De beloning voor geduld

En weer is mijn geduld beloond, vanmorgen regende het toen ik wakker werd en hield ik er al rekening mee dat het vandaag weleens tegen zou kunnen vallen om een “knap” rondje te fietsen. Dus eerst de ochtend rituelen uitgevoerd en daarna de krant doorgebladerd, niet al te veel schokkend nieuws en de voetbalwereld draait nog steeds door, nog één wedstrijd en dan is mogelijk de landskampioen bekend, de tijd zal het leren en de beste zal wel winnen. Als ik een paar boterhammen heb weggewerkt gaat de pc even aan om de buienradar te raadplegen, het wordt straks droog en vanmiddag komt de zon, dat is ongeveer de vertaling die ik er uit kan halen dus dan eerst nog even de zinnen op een andere manier verzetten en dat komt er op neer dat er tijd is voor een “witte” was, vanmiddag als ik thuis kom de “bonte” was en zo is de programmering voor de wasmachine vastgesteld. En dan moet ik voor mijzelf nog een programmering “starten”. Nou dat is vrij kort en duidelijk, koffie drinken en zo tegen 11 uur omkleden voor een ontspanningsoefening. Inderdaad tegen 11 uur rij ik weg met in mijn hoofd een “HEM” rondje, de “vaste” lezers weten dan dat dit zoiets is als Hoorn-Enkhuizen-Medemblik over de dijk langs het IJsselmeer. Met een kleine afwijking in de route heb ik dat inderdaad vandaag gefietst. Langs de dijk bij Schellinkhout werd door een aantal mensen de kite-surf-kunst beoefend en dat ging knap hard met deze wind. In Enkhuizen was de zon ondertussen volop aanwezig en de route door de “Haringstad” is als vanouds langs de buitenkant via de haven en dan weer verder op de dijk naar Andijk enz. Bij de waterzuivering in Andijk moet ik afremmen omdat er een bestelwagen met aanhanger voor de poort stond en net op dat moment kwamen er een aantal fietsers van de andere kant die er omheen reden. Als ik stil sta vraagt één van de dames in het gezelschap “I want to make a picture from that” en ik antwoord “no problem” en dan zijn de rapen gaar want alles wat al gepasseerd was kwam terug en de auto waar ik voor was gestopt was volgens mij al aan het laden of lossen toen er nog volop vragen werden gesteld en alle mogelijke standjes werden bedacht om foto’s te maken van binnen en buitenzijde van de fiets, zo wordt de Quest nog beter in Canada bekend. Er was een begeleidster bij die van Hollandse origine was en zij gaf op haar beurt ook nog de nodige toelichting, vermakelijk is zoiets alle keren weer want men kent dit soort fietsen niet. Toen ik na de laatste 20 km te hebben weggetrapt thuis kwam stond de teller op 92 km als beloning voor geduldig wachten op het zonnige weer.