Weer ontsnapt nu slechts 15 cm.

Net mooi voor 100 km

Tijd nemen voor koffie

Eén van de herdenkingstegels van na de onderwaterzetting
in de gevel naast de voordeur van Tussenweg 13

Peul en Cuny lieten het onkruid vrij achter

Een andere uitvoering die ik onderweg zag.

Net uit de haven van Medemblik

De oversteek van de weg naar het "Zuiderzee"museum in Enkhuizen

Hier kwam de juffrouw van rechts en zag de "haaientanden" over het hoofd
en mij ook tot op 15 cm

Door Aartswoud is dan heel wat veiliger.

’t Is mooi geweest voor deze week, de vooruitzichten worden toch weer wat anders en dat was te verwachten, zo warm dat is niet vol te houden. Als eerste vanmorgen een gluten vrij brood bakken dan ondertussen de was ophangen en daarna hier en daar “Miep Kraak” spelen in huis, ’t is allemaal zo gepiept. En dan, ik heb zowaar een keer de tijd genomen om rustig een bakkie te doen achter het huis onder de luifel, het is zeer goed bevallen moet ik eerlijk toegeven. En daarna iets heel anders, mijn buurman Jef Kerckhoffs is bezig de “tegels” op de boerderijen in de polder vast te leggen. Er zijn waarschijnlijk 4 soorten die beschikbaar zijn gesteld door de toenmalige regering en werden ingemetseld in de nieuwe woningen bij de boerderijen die door de onderwaterzetting van de polder, door de Duitse bezetter en het niet hebben overleefd. Vanmorgen bedacht ik dat ik bij de boerderij van Paul Buijsse op Tussenweg 13 ook wel eens zoiets had gezien, dus even langs Tussenweg 13. Inderdaad er is naast de voordeur zo’n tegel te zien en duidelijk is dat er geen bewoners hier meer aanwezig zijn, de trots van Paul en Cuny is nu een verwaarloosde bende aan het worden. Door dit  eerste “schot in de roos” keek ik verder langs een aantal boerderijen en zag er nog veel meer maar ook één van een andere uitvoering. Ik had besloten rustig aan te doen en maar een kort rondje te maken, het eerste is gedeeltelijk gelukt het tweede eigenlijk helemaal niet, 100 km kan je met dit weer niet echt klein noemen dacht ik. Na Wervershoof bij Ben en Riet langs en dan het vertrouwde ritje over de dijk langs Enkhuizen en Hoorn enz. Bij Enkhuizen ervaar ik weer de angst om over te steken, toch maar stoppen om een foto te maken het is nog net als alle jaren, levens gevaarlijk voor fietsers. Eenmaal weer aardig richting huis kreeg ik nog weer de schrik van mijn leven. Ik reed op de voorrangsweg en moest volop in de remmen toen een jongedame van rechts de haaientanden mogelijk was vergeten, ik stond stil tegen het midden van de weg en zij stond geen 15 cm meer van mij af. Ik heb nog nooit iemand gezien, die zo snel de achteruit ingeschakeld had om terug te gaan. De achter mij rijdende auto stak de duim op en de bij rijdster riep uit het raam, “Prima gereageerd op die trut” ja wat moet je hier van zeggen het is voor de zoveelste keer goed afgekomen. Ik heb dit rondje weer overleefd en achteraf schrik ik er niet zo snel meer van, als het maar geen gewoonte gaat worden, al was het maar over 100 km.