Winkelen op De Woude

Daar gaan we weer, maandag 18 november even naar De Woude om een stuk lexan bij Wim op te halen. Bij mijn laatste onhandige manoeuvre , een soort Pluvius gebeuren, had ik ook mijn windschermpje verspeeld en aangezien ik geen reserve materiaal meer had was een ritje naar De Woude de simpelste oplossing. Het is droog en er staat een licht windje wat in de loop van de dag wat sterker zal worden maar daar heb ik nu nog weinig last van. Bij Heerhugowaard is het een nog grotere puinhoop als dat het een paar weken geleden was, als het allemaal klaar is zal het wel weer ideaal zijn maar nu moet je er niet te veel komen, dus terug maar via een andere route. De gang zit er weer lekker in en het is alsof ik met een nieuwe fiets langs de weg “snor”, wat loopt het allemaal weer soepel. Als ik op het fietspad langs de Markervaart  naar Wim en Marian’s onderkomen kijk zie ik geen auto, zou men niet thuis zijn, even een belletje en dan hoor ik dat ze er wel zijn dus naar de pont en op naar de familie Schermer. Als ik ter plaatse ben zie ik ook de fiets van Rob Kaag staan altijd herkenbaar als “gatenkaas”. Marian komt al meteen met koffie en zo kletsen we over en weer en hoor ik dat bepaalde dingen niet gepubliceerd moeten worden, Wim neemt meteen maatregelen om verder leed te voorkomen. Na enige tijd verpakt Wim mijn bestelling en na afgerekend te hebben gaan Rob en ik gelijk naar de pont, hij richting Alkmaar en ik ga nog even met een ommetje naar Zuidoostbeemster. Het gaat allemaal als een “speer” en als ik bij Tiny aankom zorgt ze meteen voor een broodje enz. en weer heel snel daarna ga ik verder omdat ze bijna klaar staat om te gaan tennissen en zo haar conditie op peil probeert te houden en dat zit nog steeds wel goed. Ik ga via de Oostdijk op huis aan en haal nog een wielrenner in die dacht een Quest voor te kunnen blijven, helaas zijn moedige poging heeft geen resultaat. Vlak voor ik in Berkhout ben zie ik ze nog druk bezig met bollenplanten, heel wat anders als toen ik vroeger thuis hielp met tulpenplanten, toen nog op “bedden”en alles met de hand, nee toen was dat echt niet “Die goeie ouwe tijd” het gaat zo toch heel wat sneller en met minder spierkracht. Op het laatste stuk net voor de oversteek naar de polder kwam ik nog achter een “dikke” trekker te rijden die ik pas in de polder voorbij kon komen. Thuis gekomen was het net 103 km en weer met de ervaring dat ik eigenlijk nog wel een stukje meer had kunnen doen, het is en blijft heerlijk langs de weg in een Quest.