"Wat is het leven toch weer mooi"

Sinds een aantal jaren heb ik voor mezelf een soort lijfspreuk, “Wat is het leven toch weer mooi”, vandaag kwam dat weer helemaal tot zijn recht. Hoe kan zoiets zou je zeggen, gewoon genieten van de momenten en dat duurde vandaag ongeveer de hele dag. Stel je voor, je wordt wakker zo rond half 7 en je weet je in te houden om niet eerder dan 7 uur op te staan, vervolgens de standaard procedures afwerken en nadat ik alles op een rijtje heb een bak koffie en rond 10 uur omkleden en in de Quest stappen voor een rondje fietsen. Na de lekke banden van gisteren kwam ik tot de ontdekking dat ik bijna door de plakkers heen was dus langs de fietsenzaak van “Leo Smit” in Medemblik en dan gewoon nog een stukje verder doorrijden. Zo kwam ik rond 12 uur in de Zuidoostbeemster bij Tiny, allemaal heel toevallig maar ik was er wel. Een bakkie cappuccino, een broodje enz. en daarna weer op huis af. Het lukt me nog steeds niet om de kortste weg dan te pakken, een omweg is altijd een vast onderdeel van zo’n ritje vanaf de “Zuidoost” en zo kwam ik langs Oost en West-Graftdijk. Bij “Oost” staat een stoplicht wat maar niet op groen ging waardoor ik toch maar door rood ben gegaan, aan de andere kant was een monteur bezig en die wist dat er maar één kleur werkte en dat was rood. In “West” heb ik het kerkje maar een keer vast gelegd, deze keer maar geen zoekplaatje voor Kees want deze weet hij veel te gemakkelijk te traceren. Onderweg heb ik echt weer genoten, af en toe wat zon, weinig wind en heerlijk fietsend door de “wijde” wereld, en toen dacht ik het weer, “Wat is het leven toch weer mooi” ook na 109 km.