Helemaal klaar om te gaan.
Het gaat
vandaag niet over fietsen maar over heel iets anders. Ik heb weleens een
verhaaltje horen vertellen van iemand die in z’n eigen voet had geschoten, dus
door eigen toedoen zich zelf tekort doen, figuurlijk dan, en vanmiddag was dat met mij het geval.
‘s Morgens
nog koffie gedronken in Zuidoostbeemster, gisteren had Tiny de jaarlijkse
feestdag en dan loopt het weleens uit en onderweg naar huis met de auto een paar
fikse buien waardoor het enthousiasme om te gaan fietsen wat in de benen is
gezakt, althans op dat moment. Eerst nog
een paar boodschappen gedaan en het weer leek wel wat op te knappen maar na controle
op buienradar zakte de moed me weer in de schoen.
Na een schitterende dag even met
de kleinzonen op de foto
Geen foto's van onderweg
Uiteindelijk rond de middag
de knoop doorgehakt, omkleden en alles in die richting sturen om te gaan.
Het is weer een prachtig brood
aan het worden.
Als
ik dan de deur afsluit hoor ik de broodbakmachine mengen, en toen werd ik
meteen echt “wakker”, ik kan helemaal niet weg, “ik heb mezelf in m’n been geschoten”.
Ik bak een glutenvrij brood voor Tiny en in de loop der jaren weet ik dat ik
tijdens de hele verwerking een paar handelingen moet verrichten om alles tot
een goed einde te brengen en een mooi brood uit de trommel te “toveren”. Maar
morgen komt het goed, brood wegbrengen en misschien nog wat verder door, maar
dat zie ik morgen wel weer, voor vandaag zit het er niet in.
1 opmerking:
Nou Pe', als dat in je eigen been schieten niet erger wordt, dan valt het nog al mee. Ik was vorige week blij, dat ik je tijdens mijn fietsrondje weer tegen kwam.
Een reactie posten