Hoe is het mogelijk, 1 februari was mijn laatste fietsdag en nu is het al 20 februari, ja echt vandaag heb ik weer even geproefd van het buiten gebeuren met de Quest. Eerst vorst, toen sneeuw en vervolgens het begin van de mantelzorg periode. Het gaat inmiddels redelijk met Tiny, het is nog steeds pijnlijk en morgen komt er nieuw gips om en worden weer foto’s gemaakt en zullen we horen of alles naar wens geneest, duidelijk is wel, dat je met één hand min of meer helemaal onthand bent. Tiny stelde gisteren zelf voor, “Als je nu met mijn broer naar Middenmeer gaat dan kan je terug met de fiets en op momenten dat hier geen “werk aan de winkel” is kan je best een rondje gaan maken” en daar had ik best oren naar. En zo ben ik vanmorgen door Nico in Middenmeer afgeleverd en heb mijn eerste ritje sinds weken weer kunnen maken, onwennig en koud, nou nee, dat laatste eigenlijk helemaal niet, de voetverwarming werkt perfect. De zooltjes thuis nog een ietsje bijgeknipt omdat ik de bestaande inlegzooltje er in moet houden omdat het profiel van de zoolbodem niet gunstig is voor de bedrading, een kunststof ruitprofiel en dat lijkt me niet gunstig op langere termijn, dus alle opties die de schoen zo ruim mogelijk maken toepassen zoals de veters flink ruimer inrijgen en alle overbodige stukjes verwijderen, het ging zoals ik had gehoopt, geen koude voeten meer en na eerst een tijdje op stand 3 te hebben bij gewarmd heb ik na een kilometer of 20 de verwarming terug gezet naar stand 2. Net zoals Bas Dekker op zijn blog al aangaf “Ik had dit veel eerder moeten doen” ben ik dat helemaal met hem eens. Het stukje wat ik heb gefietst was maar kort maar weer helemaal in “de emmer”, wat is gezondheid toch veel waard, beseften we dit maar meer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten