Lamskotelet en (g)een fotomodel

Als de zon schijnt is het leven nog mooier en zeker waard om geleefd te worden. Wat weer een prachtig begin van de “werkweek” jammer voor de mensen die binnen zitten en niet in de gelegenheid zijn om er even uit te “vliegen”. Vanmorgen was het nog behoorlijk somber, heel vroeg wel zon maar tegen half 8 was hij weer helemaal verdwenen achter de opkomende wolkenluchten. Toch ben ik, na eerst wat boodschappen te hebben gedaan, maar in de fiets gestapt voor een klein rondje, ja en wat is dan klein, toen ik thuis kwam stond de teller toch weer op 116 km, maar voor mijn gevoel was het een klein rondje. Als eerste had ik me voorgenomen om in de Zuidoostbeemster even het gras te maaien en dan zal ik verder wel zien wat het wordt. Op de Oostdijk in de Beemster zag ik een vroeg bloeiend perceel tulpen, achteraf denk ik dat Wim gister hier ook heeft gereden want die had ook zo’n soort foto. Ik heb net even gecontroleerd, inderdaad hetzelfde perceel. Ik vind de kleur van de Quest toch mooier als ik eerlijk moet zijn. In de “Zuidoost” heb ik de eerste keer dit jaar het gras weer gemaaid en geconstateerd dat het weer is opgeknapt van zo’n “scheerbeurt”. Samen met Remco even de tuinmeubelen van de zolder gehaald en alles lijkt weer op een echte zomer nu het weer buiten staat en het zonnetje er volop bij is. Zo rond 1 uur, half 2, ben ik op pad gegaan deze keer via Purmerend langs het Noordhollandskanaal naar Ilpendam en dan binnendoor naar Broek in Waterland, een prachtig pad door de natuur en weinig verkeer. Later via Monnickendam naar de dijk en Katwoude om via “de dijk” in Volendam mijn route te vervolgen naar Edam en verder langs de IJsselmeerdijk, via Schardam tot kort voor Hoorn de afslag naar Scharwoude en zo weer naar Berkhout enz. een vast parcours richting Middenmeer waar ik weer tijdig binnen was. Onderweg kwam ik nog wat levende “lamskoteletten” tegen en ook ergens in de open vlakte een enthousiaste fotograaf met assistentie en zijn model die op de motorkap van de auto mocht poseren en net toen ik mijn “spul” in stelling had stond ze weer met beide benen op de grond en was waarschijnlijk het zweverige van een carrière als fotomodel vervlogen.