Ik vind zo'n "ding" maar gevaarlijk.

Het zou eentonig worden als ik weer over het weer zou beginnen, maar dat het mooi is weten we allemaal. Voor vandaag stond er een ritje richting “De Waard” op het programma, kijken hoe het bij Kees en Marian van Hattem is. De wind is nog steeds stevig en de temperatuur hoort bij het najaar, fris dus. In de buurt van Noord-Scharwoude ga ik op de weg rijden omdat op het fietspad een paard loopt wat mogelijk zal schrikken als ik langs kom maar dat deed het nu ook gelukkig voelde ik me wel veilig op deze afstand. Als ik bijna in “De Waard” ben heb ik al een besluit genomen over het  hier naar toe te gaan, voorlopig niet meer via deze route, overal omleidingen en hekken die een vlotte doorstroming  tegen gaan. Als ik voor het stoplicht sta hoor ik een auto claxonneren, let er iemand niet op en is het groen, ik weet het niet, als ik de hoek om ben hoor ik het weer, het zal wel goed zitten en na enkele honderden meters ben ik bij de Familie van Hattem. De poort staat open dus zal er wel iemand aanwezig zijn, niet dus, ik loop weer terug naar mijn fiets en juist op dat moment komt Marian terug gereden, zij was de chauffeuse die de claxon bewerkte, ze zag mij en is gekeerd om voor koffie te zorgen da’s toch geweldig, zoiets maak je niet vaak mee. Kees was om brood naar de bakker en maakte mogelijk een ommetje en na de koffie ben ik ook langs de bewuste bakker gereden maar geen Kees meer te zien dus dan maar verder. Mijn rondje slingert wat door de polder en als ik langs Schermerhorn ga bedenk ik dat hier misschien wel een visboer zou kunnen staan, ik krijg trek. Inderdaad ik zie de kar al op grote afstand staan, het komt helemaal goed. Na een viertal klanten te hebben afgewerkt ben ik aan de beurt, nu een broodje kibbeling en thuis een makreel, wat zal ik smullen. De mevrouw die na mij komt vindt zo’n fiets maar een gevaarlijk ding, zo vlak bij de grond en geen vlaggetje, toen ik het voor en nadeel van een vlaggetje had uitgelegd kon ze zich daar toch wel in vinden en ook dat laag bij de grond viel na uitleg alles mee, je kan nooit diep vallen, inderdaad en die gele kleur is ook wel een verstandig keus. Zo zie je maar onbekend maakt onbemind als ik nog langer was doorgegaan met alle voordelen van een Quest zou ze d’r zelf ook nog aan beginnen. Vanaf Schermerhorn richting de Beemster is heel simpel en als je dan een boer ziet ploegen in de vette Beemsterklei dan weet je dat je in, volgens Tiny, de mooiste polder bent aangekomen. Mijn rondje gaat via via tot aan de dijk langs het IJsselmeer  waar ik nog een skeelerende dame passeer en even later bij Scharwoude afsla op naar Berkhout en de Bobeldijk om het laatste stukje naar Middenmeer af te leggen en de 90 km voor vandaag weer vol te maken. Wat is het toch een zalige ontspanning om in een Quest rond te rijden.