De Dolomieten Marathon

 

Vandaag een keer een heel ander verhaal van bijna 20 jaar geleden, toen was ik al een beetje “gek” maar nog niet met een ligfiets. Hoe het begin van deze “onderneming” van start is gegaan weet ik al niet meer maar het heeft er wel toe geleid dat ik samen met mijn broer Ben de Dolomieten Marathon ging rijden op de racefiets. Ik vond gisteravond bij toeval nog een heel verslag wat ik in die tijd had geschreven, te lang om hier alles weer te publiceren maar het maakte weer veel mooie herinneringen levend. Ik las dat Ben op maandagmorgen om klokslag half 4 voor de deur stond alles inladen en richting Italië om in de loop van de middag aan te komen bij Pedraces in Alda Badia in de Italiaanse Dolomieten. Later op de dag zaten we aan tafel met een stel uit Heerhugowaard en twee jongens uit Alkmaar en een man uit Arnhem die naar later bleek vaak stukken schreef voor het blad “Fiets” en als Ton Verheij door het leven ging als huisarts en vaak sportkeuringen deed. Samen met deze Ton Verheij hebben we verschillende oefenritten gemaakt in voorbereiding op de tocht van zondag dus een hele week oefenen in een voor ons onbekend gebied wat nergens vlak was. Als het eindelijk zover is gaan we zondagmorgen naar de start, ongelofelijk het lijkt wel of het een start wordt van de Ronde van Italië. In de lucht zien we 3 helikopters en een man aan de luidspreker die alles bejubelde en onder al dat lawaai werden we naar ons start vak gewezen.

Tijdens het aftellen werd het even stil en kwam alles in beweging om na 100 meter weer stil te staan we konden niet met 7.000 man gelijk over de elektronische tijdwaarneming maar uiteindelijk reed alles.

Een schouwspel wat ik nooit zal vergeten, zo massaal en alle wegen en zijwegen afgezet, nergens auto’s op de wegen een geweldige organisatie. Later wel een paar keer de ambulance op de route door mensen die de afdaling te snel namen door bochten over te slaan.

Bij het startpakket zat voor ieder deelnemer een startnummer met zijn of haar naam erop, waterbestendig voor zover ik beoordelen kon zodat je iedere deelnemer kon plaatsen uit de taalstreek waar hij of zij vandaan kwam. Belgen en Nederlanders kon je simpel plaatsen maar als er Sven of Pierro was er enige twijfel. Ergens passeerde ik éne Trui Beemsterboer, heel bemoedigend vroeg ik haar :”Gaat ’t wat” er volgde een stilte tot ik haar helemaal voorbij was “Ja hoor Peter” stomweg dacht ik hoe weet die mijn naam om me gelijk te realiseren dat ik ook een etiket op mijn rug had.

De rit was fantastisch, om nooit te vergeten, aangekomen bij het appartement was Ben al bezig zijn fiets in de auto te passen, “Je bent mooi op tijd dan kan die van jou er gelijk ook in” waren zijn eerste woorden. Douchen rest in de auto en meteen op naar Nederland, in Duitsland ergens wat eten en om 3 uur ’s nachts waren we weer thuis op een half uur na een hele week weggeweest.