Misschien ken je mijn vader wel, die heeft ook zo'n fiets

Alle dagen beleef je wel wat als je langs de weg bent en dan ben ik nogal eens. Zo ook vandaag, het is tijd om bij zus Margriet langs te gaan, de laatste paar keer was de “vogel” gevlogen maar ik heb nu de zekerheid dat ze thuis is. Gisteren in het ziekenhuis geweest voor een operatie en gisteravond weer naar huis dan zal ze vandaag niet op pad zijn verwacht ik. Zoals gewoonlijk ga ik weer met een omweg, als je toch onderweg bent komt het ook niet op die paar extra kilometers aan, en zo ging ik eerst, na de oversteek bij de grasdrogerij, via het fietspad langs het natuurgebiedje waar soms een paar mensen lopen die de hond uitlaten. Vandaag was het anders, ik was nog maar net de hoek om toen ik een amazone met viervoeter gewaar werd. Heb ik dat nou weer elke keer de “rot” paarden, mag ik eigenlijk niet denken, laat staan zeggen, als je een dochter hebt die gek is van paarden en een kleindochter die helemaal “hoteldebotel” is als ze bij die lieve beesten is, nou ja, voorzichtig dan komt het vast wel weer goed. Langzaam kwam ik steeds dichterbij en had al een paar foto’s op afstand gemaakt en na een voorzichtige passage bleek er weinig aan de hand en heb ik de jongedame gevraagd of ze misschien de foto’s wilde hebben en haar reactie was inderdaad zo dat ze dat wel leuk zou vinden. Uit de Quest en meteen nog maar een paar maken, op een bepaald moment zei ze : “Misschien ken je mijn vader wel, die heeft ook zo’n fiets” en wie is dat dan was mijn vraag, “Matthijs Leegwater” en toen was het verhaal rond. Wie kent Matthijs nou niet. En zo beleef je alle keren wel weer iets nieuws onderweg. Via het Egboetswater ben ik uiteindelijk op Zwaagdijk aangekomen waar net broer Ben met heel veel moeite op de fiets wist te komen na zijn bezoek aan Margriet, ik was weer nieuw bezoek en zo zie je dat de familieband hecht is. Na deze stop ben ik nog even via Obdam gereden waar ik tijdens een onderonsje met Gerda en de koffie een Quest voorbij zag rijden, cremekleurig en oranje meen ik me te herinneren, geen idee wie de berijder of berijdster was. Het laatste stukje naar huis weer via de vaste route en dat bracht de score op 82 km.

De helft van een dag eerder

Het is zomer in Holland wat een prachtige dag, het kon haast niet uitblijven met zonnig weer zoek je het water op, ik blijf dan wel zo ver van het water af dat ik geen risico loop op een nat pak, ja ik heb geleerd, maar ga wel over dit soort wegen en paden. En zo kwam ik vandaag met een rondje over Den Helder vrij dicht langs het water tot aan Schoorl, heerlijk wat een feest-rit. Een bijna rimpelloze zee, weinig wind en geen “kop” te zien, rust in alle richtingen. Als ik later de duinen indraai zie ik een aantal paarden langs het prikkeldraad staan die geen aanstalten maken om verder te lopen. Door de duinen is altijd een soort “feest-rit” op en neer en al slingerend kom ik richting Petten, daar de “Hondsbossche” op en richting Hargen. Het is laag water en de strekdammen liggen helemaal droog, op vele plaatsen staan vissers in de hoop nog een visje te verschalken en op een bepaald moment zie ik ook een meneer die schijnbaar liefhebber is van varen in een heel klein bootje ook wel kano genoemd. Weer verder om bij Hargen weer de duinen in te duiken en zo via Schoorl de weg naar huis te vinden. Vlak bij Broek op Langedijk zie ik een prachtig gekleurde berm, wat kleur langs de weg doet het altijd goed. De rit is beduidend korter als gisteren maar aan het einde staat er toch weer 106 km op de teller.

Een paar kilometer extra

Dit weer geeft je vleugels, tenminste zo heb ik dat vandaag ervaren. Ik moet er vanzelf geen gewoonte van maken om elke keer als het weer zo mooi is, om dan gelijk maar zo’n rondje als vandaag weg te trappen want dan verval ik toch op termijn weer aan een nieuwe Quest. Vanmorgen op tijd vertrokken omdat ik naar Friesland zou gaan, ik wist dat Bianca thuis zou zijn dus even op en neer naar Oudemirdum. Maar omdat het weer echt aantrekkelijk was ben ik meteen maar rondje om gegaan, dus via Enkhuizen en Lelystad en dan wordt zo’n rondje wat anders dan heen en terug via de Afsluitdijk. Het angstigste stuk was bij de Enkhuizer scholen gemeenschap, heel veel leerlingen en heel weinig van dat volk is er wakker op zo’n “vroeg” tijdstip, op een bepaald moment reden ze links en rechts van me en dan komt dat volk je tegemoet, dood eng met betrekking tot aanrijding en schade maar goddank het liep allemaal goed af mogelijk hebben de uitlatingen mijnerzijds ietsje geholpen. Na Enkhuizen komt de dijk richting Lelystad, de wind viel me wat tegen maar als je een beetje doortrapt ben je de dijk zo over en is de wind verder je vriend omdat hij vanaf Lelystad van opzij en achter komt. Het is niet helder en als ik al redelijk naar het eind van de dijk ben zie je de brug met toren bij Lelystad nog maar nevelig in de verte. Bij de Ketelbrug staat een meneer met de nodige kijkers om de passerende trekvogels te “tellen”, hij was verder weinig spraakzaam want ik kreeg tenminste weinig respons op mijn opmerking “Telt U vogels die overvliegen” als antwoord “Ja” en verder bleef het stil. Na zo’n 110 km net na Lemmer ben ik toch maar even gestopt want sinds de Ketelbrug leek het wel steeds zwaarder te gaan, zou er een leegloper zijn, ja hoor rechtsvoor moest vervangen worden en later bleek het echt een heel klein pestgaatje te zijn, daarna ging het weer heerlijk licht en snel. Bij Bianca gaat de bouw van de vakantiewoning elke dag een stapje verder bleek wel en na de nodige koffie en een broodje was ik weer vrij snel klaar voor het vervolg. Toen ik was ingestapt en weg reed ging het keukenraam open, “Heb je het te warm” was mijn vraag “Nee Fleur wil de volgende keer in je Quest rijden” Nou dat kan nu ook en binnen de kortste keren stond ze buiten. Voorzichtig proberen maar ze mist de lengte hoewel ze voor haar leeftijd al behoorlijk groot is, even een klein stukje het pad op en neer. En opa moest nog meer foto’s maken net als hij binnen ook al had gedaan van die lieve kleindochter.  Alles in de zon maar het laatste stukje van de Afsluitdijk begon het toch al behoorlijk bewolkt te worden maar het bleef deze hele 204 km droog waarvan de meeste kilometers in de zon zijn afgelegd.

Jan de top-knutselaar

De tulpen komen ook al erg vroeg boven de grond.

En toch is het weer gelukt, ik bedoel een klein rondje fietsen ondanks de sombere weersvoorspelling. Nadat ik vanmorgen wat licht geknutseld heb leek er vanmiddag toch wat verandering in het weer te zitten, in positieve zin. Laat ik het maar proberen, ik had een zwager die zei altijd, “’t Moet hard regenen wil je onder je armen nat worden” en met die gedachte ben ik bijna van huis gegaan, alleen, het was droog en dat bleef het ook. Ik ben niet ver geweest want na ruim 40 km was ik alweer thuis. Ik ben met een omweg naar Jan Geel gereden, even zien hoe het bij Jan is, ’t gaat alle dagen beter en hij maakt alweer ritjes met snelheden tussen de 40 en 45 km als een soort standaard snelheid en dat voor iemand die al drie jaar meer gespaard heeft bij z’n eerste 7 kruisjes, ik ga minder snel dat weet ik zeker. Jan was in zijn museum waar hij vol trots vertelde over oude fietsen en motoren, één van die motoren moest worden gereviseerd en uit een paar anderen kon hij nog weer wat onderdelen “lenen” en zo zag ik Jan bezig bij een, door hem zelf, open gewerkte motor waar iedere geïnteresseerde de werking van kan bekijken. Als ik dan denk aan mijn simpele knutselarij van vanmorgen dan bak ik er helemaal niks van als het op techniek aan komt. Jan is en blijft voor mij een Technicus met een hoofdletter die overal een oplossing voor weet, of het nou een auto, een fiets of heel iets anders is.

Klein onderhoud

Als het weer het even niet toelaat, nou ja niet toelaat, als ik denk dat het mijn weer niet is dan bedenk je iets anders. In dit geval wat heel licht onderhoud, bij het schakelen ging het een heel enkele keer wat minder soepel dus er moet olie aan te pas komen in het gebied bij de overbrenging oftewel de derailleur moet wat schoon gemaakt en gesmeerd worden. Ook heb ik al meer dan een half jaar geen problemen meer met de O-ringen bij het tandwiel onder de stoel. Ook daar even de zaak uit elkaar halen en schoonmaken. De O-ringen zien er in eerste instantie nog prima uit maar na serieuze bestudering heb ik geoordeeld dat ze best vervangen mogen worden. Ik had nog wel een stel maar die zijn een slag dunner dus even een belletje naar Ymte en ze gaan vandaag nog op de post. Morgen of z.s.m. even vervangen en dan lijkt alles weer in orde. Ik heb zelfs de stofzuiger met borstel gebruikt omdat er, mogelijk bij mijn ritjes door de duinen, nogal wat zandkorrels zo links en rechts in de fiets rond zwerven, maar hij is weer geheel reis klaar en doet het nog 100 %. 

Droog heen en terug

Het moest vandaag voor de middag geregeld zijn, ik bedoel een ritje maken zonder regen. De voorspellingen geven aan dat het vanmiddag tussen 12.00  en 13.00 uur zal gaan regenen, niet veel, maar voor mij hinderlijk zullen we maar zeggen. Als eerste had ik me vanmorgen voorgenomen om de ramen maar weer een keer met spons en lap te lijf te gaan en toen scheen de zon nog een klein beetje. Om kwart over 10 had ik koffie verdiend en heb meteen ’t andere pak maar aangetrokken. Op naar Wervershoof omdat ik al een paar keer aan de vaste deur was geweest bij Aad en Ans werd het nu de hoogste tijd, Aad is sinds kort onverwacht in het medische circuit beland en dan is het nooit verkeerd om je gezicht een keer extra te laten zien. Aad was ook deze keer niet aanwezig ook i.v.m. de te volgen behandeling dus samen met zus Ans een bakkie gedaan en één en ander op een rijtje gezet. Na dit korte bezoek meteen maar even door naar Zwaagdijk en bij Gerrit en Marian mijn neus even om de hoek steken, zo zie je maar weer een klein rondje maar wel nuttig voor de familiebanden. Het is, als ik weer opstap, nog steeds droog en mede daardoor neem ik Zwaagdijk in de lengte en ga via Wognum weer richting Middenmeer en kom zodoende op een rondje van 50 km. Op het fietspad is het nog even oppassen maar nooit eerder bleef een paard zo rustig als ik in de buurt kom met de Quest, misschien is deze op les geweest.

Meer als 60.000 km op dezelfde ketting en tandwielen

Ik was weer “effe” lekker op pad vandaag, gewoon een ritje in de ruimte. Waar ik allemaal heb gezeten, nou gewoon het kaartje bekijken en via het blauwe lijntje kom je overal waar ik vandaag ook ben geweest. Tiny had vandaag een “vrije” dag, de vakantie werkt ook voor haar en dat was een schitterende gelegenheid om samen met zus Riet vandaag iets nuttigs te doen. Ze zou koffiedrinken op Zwaag waar ik ook even heen ben gefietst en daarna een vrije koers gezocht richting, “we zien wel” dat zijn de mooiste bestemmingen, je weet nooit waar je uit zal komen en vooral als de zon erbij is en de wind schijnbaar wel aanwezig, maar nergens van invloed op de snelheid, tenminste zo voelt het. Later kwam ik er achter dat ik steeds tegen had gehad omdat ik bij het keerpunt er achter kwam dat ik nu voor de wind had tot aan Middenmeer. Overal langs de IJsselmeerdijk, de weg is hier en daar toch behoorlijk aan het vervallen en het is geregeld uitkijken omdat er plaatselijk randen zijn die zomaar minstens 10 cm lager liggen in de lengte richting en dat geeft toch een naar gevoel. Als je met de gewone fiets hier langs gaat is het zeker zo link. In Edam gaat het “gas” er tijdelijk af, net als in Volendam en Monnickendam het is overal rustig maar uitkijken en om een ander denken is minstens zo belangrijk. Een moment heb ik nog overwogen om naar Marken te gaan maar “rechtuit” langs de dijk trok toch meer dus richting Uitdam, één keer diep ademhalen en je bent dit plaatsje alweer gepasseerd dan volgt weer een stuk dijk wat aan restauratie toe is in mijn ogen, hier en daar gaten in het wegdek, uitkijken dus. Maar toch heerlijk fietsen langs het Markermeer en het Kinselmeer tot aan Durgerdam. Op dat punt zag ik de z.g. BH-brug bij Almerestad en dan ben ik ver genoeg, rechtsom en buiten het “stadse” blijven, ik ben nou eenmaal geen liefhebber van stoplichten enz. enz. Richting Ransdorp is de toren zonder spits altijd een vast herkenningspunt waar ik me “bijna” weer op bekend terrein voel. De teller doet weer flink zijn best en als ik uiteindelijk weer thuis ben staat hij op 133 km, zonnige kilometers wel te verstaan. Opvallend is ook dat de totaalteller is “opgeschoven” en nu al meer als 60.000 km op dezelfde ketting en tandwielen mij overal heen brengt, wat een super fiets zo’n Quest.

Rondje door Westfriesland

Vandaag was ik het zomerse gevoel van gisteren even kwijt, meer wind, minder zon en later een klein beetje regen. In de Wieringermeer worden de laatste meters van het fietspad aangelegd en zal er binnenkort wel een kraan verschijnen om de bermen langs het fietspad vlak te strijken zodat er veilig kan worden gereden. Ik was al een hele poos niet bij mijn oudste zwager en schoonzus in Westwoud geweest dus werd het de hoogste tijd om daar verandering in te brengen. Arie is 83 en Githa blijft in dat opzicht een paar jaar bij hem achter maar samen redden ze het nog goed. Even bij kletsen en horen dat Arie naar de biljartclub is, zijn vaste ritme voor de dinsdagmorgen. Uiteraard is er weer koffie met koek en na een korte stop heb ik mijn weg weer vervolgd, ik denk dat ik ook nog maar even naar Obdam ga en bij Tom en Gerda kijken. Vanaf Westwoud, via het Zittend naar de Provincialeweg met het fietspad ernaast dat me naar Hoorn brengt waar ik langs de haven en de buitenkant mijn route vervolg en zo op de weg kom langs het IJsselmeer kom. De afslag bij Scharwoude is bekend terrein en zo ga ik via Grosthuizen naar Avenhorn, het is dan nog maar even en ik kom in Obdam en neem de Obdammerdijk waar bij de familie Wester de koffie weer klaar staat en ook daar worden weer de nodige gegevens uitgewisseld om vervolgens de laatste kilometers naar Middenmeer weg te trappen waar ik na 77 km de dag voor vandaag weer rond heb.

Wagyu runderen en geen Schotsehooglanders

Mensen wat heb ik een zin aan de zomer, vandaag was het weer even proeven aan wat ons straks weer wordt voorgezet, alle dagen zon en een lekkere temperatuur. Ik had in de krant al meerder keren gelezen dat men bij Petten iets wil ondernemen bij de Hondsbossche-zeewering, het moet meer worden toegespitst op het toerisme vinden sommige denkhoofden. Dus ik dacht vanmorgen laat ik eens kijken of er al iets is omgetoverd. Eerst de was aan de lijn en toen omkleden en richting de Noordzee. Langs de Schagerweg is men behoorlijk bezig om de bomen flink uit te dunnen en al het lage struikgewas wordt ook geruimd, een vreemd gezicht dat je nu op het brede kanaal kan kijken. De rit gaat gedeeltelijk onder een licht bewolkte lucht maar al snel komt de zon er meer bij en is het weer gewoon plezierig rijden. Bij de afslag kan ik naar rechts voor 2 km om in Callantsoog te komen maar ik moet linksaf om via St.Maartenszee in Petten te belanden waar ik meteen naar de buitenkant van de dijk fiets.  Er is niets bijzonders te zien, wel is de grote “spin” verdwenen, het apparaat waarmee de stromingen indertijd werden gemeten door Rijkswaterstaat en wat van de dijk af in zee werd gereden. Ik stop op een bepaald moment om een foto te maken van de keurig in het gelid liggende stenen aan de bovenkant van de Hondsbossche-zeewering. Later draai ik bij Hargen de duinen in om zo naar Schoorl te fietsen, het gaat allemaal weer vanzelf lijkt wel, je moet goed uitkijken dat je niet te hard op de bochten af gaat. Eenmaal op het “keerpunt” is het over een mooie asfaltweg naar Schoorl, niet voor niets dus dat dit de “Schoorlsezeeweg” wordt genoemd die tegenwoordig wordt onderbroken door wildroosters. Een “oud” vleeskeurmeester uit Venhuizen, Chris Boomsma is mede door zijn beroep in aanraking gekomen met een Japans rund de Wagyu, wat speciaal vlees op de botten heeft en die zeer goed gedijen in het Schoorlse duin en bosgebied, in samenwerking met de overheden die hier in meebeslissen lopen de beestjes hier los rond en worden binnen de perken gehouden doormiddel van deze vee-roosters.     En als er dan zo’n stom beest blijft staan voor zo’n rooster dan moet je wel stoppen net als andere mensen die ook van de natuur genieten. Na Schoorl is het recht toe recht aan op Middenmeer af en stop ik als de teller 75 km aangeeft.  

Je had in Sotsji moeten zijn

We beginnen de dag met oud nieuws, gistermorgen toen ik bij Hoogwoud de A.C.de Graafweg overstak, bij buitenstaanders meer bekend als de N 241, kwamen er van de overkant, nadat het licht op groen was gegaan, twee mannen aanlopen  en één van hen gaf me te verstaan dat ik verkeerd was want in Sotsji  gingen de bobbers naar beneden en niet hier op het fietspad. Maar goed dat was gisteren en vandaag zat een langere rit er niet in, het weer werkt niet mee dus dan maar een buurtritje. Bij broer Ben kijken hoe het met de genezing gaat, je bovenbeen op 4 plaatsen laten genezen vraagt enige tijd en veel geduld, wat hem als familie eigenschap, niet is gegeven. Jammer genoeg moet hij wel berusten in zijn lot  en is het een fanatiek lezer geworden. Met zijn herstel gaat het alle weken beter hoewel hij meer wil als mogelijk is maar gewoon afwachten heb ik gezegd dan komt het vanzelf weer goed. Het was dus een heel kort ritje vandaag met lichte regen en een stevige wind. Net toen ik in Onderdijk naar beneden ging kwam er een “aangespannen combinatie” aan, één kar, twee paarden en twee mannen op de bok, is dat aangespannen of niet ? Ik vond van wel en hoe zo’n combinatie in werkelijkheid wordt genoemd zal mij een zorg zijn. Het positieve aan zulke situaties is dat de man die het “spul” in toom moest houden mij bedankte dat ik was gestopt, zo van “Bedankt nu gaat het wel weer” Na de koffie ga ik weer richting Middenmeer nu met de gunstigste wind en langs dezelfde route. Wel neem ik vanaf de Tussenweg het laatste stuk naar huis het nieuwe fietspad, het gaat als een “speer” maar wie zou er nou niet de gang in zetten als je zo ver je kan zien nergens obstakels tegen zal komen, recht toe recht aan, niet te vergelijken met een bobbaan die nergens recht is.