Kort en duidelijk

 

Het is nog een "questie van uren dus van tijd" en dan praten we over vorig jaar, 2012. Zoals hier en daar wordt aangegeven was het weer een bewogen jaar en dat zal alle jaren zo zijn, voor de één meer in de familiaire sfeer door schokkende gebeurtenissen van overlijden of scheiden en voor de ander door belevenissen onderweg met een velomobiel en of het nou gaat om een Strada, een Mango of een Quest, enz. het zijn allemaal fietsen waar de berijders of berijdsters zich prettig in voelen. De jaarwisseling schijnt nat te worden of het nu om regen of drank zal gaan het gaat gewoon door, net als het leven, laten we hopen dat we over 12 maanden weer net zo vrolijk en positief naar het daarop volgende jaar zullen kijken dan zijn we er allemaal nog en weer een jaar ervaringen rijker. Een beetje manipuleren met foto’s leverde de bijgevoegde creatie op waar alle wensen in zijn verwerkt.

Het jaar uit via het "Geestmerambacht"

De laatste “stuiptrekkingen” van 2012, zou het echt zo zijn, ik geloof het nog niet. Wat zegt zo’n cijfertje nu of het nou een twee of een drie is maar het is al sinds de jaartelling opgang is gekomen iets waar alle jaren weer naar wordt uitgekeken, het nieuwe jaar. Maar ik denk wel dat het vandaag mijn laatste ritje van 2012 is geweest en het was heerlijk even lekker uitwaaien na de “rijk” gevulde kerstdagen. Het is de meeste keren voor mij een beetje de vraag, waar zal ik heen gaan, Friesland is me te ver waarom weet ik niet, het ligt nog steeds op dezelfde plaats, Zuidoostbeemster ligt eigenlijk wel voor de hand, maar toch, het werd anders. Eerst naar Obdam bij Tom en Gerda langs, omdat ze beiden in het onderwijs zitten zijn ze vandaag vast thuis en dat klopte. Weer bijkletsen onder het genot van koffie met, of koffie plus, hoe je het ook wilt noemen maar het smaakte voortreffelijk. Tom wil een aantal zonnepanelen gaan plaatsen maar daarvoor moeten eerst een hele serie hoge bomen op het erf worden gekapt, hij doet dat in eigen beheer samen met mijn broer Ben en zijn eigen zonen, Wouter en de tweeling Hugo en Ruben. Meestal gaat het goed maar hij is ook al een aantal keren aan erger ontsnapt zo kwam hij onlangs in huis zonder bril (die later vervormd door Ben in de singel werd teruggevonden) en een bloedende hoofdwond, de volgende dag was zijn uiterlijk ongeveer gelijk aan een bokser die de wedstrijd heeft verloren. Hij bleef optimistisch en wist te vertellen tegen zijn zoons “Sinds mijn uitgaansleven heb ik er niet meer zo uitgezien”, het lijkt me haast een wens van hem want volgens mij is hij de “goedheid”zelve. Toen ik mijn weg ging vervolgen was het nog even de vraag welke kant ik zou nemen om verder  te gaan , links of rechtsom. Het werd links en zo kwam ik steeds meer richting Alkmaar en Heerhugowaard, uiteindelijk kwam ik met wat omwegen in het “Geestmerambacht” terecht, een prachtig natuurgebied bij Broek op Langedijk. Even een “sanitairestop” inlassen, een paar foto’s maken en vaststellen dat het weer duidelijk aan het veranderen is. Het wordt tijd om meer richting Middenmeer te gaan dan kan ik waarschijnlijk voor de regen binnen zijn en dat is gelukt na iets meer dan 71 km.

IJdelheid, geen goede eigenschap ?????

 

IJdel, ja ik ben het ook een beetje, ik moet het eerlijk bekennen en onder deze omstandigheden hoop ik het nog jaren te blijven. Het vorige ”stukje” wat ik op mijn blog had geplaatst ging voornamelijk over hoe iemand in de hulpverlenende sector vaak ten onrechte in de verdomhoek zit. Maar uit diezelfde hoek komen ook andere reacties en mede daardoor voel ik me “gestreeld”. Het is een reactie die ik uit de commentaren op “facebook” heb geknipt en die maken me toch wel een beetje, nou ja beetje, eigenlijk gewoon hartstikke ijdel. Bij de Oliebollentocht, aan het eind van deze week, zal ik schitteren door afwezigheid maar ik wens alle deelnemers een goeie rit zowel heen als terug en een goede raad, wees zuinig op jezelf en anderen dan komt alles goed, met de Kerstdagen en ook in 2013.

Wie ben ik, een schreeuw om waardering.

Als afsluiter van het jaar, stil maar het is nog niet zo ver, dit verhaal wat ik tegen ben gekomen op facebook, waar dat al niet goed voor is. Ik heb het gelezen en weer herlezen, als iedereen in het nieuwe jaar nou eens stil zou staan bij alles wat hier door de schrijver wordt aangegeven, ik sta er voor meer als 100 % achter, niet omdat mijn zoon ook tot deze categorie weldoeners behoort, maar gewoon omdat er veel te weinig bij wordt stil gestaan dat wij vaak veel te gemakkelijk met onze beschermers omgaan en bijna altijd kritiek op ze hebben.

Wie ben ik ?

Sommigen kennen mijn gezicht, maar niet mijn naam. De meesten van jullie hebben me al vaak gezien en sommigen hebben mij ontmoet, maar meestal niet in de beste omstandigheden. Sommigen van jullie hebben me gesproken aan de telefoon toen ik aan het werk was. De meesten van jullie hebben een mening over hoe ik mijn werk zou moeten doen, maar zouden mijn werk nooit willen overnemen...al was het de laatste baan op aarde. En sommigen van jullie, die mij niet eens kennen, haten mij om wat voor werk ik doe. Maar als ik naar mijn werk ga, ga ik om te proberen een verschil te maken en andermans angsten te bevechten. Als de meesten van jullie wegrennen voor gevaar, verwacht mijn werk van mij dat ik er juist naartoe ren. Ik doe dat in de hoop het verschil te kunnen maken, voor iemand die ik niet ken.

Er zijn mensen die zeggen dat ik teveel verdien, omdat mijn salaris in de krant genoemd wordt. Maar je hoort ze niet over een topsporter die een 20 miljoen dollar contract tekent om een spel te spelen voor een half jaar. Omdat mijn werk juist niet de best betaalde baan is moet ik extra diensten werken om mijn rekeningen te kunnen betalen. Maar dan nog zeggen sommigen dat ik hebberig ben. Realiseer je je niet dat ik ook belasting moet betalen, een hypotheek heb, m'n auto het ook wel eens begeeft en de kinderen ook naar school moeten?

Op mijn werk draag ik een pistool bij me om jou te beschermen, maar als ik hem gebruikt heb, vertelt de media dat ik iemand heb neergeschoten of dat ik iemand doodgeschoten heb. Er staat nooit dat ik mijzelf of een ander heb moeten beschermen. Als ik aan het werk ga moet ik een veiligheidsvest dragen om mijzelf veilig mijn dienst door te helpen. Ik draag dit vest om te zorgen dat ik heelhuids mijn dienst doorkom en ongeschonden naar huis kan gaan.

Als ik naar mijn werk ga zie ik meer pijn, verdriet, dood en verderf in een maand dan de meesten van jullie in een heel leven. En voor degenen die mij niet kennen, sommigen van jullie zullen mij ontmoeten op een slecht moment in je leven, anderen juist als de nood het hoogst is.

Je zult me bellen als je een probleem hebt en dan zal ik je helpen. Maar als je een echt groot probleem hebt, kun je een speciaal 3 cijferig nummer bellen en ik en mijn collega's zullen met spoed naar je huis racen om je te helpen, zonder eerst vragen te stellen. Je hoeft alleen maar te bellen en ik zal er voor je zijn. Het maakt niet uit of het dag, nacht, vakantie is, regent, onweert of sneeuwt. Soms moet ik in mijn werk mensen toespreken, baby's geboren laten worden en slecht nieuws brengen.

Ik ben degene die midden in de nacht aan je deur staat, een keer slikt en je vervolgens vertelt dat je geliefde die nacht niet meer thuis zal komen. De rest van mijn dienst vraag ik me dan af waarom ik dit beroep gekozen heb.
Mijn collega's en ik moeten spieren van staal hebben, humor hebben en de moed om voor het gevaar te gaan staan. Dat alles in 1 dag. We moeten reageren binnen een seconde en beslissingen nemen in een oogwenk en dan de rest van ons leven hopen dat we de goede beslissing hebben genomen in die ene seconde.

Zo niet, kunnen we worden gearresteerd voor het overtreden van de wet, aangeklaagd worden omdat we iemand's rechten hebben geschonden of erger.

Mijn werk vereist dat ik een eed afleg, dat ik mijn leven riskeer om dat van een ander te redden.

Wat ik doe? Ik ben politieagent.

Ik vraag weinig terug omdat het mijn werk is. Ik doe dit werk omdat ik van mensen hou en ik nog steeds de hoop heb dat ik degene ben die een beetje verschil kan maken.....

Met dank aan de voor mij onbekende schrijver

 

Gevoelstemperatuur

Vandaag moest ik even op verjaarsvisite naar Bovenkarspel, niet ver maar ik heb toch nog een moment getwijfeld of ik met de fiets of met de auto zou gaan. Het is de fiets geworden, de wegen zijn redelijk droog en de wind is wel stevig maar het moet te doen zijn. Het viel me tegen voor wat de wind betreft, flinke zwiepers en alles met wind uit de meest ongunstige hoek, en wat me het meest tegenviel was de temperatuur. Een graad of 3 a 4 moet toch niet te gek zijn maar de gevoelstemperatuur is veel lager zoals ik dat aanvoel. Via Wervershoof en in Andijk over het Kleingouw leek me de kortste route, kon dan meteen even een foto maken van het “nieuwe” optrekje van Sjaak en Lia, ziet er super uit zoals ik dat bekijk. In Bovenkarspel zat al heel wat visite en de koffie met gebak liet zich goed smaken. Bij “De Vooroever” in Onderdijk zag ik nog een enthousiast iemand op het water bezig, ik moet er niet aandenken. Verder op de rit naar huis had ik overal echt de gunstigste wind, supersnel was ik weer in Middenmeer en heb als eerste de weerkaarten enz. gecontroleerd op hun visie op de temperatuur. Het is/was echt niet prettig buiten, een “gore” wind, vrij vertaald “waterkoud” maar ik schrok wel even van de z.g. gevoelstemperatuur die de apparatuur aangaf, voelt als min 4. Wel moet ik eerlijk toegeven daat het ondanks alles gewoon prettig fietsen was en met een retourtje van 56 km is het totaal ondertussen opgelopen naar 43.585 km op de totaalteller.

Wat wordt het met Kerst ?

De Kerstdagen naderen met rasse schreden en overal wordt gedacht aan, wanneer moet ik mijn boodschappen doen, zondag, maandag alles is straks mogelijk want overal lijkt elke winkel wel open het komende weekend. Ik kijk af en toe ook even rond om te zien wat er mogelijk ingeslagen kan en of moet worden. Voor mij is dat even een kilometer of 10 a 12 fietsen en ik ben bij “KippenDam” Thaam Dam heeft echt van alles en dan wordt de keus alleen maar moeilijker. Ik ben dus even naar Hoogwoud gefietst en heb me daar op de hoogte gesteld van de mogelijkheden, die zijn er te over. Omdat het nogal mistig is lokt het niet om erg ver van huis te gaan en dus zoek ik het maar een beetje in de omgeving om met een kleine omweg weer in Middenmeer te komen. Vanaf Hoogwoud door Sijbekarspel en Benningbroek, het fietst overal redelijk goed maar door de mist ga ik toch maar weer richting Middenmeer en zodoende werd het rondje slechts 44 km

Ik ben nog niet klaar met leven

Het was weer fietsbaar weer, voor mij tenminste, er zullen genoeg mensen zijn die de afgelopen dagen gewoon hun dagelijkse “verplichte” ritje hebben gemaakt i.v.m. woon/werkverkeer, maar ik ben nou eenmaal een mooi weer fietser, zodoende. Ik ging dus van start en net toen ik het pad af reed voelde ik de eerste druppels zou het toch weer mis gaan, maar gewoon doorrijden dan zie ik wel. Het viel allemaal mee af en toe wat lichte motregen op de eerste kilometers maar verder was het droog. Een ander vermeldenswaardig feit is het volgende, toen ik door het Agriport gebied reed en bijna bij “De tafel van Agriport” een eetgelegenheid reed, kwam daar een vrachtwagen met aanhanger aan rijden voor mij van rechts maar ik reed op de voorrangsweg, toen ik de zaak inschatte bedacht ik dat de chauffeur te hard op de bocht afkwam en mij plat zou rijden als ik voorrang zou nemen waar ik volgens de regels wel recht op zou hebben. Inderdaad de schlemiel chauffeur van Gam Bakker, voorheen uit Hoogkarspel, reed gewoon door en draaide zelfs ruim over de linker weghelft. Maar door flink remmen en naar links sturen kon ik een ramp voorkomen zodat ik nu nog leef, omdat ik de claxon flink ingedrukt hield keek de chauffeur nog even links naar beneden en zal gedacht hebben “Hé nooit gezien maar ’t is maar klein en ik ben toch sterker”. Neem nooit voorrang in een Quest, al zijn de regels nog honderd keer in je voordeel, je bent kwetsbaar en de mindere. Dat liep dus weer een keer goed af en een beetje gefrustreerd reed ik verder, de oversteek bij de stoplichten is tegenwoordig een veilige oversteek dus langs de grasdrogerij van Wil Hartog en dan op Wognum af. De regen werd steeds minder en was verder niet aan de orde, gelukkig maar dan heeft iedereen weer goed zicht, behalve een chauffeur in Wognum, weer zo’n stuk “ongeluk” die de regels op eigen inzicht toepast. Op dat punt is het fietspad links van de weg met enkele zijweggetjes van links die een stopbord hebben voor ze het fietspad oversteken om de weg op te gaan. Hier moest ik voor de tweede keer weer volop in de remmen en kon niet uitwijken, ik miste deze auto op een haar na, nadat hij opgetrokken was en mij rechts inhaalde maakte hij bewegingen omhoog met zijn vinger, ik heb me een moment afgevraagd wat hij nou bedoelde, twee mogelijkheden heb ik bedacht de eerste en voor mij meest voor de hand liggend : “Ik had je meteen naar de “hemel” kunnen rijden dan was je verder gegaan als engeltje” of “Als je een vlaggetje had gehad dan had ik je misschien wel gezien” En weer liep het goed af, het is schijnbaar mijn tijd nog niet, gelukkig maar want ik ben nog lang niet klaar. Laatst las ik een uitdrukking van een nichtje van me, wat ik nooit meer zal vergeten, ze schreef het volgende naar aanleiding van het overlijden van een heel goede vriendin van haar, “Waarom gaan mensen dood als ze nog lang niet klaar zijn met leven” Maar goed mijn ritje voor vandaag was ook nog niet klaar, even naar de Zuidoost waar ik al een tijd niet meer was geweest. Bij Tiny was er meteen een bakkie cappuccino en later een broodje met wat drinken. Toen ik mijn rit weer heb vervolgd ben ik via Purmerend gegaan en dan langs het Noordhollandskanaal richting Alkmaar enz. De molen aan de overkant stond er zo mooi stil bij in een nevelige omgeving zonder wind, dus stoppen en even vastleggen. Op een bepaald moment nam ik een andere afslag dan normaal en kwam zodoende in de Heerhugowaard terecht, dan maar even bij Kees en Marian van Hattem langs gaan. De poort stond open maar er was niemand aanwezig dus meteen weerdoor en na een paar kilometer kwam ik Kees tegen, hij was naar Middenmeer geweest en dus nu weer bijna thuis, even kletsen en vervolgens de laatste kilometers naar Middenmeer afraffelen waar bij thuiskomst de teller precies 100 km aangaf.

De omgeving is extreem "mooi"

Ik was van plan om vandaag een stukje rond te karren maar helaas het weer laat niet toe wat ik in mijn hoofd had ten uitvoer te brengen. Wel ben ik een beetje in de weer in huis, om huis valt niet mee, te koud en te nat zullen we maar stellen. Maar nou zat ik een tijdje te lezen op “internet” en kwam bijna vanzelfsprekend op “de” of is ‘t “het” blog van, Adri Manhave van de “Bobslee Strada” http://a3manh.blogspot.nl/. Die woont toch wel in een schitterende omgeving, misschien om deze tijd wat extra koud, maar de natuur maakt veel goed. Eén van zijn foto’s die hij geplaatst had heb ik zonder zijn goedkeuring gebruikt om er wat “meer” van te maken maar ik neem aan dat hij hier geen problemen mee heeft. Op zijn blog staat deze foto in een  bijna nachtelijke omgeving maar zo kun je bedenken dat het echt mooi is bij hem in de buurt en daar langs rondrijden in een velomobiel is een uitdaging.

Kerstwensen

Het is maar kort vandaag, het heeft eigenlijk weinig met de Quest te maken of met ligfietsen in het algemeen, maar toch.  Het is nu zondagavond en ik heb nog een klein beetje zitten rommelen met een paar foto’s. Eén ervan heb ik dusdanig  “aangekleed” dat hij dit jaar een speciale functie heeft n.l. de kerst en nieuwjaarswensen overbrengen naar al wat leeft en leest op mijn blog. Dus vanaf deze plaats ……………………… en tot een volgend stukje “pennenvrucht”, uiteraard dan weer met wat meer kilometers in de benen.

Frisser dan ik had verwacht

Het leeft weer, vanmorgen was het nog bewolkt maar tegen een uur of tien begon de zon er doorheen te komen en het werd zowaar een prachtige dag. Een ritje van A naar B zit er wel in maar waar zal ik dan uitkomen, ik zie wel waar de Quest mij brengt. Het is in de straat nog steeds niet erg veilig m.b.t. de gladheid, er wordt niet meer gestrooid als het glad is, in de gemeente Wieringermeer was dat wel zo, de nieuw gevormde gemeente “Hollands Kroon” is in alle opzichten een miskleun van de eerste orde, net als zoveel fusies is dit er ook weer een voorbeeld van, je hoort geregeld ongenoegen van de burgers en het voorbeeld is een stuk vanmorgen in het “Noordhollands Dagblad” waarin de klachten over het niet strooibeleid van de gemeente net nog geen ernstige ongelukken heeft veroorzaakt maar je kunt er op wachten. Zodra er ernstige ongelukken zijn gebeurd worden er pas maatregelen genomen, zo werkt dat nou eenmaal. Mijn ritje ging via Abbekerk en Wognum naar de dijk langs het IJsselmeer waar ik net voor Etersheim telefoon kreeg van Marian van Hattem, haar iphone was na zo’n 16 maanden weer tot leven gekomen zie de blog van Kees waar uitgebreid een verslag staat over het “wonder”. Omdat het gevoelsmatig erg aan de frisse kant was ben ik meteen maar rechtsaf gegaan naar Etersheim waar de school van de schrijver C.J. Kieviet, bekend van de “Dik Trom” boeken net gerestaureerd is en tot museum wordt “omgeturnd”. Na wat omzwervingen ging de route langs dijken en ringvaarten en kwam ik uiteindelijk weer richting Middenmeer waar op de apparatuur aangaf dat het 0,5° C. boven 0 was maar de gevoelstemperatuur was – 4,5º C. onder 0. Ik was alweer snel binnen en zag dat het vandaag 72 km was geworden, fris maar wel gezond.

De ritjes worden korter en korter

Geduld loont, werkelijk het is waar, ik was al op tijd uit de veren met de bedoeling vandaag heen en weer te gaan naar Oudemirdum of Oostzaan. Het werd geen van beiden, het was vanmorgen echt spekglad en aangezien ik een bangerik ben met gladde wegen bleef ik gewoon thuis en heb gewacht. Als je niet moet i.v.m. werk of andere verplichtingen is het niet erg als je uit veiligheids overwegingen thuis blijft, dus stond ik even “geblokkeerd”. Maar toen het voldoende had geregend en de temperatuur ruim boven de vorstgrens was gestegen werd het weer helemaal verantwoord om te gaan. Deze keer maar even naar Westwoud, Arie en Githa heb ik al een tijdje niet gesproken dus even die kant op. Koffie is daar standaard, ongeveer het zelfde als een begroeting, ’t gaat automatisch. Een tijdje kletsen, de plussen en minnen wat de revue laten passeren en daarna weer verder. Om niet de zelfde route te nemen ben ik via Hoogkarspel terug gegaan en zag af en toe hele “zwarte luchten” langs komen, bijna angstaanjagend. Na de Tolweg kom ik dan op Zwaagdijk, mijn geboortedorp, rechtsaf ging goed maar ik voelde dat er iets niet klopte, lek, inderdaad linksvoor was aan de beurt, dus stoppen en verwisselen. Het ging allemaal in no-time en net toen ik de band zou oppompen stopte er iemand waar ik niet op had gerekend, ik schrok er bijna van. Jan Schouten een bekende oud-dorpsgenoot die versteld stond van de afstand die ik met de Quest had afgelegd, vandaag was het eigenlijk een niet noemenswaardig ritje van uiteindelijk 53 km maar standaard tussen de 80 en 100 km is heel gewoon met uitschieters tot over de 200 km. Het weer speelt toch een belangrijke rol want de ritjes worden steeds korter zo tegen de kerstdagen. Nog even volhouden en dan worden de dagen weer langer en gaan we weer naar het voorjaar, positief bekijken.

Klein onderhoud aan de Quest

Het weer van vanmorgen liet niets te wensen over, volop zon en geen wind. Helaas lag er een laagje sneeuw wat de pret enigszins heeft bedorven. Omdat ik vanmorgen toch wat anders moest doen kwam er in eerste instantie niet te veel van een fietstochtje maken. Ik was met de auto naar Schagen en zag dat de fietspaden gewoon slecht waren en de doorgaande wegen was ook maar net aan, er was volgens mij nergens gestrooid met de “pekelwagen” anders moest het allang schoon zijn op de weg waar de auto’s rijden. Onderweg bedacht ik dat ik dan straks maar beter even wat onderhoud zou kunnen doen aan de Quest. Toen ik gistermiddag thuis kwam heb ik achter de stoel gekeken naar eventuele lekkage, bij de bevestiging van de achterbrug was laatst een klein beetje water naar binnen gekomen en nadat ik de schroef, waar het vermoedelijk onderdoor is gekomen, had aangedraaid, leek het over. Niet helemaal want er was nog weer iets wat niet helemaal droog bleef dus even aan de bak. Bovendien bleef er een rem, links of rechts, in het begin vast zitten als ik had geremd en kwam na een aantal trillingen van het wegdek wel weer los, maar toch, even inspecteren. Dit bleek verder wel in orde en mocht het de volgende keer weer gebeuren dan kan ik ze altijd nog open maken en zorgen dat dit euvel definitief wordt verholpen door schoonmaken en een beetje smeren waar nodig. Na de middag de fiets in de garage op zijn kant en de achterband verwijderen om wat “speelruimte” te hebben. Met de stoffer de binnenkant flink borstelen om het zand enz. weg te poetsen en de boutjes te voorschijn te toveren. Een ringsleuteltje erop en binnen de kortste keren was het opgelost, het ging alleen om de twee vermoedelijke “daders” dus daar na het schoonmaken wat bitumen rubberkit/kleefstof op gedaan en weer aangedraaid in de veronderstelling dat het zo afdoende is afgedicht en mocht het onverhoopt toch nog niet in orde zijn dan ga ik wel verder zoeken. Omdat de achterband er nu toch af was heb ik die meteen maar vervangen door de band met profiel die ik vorig jaar ook een aantal weken heb gebruikt in verband met de sneeuw en ander winters ongemak. Toen ik eenmaal klaar was met dit klein onderhoud en de garage deur open deed zag ik dat het licht was gaan sneeuwen, het is nog maar 2 uur maar ik blijf toch maar thuis, volgende keer maar weer uitproberen of de profielband echt zijn diensten zal bewijzen.

"Hij kon het niet laten"

Hij kon het gewoon niet laten, even een klein stukje fietsen ondanks het “barre” weer. Ik had een goeie smoes om even een toertje te doen, vorige week sprak in een goeie kennis die tijdens de Sinterklaas drukte vertelde over haar Sony e-reader en dat ze er weinig of geen boeken op had enz. enz. Het toeval wil dat ik wel wat van dat soort boeken heb en dan beloof je een keer langs te komen als dat zo uitkomt. En ik dacht dat het vandaag wel een redelijke dag was voor goeie werken, dus op naar Bovenkarspel. Dik voor de wind en af en toe wat regen in de “achterhoede” was het zo bekeken en kon ik even helpen met updaten van de reader en vervolgens een paar boeken er op “plakken”. Het was allemaal, vrij snel gepiept en zo kon ik tegen half één weer richting Middenmeer. Via een andere route kwam ik na verloop van tijd in Wervershoof waar ik nog in en uit ben geweest bij zus Ans en zwager Aad. Ook daar had de goed heiligman kwistig gestrooid met elektronica en zodoende volgde daar ook, even kijken en proberen met de nieuwe spullen. Het totale ritje was niet lang, ik moet even naar de garage om te zien hoelang het is geweest, 57 km zag ik op de dagteller staan dus dat zal dan wel zo zijn. Op de terugrit heb ik geen enkel spatje regen gehad wel flinke windstoten.

Geen koude voeten meer.

Als ik alles op zou schrijven wat er vandaag allemaal door mijn hoofd is gegaan dan kwam er geen eind aan. Vanmorgen was ik serieus van plan om nog een rondje te maken voor de “enorme” sneeuwbuien van komende vrijdag, helaas het liep weer eens anders. Toen ik gisteravond thuis kwam lag er een klein laagje sneeuw en de temperatuur was ongeveer nul, dus het blijft even liggen en morgenochtend, dus vanmorgen, is het allemaal weer weg en de berichten zijn zo dat het zonnig zal worden. En toen was het vanmorgen, ietsje meer sneeuw en temperatuur onder nul, een misrekening, de auto’s die door de straat waren gegaan hadden het netjes vlak gereden en maakte er een super glad wegdek van. Misschien als de temperatuur oploopt kan het wel, en zo ging de ochtend “verloren” tegen de middag heb ik toch de stoute schoenen aangetrokken en heb me omgekleed met de gedachte, “buiten het dorp is het goed” . Inderdaad het was er goed, nergens enige sneeuw of gladheid te bekennen en zo kon ik toch nog een rondje maken. Omdat ik de laatste keren toch wel wat koude voeten had als ik thuis kwam heb ik de batterijtjes van de schoenverwarming maar weer opgeladen en de zooltjes weer in mijn schoenen gedaan, heerlijk wat weer een genot. De komende tijd zullen allerhande adviezen wel weer opduiken m.b.t. koude voeten en de oplossingen, voor mij is zo’n stel “PowerPack Set Basic” de oplossing. Vorige winter de eerste ervaring opgedaan en het is nog steeds prima, af en toe de oplaadbare batterijen bijwerken en warme voeten zijn verzekerd. Vanmorgen had ik een foto gemaakt van de straat en vanmiddag toen ik thuis kwam weer, het moeilijkste was om uit stilstand weer opgang te komen, slippen en wegdraaien, ik dacht een moment aan Adri in Noorwegen met zijn spijkerbanden. Het was maar kort vanmiddag maar toch weer 45 km ontspanning.

Het weer in beeld

Al was ik al van plan geweest om vandaag een rondje te fietsen dan kon het gewoon niet doorgaan omdat ik visite kreeg, maar in de planning voor vandaag kwam geen fietsen voor dus zijn er geen speciale aanpassingen nodig. Het weer is eigenlijk de voornaamste spelbreker want ik ben en blijf een z.g. “mooiweer” fietser. Op de verschillende sites die ik dan eerst naloop om te zien of het redelijk blijft kwam ik van alles en nog wat tegen maar overal neerslag in welke vorm dan ook, variërende van regen, hagel, natte sneeuw en zelfs een “klap” onweer behoort tot de mogelijkheden. Mede hierdoor en omdat ik ook nog andere bezigheden heb voor vandaag wordt het niks, koffiedrinken met Ben Hoitink en weer eens bijkletsen over het wel en wee in de polder is ook niet verkeerd. De volgende keer maar weer iets over de Quest en de belevenissen onderweg hoop ik.

Ronde van de Wieringermeer vanaf Middenmeer

En toen was het eindelijk weer “fietsbaar” weer, het werd droog. De hele maandag niet naar buiten kunnen is erg, maar als het dan dinsdag op dezelfde voet doorgaat met regenen dan zakt de moed je een beetje in de schoenen, maar de vlag kan weer uit het was weer een heerlijk ontspannen ritje. Al verschillende keren had ik op “Buienradar” gekeken of er nog een kans in zou zitten en de donkere wolken kwamen steeds dichterbij maar op een bepaald moment kwamen er geen nieuwe voorraden achteraan dus het vertrouwen begon weer terug te komen en terecht. Om half 1 omkleden,  de normale spullen in de fiets en van start. Om niet al te overmoedig te doen leek het mij verstandig om niet te ver van huis te gaan en dan is een rondje polder een goed recept, in een straal van zo’n 12 tot 15 km vanaf Middenmeer is altijd te doen als het toch nog weer erg hard zou gaan regenen. Het bleef droog de hele ronde, vertrokken om via de Alkmaarseweg de rand van de polder op te zoeken ben ik eerst in noordelijke richting gegaan via de Groetweg en Waardweg tot aan Wieringen, schone wegen en weinig verkeer, de bermen zien er niet uit van de enorme plassen en wielsporen van auto’s en of tracktoren. Als ik eenmaal aan de noordkant van de polder ben kom ik op de Wieringerrandweg, deze is opnieuw geasfalteerd en is prachtig om te berijden totdat er een trekker voor mij komt te rijden vanaf een boerenerf, geen probleem maar helaas kwam er op dat moment ook een vrachtwagen van de andere kant en moest de trekker de berm in omdat deze weg veel te smal is en toen was het echt goed mis zoals op de foto is te zien. Een beetje voorzichtig verder en dan richting Hofmanshaven bij Wieringen en  de Noorderdijkweg, langs de lama’s of alpaca’s die er lopen te grazen in “clubverband”. Langs de Noorder en Zuiderdijkweg heb ik de wind heel gunstig en in vliegende vaart kom ik langs Medemblik, een klein stukje buiten de dijk langs naar de Koggerandweg en zo kom ik weer op de kruising bij de Alkmaarsewegweg waar ik mijn rondje was begonnen. De laatste etappe naar huis van ongeveer 7 km brengt het totaal van deze “excursie” op 73,7 km zowel volgens de GPS als de teller van de Quest.

Wonderlijke bloei

Een wonderlijke wereld, het was me al een paar keer opgevallen dat achter in de tuin de “Brugmantia ”weer richting bloeien gaat. Dat kan toch niet, maar niets is minder waar, hij zit vol met knoppen maar zal wel niet echt aan bloeien toe komen zoals dat eind augustus begin september het geval was. Vanmorgen bekeek ik het weer eens serieus en zag dat het echt één en al knoppen is maar ook dat het op dit moment licht sneeuwt, wel te verstaan natte sneeuw, dus het is niet ernstig maar wel van zo veel invloed dat ik vandaag zeer waarschijnlijk een “vrije dag” heb .Voor zover ik weet is er aan de Quest niets te sleutelen of te verbeteren dus echt een vrije dag. Dat zal wel een dag lezen worden verwacht ik. De foto’s hierbij zijn van eind augustus en de matige foto is van vanmorgen, minder blad en een treurige plant die z’n best doet om er nog iets van te maken.

Wie is wie, John is Ben

 

Dat is toch wel een misser van de eerste orde, tot twee keer toe noem ik iemand John terwijl het Ben is, in het verslagje met de ontmoeting van Lou Laan de 84 jarige sportman uit Hem/Venhuizen kwam Ben voor het eerst in mijn verhalenreeks voor en gistermiddag kwam ik hem weer tegen, beide keren heeft hij met zijn mobiel een foto gemaakt die hij deze keer naar mij heeft gemaild. In beide verslagjes is de fout ondertussen hersteld en is John veranderd in Ben, sorry Ben foutje bedankt.

 

Regen en de "winterdoop"

Het werd vandaag een soort boodschappenrondje, afgelopen vrijdag had ik mijn pet laten liggen bij familie in Hoorn en aangezien de temperaturen langzaam lager worden en er nog steeds geen nieuw haar op mijn schedel wil groeien is het raadzaam om er een alternatief voor te gebruiken en dat is heel simpel een pet. Eerst even gebeld of er iemand thuis is bij Gerard en Ina en dat is in orde dus omkleden en naar Hoorn, heerlijk zonnig weertje en gevoelsmatig toch wat aan de frisse kant maar dat is geen probleem, wat harder trappen en je bent zo op temperatuur. Van Hoorn even naar Zwaag om bij Jan en Nera de “bogen” op te meten om er t.z.t. een overkapping van te maken voor het veilig en droog aanmeren van een bootje. Er is niemand thuis dus met het meetlint de tuin in, na 20 meter stond ik voor de bedoelde bogen, wat een afknapper, wel roestvrij staal maar deze constructie is absoluut niet bruikbaar voor datgene wat gepland was, de overkapping. Dan maar iets anders gaan bedenken, het is niet anders. Omdat ik toch in Zwaag was ben ik even bij Leo en Riet aangegaan die aan de gedekte tafel zaten om de inwendige mens wat op sterkte te houden. Na even kletsen met een hapje en een drankje ben ik weer op huis af gegaan met een kleine omweg. De eerste bekende, die ik vorige week ook al tegen kwam, was Ben Wester, stoppen en heel even wat gegevens uitwisselen want John moest weer naar school, de jeugd wat bijbrengen. Via Bobeldijk steeds verder van huis, vervolgens richting Heerhugowaard en later Obdam om dan verder de kortste weg naar Middenmeer te pakken omdat de lucht steeds donkerder begint te worden. Achteraf had ik gewoon de kortste weg vanaf Zwaag naar huis moeten nemen want nu kreeg ik een echte voorbode van de winter te verwerken, hagel en later iets natte sneeuw. Ik kan een ieder gerust stellen, het is en voelt nog net als andere jaren, scherp, koud en nat en achteraf ook wel weer lekker fris op je gezicht, de rest blijft wel warm en droog onder de “deksel”, of is het toch een kap, het fietst in elk geval prettig als er bescherming aan de bovenkant is. Eenmaal in de Wieringermeer reed ik een tijdje in de zon en zag de donkere lucht steeds dichterbij komen, stoppen en een paar foto’s leek me wel wat, dus meteen de zaak regelen, het had al behoorlijk geregend maar er komt nog meer dat is te zien. Ik kreeg op het laatste stukje ook nog mijn deel maar over de 64 km van vandaag kon ik dat er best bij hebben het was prachtig onderweg.