Eindelijk kon het weer.

Eindelijk, na twee dagen niet de deur uit te zijn geweest met de Quest kon het vandaag weer zoals we het liefst gaan, zon en droog. Ik ging vandaag van start met een klein beetje een dubbel gevoel, blij en toch wel enigszins onder de indruk van de ervaringen van gisteravond. Ik werd n.l. gebeld door een mevrouw die vroeg of ik die Pé Koomen was die vaak door Noord-Holland fietste met een ligfiets, ik kon dit beamen dat dat inderdaad het geval is. En toen kwam de vraag, “U heeft wel eens een foto van mijn vader gemaakt in zijn ligfiets en die zouden we erg graag willen hebben, onze vader is vanmorgen n.l. overleden” Ja dan schrik je toch wel even, maar dan komt de vraag, “Wie is uw vader” en als antwoord hoor ik dan “Nelis Bakker”. De meesten van de lezers zullen denken, ’t zal wel,maar ik ken die man niet. Om kort te gaan Nelis Bakker reed mee met de oliebollentocht van 2011 en kwam toen in het nieuws op de T.V. samen met de jongste deelneemster die uit Limburg kwam, hij was de oudste met zijn 75 jaar en was ook nog 50 jaar getrouwd. Ik heb heel wat doorgebladerd in mijn blog en later in de voorraad CD’s en DVD’s en vond uiteindelijk de foto die de familie op het oog had, meteen naar de familie Bakker gemaild en een dankbare positieve reactie wat me echt goed deed, blij dat ik iemand kon helpen, zo zie je maar waar het bewaren van gegevens soms goed voor kan zijn. Dit allemaal even terzijde, ik ben van start gegaan om bij wat familie langs te gaan waar ik al een poos niet meer ben geweest, als eerste naar zus Margriet dus via Medemblik en daar heb ik weer een positieve ervaring opgedaan. Juist toen ik langs het verzorgingstehuis reed kwamen daar mensen aan lopen die de weg over zouden steken. Wat schetst mijn verbazing het is zwager Paul die moeilijk ter been is en niet zoveel meer van de wereld kan volgen, zijn dochter Ans met haar kinderen hebben hun vader en opa mee genomen om een tijdje te genieten van het mooie weer. Stoppen en even kletsen, het mooie weer brengt alles en iedereen weer naar buiten. Ik ga weer verder om te ervaren dat Margriet niet thuis is. Ik zie in de verte “De Kooi” oftewel de eendenkooi waar ik als kind heel veel kwam en wat nu allemaal te koop staat. Dan maar naar Arie en Githa die er wel zijn, dus koffie met koek en ervaringen uitwisselen. Vervolgens naar Blokker waar zus Ria ook niet op honk is, dan door naar Obdam om bij Tom en Gerda de zoveelste gesloten deur de “hand” te drukken. Na 68 km stond alles weer op zijn plaats en kon ik mijn stukje schrijven.