Even aardbeien halen

 

Ik heb het aangedurfd op deze dag waarop je alleen maar over regen hoorde klagen. En zodoende heb ik onderweg de volle laag gehad, al was het maar voor een kwartiertje het bracht me aan het twijfelen om door te gaan of om te keren. De oorzaak dat ik wel even uit wou vliegen was de drang naar verse aardbeien. Het ging na die bui vrij redelijk schuin tegen de wind in en net voor het bordje Wognum is een benzine station waar in het fietspad een kleine slinger zit en daar voelde ik dat er achter iets loos was toen ik die slinger moest maken. Gewoon lek dus de fiets op z’n kant in het gras en vervangen.

Ik kreeg hierdoor de angst dat er straks geen aardbeien meer zouden zijn, in mijn theorie zijn de aardbeien er tussen half 10 en tien uur en na de middag tussen één uur en twee uur, de tijden dat de teler schafttijd heeft en hij een klein aantal bakjes meebrengt van de kassen iets verder langs de Rijndijk. Ik had geluk er stonden nog een paar bakjes nadat ik er twee in de fiets had gezet en afgerekend. Dit heen en weertje was net goed voor 40 km wat toch prettig was ondanks de regen.

Maar de ergernis van de gekleurde gebouwen van Microsoft werd er niet minder door.

Voor een gesloten deur.

 

Wat moet een mens als hij geen bestemmingen zou hebben, ik heb er nog genoeg en de rit voor deze dag staat op De Woude. Als ik voor vertrek de buienradar nog even bekijk blijkt dat die richting niet verkeerd lijkt de buien die nog gaan vallen komen over Middenmeer en meer richting West-Friesland dus niet verkeerd voor mijn bestemming. Alles is aan “boord” en ik kan gaan. Rustig aan is de opdracht van alle mensen die wat met mij ophebben en dat zijn er ondertussen heel wat. Langs de Alkmaarseweg heb ik schuin tegen maar de bomenrij breken de wind dus dat gaat prima. Niet boven de 30 km en dat gaat redelijk tot ik op een bepaald moment zie dat ik “zondig” en dat heb ik verschillende keren onderweg gehad.

In de verte zie ik een veld bloeiende zonnebloemen en dacht toen, voor de zonnebloemen hoef je dus niet naar Frankrijk, hier staat het ook prachtig.

Er zijn onderweg weer heel wat omleidingen voor fietsers dus die borden maar volgen en zo kwam ik deze keer door het industrie gebied van Heerhugowaard en uiteindelijk weer op de bekende route. Bij De Woude het pontje over en 100 meter rechtsaf en dan sta ik bij Wim en Marian Schermer voor de deur.

De auto is thuis dus moeten ze er wel zijn, helaas niemand aanwezig dus onverrichterzake terug vanwaar ik was gekomen en dat is naar Middenmeer. Via een ander route want door Heerhugowaard was al gek genoeg. Het wordt richting Grootschermer wat ik bijna opliep omdat er in Graft ook flink aan de weg wordt “geknutseld” ik kon er maar net aan langs.

In Grootschermer even een paar foto’s maken en dan weer verder. Op de kruising bij de brug om in Ursem te komen kreeg ik geen voorrang van een ouder mevrouw die moest stoppen omdat er een groep van zeker 30 fietsers over de brug naar beneden kwam. Toen ze mij zag staan ging ze nog even achteruit op het moment dat ik achter haar langs ging en weer kwam het weet goed af. Als ik weer thuis ben met een fris opgelucht gevoel omdat het fantastisch was gegaan en dat na 91 km, gewoon een feestritje.

Elke meter wordt het beter.

 

Het leek vandaag een redelijk zonnige dag te worden en dat was gedeeltelijk waar, ik kreeg onderweg een paar buien en de zon heb ik bijna niet gezien. Het ritje van deze dag zal naar de Zuidoostbeemster gaan, gisteren een glutenvrij brood gebakken voor Tiny en dat breng ik vandaag daar naar toe. Na alle toestanden van de afgelopen weken merk ik duidelijk dat die pillen iets met mij doen en of dat goed is of niet, kan ik niet beoordelen. Ik ben niet meer de “oude” , ( wel bijna 83 jaar) als die “rikketik” een opdonder heeft gehad, nou ja dat is dan niet anders maar dat je minder goed slaapt en als je dan uit je bed stapt loop je min of meer te “slingeren”, ik mis iets van vroeger. Maar eerlijk is eerlijk, als ik me dan heb omgekleed en in de Quest stap en in beweging ben dan wordt het elke meter beter.

Ik hoop dat die vervelende dingen straks weer helemaal over zijn want dat leeft toch een stuk prettiger. Het glutenvrije brood wordt ingeladen en dan neem ik de route langs het aardbeienstalletje, je weet maar nooit. In mijn theorie gaat, Ton Karsten, de teler, zo rond half 10 om de koffie en neemt mee, wat rijp is en wat buiten de stormschade is gebleven. Inderdaad dat is ook vandaag het geval dus een paar bakjes meenemen voor Tiny. De koffie is bijna klaar en we kletsen even bij over de afgelopen dagen, het brood snijden en inpakken voor de vriezer. Als één en ander is geregeld en de koffie op is stap ik weer op om de rit naar Middenmeer te maken.

Op de heenweg passeerde ik een jong gezin uit Zwitserland precies op de kruising/begin van de Oostdijk bij Oosthuizen waar de mevrouw stopte en viel de rode vlag met het witte kruis in het midden langs de “mast”. Ik stopte ook en vroeg waar ze heen moesten, naar Alkmaar kreeg ik als antwoord, volg dan niet de officiële borden want volgens mij is die weg afgesloten, neem eerder een afslag om dit te omzeilen. Ik weet niet of ze het begreep maar wat schetst mijn verbazing, als ik op thuisreis ben zit de familie langs de kant uit te rusten maar wel op de verkeerde route en zij, zei gelijk, nu weet ik wat je bedoelde met de afgesloten officiële route.

Als ik weer thuis ben aangekomen bleek dat dit een ritje was van 82 km gezondheid en was ik onderweg weer heel wat afgesloten fietspaden gepasseerd. 

In je eigen voet schieten, hoe werkt dat.

 

Helemaal klaar om te gaan.

Het gaat vandaag niet over fietsen maar over heel iets anders. Ik heb weleens een verhaaltje horen vertellen van iemand die in z’n eigen voet had geschoten, dus door eigen toedoen zich zelf tekort doen,  figuurlijk dan,  en vanmiddag was dat met mij het geval.

Na een schitterende dag even met
de kleinzonen op de foto

‘s Morgens nog koffie gedronken in Zuidoostbeemster, gisteren had Tiny de jaarlijkse feestdag en dan loopt het weleens uit en onderweg naar huis met de auto een paar fikse buien waardoor het enthousiasme om te gaan fietsen wat in de benen is gezakt, althans op dat moment.  Eerst nog een paar boodschappen gedaan en het weer leek wel wat op te knappen maar na controle op buienradar zakte de moed me weer in de schoen.

Geen foto's van onderweg

Uiteindelijk rond de middag de knoop doorgehakt, omkleden en alles in die richting sturen om te gaan.

Het is weer een prachtig brood
 aan het worden.

Als ik dan de deur afsluit hoor ik de broodbakmachine mengen, en toen werd ik meteen echt “wakker”, ik kan helemaal niet weg, “ik heb mezelf in m’n been geschoten”. Ik bak een glutenvrij brood voor Tiny en in de loop der jaren weet ik dat ik tijdens de hele verwerking een paar handelingen moet verrichten om alles tot een goed einde te brengen en een mooi brood uit de trommel te “toveren”. Maar morgen komt het goed, brood wegbrengen en misschien nog wat verder door, maar dat zie ik morgen wel weer, voor vandaag zit het er niet in.

Mag dat wel ,vragen mensen die het goed bedoelen.

 

Na een week met eigenlijk alleen maar positieve geluiden moet ik eerlijk toegeven dat er heus wel wat is gebeurd in m’n body, hoe gaat het verder. Vannacht werd ik wakker en bedacht toen dat het voor mijn naasten ook een hele klap is geweest, ik die nooit moe was en alles kon,  en dan liefst nog “effies gauw”, was zomaar uitgeteld. Als ik nu bedenk dat ik de afgelopen dagen nog maar amper bekomen van deze vervelende periode toch alweer bijna 330 km heb gereden in de Quest en steeds meer krijg ik te horen door mensen die het goed bedoelen “Mag dit van de cardioloog” en “Heb je eerst wel gevraagd of dit wel mag” enz. Dit maakt me wel enigszins onzeker, maar niemand heeft het verboden en het gaat goed.

Bloeiend aardappelperceel

Geen golfjes in het Robbenoorbos

Dan de rit van vandaag een paar keer een bui onderweg richting Wieringen waar ik via de haven door Den Oever ben gefietst en onderweg af en toe een foto “knippen” en

Het Peilschaalhuisje ......

........ met tekst en uitleg

Een opvallend monument

langs het pijlhuisje op naar de “korte Afsluitdijk” waar het druk is omdat de brug een poosje omhoog stond. Via de Balgweg op naar ’t Zand.

Bloeiende lelies  in vele kleuren ....

... grote bloemen

De bollen van de voorjaarsbloeiers worden geoogst en wat nu bloeit zijn voornamelijk lelies.

Het pontje over het Noord-Hollands kanaal

Gezinnetje als bermtoeristen.

Uiteindelijk ga ik linksaf langs het Noord-Hollands kanaal waar het pontje nog steeds druk wordt gebruikt. Thuis gekomen heb ik weer een tevreden gevoel al was het maar 66 km.

Onfortuinlijke fietser

 

Vandaag is het maar een heel kort ritje geweest, even op en neer naar Wervershoof om bij kennissen langs te gaan die me meer konden vertellen over de valpartij van broer Ben tijdens een rit op de racefiets. Hoe weet niemand maar hij zat op de grond en had her en daar wat schaafwonden. Verder leek het oké maar ’s avonds belde hij z’n zwager, die ook fietste in de groep,  of die kon vertellen wat er was gebeurd, dat was hij kwijt. Al met al niet zo positief met gevolg dat hij de volgende dag in het ziekenhuis terecht is gekomen, de nodige foto’s en scans gemaakt en nu afwachten.

Dus zodoende werd de rit beperkt tot 42 km omdat ik via het Egboetswater naar huis ben gegaan waar ik een nieuw beeld zag, schapen om de verschillende gewassen wat in te laten korten door deze viervoeters.

Een oud en toch nieuw rondje

Dinsdagmorgen, weer helemaal klaar voor een ontspannings oefening, het HEM-rondje is aan de beurt. Ik ben al maanden niet via mijn vaste route gegaan dus nu kan het weer, de banden zijn nog hard genoeg nadat ik ze gisteren had opgepompt. Als ik nog maar amper het dorp uit ben gaat mijn mobiel, Tiny is verwonderd dat ik alweer onderweg ben, het voelt als een achterstand inlopen maar dat is onbegonnen werk, dus gewoon maar een simpel rondje maken. Als ik de kortste route neem is het zo'n 80 km maar dan moet ik nog meer kilometers maken door de stad Hoorn, dus ietsje om kan geen kwaad.

Iets verder richting Enkhuizen zie ik dat er nogal wat jonge ganzen zijn bij gekomen in het binnendijkse watertje.

Op het Markermeer zie ik diverse bootjes en boten zelfs met 4 masten maar ook zie ik op grote afstand een kanovaarder, door de afstand kan ik niet beoordelen of het Ed de Boer is maar later zie ik zijn auto staan dus het was hem zeker weet ik nu.

Dan door Enkhuizen waar de brug omhoog is gehaald om een zeiler door te laten en in het park zwemmen heel wat zwanen die beschermd worden door vader en moeder zwaan die ijverig de eenden op afstand houden.

Na Medemblik een klein stukje via de Koggerandweg dacht ik maar die is toevallig vandaag afgesloten dus ietsje doorrijden en dan rechtsaf. Op het laatste stukje zie ik een prachtige lucht en besef dat ik mazzel heb gehad met die paar spatten op Andijk. Al met al was het vandaag precies 90 km en dat geeft weer een vertrouwd gevoel.

Allemachtig wat was deze dag weer prachtig

 

Het was weer een heerlijke dag en toch ook nog een klein zwart randje maar dat had niets met fietsen te maken. Omdat ik al zo’n 20 jaar niet bij een huisarts ben geweest moet ik erg wennen aan de nieuwe spelregels, maar goed de oplossing is nabij. Vanmorgen “officieel” weer thuis gekomen na een periode van geweldige verzorging door Tiny is de “Zuidoost”.

Op de terugweg langs de aardbeien leverancier gegaan, je weet maar nooit en inderdaad er was weer een kleine voorraad, dus een paar bakjes mee in de auto. Thuis eerst wat boodschappen doen en overwegen om een rondje te gaan fietsen. En zo ging ik na de middag van start met in m’n hoofd, of het HEM-rondje, of, als nog aardbeien zijn, even een paar bakjes naar Tiny brengen. Ik had geluk er stonden nog een aantal bakjes en zo werd de route naar Zuidoostbeemster verlegd en kon ik Tiny blij maken met wat heerlijk ”spul” uit de Lekermeer. De wind zat schuin voor maar het fietst weer alsof ik nooit anders heb gedaan ondanks dat vervelende gedoe met m’n “rikketik”, zouden al die pillen dan toch helpen vraag ik me af. Ik hoop wel t.z.t. verlost te worden van het aantal, maar voorlopig gewoon slikken en niet zeuren. Tiny had me uiteraard niet verwacht maar was maar wat blij met wat ik had meegenomen.

Onderweg lag er op de Oostdijk een flinke boom die uitnodigde om een foto van te maken en bij de Oudelanderweg in de Wieringermeer zag ik dat het zaaien evengoed doorgaat ondanks de droogte want het begint alweer te stuiven zag ik wel. Als alles weer op z’n plaats staat geef de teller 81 km aan voor deze winderige dag.