Harde wind en af en toe een beetje “hemelwater” regen noemde men dat in het verleden want het regent bijna nooit meer. Dat is ongeveer het beeld wat vanmorgen zijn stempel op het begin van de dag heeft gedrukt maar gelukkig niet voor lange tijd, het was al snel droog en tegen twaalven stond ik in het andere “pak” de fiets naar buiten en op pad. Eerst maar eens naar Obdam want Gerda is nu vast weer thuis uit Schotland waar ze samen met Tom hebben rond gelopen. Het klopt Gerda is thuis en Tom is even weg, zoals altijd praat Gerda 5 kwartier in één uur en ben ik al snel op de hoogte van veel wel en wee. Na deze pauze/koffiestop ben ik nog ietsje verder gereden om bij de familie van Hattem mijn gezicht even te laten zien. Kees maakt een schrikachtige beweging als ik om de hoek verschijn en na even kletsen bewonder ik zijn “werkplaats/magazijn” waar eventuele onderhoudsbeurten aan velomobielen kunnen plaats vinden. Alle meest voorkomende materialen en onderdelen zijn op voorraad dus een ieder die problemen heeft met de juiste “verzorging” en Dronten net buiten zijn of haar dagafstand ziet liggen kan bij Kees worden vertroeteld zodat na behandeling de velomobiel weer als nieuw de weg op kan gaan. Ik besluit om nu weer richting Middenmeer te gaan want de harde wind maakt het er niet leuker op. Onderweg stop ik nog even bij het zwanennest langs de weg, iets waar de broedende zwaan niet helemaal blij mee is gezien het opveren van het nest en mij zo de gelegenheid biedend om de “inhoud” vast te leggen. Als ik op de Langereis verder fiets komt mij een auto tegemoet die met de lichten knippert en er verschijnt een arm uit het raam en bewegingen die ik opvat als “stop even” . Eenmaal stilstaand herken ik de chauffeur wel maar weet hem niet direct te plaatsen, ja ik weet het weer, Rinus in ’t Veld van de Alkmaarseweg “Ik heb ooit eens een kaartje van je gehad maar dat ben ik kwijt en nou kwam Nelis bij me met foto’s en het verhaal dat hij jou had ontmoet maar waar kan ik dat vinden, of heb je nog zo’n kaartje” en toen begreep ik waar het om te doen was en hoe de vork in de steel zat. Ik had Rinus een paar jaar geleden al eens ontmoet in de Wieringermeer, toen wilde hij ook meer weten over de Quest en zag mij langs gaan waarna hij in de auto achter mij aan kwam maar ik was toevallig net even gestopt. Hij vertelde toen dat een vriend van hem ook graag zo’n fiets wilde hebben en dat ze die misschien samen wel zouden kunnen maken. Het “kwartje” viel meteen bij navraag bleek die vriend Nelis Bakker te zijn, de man van 75 jaar die ik vorige week tegen kwam in zijn Mango, zo zie je maar alles heeft een bedoeling. Thuis gekomen blijkt dat het slecht 57 km is geweest maar wel weer de moeite waard.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten