Veilig, maar toch ...

Als je van plan bent om niet te gaan ga je juist wel. Ik vond het vanmorgen toch wel tamelijk fris om van start te gaan en besloot om Tiny maar even te bellen dat ik het te koud vond voor een ritje naar Oostzaan. Maar een uur later zat ik toch weer in de fiets voor een ritje naar …… juist , naar Oostzaan. De oppasdag voor Tiny is de gehele dag gevuld met kindertjes omdat het vakantie is voor de schooljeugd dus we zien wel hoe druk het is. Op de heenreis heb ik het “reisadvies” van Kees Schouten opgevolgd en dat is minstens zo prettig rijden als de vervangende route die ik zelf tot nu toe had gevolgd. Inderdaad een paar honderd meter rechts en dan over de brug en weer links en je bent weer op de oude route. Bij de brug werd hard gewerkt aan een kraan die op dat moment “vlak” lag om de mast wat te verlengen of in te korten. Het is inderdaad een sober gezicht als je ziet wat er nu nog staat en dat het vernieuwen tijd kost is begrijpelijk. Wat ik niet begrijp is dat men de noodbrug voor fietsers, die uiteraard ook heel veel geld en tijd kost, niet heeft laten vervallen want met een bord dat zou verwijzen naar de vaste brug 200 meter verder zou men in deze tijd waar op de “kleintjes” moet worden gelet toch heel wat hebben kunnen besparen lijkt mij, maar wie ben ik om zo onnozel te denken. Mijn rit naar Oostzaan verliep vlot en aan het begin van Oostzaan heb ik de gok genomen dat de baggerwerkzaamheden onder de middag, zo tussen 12 en 12.30 uur wel even stil zouden liggen zodat ik vlot door zou kunnen rijden. Nergens was ook maar iets van baggerwerkzaamheden te zien en vlot was ik op de Rietschoot waar Patricia net van start zou gaan naar Den Bosch en oma Tiny de scepter zwaaide over de kleinkinderen die mama uitzwaaiden. Ik had een CD mee met foto’s van het afgelopen weekend en kon die net nog aan Patricia overhandigen waarna ik een broodje heb gegeten en de foto’s met de jongens op het TV scherm heb bekeken. Bij vertrek had ik me voorgenomen om via een andere weg huiswaarts te gaan dus dat wordt dan via “Het Twiske” en met de wind steeds van achteren was het overal heerlijk toeren. Opvallend weinig mensen langs de weg en die je dan nog tegenkomt loopt haast altijd met één of meer honden dus het blijft oppassen. Bij de oversteek weer de polder in voel ik me echt veilig maar heb nu ook gezien dat de afstelling van de verkeerslichten heel vreemd is geregeld, als ik groen licht heb en oversteek staat het tweede licht op rood dus stop ik in de “doorgang” van de dijk, eventuele auto’s achter mij zouden dan midden op de rijbaan komen te staan die ik net ben overgestoken, na ongeveer 2 minuten ga ik verder als het licht groen is en komen er meteen auto’s van links achter mij aan de polder in, allemaal wat vreemd maar ik ben weer veilig thuis gekomen na 115 km.De laatste foto kreeg ik gisteren van Renee toegestuurd die ze had gemaakt bij mijn bezoek aam LifeLines in Sneek.