De bananen vliegen je om de oren

Ik moest er even op uit, gewoon om te proberen of het nog ging met dit koude weer. Het viel weer allemaal erg mee, het ging voortreffelijk, niet dat ik ver van huis ben geweest of dat ik een lange rit heb gemaakt, nee gewoon even uitwaaien en ervaren wat die bikkels voelen die alle dagen naar hun werk moeten en  in een velomobiel die afstand overbruggen. Ik ben even op verjaarsvisite geweest bij een schoonzus die het eigenlijk niet zou vieren, ze werd 70 en stond er alleen voor m.b.t. het verzorgen van de eventuele visite, Ben staat, beter gezegd zit nog steeds, buitenspel. Hij praat wel stoer maar alleen met zijn “vierpoot” kan hij uit de voeten en als hij dan iets in zou moeten tappen heeft hij geen hand over. Dus op en neer naar Wervershoof een retourtje van 37 km uit en thuis, maar toch hoor je dan weer dingen die bijna als vanzelf sprekend klinken uit de mond van kinderen. “Hé banaan” is iets wat het meest wordt gelanceerd en alle keren als je langs een schoolplein gaat waar het net speelkwartier is, dan is het gejuich niet van de lucht en vliegen de bananen je om de oren. Zo ook vandaag in Medemblik en dan let je bijna niet goed op om rechtdoor langs de kop van de haven te rijden omdat de brug afgesloten is. Aanleiding om thuis gekomen de banaan die Teun ooit heeft gemaakt weer eens voor het daglicht te halen en proberen een vergelijking te maken met de Quest en de banaan, het verschil is mij te groot, de vorm haalt het lang niet, alleen de kleur en het enthousiasme waarmee beiden zijn gemaakt doen niet voor elkaar onder denk ik. Toen ik die foto maakte zag ik ook dat er bij mij in de tuin bloeiende heide stond die de zaak weer een voorjaarskarakter geeft, nog even en we praten over het echte voorjaar wat voor mij niet snel genoeg kan beginnen.