Grasmaaien met een omweg.

Al redelijk op tijd had ik mijn vriendin aan de telefoon, morgen heeft ze een speciale feestdag die ze samen met een schoonzus organiseert, in en om het huis moet dan alles “spic en span” zijn, dus ook het gras dient er geschoren bij te liggen. Ik wist niet of dat al geregeld was door een ander lid van de familie of dat ik nog in functie mocht. Het laatste was het geval, dus ik zal vandaag zorgen dat het gras wordt gemaaid. Hoe pak je zoiets dan aan, uiteraard met een omweg, anders ben ik weer zo gauw thuis, nou die omweg is er geweest, even grasmaaien en 153 km fietsen, ’t is maar waar je lol in hebt. Nou ik heb vandaag echt genoten, prachtig weer en een route die voor herhaling vatbaar is. Van start richting het westen om via Schoorldam het Noordhollandskanaal over te steken en vervolgens richting Schoorl. Hier heb ik de Schoorlsezeeweg genomen en heb een prachtige tocht gemaakt door de natuur. Bij de afslag heb ik richting Bergen aan Zee aangehouden en passeerde nog een strook waar de laatste brand zijn sporen heeft achter gelaten. Werkelijk een schitterende omgeving met hier en daar wat Schotsehooglanders en op een bepaald moment stond er een kalf op de weg die maar met tegenzin aan de kant ging. Ik hield me ook wel in omdat moeder op 2 meter afstand aan een struik stond te vreten en veronderstel dat zo’n groot beest er geen genoegen mee zou nemen dat je haar kalf een beetje in de berm drukt, nee dan maar voorzichtig een Quest is kwetsbaar. Na verloop van tijd kwam ik in Egmond aan Zee en zag daar aan het einde van de boulevard een leuk kunstwerk betrekking hebbende op de reddingsmaatschappij. Nog wat verder kwam ik bij Wijk aan Zee en ben toen maar doorgegaan naar de sluizen om via de zuidkant van het Noordzeekanaal over het fietspad naar pont Buitenhuis te gaan vanwaar ik de kortste weg heb aangehouden naar Purmerend en Zuidoostbeemster. En toen pas kon ik mijn belofte waar maken, grasmaaien voor “Vrouwendag” , ja, zo heet deze jaarlijkse feestdag met alle zussen en schoonzussen. Het was weer een rit om niet gauw te vergeten, een Quest die “zoeft” de zon die schijnt en door een natuurgebied fietsen wat je alleen maar blij maakt. “Wat is het leven toch mooi”, ja, echt waar Kees, ik meen het.