Keren door te hoge waterstand

 

Het is weer een heerlijke dag met veel zon en een licht windje, ideaal voor een rondje om de noord. De boodschappen zijn net gehaald, de was draait en kan straks aan de lijn om vervolgens de banden weer op de juiste spanning te brengen en een bak koffie doen. 

Het gaat allemaal weer als vanzelf en het eerste oponthoud is als ik al bijna in Den Helder ben. Het fietspad wordt van een nieuwe laag asfalt voorzien en via wat rijplaten wordt ik omgeleid naar de weg die normaal verboden is voor fietsers. Bij de stoplichten heb ik mazzel een andere fietser heeft op de knop gedrukt en ik kan zo verder rijden door groen.

Bij de veerboot naar Texel is het niet echt druk en het grootste schip ligt klaar om de “poorten” weer te openen voor laden en lossen. Langs de dijk van het Marsdiep is het vrij druk met fietsers en wandelaars en dat is begrijpelijk met dit mooie weer.

Door de “Donkere Duinen” stop ik een keer om een flinke waterplas aan te klikken omdat ik in de verte meen dat er lepelaars staan, als ik de foto thuis bekijk zie ik dat met simpel weg meeuwen zijn.

Als ik verder zal gaan staat er een wielertoerist voor me en vraagt of hij een foto mag maken van de fiets, geen probleem en als we met elkaar in gesprek gaan begrijp ik dat hij uit Oostenrijk komt, redelijk ver van huis dus.

Later bij Hargen even stoppen op de vaste standplaats en tevens de “strandjutter” vast leggen. Het fietst prettig zonder vervelende weg omleggingen, maar dan op een plaats die ik nooit had verwacht was het over met de pret.

Water op de weg en de fietsers die na lang aarzelen het waagden gingen op het diepste punt zo’n 25 a 30 cm door het water. Dat betekende voor mij keren en via een omweg weer naar de route die ik van plan was af te leggen. Later zag ik in bepaalde stukken bos ook het water tussen de bomen en struiken staan dus het is nog flink nat in het duinlandschap. Via Bergen aan Zee, Bergen en Schoorl kom ik weer op “eigen” terrein om na 119 km weer thuis te arriveren.