over het land, zo ver het oog reikt, alleen maar sneeuw en ik had het idee dat het op de buitenwegen net zo slecht zou zijn als bij mij in de straat, maar er is hoop en mogelijk volgt er morgen weer een fietsverhaaltje.

De ene foto is de andere ............

Met foto’s is meer mogelijk, dacht ik een ‘leuke’ foto te hebben geplaatst in mijn vorige schrijven komt er een mail met gecorrigeerde foto van Wim en terecht, hij is er een heel stuk mooier van geworden, bedankt Wim. Hierbij beide foto’s de ene zonder bewerking de andere door Wim aangepast. Zal volgende keer eerst zelf even kijken wat ik er aan kan “ophelderen”

Purmerend 600 jaar

Nooit de moed verliezen, het komt gerust wel weer goed met de fietspaden en wegen. Ja, ik kan me heel goed voorstellen dat er mensen zijn, die net als ik beginnen te twijfelen aan de mogelijkheden om nog een leuk ritje te maken. Het is, om dan ook de andere kant maar gelijk op “tafel te gooien” zwaar “klote” zulk weer, het heeft wel weer de charme van mooie plaatjes met heel veel sneeuw. De jaarwisseling is weer goed verlopen en de goeie voornemens vlogen weer over en weer, de één gaat stoppen met roken en de ander gaat minder snoepen om zo wat kilo’s kwijt te raken en ik, ja wat heb ik me eigenlijk voorgenomen, nou gewoon gezond blijven, gelukkig zijn met wat het leven heeft te bieden en er tussendoor wat rustiger te gaan fietsen, op voorwaarde dat het niet te langzaam gaat. Zondag een stuk gelopen, net als zaterdag en toen kwamen we niet toevallig in Purmerend terecht dat komt wel vaker voor maar nu was het toch een beetje speciaal. Purmerend bestaat dit jaar 600 jaar en dat zal uitbundig gevierd worden, de opening van het “feestjaar 2010” was zonder meer een enorm succes getuige de opkomst van het publiek tijdens het openingsspektakel. Het wandelingetje van zondag ging langs de Oostdijk waar ik normaal gesproken bovenop de dijk met de Quest mijn ritjes maak. Het geeft wel een heel leuk effect als je dan een foto maakt tegen de zon in. Ik en met mij velen, blijven hopen dat de wegen enz. weer gauw berijdbaar zijn om op een veilige manier weer van start te kunnen gaan voor een rondje “Questen” .