Hoe oud ben jij eigenlijk, dan schelen we elkaar net 17 jaar.

Hoe zal ik het verhaaltje van vandaag beginnen, het weer, de helft van de week of gewoon zoals ik het zelf heb ervaren. Nou het is achteraf weer een dag met een “Gouden randje” hoezo zou een ieder kunnen zeggen, ik zal het toelichten. De dag voor deze had ik het plan opgevat om even heen en weer te gaan naar Oudemirdum, als ik op tijd ga dan ben ik weer terug voordat de 10.000 meter schaatsen begint, want hoe wordt de eind uitslag ? En zo reed ik tegen 8 uur richting Friesland, het is nog niet helemaal veilig om zonder groot licht te rijden dus het schakelaartje omhoog en volop licht in de schemerochtend. Op de rit naar Oudemirdum kom ik behoudens wat schoolgaande jeugd, niemand tegen, het is ook redelijk fris om een ritje op de “gewone” fiets te maken en dan alle wind op te vangen. Als ik Workum passeer zie ik een grote kraan die bijna mijn weg blokkeert maar ik kan er omheen. Bij Bianca is de eerste die op de foto moet de huisgenoot want zo is het ondertussen wel, “Freek de eek” als je niet uitkijkt is hij eerder in huis als ikzelf, hij wordt echt brutaal. En zo komt hij zelfs in de Quest om alles te inspecteren. We kletsen even onder het genot van diverse bakken koffie en ik geef aan dat ik weer op tijd ga om vanmiddag op tijd thuis te zijn enz. Ik heb me omgekleed en ben weer klaar voor de thuisreis na eerst nog een dubbele boterham naar binnen te hebben gewerkt. Nu eerst voor de wind tot aan de Afsluitdijk en dan linksom tegen wind in. Op de heenweg zowel als terug weet ik waar ik uit moet kijken voor de slecht onderhouden delen van de weg langs de dijk, er zal eerst wel een ongeluk moeten gebeuren voordat er iets aan zal worden gedaan, zo is het meestal, maar de gaten worden steeds groter. Ook de timmerman maakt nog steeds allerlei meubelen en ander praktische gebruiksartikelen van puur hout zonder kunststof. Als ik de dijk opdraai valt de wind eigenlijk erg mee, schuin voor geeft weinig problemen en zonder schuimkap is de snelheid steeds zo rond de 35 tot 38 km, een prettige snelheid. Na een paar kilometer zie ik in mijn spiegeltjes dat ik de eerste ontmoeting van vandaag op de dijk kan verwachten, op de heenweg zag ik noch fietser noch brommer of wandelaar. Ik word ingehaald door een bromscooter die even naast me komt rijden en ik groet op mijn manier door mijn hand op te steken en dan begin ik te denken, “Het zal toch niet” maar het was wel zo, ik werd gepasseerd en even verder stopte de meneer met zijn voertuig en zie daar staat hij Albert van Dijk uit Kampen het fenomeen dat Buchenwald overleefde en waar ik een enorme bewondering voor heb. Wat een verrassing, handen schudden en kletsen, op mijn vraag of hij op weg was naar zijn zoon op Westerland een klein gehucht op het eiland Wieringen, zei hij dat hij dan 10 km om moest rijden en hij had het rondje in het hoofd via Medemblik en Enkhuizen om dan de ander dijk weer te nemen naar Kampen. Op een bepaald moment vroeg hij mij “En hoe oud ben jij eigenlijk” ik voel me nog een snotneus met mijn 73 jaar zei ik, “Nou dan schelen we mekaar net 17 jaar”. Ja ,ja, 90 jaar en dan zo vitaal in het leven staan, toen ik mijn fototoestel pakte was zijn eerste reactie “Wacht even, eerst mijn haar even kammen” tjonge, jonge wat een kerel. In zijn doen en laten is het een goeie twintiger die zo nog achter de meiden aan kan, wat vind ik dit een geweldige man die mij nog als laatste goede raad meegaf, wijzend op de Quest, “Volhouden hoor niet stilzitten” dan komen we elkaar nog veel vaker tegen. Met een stevige handdruk en “tot volgende keer” namen we afscheid en zo eindigde voor mij deze dag na 160 km als een dag met een gouden randje.