Een klein ritje met grote waarde voor mij

Het was weer een wonderlijke dag vandaag, ik heb weer ervaren hoe een heel klein ritje weer een onvergetelijke ontmoeting in “petto” had. Het weer is van dien aard dat een langere rit tot de mogelijkheden behoort maar ik had nog een vraag van schoonzus Riet m.b.t. een foto die wat bewerkt moest worden en afgedrukt dus at eerst even realiseren. Als dat klaar is breng ik de foto meteen naar Zwaag een ritje van hooguit 20 km en dan zie ik verder wel weer. Ik ga via Wognum en zie dat ze, de enkele jaren geleden aangelegde uitloop van de Westfrisiaweg,  weer aan het afgraven zijn. Als alles straks klaar is moet het prachtig zijn volgens de kenners maar het leed wat voor velen ingebouwd is vergeet men. In Zwaag aangekomen blijkt er niemand aanwezig dus via de brievenbus komt het toch op z’n plek. Dan door via Blokker en Zwaagdijk naar Wervershoof met onderweg de diverse familieadressen bezoeken, het gaat overal goed, blij om te horen. Onderweg zie ik de eerste tulpen alweer in bloei staan in een tuin langs de weg, het voorjaar komt er echt aan. Ik ben alweer vrij vlot richting Middenmeer en als ik op Onderdijk rij zie ik parallel op de hoofdrijbaan een brommer naast mij rijden, ik rijd zelf op de andere weg omdat er een verbodsbord voor fietsers aan het begin staat. De persoon op de brommer maakt wat gebaren en zegt ook iets maar ik herken hem niet en ook wat hij zegt komt niet erg duidelijk bij mij over. Aan het eind van het dorp stopt de bromfiets en dan herken ik hem “Mijn vriend van langs de weg” Albert van Dijk. Hoe is het mogelijk, Albert had in zijn laatste mail al aangegeven “we zien elkaar straks wel weer een keer onderweg” en nu was het dus weer zo ver. Wat een geweldige kerel, 91 jaar en nog even vanaf Kampen een rondje met de brommer met via Lelystad en Enkhuizen naar Den Oever en zo weer over de Afsluitdijk naar huis en of “Misschien ga ik nog even naar zoon Jan op Westerland dan wordt het een rondje van 227 km” De ontmoeting met dit fenomeen ervaar ik alle keren als een wonder, hoe iemand op zo’n leeftijd nog zo blij en gelukkig door het leven kan gaan na al zijn ervaringen in Buchenwald.