Auto of fiets wat zal het worden.

Het wordt minder met mij zou je kunnen concluderen, gister een kort ritje en vandaag nog korter. Wees gerust, het had vandaag een oorzaak ik moest op verjaarsvisite naar zus Ria. Op een bepaald moment is het kiezen, zal ik met de auto gaan of toch maar met de fiets, het laatste heeft gewonnen en zo heb ik me omgekleed, niet direct in feestkledij maar gewoon mijn fietsplunje en dat zit net zo lekker. Ik ga voor de verandering maar een keer via Benningbroek en om via de Ganker in Nibbixwoud te komen. Daar zag ik een bordje staan met een tekst die de echte Westfries  (zoals ik er één ben) met genoegen leest. “Altijd aardbeien tijd” en dat is ook zo. Bij Ria is het al een drukte van belang, zussen zwagers enz. enz. En dan hoor je allerlei verhalen over wat er de afgelopen weken allemaal is gepasseerd en waar niemand ooit genoegen aan beleefd, behalve de personen die dit veroorzaken n.l. de inbrekers. Ria was met haar zoon, schoondochter en kleinzoon een weekje weg geweest en bij thuiskomst lag alles overhoop en waren er de nodige dingen ontvreemd. Bij zus Gerda en haar man Tom, die afgelopen weekend naar een 40 jarige bruiloft waren van zwager Aad en zus Ans, hadden soort gelijke onverlaten ook met stenen door de ruiten toegang tot de woning weten te krijgen en hebben daar hun best gedaan. Wat is er toch een hoop tuig op vrije voeten, de open grenzen spelen hier positief op in lijkt mij. Na enige tijd ben ik weer opgestapt en in Zwaag even bij Frans en Carin langs gegaan die niet thuis waren dus meteen door naar huis om de was binnen te halen voor het echt begint te regenen. In Lambertschaag gaat het groene kerkje nog even op de kiek en in de polder waar het land hier en daar wordt omgeploegd wordt druk gesleuteld aan de juiste afstelling van de 4 schaarploeg. Thuis zie ik dat het 51 km is geworden en dat de was op tijd binnen gehaald kan worden.

Korter kon haast niet

Het was maar kort vandaag, heel kort zelfs. Eigenlijk alleen maar op en neer naar Wervershoof en Zwaagdijk. Noem het maar een rondje ziekenbezoek, eerst naar Ben en Riet in Wervershoof, als je voor een moeilijke beslissing staat is elk advies welkom. Ik kan en wil geen advies geven maar dat ze er samen zo ongeveer dag en nacht mee bezig zijn kan ik me heel goed voorstellen. Ik vertrek na verloop van tijd weer en neem afscheid van twee blije en opgewekte mensen en dat doet een mens toch weer goed. Bij Margriet op Zwaagdijk zijn de coulissen gesloten en ga ik meteen weer verder. Op m’n ritje vanaf Middenmeer passeer ik standaard de bouwwerken van het Microsoft datacentrum, het is echt ongelofelijk wat daar allemaal in de grond wordt geïnvesteerd, zowel boven als in de grond is men alle dagen druk in de weer en het wordt steeds groter. Door Medemblik naar Onderdijk waar een blik op het IJsselmeer maar troosteloos is, geen zon net aan droog en een koud windje. Dan bij Ben en Riet daar hangt een vogelvoederhuisje in de tuin wat geregeld druk wordt bezocht, alleen als ik afdruk zijn de vogels gevlogen. Als ik thuis kom valt de bloeiende Brugmantia achter in de tuin wel erg op, bijna november en nog volop in bloei en vol met knoppen. En in de foto serie zit ook nog een foto die mijn zoon laatst heeft gemaakt van “ondergetekende” nou ja zo erg, maar jullie snappen wel over wie het gaat, de “gek” die vandaag toch nog weer 53 km heeft weggetrapt.

Onderlangs voor de verandering

Vandaag is er eigenlijk weinig nieuws onder de zon, gisteren kon ik juichen over het prachtige weer maar vandaag verdienen de voorspellers een mager vijfje in de waardering. Het zou prachtig weer zijn en ik heb van het ritje van vandaag zeker de helft in een nevelachtig decor gereden en daarbij was het ook nog hartstikke koud ook. Ik ging vanmorgen van start richting Enkhuizen om weer een keer onderlangs naar Oudemirdum te fietsen op de dijk was het zicht matig en de wind niet gunstig en elke kilometer hoopte ik dat de zon erbij zou komen. De eerste zonnestralen zag ik bij de centrale langs de dijk in de Flevopolder en dat bleef tot aan Oudemirdum, af en toe een wolkje maar goed de zon was er en de wind zat hier gunstig dus het reed vlot. Na de Ketelbrug neem ik deze keer de aangegeven route naar Emmeloord maar achteraf blijkt de afstand precies het zelfde, alleen heb ik vandaag wat meer afslagen en oversteken gehad. Na Lemmer rij ik als gewoonlijk langs de “Sondeler Leien” en door een sanitaire stop loop ik gelijk even naar het natuurgebied wat achter de bomen en struiken verborgen ligt, een ideaal stekkie als het straks gaat vriezen daar ligt vaak het eerste ijs, we wachten maar af. Als ik nog maar amper 1 km van Oudemirdum af ben komt me een wielrenner tegemoet, inderdaad wat ik al had verwacht, Dirk de Vries uit Wervershoof. We hebben even staan kletsen en Dirk sprak ook zijn ongenoegen uit over de weermannen, hij had zijn winddichte jas maar aan gedaan zo koud als het was en na Rijs kreeg hij pas de eerste zonnestralen, Dirk kwam via de Afsluitdijk. Bij Bianca is het als vanouds gezellig en zoals altijd gastvrij, koffie, koek, een broodje met gebakken ei een glaasje melk, wat wil je nog meer. Nadat alles was doorgesproken ben ik weer richting Middenmeer gegaan om vlak voor Rijs nog even een paar vliegenzwammen vast te hebben gelegd en in Makkum een bootje die schoonzoon Siebo mee heeft op helpen bouwen kwam ik op de Afsluitdijk.  Van de zon was toen allang niets meer te zien en een kouwe mistige wind stond vanaf het IJsselmeer dwars op mijn fietsrichting wat niet ideaal was.  Aangekomen bij Den Oever was mijn enige zorg, kom ik veilig aan de vaste kant na de brug die vrijdag 2 uur open bleef staan door een storing en gisteren ruim een uur, het ging allemaal goed maar pas aan de “veilige” kant ben ik gestopt voor een foto. En zo kwam aan de rit van vandaag weer een einde na 204 km, half zon half nevelig.

De 70.000 km is vol.

En weer is het maandag en weer schijnt de zon, er komt geen eind aan het mooie weer. Vorige week had ik het nog met Kees gehad over samen een ritje maken, Kees wilde nog een keertje naar de afdeling  “zandsuppletie” met zeehonden, helaas vanmorgen had Kees andere bezigheden dus ging ik alleen op pad. Eerst even naar neef Pé en zijn vrouw Corrie omdat die me afgelopen week hadden gebeld, Corrie was alleen en samen hebben we even in het kort alles weer op een rijtje gezet en vervolgens ben ik verder gegaan richting Schoorl om via de Schoorlsezeeweg op mijn bestemming te komen. De eerste plaats waar ik moest afremmen voor andere “verkeersdeelnemers” was op het fietspad kort voor Schoorldam een koppel ganzen nam voorrang, ik ben “echt” wel een natuurliefhebber anders zou jezelf toch zo’n grote vis meenemen i.p.v. die aan zo’n blauwe reiger te laten zoals afgelopen zaterdag. Door Schoorl gaat allemaal als in een stroomversnelling hier en daar afremmen en dan weer door hoewel omhoog op die bewuste Schoorlsezeeweg remt wel pittig af door de stijging maar er was geen vee wat deze keer ergens anders zijn voedselbron had gevonden denk ik. Als ik omhoog ga bij de “Strandjutter” is er wel iets veranderd maar het meeste is nog als de laatste keer dat ik hier was, hij ziet geen zee meer, het jutten is over. Dan door langs de dijk en zo’n kilometer of 4 verder ga ik omhoog en zie dat er weer belangstelling genoeg is voor de zeehonden en doordat het laagwater is kunnen de “nieuwsgierigen” nog dichterbij komen om een foto te maken van de beestjes. Er is ook jeugdige belangstelling voor de Quest maar hij gaat toch maar met papa en mama bij de zeehondjes kijken. Ik ga maar weer richting huis via wat omwegen en zie dat er nog steeds met tussenpozen de eerste zandsuppletie wordt neer gespoten vlak voor Petten. Na St.Maartensbrug waar ik het aparte bouwwerk boven de sloot nog steeds niet als een monument kan waarderen, geen geld in het water meer er boven. Even verder zie ik nog een groot perceel bloeiende bloemen en nog weer iets verder stop ik om een “speciale” foto te maken van de teller. Het is zo ver, 70.000 km en nog steeds dezelfde tandwielen en ketting, thuis zal ik wel even kijken hoe alles er uit ziet ook van binnen. Bij het land dat wordt klaar gemaakt om bollen te planten zijn de zeemeeuwen volop aanwezig om wat extra voedsel op te pikken. Thuis gekomen de fiets open maken en zien dat het er goed uit ziet van binnen, vandaag was het 77 km als begin van een goeie week zullen we maar zeggen.

Kees fietst nog steeds

Donderdag 23 oktober weer een dag die de boeken ingaat als licht tot zwaar bewolkt en hier en daar een lichte bui. Dat laatste heb ik gemist vandaag, overigens, ik zou het nooit missen als het voortaan overdag altijd droog zou blijven. Het lag in de bedoeling om vandaag hier en daar mijn neus te laten zien bij die familieleden waar het niet allemaal voor de wind gaat m.b.t. de gezondheid. Op weg richting Medemblik was de eerste opvallende figuur Jan Bouwman die al van verre kenbaar maakte dat hij mij had herkend, even stoppen en bijkletsen en dan weer door richting Medemblik met onderweg weer de “vlam in de pijp” bij de warm-waterwinning.  Onderweg zag ik ook nog hele kostbare apparatuur in de berm staan die zichzelf betaald, moet je maar niet te hard rijden op de A7 richting Den Oever. Bij Riet, mijn schoonzus, viel het min of meer mee, ja wat is meevallen als je wacht op de eerste chemokuur die volgende week zal beginnen en niet deze week, “Dan kan ik zaterdag nog mooi naar de bruiloft van Aad en Ans” Bij vertrek kreeg ik het advies om Margriet de groeten te doen want die praat alweer honderd uit. Inderdaad bij Margriet leek het in het begin ook allemaal alleluja, haar vriendin was er en ook onze jongste zus Lia. Maar ze gaf al heel snel te kennen dat ze nu toch behoorlijk moe was dus plat en niet praten maar rusten. Ik ga verder over Zwaagdijk richting Bobeldijk en zie dat de herfstkleur hier ook de omgeving aan het veranderen is. Ik bedenk dat ik wel bij Kees van Hattem langs kan gaan die heb ik ook al een tijd niet meer gezien of gesproken. De koers een beetje aanpassen en zo kom ik bij de familie van Hattem, Marian speelt op een “historisch” muziekinstrument en Kees is met de fiets weg. Dit was heel even in en uit en zo reed ik weer richting Middenmeer en kwam na enkele honderden meters een gele Quest tegen waar Kees in aan kwam rijden. Stoppen en bijna opnieuw kennismaken. Alles gaat goed met Kees en hij geeft aan dat hij nog wel een keer naar de zeehonden wil bij Petten. Ik ben er meteen voor klaar en in principe gaan we maandag samen die kant op, allemaal afhankelijk van het weer a.s. maandag.  Ik kom thuis na 88 km en besluit om eerst de auto maar eens in de was te zetten omdat ik hem vanmorgen al had gewassen en tot de ontdekking kwam dat hij nog steeds rood is onder alle prut en klei die er op de binnenwegen in de polder op was gekomen bovendien is hij nu droog  en kan ik zo aan de bak.

Hoogwater

De storm is gaan liggen en de Quest komt weer uit z’n “holletje” zo is het ongeveer. Het leek me wel wat om eerst in Den Oever te gaan kijken of het water daar echt zo hoog komt als aldoor via de media wordt verteld. Ik ben nog maar amper van huis en de eerste regendruppels komen al naar beneden, achteraf zijn dat de enigen geweest voor vandaag, tenminste waar ik me overal heb laten zien. De zon schijnt zo af en toe en het is echt niet zulk onaardig weer. Als ik bij Den Oever kom i s het er drukker als normaal, ik ben dus niet de enige nieuwsgierige. Het water is al weer minstens een 60 a 70 cm gezakt anders had ik hier niet kunnen fietsen. Het is wel een “mooi” gezicht, de vissersschuiten op gelijke hoogte met de kade. Ik rij naar het eind van de haven en ga dan omhoog en weer terug door het dorp, de coupure is netjes afgesloten en dat is echt nodig geweest anders was er behoorlijk waterschade ontstaan aan de huizen vlakbij de haven en misschien ook wel verder in het dorp. Op de foto met de groene dijk is duidelijk te zien hoe hoog het water heeft gestaan, maar het is nu weer afnemend tij dus het komt allemaal weer op zijn pootjes terecht. Na Den Oever ben ik langs de dijk richting Medemblik gegaan omdat ik even naar Zwaag wilde fietsen om bij Willem Vierbergen  poolshoogte te nemen van zijn onfortuinlijke val met de fiets. Was ie maar met de Quest geweest dan had hij dit nooit op kunnen lopen. Waarschijnlijk of haast wel zeker afgescheurde kniebanden en daar is hij nog lang niet klaar mee. De tijd zal het leren maar het viel mij tegen en als ik het zo bekeek zal hij voorlopig wel uit de roulatie zijn. Bij Willem wel even een bakkie koffie gedaan en energie verzameld voor het vervolg van de rit. Naar Zuidoostbeemster een glutenvrij brood wegbrengen naar Tiny die niet thuis is omdat het vandaag oppasdag is. En dan via Middenbeemster weer op huis aan, al met al een leuk ritje waarbij ik slecht vlak bij huis vanmorgen een klein buitje heb gehad en verder nergens regen ook al was het een afstand van 120 km die weer met heel veel plezier zijn afgelegd.