Velomobiel.nl Dronten

Vandaag eens een keer in ‘t “kort” hoe ik deze nieuwe Quest, de 402 ervaar, zowel in rijden als zijn uiterlijk. Was ik zo’n kleine vier en een half jaar geleden al enorm enthousiast over mijn eerste Quest, de 136, de nieuwe, in mijn ogen sterk verbeterde uitvoering zoals deze 402 is een wonder op wielen. Men heeft wel meer van die uitspraken en deze is ook zeker niet van mijzelf, maar het is gewoon de waarheid. Alle berijders van soort gelijke fietsen missen gewoon heel veel als het geen Quest is, wat ze missen is niet in een paar woorden aan te geven, het sierlijke, de geruisloosheid, de verlichting, de richtingaanwijzers, het remlicht, het mistachterlicht , de alarmverlichting de Quest heeft van alles net iets meer en is daarbij nog steeds de snelste (hangt af van de trapsnelheid) . Echt de mannen van Velomobiel rijden zelf alle dagen in hun eigen “scheppingen” en weten telkens weer verbeteringen aan te brengen die het rijcomfort ten goede komen. Vandaag zit het er voor mij niet in om een rondje te maken dus zodoende heb je wat meer tijd om ook eens de andere kant te belichten, elke keer als ik dan weer thuis kwam dacht ik, ik moet ook eens iets over deze fiets schrijven die mij zoveel plezier verschaft, dus hiermee alle lof voor de architecten en constructeurs van Velomobiel.nl uit Dronten.

Remlichtschakelaar

Het is maar een kort tripje geweest vanmorgen, even naar Kees in “De Waard” . Wat is de oorzaak, heel gewoon controle van een schakelaartje waarvan ik denk dat het stuk is. De grote “Goeroe” is in eerste instantie niet aanwezig, in de korte periode dat ik bij Kees op het pad stond heb ik de schakelaar bij Kees onderzocht en daarna die van mij, alles lijkt het zelfde, tenminste, ik zie geen afwijkingen. Even later komt de man met kennis van zaken er aan gefietst, binnen 30 seconden was het oordeel geveld, “de schakelaar stuk”. Daarmee was mijn trip eigenlijk al volbracht, dan straks maar met Ymte bellen voor een nieuw schakelaartje. Kees had ondertussen de koffie in de maak en na nog wat bijkletsen was het zover dat er ingeschonken kon worden. Onder het genot van de koffie passeerden de ervaringen van afgelopen zaterdag, het escorte van en naar Velomobiel in Dronten. Enige tijd na het tweede “bakkie” ben ik weer opgestapt om in elk geval op tijd thuis te zijn, want vanmiddag moet ik naar de tandarts, iets waar ik niet voor sta te trappelen maar ja het is af en toe nodig. Bij het vertrek Kees nog even gevraagd voor nieuwsfotograaf te spelen wat hem heel goed af is gegaan. Thuis gekomen, na toch nog weer een rondje van 60 km, heb ik Ymte gebeld en het verhaal voorgelegd, zijn advies was, controleer de schakelaar bovenop die fungeren kan als mistlicht. Ik hoopte dat hier de oorzaak dus zou liggen, helaas het was niet de oorzaak. Zoiets zint me dan niet en dan ga je toch weer proberen, iets naar voor, iets meer naar achter, van alles en nog wat, maar op een bepaald moment was wel het licht uit, dus de schakelaar is niet stuk was mijn conclusie. Na nog een tijdje zoeken en proberen is het nu zover dat het remlicht weer normaal aan en uit gaat alleen als ik de parkeerrem vast zet blijft het branden, dat moet dus nog een keer verder uit worden gezocht waar het knikje in het veerstukje moet komen maar t.z.t. komt dat ook wel weer in orde.

"Deze benen gaan al 80 jaar mee"

Zeven uur, ietsje vroeger maar dat geeft niet, ben ik opgestaan en heb na de ochtendrituelen de krant doorgelezen en mijn broodje klaar gemaakt. Tegen half 9 een kar met wat tuinafval weggebracht naar de “stort” en daarna de tijd rijp geacht om me om te gaan kleden. Ondertussen was ik ook nog naar de fietsenmaker gereden om een pompnippel waar ik zowel de banden met Nederlandse als de Franse ventielen mee kan oppompen. Helaas ’t is niet gelukt wel vond ik tussen al mijn spullen één verloopnippel waar het wel mee zal lukken maar mijn voorkeur gaat toch naar dat andere. Mijn ritje van vandaag had weer eens geen bestemming vooraf, dus ben ik van huis gegaan met het idee, “we zien wel wat de dag brengen zal”. Het eerste wat deze dag bracht was een zenuwachtig paard op het fietspad, ik was al vroeg gestopt in de hoop dat hij langzaam zou wennen maar des te dichter hij mij naderde des te vreemder werd zijn gedrag wat tot gevolg had dat hij op een bepaald moment rechtsom keert maakte en er vandoor ging. Dat was ergens bij Hoogwoud en toen ben ik meteen maar even afgeslagen naar Obdam voor een bakkie. Na de koffie weer verder en via allerlei omwegen en afslagen reed ik op een bepaald moment langs het Noodhollandskanaal, richting Neck. Ik weet dat Tiny zo rond één uur daar op de tennisbaan is om te opereren als een soort Martina Navratilova, het gaat haar nog bijzonder goed af moet ik eerlijk toegeven. Even kijken en dan weer door naar, ja waar zal ik heen gaan, richting Edam en dan nog even rechtsaf om iets verder via Volendam langs de dijk weer naar het Noorden te gaan. Het reed allemaal geweldig, in Volendam hebben ze de wereld weer veelvuldig door een “spleetje” bekeken en achter dat spleetje zat dan een digitale camera en een oosters uitziend iemand. Toen ik na de drukte op de dijk even stopte om mijn pomp een beter plekje te geven stapte er een meneer van zijn racefiets af en wilde weleens wat meer weten en zien van zo’n “geel ding”. We hebben even staan kletsen en het leek hem wel wat maar om dan nog 2 a 3 jaar te wachten dat was net gek genoeg, “Deze benen” zei hij, “doen al 80 jaar mee en om nou nog daar aan te beginnen” Ik hoop, dat als ik zo oud ben, dat ik dan ook nog zo rond kan rijden, de man kwam uit het gevaarlijkste dorp van N.H., dat is voor mij De Rijp, maar toch petje af. Na 126 km was ik weer thuis en stond de totaalteller op 1086 km.

Escorte voor Quest 404

Donderdag kreeg ik van Kees het verzoek om Tiny lief aan te kijken en zo een “snipperdag” te schoren dan kon ik ook mee als escorte voor Wim om Quest 404 op te halen. Het was helemaal geen probleem die “snipperdag” en zo stond ik zaterdagmorgen in ’t pak klaar om te gaan. Eerst Cees uit “Hippo” even gebeld en gevraagd hoe laat hij ongeveer door Middenmeer zou komen. Dat zou zo rond half 10 zijn en om dan om half 11 aan te sluiten bij de “Generaal” en z’n overige manschappen, dan moest er nog even flink worden doorgetrapt. Het ging allemaal zoals verwacht, op de minuut af om half 11 reden we met de laatste 3 deelnemers, Cees Roozendaal, Peter Meyer en ik de Zijlweg op waar op de parkeerplaats Marian van Hattem klaar stond met koffie, geweldig zoals zij Kees, “De Generaal” of is het “De Majoor”, verzorgd en ook de volgelingen, of met de camper of met de “luxe” er is altijd koffie. In sneltrein vaart schoven we de dijk over en net als andere keren vormt Lelystad geen enkel probleem om aan de andere kant te komen. Bij Velomobiel was het een drukte van belang, enkele Duitsers en ook wat andere enthousiastelingen namen nieuwe Strada’s in ontvangst en ook Wim zijn voertuig stond klaar, nog wat details overzetten en alles leek snel geregeld. Peter zijn fiets ging nog even onder het “mes” net als die van Hans en zelf heb ik nog een stel extra klittenbandjes laten monteren aan de kap en zo werd het hoogste tijd voor koffie die door een ieder vlot naar binnen werd “geslobberd” onder het genot van een heerlijke gevulde koek die Wim mee had genomen. Iets over 14.00 uur klonk het vertreksein van de meester en ging de groep weer vlot van start. De weg door Lelystad ging weer als een speer en toen we de dijk opdraaiden gaf Wim door dat Cees zijn ketting was gebroken. Op mijn vraag of ik terug moest gaan omdat ik een kettingpons bij me had zei Wim dat Kees van Hattem er al was en dat die ook zoiets bij de hand had. Toen ik Kees belde zei hij dat ze nog wel een kwartiertje bezig zouden zijn, omdat ik vanavond weg zou gaan met mijn vriendin begon de tijd wel erg te dringen en heb ik besloten om alleen verder te gaan om zo op tijd één en ander te kunnen regelen. Om 10 voor 5 stond ik in huis en dan nog even snel douchen en omkleden, één zinnetje op mijn blog plaatsen en een paar foto’s en dan weg. Een heerlijk ritje met redelijk goed weer en jammer genoeg eigenlijk wat te lage temperaturen, met wat meer zon voelt het gewoon lekkerder.

Hoe Cees zijn ketting het escorte brak

Slechts een paar foto’s de rest met verslag volgt z.s.m.

Toen ik op de A7 reed naar Zuidoostbeemster, met de auto, kwam ik Cees (van de gebroken ketting)en Peter tegen toen die net vanaf het viaduct reden op 5 km voor Middenmeer het was toen 17.37 uur.

E3 Super-Nova

Als je een dag, door omstandigheden, niet met de Quest op stap bent geweest en ’s avonds bedenk je hoe het zou zijn als je in de avonduren, als het echt donker is, op pad zou moeten met de fiets. Om dat aan de weet te komen is er maar één optie, uit proberen. Hoeveel licht geeft nou zo’n E3 Super-Nova die als optie op de Quest 402 is in gebouwd. Om me echt nog om te kleden en een rondje te gaan fietsen lijkt me wat te ver gaan maar even in de tuin rijden en de verlichting uit proberen kan altijd. Zo gezegd zo gedaan, geweldig wat een enorme lichtbundel, het kost iets extra maar daar heb je dan wel een stuk veiligheid voor.

"Die man is helemaal gek van zijn fiets"

Bericht vanaf de basis, inderdaad helemaal waar, ik ben weer vanaf de vaste stek vertrokken vanmorgen. Eerst wat boodschappen doen en wat privé zaken regelen, vervolgens de buurman helpen aan een paar CD’s met wat software voor zijn nieuwe pc, nog wat aan de telefoon hangen waarbij het laatste telefoontje naar Kees in “De Waard” ging, maar die was al op weg neem ik aan want er werd daar niet opgenomen. Dan maar een eigen route kiezen en omdat Kees nog een reactie had achter gelaten op het bericht van gisteren leek het me wel “verstandig” om even naar die locatie te fietsen en er een foto te maken dan kan hij het in geval van nood zelf ook vinden. Het zal zo’n vaart niet lopen want volgens mij is hij daar al diverse keren langs gefietst. Van start dus richting Broek in Waterland, de eerste reactie in positieve zin van een automobilist kwam tussen Wognum en Bobeldijk, op de A7 reed een bekende wagen van de coop. uit de Wieringermeer met Jan Barten achter het stuur, een vriendelijk tuut tuut was voldoende om het op te merken en te constateren dat het met Jan vast nog goed gaat anders kwam er niet zo’n, in mijn ogen, vrolijke reactie. Bij Scharwoude heb ik de dijk maar gekozen, lekker rustig en nu kan het nog, als ze eenmaal beginnen met onderhoud is het voor jaren gebeurd. Heerlijk toeren langs de kust, door Volendam waar het redelijk rustig was en iets verder wat naar binnen om bij Katwoude onder de snelweg door te gaan en dan nog maar een kilometer of 5 naar Broek in Waterland. Daar op het terrasje waar wij gisteren zaten was nu weer volop bezoek wat genoot van de zon en hetgeen er geboden werd. Via de Broekermeerdijk kwam ik uit bij het Noordhollandskanaal waar ik met het pontje over ben gestoken, de pontbaas wist met te vertellen dat er bij De Woude ook een pontje vaart en dat daar ook iemand woont die met zo’n geweldige fiets geregeld oversteekt want die woont daar, “Die man is helemaal gek van zijn fiets” zei hij en ik kon dat alleen maar beamen want ik ken die man. Na de oversteek richting Landsmeer en dan afslaan naar ’t Twiske, een stukje langs de buitenkant en dan richting Purmerend en natuurlijk naar Zuidoostbeemster. Daar werd hard gewerkt in de tuin, de dag ervoor was de vakman geweest en had de fruitbomen en bessenstruiken gesnoeid en al dat snoeihout moest worden opgeruimd. Op mijn aandringen, het te laten liggen tot vrijdag of zaterdag, kreeg ik geen gehoor. Omdat ik zonder proviand van huis was gegaan kwam deze tussenstop als geroepen en na de nodige versterkende middelen tot mij te hebben genomen ben ik via De Rijp, dat gevaarlijke dorp, weer richting huis gegaan. Onderweg kwam ik ook nog weer een “puzzelmolen” tegen voor Kees, die verteld me wel waar hij deze kan vinden. Toen ik thuis kwam stond er 127 km op de teller dus weer een leuk “afkickrondje”.

"With a real slowly speed"

Hoe komt een mens er toe om met zulk weer niet in een Quest rond te racen, dood eenvoudig, een verlengstuk zijn van de samenleving en dat is in deze moderne tijd wel eens iets anders doen dan je eigen idealen najagen, oppas opa en oma spelen en hoe. ’s Morgens op tijd, is voor mij totaal niet onwennig, de kinderen samen met als hoofdleidster oma in de juiste conditie brengen m.b.t. kleding, eten en drinken en dan naar school brengen wat oma altijd prima afgaat. Ik zorg dan voor de jongste tot oma terug is en dan brengen we die samen naar de creche waarna we thuis koffiedrinken en verder de dag naar eigen inzicht kunnen indelen tot ’s middags een uur of 5 . We hebben vandaag een superdag gehad, de beide, ik moet het toegeven, rechtop fietsen, in de juiste afstelling gesleuteld en toen op pad. Na hooguit 1 km reden we in ’t Twiske, het in mijn ogen, mooiste natuurgebied van Noord-Holland boven het IJ. De zon volop aanwezig en rustig peddelend van het ene mooie stukje naar het andere. Wat hebben we een prachtige rit gemaakt. Na zo’n 20 km zaten we heerlijk op het terras, wel klein maar knus, in Broek in Waterland, waar we al eens eerder ons te buiten zijn gegaan aan de voortreffelijke boeren omelet, als ligfietser in hart en nieren is het zeker een aanrader, als er ooit een gelegenheid wordt gezocht waar je onderweg, vanaf 12.00 tot 21.00 uur terecht kan voor een geweldige maaltijd die kan bestaan uit wel 60 verschillende soorten pannenkoeken enz. dan is het hier. Pannenkoekenhuis “DE WITTE SWAEN” Dorpsstraat 11-13 in Broek in Waterland. Na dit speciale oponthoud zijn we weer door gegaan met een omweg weer naar ’t Twiske en zo weer op de tijdelijke thuisbasis af. Een ritje van zo om en nabij de 45 a 50 km en dan “with a real slowly speed” en toch was het weer een geweldige dag.

Oppas opa en oma vanwege Dubai

De nieuwe week is weer goed begonnen, eerst een paar keer de jongste van de drie jongens voorzien van een schone luier en als mijn vriendin, de andere helft van de oppas opa en oma, weer terug is van het naar school brengen van de oudste twee gaan we koffiedrinken. Het klinkt allemaal nogal somber als zoiets niet in het dagelijks pakket zit maar dat is een kwestie van instelling, gewoon aanpakken en niet “lullen”. Het weer is wat twijfelachtig, de zon was er bij en is nu even weg maar die komt wel weer. Na de koffie ga ik naar Middenmeer om de fiets even te luchten, die staat alweer een dag of wat binnen dus mag er best even uit en Tiny gaat vanmiddag tennissen dus zo vinden we beiden ons vertier in wat ontspanning of inspanning net hoe je dit wil noemen. Hoe we zomaar oppas oma en opa zijn geworden, de papa en mama van de drie kleinkinderen van mijn vriendin kregen onverwachts een uitnodiging van het bedrijf van de ene partner om samen met een heel aantal collega’s een tripje te maken naar Dubai en dan moet er toch voor de kinderen worden gezorgd en als de oplossing zo dichtbij is komt het allemaal goed en kan alles doorgang vinden. Mijn fietstochtje werd niet te lang want de wasmachine moet ook voorzien worden van bonte en later witte was, dus eerst naar Wervershoof, Ben en Riet zijn niet thuis, Aad en Ans zijn op het volgende adres wel aanwezig dus koffie en kletsen om daarna via Zwaagdijk en Wognum weer richting Middenmeer te kiezen. Langs de weg zag ik op verschillende plaatsen sneeuwklokjes bloeien, zomaar langs de A7, dus even stoppen en een prentje maken. Slechts 50 km werd het tripje volgende keer maar weer beter.

Tien plus negentig maakt weer honderd.

Gewoon even een klein rondje wegtrappen, alle beslommeringen in en rond huis lijken voorlopig in orde dus dan kan het weer. Vanmorgen eerst nog een tijdje in de tuin aan het rommelen geweest maar aangezien dat niet mijn hobby is was ik al gauw klaar. Nog even gebeld met mijn vriendin en meteen besloten om daar even naar toe te fietsen. Toen ik zo’n kilometer of 5 van huis was kwam ik tot de ontdekking dat mijn mobiel nog thuis lag, dat betekent dan meteen omkeren en ophalen. Je hebt hem nooit nodig maar als het toevallig wel een keer zo zou komen dan is het wel prettig als je hem ook bij je hebt. Dus na ruim 10 km stond ik weer achter het huis, mobiel even opgezocht en toen weer van start. Het is dan net alsof je niet een tweede keer over het zelfde pad wil en zo verging het mij nu ook, i.p.v. naar het zuiden ben ik nu naar het westen gefietst en als je dan maar lang genoeg doorgaat kom je “vanzelf” langs de kust. Voor mij gold dat ook en zo kwam ik na verloop van tijd uit bij het dorpje ’t Zand waar ik het Noordhollandskanaal ben overgestoken. Na een paar kilometer kwam ik in Groote Keeten waar ik het fietspad kon nemen richting Callantsoog. Na Callantsoog rechtdoor naar langs de duinenrij naar Petten. Daar heb ik de Hondsbosschezeewering genomen waar ik nog even ben gestopt voor dit uitzonderlijke voertuig wat “ingewijden” wel weten te staan. Aan het einde toch ook maar weer de familie van Jan Geel op de foto gezet, al is hij ook maar van brons, hij staat er altijd, in weer en wind, met z’n planken. Toen richting Schoorl door de duinen, een prachtig fietspad en aan het einde een beetje links en rechtsom naar de brug over het kanaal om dan richting Koedijk te gaan en later via Broek op Langedijk op naar Middenmeer, leek het in het begin weinig te worden, nu ik weer thuis ben schijnt het dat ik toch weer ruim 100 km heb afgelegd. Op het laatste stukje net voor de polder kwam ik Arnold en Corry Schalkwijk nog tegen, dan is het eerste wat ik doe in de remmen knijpen en een tijdje “staan”kletsen. Het totaal staat nu op 619 km en als ik de GPS bekijk scheelt het inderdaad maar heel weinig.

Op en neer naar Oudemirdum.

Na een paar ritten door Noord-Holland werd het tijd om weer een keer de Afsluitdijk over te gaan en een retourtje Friesland is dan meestal met een vaste bestemming, zo ook vanmorgen. Heen de wind over de dijk behoorlijk mee en in Friesland achter de dijk naar het zuiden toch behoorlijk tegen maar de snelheid zakt hierdoor wel wat maar niet verontrustend. Bij Bianca was het meteen weer koffie en gezellig kletsen, vanmiddag komen ze daar een grote boom omhalen maar dan ben ik allang al weer richting Middenmeer. Ik heb er nog wel serieus over gedacht om meteen maar rondje IJsselmeer te maken maar de temperatuur heeft me toch tegengehouden, ik vond dat er een “ijzig” windje stond en als je dan wat bezweten bent en de wind komt weer uit een andere hoek voelt het niet prettig. Zowel op de rit heen als terug ben ik op de Afsluitdijk geen “kop” tegen gekomen, ja uiteraard automobilisten zat maar geen fietsers of wandelaars zelfs geen bromfietser, het was een lege kale dijk. Het was opvallend stil zowel in het dorpje Oudemirdum als later langs de dijk waar ik nog een foto heb gemaakt, net boven het riet, richting Cornwerd. Wel heb ik weer ervaren dat deze Quest de naam “super” verdiend, wat een luxe uitvoering. Ik ben met vandaag meegerekend 4 keer op pad geweest met de Q 402 en er staat alweer 516 km op de teller.

Met een Quest onder de 30 km p/u rijden is moeilijk

Het was moeilijk de start van vanmorgen, niet dat ik er moeite mee had om opgang te komen, nee het tempo speelde mij parten. Het zit zo, Kees en Wim gaan vandaag een rondje rijden en ik zal fungeren als eventueel 3e wiel aan de wagen, net een Quest. Om half 11, had Kees doorgegeven, is er koffie en dan komt Wim ook en gaan we met z’n drieën op pad. Omdat ik vaak op tijd mijn bed uit ben moest ik al meteen een flinke versnelling terug om niet veel te vroeg van start te gaan. Uiteindelijk zo om 9.15 uur was het zo ver en heb ik de fiets uit de garage gereden, op naar de Heerhugowaard. Ik wilde niet met een natte rug aankomen na die eerste 25 km dus tempo omlaag en niet boven de 30 km komen had ik me voorgenomen, wat is dat moeilijk, nee serieus, ik heb wel 10 keer op de snelheidsmeter gekeken alle keren was het tussen de 31 en zelfs 36 km en ook een keer 29 km. Dat tempo dan maar vasthouden maar amper een paar kilometer verder was het weer dezelfde snelheid, alle keren ver boven de voorgenomen 30 km p/u. De gevolgen bleven dan ook niet uit, toen ik bij Kees kwam voelde de rug toch alweer wat “klam” en heb ik na de koffie even het gevoel gehad om me alvast van droge kleding te voorzien maar heb dat maar achterwege gelaten. Toen Wim was gearriveerd zijn we meteen van start gegaan richting de Walingsdijk om vanaf dat punt de omringdijk van Westfriesland te ronden. In een rustig tempo met Kees voorop en Wim als sluitpost reden we door een vertrouwde omgeving, van het ene dorp naar het andere om zo uit te komen bij de dijk langs het IJsselmeer. Toen Hoorn in zicht kwam kregen we voor het eerst de wind iets van opzij, bijna overal was het nog schuin achter of helemaal van achter dus lekker licht peddelen en muziek aan boord variërende van Andrea Boccelli en Wibi Soerjadi tot Jan Smit en Monica Martin en nog heel veel anderen er tussendoor. Heerlijk wat is dit toch ontspannend en mooi af en toe de zon erbij en hier en daar zie je wat watervogels die elkaar het hof proberen te maken, het wordt echt weer voorjaar. In Hoorn gaat het tempo verder omlaag, op de eerste plaats om veilig de stad in en uit te geraken en bovendien is door de omleiding wat meer ongerief op de weg in de vorm van wat verkeersdrempels. Nadat we weer op het fietspad langs de Provincialeweg zijn aangekomen zie ik na een paar kilometer een vierde Quest aan komen scheuren, Jan Geel. Kees had me bij de stoplichten al verteld dat Jan had gebeld en ook richting Enkhuizen zou gaan maar dat hij uit de achterhoede zou naderen had ik nou ook weer niet verwacht. Dus met vier gele Questen door naar de “Haringstad” de eerst geplande stop was gesloten dus op naar de volgende waar Wim ons trakteerde op koffie met appelgebak en slagroom, geweldig. Na deze koffiepauze door Enkhuizen langs alle kleine straatjes en de stadsmuur naar de dijk richting vuurtoren “De Ven” op Andijk. Steeds meer zon en een rustig tempo tot aan Medemblik, langs kasteel Radboud en vervolgens de haven naar de rand van de Wieringermeer. Bij de afslag naar Agriport hebben we even heel kort overlegd, door naar Kolhorn of eerst koffie in Middenmeer, het werd het laatste dus rechtsaf en op naar de Lovinkstraat waar koffie en thee naar keuze met koek snel was gezet. Nadat een ieder weer voldoende op krachten was gekomen, voor zover die afgenomen waren, werd de reis voortgezet door Jan Wim en Kees. Wim had al aangegeven dat er nu geen omwegen meer gemaakt moesten worden dus de kortste weg naar huis voor iedereen. En zo kwam er weer een gezond einde aan een leuk ritje van voor mij bijna 111 km.

"Eerst ik, dan jij niet en dan ik weer"

De “eerste” rit in de vrije sector zit er op, vrijdag heb ik uiteraard ook al een “testrit” gereden en ik kan zeggen in beide gevallen, als het kon 200% positief, dus echt in alle opzichten een geweldige fiets. Omdat de berichten wel de goede kant opgaan maar voor vandaag nog wat slordig met mooi weer rommelen, leek het mij verstandig om vanmorgen maar even een ritje te maken. Ik had op de blog van Kees gelezen dat hij weer naar De Woude zou gaan vanmorgen, dus wie weet kom ik hem nog tegen, ik was van plan om via Alkmaar en Purmerend even langs te gaan in de “Zuidoost”. Het is onvoorstelbaar zo stil als deze Quest is, geruisloos schoof ik langs de Weststerweg over het fietspad, genietend van elke trapbeweging. Nergens geen “geel” in de verste verte niet, Kees zal wel door zijn en anders komt hij nog wel. Langs Alkmaar op naar de Zuiddijk, zal ik naar Wim gaan of zal ik naar Tiny gaan, als ik bij Wim en Marian langs ga kom ik later bij Tiny en is de kans op regen groter dus in één keer door naar de “Zuidoost”, volgende keer maar weer bij De Woude “aanmeren” . Via de Kogerpolder naar de Starnmeerdijk en volgas op naar Purmerend, onderweg even gestopt voor een foto met een flauw zonnetje in de lucht en het Noordhollandskanaal op de achtergrond. Aangekomen in Purmerend nam ik de kant van het kanaal langs de huizen om zo min mogelijk verkeer op mijn pad te krijgen, maar aan het eind hield het op, de weg was zonder verdere aankondiging gewoon afgesloten, er kon zelfs geen voetganger meer passeren. Je hoort en leest vaak dat de fietser tot een soort tweederangs verkeersdeelnemer wordt gedegradeerd en dat fietspaden worden gebruik voor parkeerplaatsen of opslagplaats voor gestort product maar hier was verder alle verkeer onmogelijk. Echt het systeem van gelijk verdelen, “Eerst ik, dan jij niet en dan ik weer” het is toch wel vermakelijk als je dit even op je in laat werken vooral als je alle tijd hebt om te keren en via een andere weg je pad weer kan vervolgen. Aangekomen bij mijn vriendin kwam ik er achter dat de rechter richtingaanwijzer niet meer tot leven was te bewegen, links klikte en piepte er op los maar rechts bleef dood. Na de koffie even kijken wat er loos kan zijn, bij inspectie bleek er een soldering los te zijn onder de schakelaar. Thuis heb ik dat weer gesoldeerd en alles werkt weer op en top. Op de teller hoe pril ook staat tocht alweer een totaal van 244 km.

Geruisloos over de eerste 140 km

De afgelopen dagen diverse keren mail of telefoon gehad met de vraag, waarom geen escorte, Kees zit in Frankrijk en meteen is het gebeurd. Het wordt zo ongeveer de gewoonte dat elke nieuwe Quest of ander velomobiel dat in Noord-Holland zijn thuisbasis krijgt wordt voorzien op de afhaaldag van een escorte variërende van 2 tot 6 of meer begeleiders. Nou zo erg is het niet, ik heb het zelf bewust wat afgehouden, het was mijn bedoeling om op deze dag vanaf Dronten meteen even over Oudemirdum te gaan en dan via de Afsluitdijk weer naar Middenmeer en als er dan liefhebbers zijn om mee te rijden vanaf Dronten dan mag je verwachten dat de reis weer over Lelystad en Enkhuizen zal gaan en niet nog even verder door de NOP en Friesland om het leuk te houden heb ik dus niet te veel tam-tam gemaakt. Mijn zoon Gerard heeft mij vanmorgen keurig op tijd naar Velomobiel gebracht waar we rond koffietijd arriveerden, juist op dat moment kwam er één van de bekendste Questen binnen, een ex-Wim, beter bekend als “De Haai”later toen hij tegenover die van mij stond zag ik wel dat deze nieuwe gele van mij nergens bang voor is. Na de koffie de spullen uit de auto en de instructies van Jan aanhoren m.b.t. diverse schakelaars. Een klein proefstukje rijden en alles stond meteen goed en er waren geen verdere aanpassingen nodig. Nog even naar binnen en de mannen bedankt voor de geweldige vlotte vervanging na die fatale rit van amper 1 week geleden, gewoon top-service. Van start richting Swifterbant en iets voorbij dit dorp afslaan naar de Ketelbrug, voor het zover was kwam er nog telefoon van mijn zoon, hij stond een kilometer verder nog te filmen of foto’s maken ik weet het niet. Deze keer heb ik vanaf de Ketelbrug de route genomen die Wim het liefst zou rijden met een volgend rondje IJsselmeer, een afrader zonder meer. Het pad is vaak heel mooi om te rijden maar je moet minimaal 4 keer uit de fiets om bepaalde poortjes te passeren of eigenlijk 5 keer, het begint al bij de afzink van de Ketelbrug daar moet je halverwege afremmen en uit de fiets omdat je er zelfs handmatig aan het schuiven moet om de toegang naar het fietspad door te komen en de hekjes kan passeren. Al heel snel kwam ik min of meer vast te zitten, gelukkig was ik uitgestapt en rolde de Quest voorzichtig door de eerste doorgang langs het water, laat daar nou een gat zitten waar meteen alles op vast loopt, je zal wel fietsend verder willen, nou vergeet dat maar daar hangt je fiets op 2 wielen en als het tegen zou zitten ook nog met een paar bouten door zijn “buik”. Dit soort smalle doorgangen kwam ik in totaal 4 keer tegen waarbij ik wel moet opmerken dat alleen de eerste was voorzien van een valkuil voor 3-wielers. Het ritje verliep overigens vlot en om kwart over 12 was ik in Oudemirdum waar het voertuig uiteraard werd gekeurd en bewonderd. Na iets te hebben gegeten ben ik weer door gegaan naar huis. Op de Afsluitdijk bij het monument, waarvan ik altijd zeg, dat is het gevaarlijkste stuk, ging het nu ook weer niet zoals het hoort. Voor de verandering stond er nu een touringcar op het fietspad, dus nog een smal randje ernaast waar de passagiers in en uit konden stappen en waar ik luid claxonerend de mensen binnen de bus wist te houden en zo voorzichtig kon passeren, een chauffeur van BOVO uit Roelofarendsveen moet dus nog wat verkeersregels leren. Om kwart over 3 was ik thuis na 140 km in een geluidsvrije Quest die me weer een hoop plezier zal geven de komende jaren.

Quest 402

Morgen, 12 maart 2010, komt bij mij in de “boeken” als een feestdag. Het is echt waar, de nieuwe Quest 402, is bijna helemaal afgemonteerd en voorzien van de nodige opties. Het lag, en het ligt nog een beetje in mijn bedoeling om morgen als ik hem op ga halen, de rit meteen maar langs Oudemirdum te maken, bij mijn dochter en kleinkinderen langs gaan. Maar zoals zo vaak liep het vandaag toch weer anders en is de planning voor morgen wat op losse schroeven komen te staan. Vanmorgen eerst nog een mailtje naar Velomobiel om nog iets uit mijn vorige Quest over te zetten in de nieuwe en daarna even met mijn dochter gebeld. Omdat de weersverwachting voor morgen nou niet direct geweldig is zei ze : “Maar pap, je kan toch ook met de auto vandaag langs komen , de kinderen vragen af en toe ,wanneer komt opa weer eens langs” Dat leek me wel wat, dan ga ik eerst via Dronten even kijken hoe het er bij staat en vervolgens door naar Oudemirdum, zo gezegd zo gedaan. Koffie op en in de auto, op naar Velomobiel om getuige te zijn van de laatste ontwikkelingen. Als je dan weer een keer alleen de dijk over gaat van Enkhuizen naar Lelystad dan besef je dat het wel een lang “end” is om te fietsen maar vanaf Middenmeer is het toch snel af te leggen en moeiteloos. Toen ik uit was gestapt schrokken ze bijna (niet echt), dat leek in eerste instantie zo, er was toch doorgegeven dat hij vrijdag rijklaar zou zijn. Inderdaad ik kon mijn nieuwsgierigheid niet bedwingen en kwam zodoende even langs. Het ziet er allemaal weer super uit, Jan was druk bezig met de afstellingen en zolang de “deksel” er nog niet op zit kan je overal goed bij. Natuurlijk moet je dan een paar foto’s maken tot zelfs op de bodem waar zijn “kengetal” duidelijk zichtbaar is. Na mijn bezoek aan Velomobiel ben ik via de Ketelbrug door de NOP gereden om via Lemmer Gaasterland in te gaan. Bianca wist ervan maar voor de kinderen was het een verrassing dat opa er zomaar was, “Doe je wel voorzichtig” zei Thimo nog, ik kon hem verzekeren, Opa heeft weer geleerd, je bent nooit te oud om te leren. Dus morgen, als mijn zoon mij in Dronten heeft afgeleverd, gaat de teller lopen, en ik hoop dat ik met deze Quest meer kilometers schadevrij zal rondrijden als met de vorige.

Mijn Fiets is in het westfries "Moin Fiets"

Ziezo ik ben bekomen van de “klapper” van afgelopen donderdag, alle “papierbeslommeringen” zijn afgehandeld, ik heb de tegenpartij bezocht en nu is het afwachten hoe zich alles gaat afwikkelen. En dan het vervolg, wanneer kan ik weer fietsen, het blijft nog even “geheim” maar ik kan een ieder verzekeren, er wordt erg hard gewerkt door de mannen van Velomobiel. De “bezeerde” Quest zal weer vlekkeloos worden opgeknapt maar omdat dit nog even kan duren door mogelijk bezoek van een expert en ik de mogelijkheid had om op nieuw over te gaan door aanbod van, in eerste instantie Matthijs en later bij Velomobiel door een nog recentere afzegging, zal ik op zeer korte termijn weer van de partij kunnen zijn. Ik mis het nu al, mooi weer en niet dat kunnen doen wat je zo graag doet en wat mij bovendien onvoorstelbaar veel gezondheid en levenslust brengt, nog 3 nachtjes slapen en dan hoop ik door de crisis heen te zijn. Ik denk soms aan het liedje in het Westfriese dialect wat ook op you tube is te vinden http://www.youtube.com/?gl=NL&hl=nl typ in: moin fiets kees ruiter vervolgens op zoeken klikken en alles is duidelijk om mee te zingen, als bijlage hier ook de tekst. Je moet bezig blijven en proberen te genieten al is het dan even zonder Quest maar liever niet op de racefiets.

Aanvulling op een slechte afloop.

Even een korte aanvulling op het voorgaande verslag van mijn bijna echt fatale rit, zoals ik aangaf de schade aan de auto was nihil, ik was na uitgestapt te zijn met die mevrouw meegelopen omdat ik dacht dat er heel wat schade zou zijn, dus niet. Toen ik weer naar de Quest liep die gedeeltelijk op de kruising stond hoorde ik een auto wegrijden en dat was het laatste wat ik er van heb gezien, te ver om nog een nummerbord te kunnen lezen en nergens getuigen. Helaas maar waar, ik zit zelf met de “gebakken peren”. Zoals ik het heb getekend was ongeveer de situatie ter plekke.

Eén kruising te ver

Vol goede moed, omdat het alle dagen beter gaat en de conditie weer op het “oude” niveau begint terug te keren ben ik vanmorgen van start gegaan. Ik had een rondje in “petto” van een 100 km en ik zal wel zien waar ik uitkom. Van start zo rond een uur of 10 half 11 en richting het zuiden, de noordkop heb ik wel weer even gezien. Via de bekende paden naar Hoorn en daar de dijk opgezocht langs het IJsselmeer, bij Schardam eerst nog even wat dollen met een paar wielrenners die dachten dat een Quest een gelijkwaardig voertuig was aan een carbon racefiets met 18 tot 20 jarige berijder. Ze hebben het geweten, eerst passeren en dan de “mannen” telkens laten komen tot op een meter of 15 a 20 en dan gewoon wat meer druk op de pedalen om als een “raket” bij ze weg te springen. Het duurde niet lang toen hielden ze het voor gezien, in mijn spiegeltjes zag ik dat ze daarna de benen stil hielden om weer wat op adem te komen denk ik. Via allerlei omwegen ben ik naar Zuidoostbeemster gereden en na de gebruikelijke rituelen van koffie enz. ben ik daar tegen half 2 weer vertrokken richting Purmerend en dan langs het Noord-Hollandskanaal richting het noorden. Voor de verandering heb ik de weg naar De Rijp een keer genomen, het is alweer een hele poos geleden dat ik daar ben geweest. In De Rijp ga ik meestal de zelfde weg, had ik dat nu ook maar gedaan, door het bordje voor fietsers te volgen kwam ik op een woonerf en nadat ik daar vast gelopen was en omgekeerd was het zoeken naar de normale route. In de verte zag ik verkeer gaan dus die kant op dacht ik. De eerste kruising die ik naderde werd me bijna echt fataal, “goed” kijken, eerst links, geen verkeer toen rechts geen verkeer, door rijden en boem. Voor rechts van mij kwam een auto met hoge snelheid linksrijdend omdat er voor haar auto’s aan de rechterkant stonden en dan ben je direct aan de beurt als je, je neus om de hoek steekt. Dus ook ik, zelf had ik geen problemen, de ketting er weer omleggen en van de schrik bekomen. De mevrouw zei dat ze haast had en mij niet had verwacht, de auto had aan de zijkant zo’n grote dikke ronde buis waardoor er geen schade was aan haar voertuig, het enige wat ze zei was “Gaat het meneer, het had veel erger kunnen zijn” en toen was ze ingestapt en vertrokken. Gelukkig kon ik rijdende thuis komen en heb niets van de schade kunnen merken bij het fietsen, alles werkt nog prima het is alleen zo’n “rot” gezicht aan de voorkant. Ik heb al met Ymte van Velomobiel kontakt gehad en daar zullen ze hem grondig onderhanden nemen zodat hij weer als nieuw zal worden.