Het moest er toch van komen, dan maar direct. Vanmiddag bleek dus bij de test van de kettinglengte, voor zwaarder klimwerk, dat er iets tussenuit moest. Na het eten de fiets leeg gemaakt en z’n “ingewanden” opgezocht. Bij vroegere racefietsen was het heel simpel om de ketting er even af te halen schoonmaken en nog ouderwets opkoken in een plat blik kettingvet maar de milieuregels hebben dat materiaal verboden en langzaam kwam die methode, vooral voor de jongeren, op een gesloten bladzijde die nooit meer zal worden opengeslagen. Dus de kettingpons opgezocht en even de ketting opendraaien, van mijn leven dat het niet lukte, gelukkig had ik ook nog een andere pons en toen was het zo “gepiept”. Wat bleek nu, de eerste pons was een fractie van een millimeter dikker dan de tweede en kon niet door het kettinggat om het kettingasjes naar buiten de drukken, met de tweede ging het gelukkig probleemloos en nu maar hopen dat bij een volgende serieuze test de ketting op spanning zal blijven, het is triest dat zo’n “stukkie” van zo veel invloed is.
2 opmerkingen:
Beste Pé. En nu de ultieme test. Neem de hoge fietsbrug in het Park van Luna, en dan vanaf de kant van de Huygendijk ingang Jan Glijnisweg. Groeten Kees.
Hi Pe,
Wat denk jij over recente ontwikkelingen qua tandriem (see bijv: http://www.sintchristophorus.nl/de-tandriem-aandrijving-zet-door/).
Dat is een mooi stille (en onderhoudsvrije?) optie, maar versnellingen moeten dan anders geregeld worden; ben benieuwd..!
groeten,
huub
Een reactie posten