Een oud collega ontmoeten na 28 jaar

 Het was droog dus niet te veel aarzelen om een rondje weg te trappen, de éne weerprofeet liet er geen twijfel over bestaan terwijl de ander een enkel klein buitje niet uit kon sluiten. Een klein rondje van zo’n 40 of 50 km moet lukken voor er wel regen komt, en zo ben ik van start gegaan. Richting Obdammerdijk om bij Tom en Gerda langs te gaan. Helaas er is geen “kop” aanwezig, mogelijk oppasdag bij één van de kinderen.

Wat me wel opviel was de tekst die de voorgevel sierde, “De Hornwoid” puur Westfries dialect maar volgens Tom, de promotor van het West-Friese dialect, betekent het “De Hoekweide” zo heette zo’n 300 jaar geleden het weiland waarop nu hun huis staat. Via de app werden we vorige week op de hoogte gesteld met vertaling erbij. Ik ga weer verder en omdat het weer nog steeds redelijk is, hoewel er een behoorlijke wind staat, besluit ik m’n rondje wat aan te passen.

Bij de oversteek van Obdam moet ik even wachten voor een paar auto’s voor ik kan oversteken. Eén van de auto moet linksaf en zodra hij mij was gepasseerd stopte de chauffeur en klikte heel kort even op de claxon. Ik had geen idee wie mij herkende dus even achteruit “flintstonen” er zit nou eenmaal geen achteruit op een Quest. De chauffeur was ondertussen uitgestapt en kwam me tegemoet met uitgestoken hand ,even snel denken en ergens in de grijze brij ging het licht op “Verrek Co van Baar” dit had ik nooit verwacht, een oud collega die ik nadat ik was gestopt met werken nooit meer had gezien en dat is al zo’n 28 jaar geleden. Er volgt dan meteen een gesprek over van alles en nog wat, we stonden op de hoek van de kruising en zijn wat meer naar de kant gegaan waar het gesprek werd voort gezet. Co was na de brand bij de loodsen en kantoor van Agrico overgeplaatst naar Wezep waar hij nog 21 jaar heeft heen en weer gereden vanuit Hensbroek, geweldig zo’n ontmoeting.

 

Met wat omwegen richting De Blauwe Engel en dan naar Wognum,

langs De Zomerdijk staan de koeien altijd nog op “de lange regel”.

Bijna in de polder staan er ook al een aantal windmolens langs de parallelweg maar nog steeds is het droog en de wind doet nog steeds enorm z’n best om mij weg te blazen.

Het laatste plaatje is van een buizerd die lang genoeg bleef zitten om hem vast te leggen. Alles met elkaar werd het net 50 km maar wel heel mooi, door deze ontmoeting.