Ik werd voor het eerst "pootje" gelicht

Ja toch nog, hoewel ik gister nog stellig de overtuiging had dat er ook vandaag niet gefietst zou worden, is het er wel weer van gekomen. Vannacht waaide het behoorlijk en heb ik het slaapkamerraam maar dicht gedaan, ’t klapperde af en toe zo hard dat ik wakker werd, maar vanmorgen leek het bijna windstil, nou ja nog niet helemaal maar met wat overdreven gevoel dat het wel meeviel is ook de beslissing gevallen, gaan. En zo tegen 10 uur richting Wervershoof om bij Ben en Riet te kijken hoe de chemo verwerkt wordt, ze zijn niet thuis dus dan maar even door naar Andijk waar mijn jongste zus Lia wel aanwezig is, een bakkie doen en dan weer verder, nu alles recht tegen de wind in dus geen problemen, ik was tot nu toe aldoor achter een dijk of heg dus geen last van zijwind gehad. Aan het einde van Zwaagdijk zie ik nicht Trudy lopen die net een zak appels heeft gekocht bij de vroegere buurman, ze is er één van een tweeling en prompt noemde ik haar Edy die pas was geopereerd en ik keek er van op dat ze alweer langs de weg liep, ze lijken voor mij veel te veel op elkaar en dan zijn ze allebei mevr.Vriend omdat ze ook allebei weer met een Vriend zijn getrouwd wat dan weer geen familie van elkaar was. Mijn ritje gaat verder richting Wognum waar ik de volgende verkeersaankondiging zag staan, allemaal in verband met de nieuw aan te leggen Westfrisiaweg van Hoorn naar Enkhuizen en tevens een nieuwe weg richting Alkmaar, er zal heel veel veranderen in de loop der jaren. Ik besluit om ook nog bij Gerda en Tom langs te gaan in Obdam, het gaat nog lekker. Ik ga maar wat binnendoor en niet te veel langs open wegen dan krijgt de wind tenminste minder vat op de Quest met die steeds harder wordende zijwind. In Wadway maak ik nog even een foto van het kerkje waar vaak optredens zijn, dus geen kerkelijke rituelen. En dan weer verder maar dan opeens tussen een paar huizen of boerderijen door gebeurde het, voor het eerst ging de Quest met zijn linker “poot” van de grond, dat was echt schrikken geblazen en vanaf dat punt was het even over met mijn optimisme. Toch nog even naar Gerda waar een bak koffie met koek alles weer bij het oude bracht en zo kwam ik na 70 km weer thuis, maar wel een ervaring rijker.