Iets wat ik niet voor mogelijk hield

 

Hoe klein is de wereld, dat vroeg ik me vanmorgen af, een bijzonder verhaal met iets wat je niet voor mogelijk zou houden.

Ik had zoals zo vaak een rondje in m’n hoofd om via Medemblik enz. de vaste trip te maken over de dijk wat normaal zo rond de 80 km is en dan met een kleine afwijking nog weer een keer langs de Lekermeer waar het aardbeien verkooppunt is en dan via de slingerende Rijndijk ook nog even naar Obdam.

De grootste verbazing was het geïmproviseerde stalletje waar vandaag de eerste aardbeien werden verkocht terwijl er gisteren nog niets te zien was, dus een meevaller.

In Obdam was er bij Tom en Gerda net als altijd een rustpauze met versnapering, hoewel dat rustpauze nog lang niet nodig was, het ging nog altijd super mooi. En daar kwam het verhaal, Gerda vertelde dat ze onlangs bezoek had gehad van onze neef Pierre Koomen uit het Friese Oenkerk. Pierre vertelde dat hij onlangs een fietstocht had gemaakt in de buurt van Antwerpen en daar had overnacht bij “vrienden op de fiets” hij was naar hetzelfde adres gegaan waar hij ook vorig jaar had overnacht, het was daar goed. In de loop van dat bezoek raakte hij met de heer des huizes in gesprek over het fietsen, deze meneer Wouter Dewanckel zei op een bepaald moment “Koomen die naam komt me zo bekent voor, schrijf jij ook niet vaak wat op internet” nee, zei Pierre, ik niet maar wacht mijn neef Pé die in zo’n gele fiets toert. “Inderdaad die bedoel ik, ik lees geregeld zijn verhaaltje met die gele fiets”. En zo zie je maar weer dat de wereld klein is, of is het zo dat ik zo bekent ben als “de bonte hond” zoals wel eens wordt gezegd. Thuis gekomen na ruim 100 km eerst proberen neef Pierre aan de telefoon te krijgen en dat is gelukt en inderdaad hij bevestigde één en ander, een Belg als vaste lezer. Dus weer een prachtige dag met weer nieuwe ervaringen en dat er weer aardbeien te koop zijn langs de weg maakt de dag nog mooier.