De uren van 2011

Wat blijft er nog over voor 2011, niet veel, de dag loopt al aardig naar de laatste uren en als ik dan terug kijk op wat is geweest kan ik alleen maar een optimistisch geluid laten horen. Voldoende beweging gehad het afgelopen jaar vind ik zelf, gelukkig aan het einde van dit jaar nog geen sneeuw en laten we hopen dat het zo blijft. Helaas kwam het een paar keer voor, het afgelopen jaar, dat door verkeerde bewegingen berijders van velomobielen in wat minder fortuinlijke situaties terecht zijn gekomen wat soms zelfs ernstig te noemen was, denk maar aan de foto met die gele Quest onder de betonmixer. Zelf mocht ik niet klagen over alles wat voorbij kwam, heerlijke kilometers gefietst waarbij de rondjes IJsselmeer over Enkhuizen, Lelystad, Lemmer en dan zo weer naar Oudemirdum en vervolgens via de Afsluitdijk weer naar Middenmeer altijd ontspannen worden afgelegd al is het ook zo’n ruime 200 km. Wat er dit jaar echt uitsprong was het ritje naar de Bron van de Maas, 1 rustdag halverwege en in 10 fietsdagen ruim 1600 km wegtrappen in een gemêleerd gezelschap, echt genieten. En dan ook voor het eerst van mijn leven bijna oog in oog staan met een echte "zoenvis" Alle dagen, als er gelegenheid was, met de fiets weg gaan, langs kennissen en familie of zomaar een ritje met Kees, Wim, Jan, of wie ik toevallig onderweg tegen ben gekomen. En niet te vergeten de slotrit van dit jaar, de oliebollentocht vanuit Schermerhorn, op sublieme wijze georganiseerd en verzorgd door Kees en niet te vergeten Marian van Hattem met verder hulp en steun van Jan, Cees, Sebastiaan, Rob en Matthijs, verder nog een heel aantal andere vrijwilligers. Ik hoop dat het komende jaar weer minstens zo veel ritten zal brengen die de moeite waard zijn om mee te maken als wat is geweest. Dan weet ik zeker dat de wens voor het komende jaar werkelijkheid zal worden, Gezondheid, Geluk en heel veel Veilig fietsplezier voor iedereen.

De tocht der tochten van 2011 genaamd Oliebollentocht

Dat was het dan, de “Oliebollentocht 2011”, op de eerste plaats de organisatie , bedankt, het was tot in alle details prima verzorgd. Van inschrijven tot koffie met koek, later koffie met appelgebak en slagroom en toen alles binnen kwam aan het einde stonden er kommen met erwtensoep en oliebollen klaar om geconsumeerd te worden. Vanmorgen was ik al op tijd wakker zoals gewoonlijk, en om kwart over 9 reed ik het parkeerterrein op bij sporthal “De Mijse”. Binnen zaten er een aantal mensen achter de inschrijftafel en meteen toen ik binnenliep kreeg ik een microfoon onder mijn neus gedrukt van een verslaggever van radio N.H. dus de eerste confrontatie met de media voor vandaag. Boven een bak koffie met koek en een kwartiertje later ging mijn mobiel en had ik Steve aan de andere kant, omroep Max had zich als tweede gemeld en toen volgden de rituelen zich in snel tempo op, eerst naar de fiets een interview over hoe ik er toe ben gekomen om met zo’n fiets te gaan rijden en of het ook een ontspanning is enz. enz. Nou een ontspanning is het altijd om met een Quest te rijden, uiteraard ook met ander modellen, maar de Quest heeft echt alles in zich om een mens te verwennen met een ritje van 50 tot wel 200 km of meer op een dag, ik zal er een paar foto’s bijzetten zoals gewoonlijk en het is deze keer een kort overzicht van alles wat er onderweg te zien en te horen was, specifiek is de foto van de oudste en jongste deelnemer in één beeld, Eline van 16 jaar geflankeerd door Nelis van 75 jaar, bovendien is Nelis vandaag, ja echt vandaag 50 jaar getrouwd en hij heeft me toevertrouwd dat ze dit vieren in januari, vanavond wel met wat familie maar het echte feest komt nog. Je zal het maar mee mogen maken 50 jaar getrouwd, 75 jaar “jong”en zo’n lieve vrouw die het stimuleert om mee te fietsen met de oliebollentocht. Zelf heb ik de dag ervaren als een soort yup iedereen lijkt je opeens te kennen en noemt je naam, helaas mis ik de kennis van een hele hoop gezichten die ik vandaag heb gezien maar gezellig en leuk was het wel. Vooral ook, omdat Tiny langs kwam, later zag ik Ben, mijn broer met zijn vrouw Riet, langs de weg staan en terug in de sporthal liep ik zwager Cor en zijn vrouw Truus tegen het lijf, belangstelling alom voor deze zeer geslaagde Oliebollentocht van 2011.

Oliebollentocht 2011 met RTV NH en nog veel meer media

Het zal me toch een happening worden morgen tijdens de Oliebollentocht 2011, alles wat mobiel is komt naar Schermerhorn als ik dat zo hoor. Vanmorgen met Kees van Hattem, de grote motor in de organisatie, en Jan Geel het rondje voor de grote dag als laatste gecontroleerd op “oneffenheden” nou die zijn er niet. Het is voor zover het nu is te beoordelen een bijna “autoloze” route, we zijn in totaal misschien 10 auto’s tegen gekomen op exact 50 km. Ik had de GPS voor de start bij de sporthal “De Mijse” ingesteld als beginpunt en bij terugkomst stond er 50.02 km op de teller. Het is een rit op voor mij allemaal bekende wegen, echt Noord-Holland, veel dijken, ringvaarten en heel veel slootjes met daar tussendoor af en toe een klein dorpje. Vanaf de start tot aan de rust/stopplaats is precies 28 km, “De Rijper eilanden” en daar begon Jan gelijk op te bloeien, “Net alsof ik thuis kom” zei Jan. Er valt daar heel wat te zien en er zullen morgen heel wat foto’s worden “geschoten” binnenshuis. Toen we weer terug kwamen op de startplaats was Marian van Hattem al aanwezig met de camper en de nodige spullen voor de verzorging van de deelnemers die vanavond daar zullen overnachten. Jan bleef ook al ter plaatse en zo is voor menigeen de Oliebollentocht al begonnen, Kees had al ruim 140 aanmeldingen maar was maar gestopt met registreren, het bleef gewoon doorlopen op de aanmeldingssite. Onderweg moesten we even inhouden omdat Kees telefoon kreeg, RTVNH had zich gemeld en is al vroeg bij de sporthal aanwezig maar ook de “Polderexpres” een plaatselijk krant,heeft zich gemeld, het Jeugdjournaal is wat onzeker maar omroep Max laat zeker van zich horen en is ook al op tijd aanwezig. Dus morgen op tijd aanwezig zijn en inschrijven, met het verzoek van Marian om met gepast geld € 10,- te betalen, dan kan alles vlot verlopen en neem de aanwijzingen van de verkeersregelaars en organisatie serieus dan wordt het een geslaagde dag om nooit meer te vergeten. Vanaf Schermerhorn naar huis was precies 30 km en zo kwam ik na heen over Heerhugowaard te zijn gereden en terug via de kortste weg in totaal op 120 km.

"De Vlinder"

Ik heb een poos geleden al eens aangegeven dat ik er nog wel op terug zou komen, één van die keren was nog maar heel kort terug, ik schreef daar iets van “woensdag gehaktdag” nou zo voelde ik me toen wel. Ik zal het uit leggen, nu kan dat, de kerstboom met cadeautjes is geweest en nu mag alles weer zonder geheimzinnigheid. Wij, Tiny en ik hebben in het verleden allebei een heel vervelende ervaring gehad dat onze partners overleden zijn. Een proces wat soms geheel verwerkt is maar op bepaalde momenten toch weer onze gevoelens raakt. Zo verscheen na het overlijden indertijd een vlinder bij Tiny die gelijk werd geassocieerd met haar overleden man en ook ik ken soort gelijke situaties bij vriendinnen van mijn overleden vrouw, op zich allemaal “gewoon”. Tijdens wandelingen in de vakanties werden weleens opmerkingen gemaakt als we een vlinder zagen, “Kijk Piet, of Toos, net zoals dat uitkwam, zijn er ook weer” Dus telkens “De Vlinder” en dan komt de Kerst met zijn cadeautjes. Om dat op een passende manier te verwezenlijken kwam ik op het idee om een schilderij te laten maken met de opdracht, een ondergaande zon als teken dat het afgelopen is, een tak met nog enkele blaadjes met het zelfde idee van het einde en daar “De Vlinder” als een in het oog springend schepsel te plaatsen. Waar moet je dan naar toe, voor mij heel eenvoudig zwager Piet in Wervershoof, van beroep was hij tuinder, kan heel goed met de penselen overweg en zo is het gekomen. Dus ik kon daar indertijd niet over schrijven als ik een rondje had gereden en even langs was gegaan in Wervershoof. Op een bepaald moment was het klaar en kon ik het ophalen, prachtig, precies zoals ik het in mijn hoofd had. En dan het vervolg, naar de lijstenmakerij, maandag gesloten dus dinsdag er op af, een passende lijst uitgezocht met deskundig advies en die besteld. Over 2 weken is het klaar en zo is toen afgesproken, op woensdag 21 december zou ik het ophalen. En weer moest ik een beetje liegen om bestwil, ik was naar de lijstenmakerij geweest en niet naar een winkel met GPS benodigdheden, en daar kreeg ik tegen de middag van de 21e december te horen dat de lijst niet binnen was gekomen, wat zal dat worden, weer de pest in, maar toen ik thuis kwam werd ik gebeld dat de Belgische leverancier donderdag de 22e zou zorgen dat de lijst geleverd zou zijn en waarachtig het is ook zo gegaan, ik heb mijn “Kerstcadeautje” klaar. Helaas kon hij niet in de Quest maar in de auto heb ik dit Kunstwerk opgehaald, ja Kunstwerk met een hoofdletter. De reacties waren zoals ik ze wel in kon schatten, hevig en emotioneel. Alle dank aan zwager Piet Brandsen die dit heeft klaar “gestoomd” op een voortreffelijke manier. Ziezo nu zijn alle “geheimen”, voor zover er al geheimen waren, de wereld weer uit en gaan we weer serieus denken aan de oliebollentocht, tot ziens zullen we maar zeggen op de 28e in Schermerhorn.

Koomen en Koomen

Het is wat laat geworden vandaag m.b.t. het schrijven van mijn dagelijkse Quest-ervaringen, niet spectaculair vandaag maar wel weer een heel aparte ervaring opgedaan. Het was al ruim na de middag toen ik bedacht dat in huis blijven zitten met een beetje miezerig weer ook niet alles is, dus omkleden en rond een uur of half 2 van start. Als eerste kwam ik Paul tegen met zijn ponykar en verder via Onderdijk, maar dan door een natuurgebiedje waar Kees volgens mij nog nooit is geweest, over 3 bruggen waarvan één nogal lang is en dan op naar Wervershoof. Eerst maar even naar Ben en Riet maar die zijn niet thuis dan maar door naar mijn zus Margriet op Zwaagdijk maar die is ook gevlogen, je vraagt je dan wel eens af waar moeten ze toch allemaal heen. Weer omgekeerd op het pad en rechtsaf richting verkeerslichten die daar sinds een aantal jaren zijn neergezet precies op de plaats waar ik geboren en getogen ben. Omdat ik even moest wachten keek ik naar rechts en realiseerde mij dat ik daar het levenslicht zag al meer dan 71 jaar geleden. Toen het op groen sprong ging ik rechtsaf en zag in mijn spiegeltjes dat er iemand in een blauwe ligfiets aan de andere kant stond dus even wachten en meteen toen hij ook over was een druk gesprek met de man die vertelde dat hij uit Wervershoof kwam en het wonderlijkste hij droeg ook dezelfde achternaam, net als mi,j Koomen met dubbel oo en dus ook van de “arme tak”, zo leg ik dat meestal uit. Met één o wordt meestal vertaald als zijnde de “rijke tak” Deze Dirk Koomen reed voor zijn plezier af en toe een stukje en ging ook niet naar de “oliebollentocht” ondanks zijn nog jonge leeftijd, hij vertelde dat hij van 1957 was dus hij kan nog 10tallen jaren mee. Samen zijn we opgereden naar Medemblik waar onze wegen weer uit elkaar gingen en thuis gekomen stond de teller voor dit tripje op 41 km.

Ontmoeting met Peter Peelen, de reizende pater.

Woensdag, gehaktdag, gevoelsmatig wel, wat een tegenvaller ik ga er maar niet verder over schrijven want dan wordt de stemming niet beter maar ik kom er zeker een keer op terug maar dan is dit jaar waarschijnlijk al verleden tijd. Maar goed toch nog een klein rondje gemaakt het weer weet zelf niet wat het moet, het is droog en niet droog, de zon is alleen achter de wolken denk ik en de wind is gelukkig niet thuis om hier de zaak wat op te blazen. Ik ga richting Medemblik en maak eerst een paar foto’s van de verkeersborden die zijn geplaatst langs de Medemblikkersluisweg, is dat nodig zou je jezelf af kunnen vragen maar het is wel wonderlijk dat een normale weg die altijd door het verkeer werd gebruikt nu op eens is gebombardeerd tot fietspad. De achtergrond hiervan is mij niet bekend maar vreemd is het wel, tientallen jaren reed ik hier langs met, ooit een bromfiets en later jaren met de auto en racefiets en tegenwoordig met de Quest, maar mag dat nog wel als ik naar de borden kijk. Het eerste bord, wit met rode rand geeft toch aan dat het verboden is voor alle verkeer om hier in te rijden, en op nog geen 100 meter staat het bekende blauwe bord en als ik goed ben ingelicht wil dit bord duidelijk maken dat je vanaf hier op een fietspad bent aangekomen, vreemd vreemd en nog eens vreemd. Mijn ritje ging een beetje over en langs de dijk en op een bepaald moment leek het me wel wat om via Bovenkarspel te gaan. Dus dwars over naar “De Streek” waar ik nog even een bezoekje heb gebracht aan een winkel, toen ik daar binnen stond zag ik dat er door 2 mannen intensief werd gekeken en geoordeeld over de Quest, er werd gewezen en gestudeerd op het uiterlijk en het interieur en toen ik buiten kwam herkende ik één van de twee als zijnde Ruud Peerdeman die ik weleens had ontmoet bij mijn schoonzus, de tweede man, de meest enthousiaste, vertelde op een bepaald moment dat hij er ook één had besteld “Maar die komt pas aan het einde van de meimaand” Hé, er ging een licht bij mij branden, “Heb ik dan te doen met Peter Peelen die in de pastorie woont op Zwaagdijk en een Strada heeft besteld” inderdaad het bleek de reizende pater te zijn. Werkend in voornamelijk Enkhuizen heb ik weleens begrepen en wonende in de voornoemde pastorie. Omdat ik toevallig een aantal maanden geleden op de bestellijst keek van Velomobiel zag ik dat er een bestelling was geplaatst door iemand uit mijn geboortedorp die ik niet kende maar na wat informatie werd er veel duidelijk en laat ik nu toevallig die man tegen komen.Na een hele poos te hebben gepraat over alle voordelen en enkele nadelen zijn we ieder onze eigen weg gegaan. Het ritje werd vandaag 71 km met op het einde lichte regen.

Sanne van "KoffieMax" heeft gebeld en Kees klust verder

Nog 8 dagen dan is het zo ver, de “Oliebollentocht 2011” en wat zal het worden die bewuste donderdag 28 december. Spannend, ja een beetje wel, vanmorgen zo tegen half 12, net toen ik me om zou gaan omkleden om ondanks het matige weer toch nog een klein tripje te maken, belde Sanne van omroep Max redacteur van “KoffieMax”. Ze wilde nog één en ander weten, van en over mij, dus nu maar hopen dat het allemaal een beetje gewoon overkomt als het mogelijk tot een uitzending komt. Na een gezellig tijdje kletsen over het wel en wee van de Velomobiel in het algemeen en de Quest in het bijzonder heb ik gevraagd, “Als het wat wordt, wanneer zal het dan worden uitgezonden” ook dat is nu bekend en wel op donderdagmorgen 5 januari in het programma “KoffieMax” wat om 11 uur op de TV is te zien. De opnames zullen worden gemaakt door Steef (of Steve) vanaf het vertrek bij de Sporthal in Schermerhorn waar de eerste groep zal vertrekken om 11 uur, ik heb afgesproken om daar ruim voor die tijd aanwezig te zijn dus alles staat ingesteld en het aftellen is al het ware begonnen, het is alleen nog een Questie van tijd en dan gaat het draaien en worden er beelden vastgelegd van de Oliebollen/recordpogingtocht voor het programma “Hoezo Oud” het zal mij benieuwen. Mijn ritje waar ik tenslotte over zo vertellen ging eerst richting Heerhugowaard, naar Kees met het verhaal dat Sanne van zich had laten horen en meteen kijken hoever Kees is met het onderhoud aan de Quest die hij vroeger de zijne kon noemen. Er moest erg veel aan gebeuren, weinig onderhoud gehad in de afgelopen jaren, zelfs de hele “achterbrug” moest er uit en ik zag wel dat het allemaal lang niet vanzelf ging. Ik ben snel verder gegaan om Kees de tijd te geven de fiets weer op tijd klaar te hebben want er lag nog heel veel werk op hem te wachten voor het weer een rijdbaar “geval” is. Even Marian gedag zeggen en toen met een kleine omweg naar Obdam waar Gerda niet thuis was dus toen meteen weer door naar huis waar ik na 69 km weer onder de douche kon en de fiets weer rust kreeg.

Einde van de Wieringermeer, start Hollands Kroon met een nieuw dorp

Een beetje een warrige dag, vanmorgen eerst even naar de supermarkt voor een paar boodschappen en dan ontdekken dat het spiegelglad is. De fiets meteen weer terug gezet en dan maar even lopend zo ver is het ook niet. Thuis gekomen na de boodschappen krijg ik een berichtje van mijn zoon ”Eén Quest minder ? “ op mijn vraag “Hoe zo” hoorde ik dat er een gele Quest onder een betonwagen was terecht gekomen door de gladde wegen verder was er nog niets bekend. Ook de navraag bij Wim Schermer leverde geen verder informatie maar het zet je wel weer even aan het denken, Niels Vogel liep het ook al eens op door de gladde wegen dus extra alert rijden en niet denken van het loopt wel los, ik ben gewaarschuwd. Tegen 11 uur ga ik op pad richting Enkhuizen, ik ben al een hele poos niet die kant langs gegaan dus misschien is er weer een mogelijkheid om langs het IJsselmeer te rijden vanaf Enkhuizen richting Hoorn. Het is op sommige plaatsen toch nog verraderlijk langs de wegen, vooral waar de hagel is blijven liggen onder de bomen en ook waar geen zon kan komen of waar het wegdek of fietspad nat is geweest wat nu is bevroren, oppassen overal. Laatst zag ik het al een keer toen ik er met de auto langs reed, is er echt een vijfde dorp ontstaan in de polder, waar ooit het vierde dorp pas veel later werd erkend als “miskleun”van de eerste orde, we hebben er nu toch een vijfde dorp bij genaamd “Agriport”. Verder richting Medemblik en verder, ik neem uit voorzorg maar niet het fietspad bovenop de dijk en blijf door de dorpen fietsen, via Wervershoof en Andijk kom ik bij Enkhuizen Na de “Haringstad” neem ik het eerste stukje dijk langs het water maar al snel maken borden me duidelijk dat dit een hopeloze missie aan het worden is, dus naar “binnen” om afscheid te nemen van de dijk en via Venhuizen en Hem mijn weg vervolgen. Als ik bij de afslag naar Blokker kom neem ik die om even bij zus Ria en zwager Gerard langs te gaan. Als ik later de route weer oppak naar Middenmeer ga ik via Zwaag waar, naar ik aanneem, geoefend wordt door politie in opleiding. Er staan zeker een stuk of 5 mannen het verkeer te regelen waar normaal verkeerslichten de zaak regelen. Waar ik linksaf wil moet ik even wachten en tijdens deze stop maakt één van de agenten de opmerking “Wat is dat voor irritant gepiep” dat is de richtingaanwijzer heb ik hem verteld en dat stelde hem klaarblijkelijk gerust. Het laatste stukje naar huis ging alles schuin voor de wind en thuis gekomen stond de teller op 78 km.

Waar blijft de snelheid ?

Vol goede bedoelingen, maar de armoede (wat het weer betreft) houd je netjes, dus vandaag niet met de Quest op pad. Deze week heb ik betrekkelijk weinig gefietst, maandag even naar De Woude en dinsdag en woensdag maar kleine ritjes, wat me wel “tegen” viel was de snelheid, alle keren moest ik flink trappen om een beetje ruim over de 33 a 34 km te komen, het ging gewoon zwaar. Daar zijn verschillende oorzaken voor te bedenken, de leeftijd, de vrij harde zijwind die de afgelopen dagen sterk aanwezig was en misschien ook de nieuwe achterband, de “Marathon Supreme” ik weet het niet. De nieuwe band is bijna net zo geruisloos als de “Kojak” die ik er normaal om heb liggen, maar wat is er aan de hand ? Omdat ik vandaag toch niet weg kon heb ik de banden maar eens gecontroleerd en wat denk je, rechtsvoor kan ik behoorlijk indrukken is dus enigszins “spanningloos”, zou dat de oorzaak zijn ? Dat betekent dat, voordat ik weer van start zal gaan, er eerst hier en vooral daar, wat extra lucht in de banden moet worden gepompt en dan weer eens bekijken of het van invloed is op de snelheid. Er komt vanzelf weer een vervolgbericht na deze ervaring.

Knipperlicht en bewust stuurfoutje

Het is weer gelukt, een rondje maken als er regen in de lucht hangt. Ik “moest” vandaag even naar Zwaag i.v.m. de komende feestdagen en dan is het laatste waar ik aan denk, de auto. Als het met de fiets kan blijft het gemotoriseerde voertuig op “stal” dus vandaag kon ik weer met mijn vertrouwde “gele gevaar” op pad, niet dat ik mezelf zie als een gevaar op de weg maar sommige automobilisten denken daar helaas nog steeds wel zo over. Dat maken ze dan vaak kenbaar door op je in te rijden en met de lichten te knipperen zo gebeurde dat ook vandaag weer eens een keer, ik groet ze dan maar vriendelijk door mijn hand op te steken, ik weet niet of deze dame in zo’n 4 wieldrive zelf wel veilig is op de weg, zoiets benadert het asociale gedrag al aardig. Gelukkig reed achter dit stuk ”vuil” een automobilist die zijn raam opendraaide en te kennen gaf dat dit nergens op sloeg, zelfs hij zei “Wat een trut” en terecht. En toch heb ik weer genoten van dit korte ritje, eerst even langs de Tussenweg waar helaas niemand thuis leek te zijn, alle deuren los en op mijn roepen geen reactie, ook niet in de schuur, volgende keer beter zullen we maar zeggen. Na mijn boodschap te hebben gedaan ben ik nog even naar mijn zwager en zus in Blokker gereden maar ook daar was niemand aanwezig en daar waren de deuren wel vast. Dan maar weer op huis aan waar ik na 60 km weer binnen was en toen begon het net te regenen. Ondertussen is de teller wel over de magische grens van de 30.000 km, en op 12 maart 2012 heb ik deze Quest pas 2 jaar, het eerste jaar eindigde op 16.500 km dus als ik het zelfde zal halen na 2 jaar moet er nog flink “gespaard” worden om dan op 33.000 km te komen. De tijd zal het leren, op 12-03-2012 zal ik doorgeven waar de teller op is blijven staan na 2 jaar.

Wat ben ik een "bofkont"

Dagen zoals vandaag moet je niet te veel hebben, eerst op visite naar mijn oudste broer in een verzorgingstehuis in Lutjebroek waar je niet direct vrolijk van kan worden, achteraf heb ik wel gedacht, wat ben ik een “bofkont” dat ik nog wel alles kan doen waar in zin in heb. Maar goed, dat is een beetje de donkere kant van zo’n dag, maar na de middag kon ik mijn hart weer even ophalen. Niet dat ik een hele rit heb gemaakt, nee gewoon een buurtritje om zo te zeggen, Alkmaarseweg richting Noord-Scharwoude en langs de Heerhugowaard naar de Slingerdijk, Korte Molenweg, Lange Molenweg die weer overgaat in de Molenweg en zo blijf je op dezelfde weg zonder afslagen en kom je steeds weer een andere naam tegen. Aan het einde, bij de molen, linksaf naar Ursem via de Schermerdijk, Oostdijk en Plemdijk naar de Berkmeerdijk en de Dijkweg, je weet er bijna geen “draai” meer aan te geven het is allemaal “dijk zus” en “dijk zo”. Uiteindelijk kwam ik op de Langereis, die ook best een dijknaam had kunnen hebben, op naar Middenmeer, op de Langereis moest ik nog even achter een “maai-zuig machine” blijven die de puntjes op de i aan het zetten was m.b.t. sloot onderhoud. Toen ik thuis kwam stond de teller op 65 km en zag ik ook dat de totaaltelling nog maar 21 km van de 30.000 km af is.

De oliebollentocht komt steeds dichterbij, en hoe......

Heerlijk weer even op pad, het begint op “De Woude” bij Wim en Marian Schermer zo’n beetje traditie te worden dat daar op maandagmorgen een koffierondje wordt gehouden met een select gezelschap van “velonauten” (wat een rotwoord). In ieder geval, om kort te gaan, komen daar vaak op maandagmorgen dus een aantal gelijk “gestemden” bij elkaar en onder het genot van diverse soorten koffie wordt er dan van alles besproken m.b.t. velomobielen in het algemeen. Vanmorgen zaten er al een aantal mensen toen ik er arriveerde o.a. Marian van Hattem met de laptop voor wat bijspijker les, Jan Geel, op oefenronde zullen we maar zeggen, Kees van Hattem ook op les m.b.t. het onderhoud van zijn blog en ik kwam dan ook aanwaaien, zomaar omdat ik er al een tijd niet was geweest. Kees werd door Wim onderwezen en zal daar dankbaar gebruik van maken in de toekomst. Jan stapte al weer op tijd op omdat zijn vrouw rond 12 uur half 1 weg moest en na nog een kort kletspraatje zijn Kees en ik ook weer opgestapt. Tijdens dat kletspraatje vertelde ik Kees, “Ik had vanmorgen Sanne aan de telefoon” “Sanne”, is dat één van je kleinkinderen”was zijn vraag “Nee, van KoffieMax” en meteen lag hij bijna dubbel van het lachen, “Je meent het” Ja zo gaat dat, er werd mij gevraagd of ik mee wilde werken zoals al was aangegeven in een eerdere mail, aan de opnames van het programma “KoffieMax” op 28 december tijdens de oliebollentocht/recordpoging. Natuurlijk, er is toch geen mooier iets te bedenken om onze hobby te promoten met de super snelle geruisloze Velomobielen waar, zoals het zich nu laat aanzien, zeker meer dan 100 van dit soort voertuigen bij elkaar zullen rijden. De plaats waar alles zal worden vastgelegd zal bij de 3 Schermermolens zijn aan de zuidkant van de Noordervaart hoek Molendijk. Het laatste stukje ben ik nog even door Obdam gereden om naar de Obdammerdijk te rijden, in Obdam staat Opoe Kee nog steeds op de zelfde plek zag ik wel, de meesten weten niet van dit beeldje af maar kijk maar eens via Google op “Opoe Kee” dan wordt alles duidelijk. Na de koffie bij Tom en Gerda was het naar huis nog maar even trappen waar ik na 93 km weer binnen stond.

De "Marathon Supreme" is het geworden

Voor de buien en storm uit eerst nog vlug een klein rondje gefietst. Na de ervaring van eergisteren, waarbij ik op een bepaald moment door een flinke laag hagel moest rijden heb ik mezelf wijsgemaakt dat een 26” achterband met profiel misschien toch wel verstandig is voor de komende periode. Om dan zo’n soort band op de kop te tikken is momenteel niet zo moeilijk, je belt even met Kees en die heeft een hele voorraad van dat soort banden, te veel om op te noemen. Dus vanmorgen, voordat het minder goede weer zich aan zal dienen, ben ik even naar Kees gefietst in de Heerhugowaard. De koffie is altijd snel gezet en na wat bijkletsen heb ik een keus gemaakt, of het de juiste is zal de tijd leren. Ik zal hem, voor ik weer op pad ga, om het achterwiel leggen. De stand van de teller is nu 29.820 km dus tegen de tijd dat er een eerste lek wordt gesignaleerd zal ik dat melden met uiteraard de rijervaring slijtage enz. mijn keuze is gevallen op de “Schwabe MarathonSupreme” Onderweg op de Alkmaarseweg kwam ik nogal wat afgewaaid “hout” tegen maar gelukkig reed ik hier met daglicht want op een bepaald moment lag er een wat te groot stuk over het fietspad waardoor ik er echt uit moest om de doorgang vrij te maken, als zoiets in donker zou gebeuren ben je vaak te laat ondanks goede verlichting. Overigens was ik weer snel thuis met een kleine omweg en stond de teller op 58 km.

Met de benen van de grond

Tot op dit moment valt er vandaag veel minder neerslag dan gisteren het geval was. En daardoor ga je af en toe toch weer denken aan een klein tripje, maar als je dan buiten komt en je zoekt de open vlakte op dan ben je meteen weer met twee benen op de grond, niet doen met zoveel wind het risico om met de benen door de lucht te gaan zit er “dik”in.
En wanneer je dan met de benen op de grond bent gezet ga je weer wat “rommelen” in de “archieven” niet dat die bij mij zo groot zijn maar ik kwam er wel een fotootje tegen, die mij een aantal jaren geleden toegezonden is door één van mijn zussen, die schreef erbij “Je had toen al iets met fietsen”, waarop ik echt met de benen van de grond was. Ik denk dat ik toen een jaar of 5 of 6 zal zijn geweest, netjes op de fiets van een oom geplaatst die toen nog verkering had met een tante van mij. Op de zelfde plaats was een aantal jaren eerder ook een nostalgische foto gemaakt, ik vind dit altijd nog een “kostbaar” plaatje, allemaal op klompen en in overall en de bovenste knoop dicht, hoe is het mogelijk. Helemaal links mijn jongste oom en zelf sta ik helemaal rechts als 3 a 4 jarige naast mijn oudste broer, maar wel met de benen op de grond. Ik schrijf toch liever over een buitenritje maar die kans lijkt niet zo groot deze week, mocht ik nog wel een kans krijgen dan zal ik dat zeker melden.

Bliksem,hagel,natte sneeuw en regen en toch was het prachtig.

Het werd gewoon weer de hoogste tijd om de benen weer een keer op de juiste manier te strekken. Al 6 dagen niet fietsen is ongehoord, wat moet een mens zolang binnenshuis doen. Wat klusjes en je proberen te vermaken achter de pc en wat leesmateriaal maar ik moet in beweging dat gaat mij over het algemeen het best af. Het weer was eigenlijk spelbreker de laatste dagen en vandaag leken de berichten toch weer zo dat er een gelegenheid zou komen om te gaan. Vanmorgen eerst nog mijn gemak houden maar vanmiddag komt alles goed, dacht ik. Inderdaad, dacht ik, nou het is wel goed gekomen maar wel iets anders dan ik mij had voorgesteld, vanmorgen wat buien met af en toe wat natte sneeuw en hagel en vanmiddag gaat de zon schijnen. Ik heb alles wat voor vanmorgen als vanzelfsprekend naar beneden kwam, vanmiddag in verbeterde uitvoering gehad en toch heb ik een heerlijk ritje gemaakt. Van start richting Alkmaarseweg, na controle van de buienradar leek dat de gunstigste richting, maar na amper 5 km begon ik hem al een beetje te “knijpen” wat wordt die lucht donker daar in de verte, gewoon doorgaan ik ben nu van start en ik zal wel zien. Ik heb alles gezien, bliksem, hagel, natte sneeuw, regen en later nog veel meer hagel en wonderlijk, ik heb zelf weinig op mijn “kop” gehad, elke keer net tussen de buien door gereden denk ik want ook de blauwe lucht zag ik op een bepaald moment zoals bij de molen langs de Obdammerdijk maar de hoeveelheid hagel langs de Alkmaarseweg toen ik weer bijna thuis was gaf me toch wel weer te denken dat ik puur geluk heb gehad dat ik daar geen 5 minuten eerder langs ben gekomen. Al met al weer een heerlijke “opfrisser” van 45 km.

De frame-spanner was niet nodig in Oostzaan

Wat viel het allemaal weer mee vandaag, zon en (g)één wolkje te bekennen. Dan was dat gisteravond en vannacht wel anders, harde windvlagen en de regen die volop op de ramen kletterde. Ik kon dus probleemloos “los” vanmorgen, het lag in de bedoeling dat ik even naar Oostzaan zou fietsen om daar de band van Patricia’s fiets te vervangen. De rit erheen verliep overal probleemloos en zo rond kwart over 11 was ik op de plaatst van bestemming. Thomas kwam al juichend om de hoek “Hé opa Pé” en na een bakkie cappuccino ben ik de garage in gegaan met de bedoeling de band te verwisselen, ik had speciaal de frame-spreider meegenomen want alleen lukt het niet zonder gebruik te maken van dit simpele hulpstukje. Toen ik de binnenband eruit had gehaald leek het me wel mogelijk om hem nog te plakken, wel kort bij het ventiel maar het moet lukken. Thomas was mijn eerste assistent en zorgde geregeld voor extra zoeken naar de sleutels enz. die ik in mijn nabijheid had liggen. Maar na wat rommelen was de band geplakt en kon hij weer naar binnen worden gewerkt. Hierbij kwam ik nogal wat losse spaken tegen die ik in eerste instantie gewoon een paar slagen heb gegeven om later het wiel weer even echt rond te maken. Ondertussen had Tiny, Bram en Boris van school gehaald en konden we aan tafel. Nadat alles weer was opgeruimd heb ik ook mijn pad weer wat ingekort door via “Het Twiske” en Purmerend weer op huis af te gaan waar ik na 109 km aan de koffie kon.

Klein ritje

Na de “bewogen” dag van gisteren viel er vandaag weinig te beleven, geen politie en geen grote afstanden en toch een heel speciale dag voor mij. Iets waar ik voorlopig nog niet over kan uitweiden maar t.z.t. kom ik hier zeker op terug. Het ritje van vandaag ging vanaf Middenmeer richting Obdam omdat ik al een hele poos niet bij de familie Wester was geweest leek het me de hoogste tijd om daar weer even mijn neus te laten zien. Gerda was druk bezig met de stofzuiger en toen ik om de hoek kwam ging ze gelijk richting “koffiepot” , tegenwoordig heten die dingen allemaal anders maar er komt altijd een heerlijk bakkie uit. Zoals gewoonlijk kletst Gerda ongeveer 5 kwartier in een uur dus je komt zelf weinig aan vertellen toe. Omdat de vaste route afgesloten is door het vervangen van de brug nam ik de weg door het dorp richting de Zomerdijk om zo achter Wognum enz. langs naar Zwaag en Westwoud te rijden. Op een bepaald moment zag ik in mijn spiegeltjes dat er een witte Quest achter mij aan kwam dus remmen en afwachten wie dat zou kunnen zijn. Het blijkt dat het Henk Brekelmans is uit Zwaag, uiteraard moeten er dan wat foto’s worden gemaakt zodat Henk weer up to date en met een vrolijk gezicht op mijn blog kan verschijnen. We rijden samen op via de Zomerdijk om zo achter Wognum, langs de A7 uit te komen, waarna het nog enkele kilometers is naar Zwaag. In eerste instantie zou Henk meerijden tot aan Wervershoof maar voor de tweede verkeerslichten in Zwaag gaf hij aan dat hij door krampverschijnselen eerder af moest haken. Ik heb mijn weg vervolgd via Westwoud en Hoogkarspel naar Wervershoof vanwaar ik de laatste kilometers heb afgelegd naar Medemblik en Middenmeer maar eerst nog weer even langs de Tussenweg en bij Paul en Cuny om een bakkie. Eenmaal weer thuis aangekomen liet de teller een 7 en een 0 zien dus gewoon een simpel rondje van 70 km.