89 km
Ik heb een
beetje een overwinnaars gevoel, niet dat ik iets heb gewonnen, maar gewoon weer
een heerlijk rondje gefietst en net bericht gehad dat alles goed is, hoewel het
was spannend. Vanmorgen eerst een paar boodschappen gedaan en net toen ik
binnenkwam ging de telefoon. Het was Bianca die met een voorzichtig aanloopje
vertelde dat ze vorige week vrijdag ontsnapt waren aan een mogelijke ramp.
Bianca had Siebo, haar man, net geroepen om te eten, mijn schoonzoon was bezig
in de loods waar ze een flink aantal caravans enz. in opslag hebben, hij zou
iets aan een fiets repareren. Ondertussen had hij een accu in de oplader gezet,
na een kwartiertje schrok hij zich rot door een enorme knal, de accu was
ontploft en de brandende en smeulende stukken kwamen op wat brandbaar materiaal
terecht, door snel alles naar buiten te gooien wist hij een ramp te voorkomen,
nooit meer een goedkopere accu uit China, hij heeft 3 jaar zijn werk gedaan
maar dit was de bekende druppel. Na dit telefoontje en een bak koffie ben ik
van start gegaan wel met een gevoel als in een hoera stemming, wat is dat goed
afgelopen ging ik het HEM rondje maar even doen.
Goudgeel maar niet van het graan
In de polder zie je ’s morgens
heel veel licht en niet te vergeten “zwaaipalen”, als je stopt en je gaat ze
tellen die op dat moment rondom zijn te zien tel je er zo 50 a 60.
Het begin van overlast
 |
| Brutaal maar wel mooi |
Iets voorbij Hoorn zag ik tientallen zwanen die op een stuk ondergelopen grasland hun vertier zochten, hierbij dacht ik aan de halsbandparkieten die in de Beemster en ook elders in Noord-Holland een plaag beginnen te worden.
Bij Schellinkhout werd nog gesurfd, het was wel de enige maar ik vond het wel moedig, veel wind en een lage temperatuur, ik moet er niet aan denken.
Via de vaste route weer naar Middenmeer waar langs de Medemblikkerweg te zien is dat het nog nat is op het land. Thuis bleek het toch nog weer goed was voor 89 km die ik in goede gezondheid het afgelegd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten