Ik durfde bijna niet de weg op te gaan

Griezelig om van start te gaan met al die dooddoende berichten, kranten, radio,  TV en alles wat maar mogelijk is om de paniek te vergroten worden geëtaleerd. Het zal zeker nodig zijn om er niet te nonchalant mee om te gaan en de getroffenen die overleden zijn waren in doorsnee al mankerende. Ik heb er verder maar geen punt van gemaakt en heb een heerlijk rondje gereden, echt over de “noordkop” van Noord-Holland.

Eerst vanaf Wieringerwerf langs de Oosterterpweg naar de dijk, ik moest op de weg rijden omdat het fietspad er uit ligt en wordt opnieuw aangelegd met betonbanden als afscheiding.

Na enkele kilometers kwam ik bij “het gat van de dijk” de plaatst waar op 17 april 1945 de Duitsers de dijk hebben opgeblazen waardoor de Wieringermeer onderwater kwam te staan, de boerderij die recht voor het gat stond, daar bleef alleen de betonnen fundering van over. Het monument is al weggehaald en wordt opgeknapt en verplaatst net na de bocht waar een parkeerplaats wordt aangelegd en een opgang naar boven op de dijk om het van die kant af te kunnen bekijken, alles zal klaar zijn om het op 17 april officieel te openen heb ik gelezen.

Dan via Den Oever waar een zeemeeuw rustig blijft zitten en waar een aantal (ik denk) “drieteenstrandlopers” over de kade rent, en op het Wad zitten in de verte heel wat scholeksters en meeuwen.

Op een bepaald moment valt het me op dat de lucht onwaarschijnlijk blauw lijkt.

Via de Noordburenweg kom ik weer langs de dijk en zie daar bij de laatste woning enkele plaatselijk kunstwerken in de tuin en om het huis staan.

Later door naar Den Helder waar de bloeiende narcissen volop onderweg zijn te zien. De TESO boot komt er aan en er vaart ook nog een ander vaartuig voor speciaal transport. Na Den Helder door de “donkere duinen” om via Callantsoog de route naar huis weer op te pakken.

Bij Kolhorn moet ik nog even uit de fiets omdat de nieuwbouw met de daarbij behorende graafwerkzaamheden mij daartoe dwingen en zo kwam ik weer thuis na 99km en nog steeds gezond voor mijn gevoel.

Quest 402 zou bij mij 10 jaar zijn geworden

Te veel wind is de oorzaak dat ik me niet langs de weg zal begeven met de Quest en de vooruitzichten voor volgende week lijken een stuk beter dus hoop doet leven. En toch is het een “gedenkwaardige dag” nou ja zo erg is het nou ook weer niet. Mijn eerste Quest de 136 was ooit een luxe voertuig waar ik door een aanrijding in De Rijp afscheid van moest nemen dat was meen ik op 4 maart 2010. De wachttijd op een nieuwe was in die tijd tegen de 2 jaar maar door een telefoontje van Matthijs Leegwater die aangaf dat ik wel op zijn plaats mocht ging het veel sneller en toen ik in Dronten bij Velomobiel dat verhaal deed zei men daar “We zijn met een fiets bezig en die man wil een jaar uitstel vertelde hij vanmorgen dus…… “ . Een week later reed ik weer met de Quest 402 waar ik bijna 10 jaar met onvoorstelbaar veel plezier mee heb rondgereden. Dat was 10- jaar geleden, op een bepaald moment ging ik bij mezelf te rade “Zal ik nog één keer een nieuwe aanschaffen of ga ik met deze door, ik loop al aardig naar de 80 en ’t gaat een keer over, je moet jezelf niets wijsmaken”. Bij “toeval” kwam ik op de site van Velomobiel terecht en zag er een goeie tweedehands staan, maar gereserveerd, ik heb toen gebeld met Theo van Velomobiel, mocht die reservering niet doorgaan dan ben ik geïnteresseerd. Na verloop van een paar dagen was het rond en voor mijn gevoel heb ik nu een “nieuwe” Quest 687 waar ik nog jaren plezier van hoop te hebben.

Op naar "Het Paard" op Marken.

Waar was ik vandaag, gewoon in Noord-Holland een rondje fietsen met geweldig mooi fietsweer. Als eerste vanmorgen de auto gewassen om te kijken of mijn kleur er nog onder zat en dat was wel het geval dus hij is nu schoon en morgen maar weer een keer in de was zetten. Als de tijd rijp is en ik heb mijn eerste bak koffie naar binnen gewerkt dan is het plan gesmeed, als het leuk gaat dan rij ik vandaag even naar Marken daar ben ik al een hele poos niet geweest. Eerst even bij Tiny aan en als mijn zin dan nog niet op is via Purmerend verder zuidwaarts en dan via de vaste route naar Monnickendam en verder naar Marken.

De “waterval” van de Beemster loopt bijna het hele jaar door maar nu, met zoveel neerslag gaat het wel ietsje harder lijkt wel. Ook de dierenwereld leeft volop en er wordt zelfs gewerkt aan het nageslacht als ik die hazen zo op afstand voor de lens krijg. Bij Tiny is het altijd gezellig, kletsen onder het genot van een bak koffie met koek en later de lunch.

En zoals te verwachten, mijn zin is nog lang niet op, dus verder naar “Het Paard op Marken. Het is er rustig en ik neem de rechte weg langs de boerderij om er te komen en terug langs de noordkant over het smalle wandel/fietspad, de andere kant is gewoon te slecht om er met de fiets overheen te gaan, dat heb ik één keer gedaan maar dat is niet aan te raden.

Als ik later Monnickendam achter me heb gelaten gaat het op volle snelheid langs de dijk tot ik bij Schardam even ben gestopt om wat foto’s te maken van een enorme oppervlakte grasland, die onder water is gelopen, iets wat ik hier nog nooit eerder zag. Thuis gekomen in Middenmeer staat de dagteller op 132 km die me weer een “zomergevoel” hebben gegeven.

Een mooi weer ritje

93 km

Je moet niet te lang afwachten als je net als ik, een mooi weer fietser bent, vandaag droog en heerlijk fietsweer en voor morgen lijkt het weer wat natter te worden. Maandag gold in het verleden eigenlijk als de “Friesland dag”, even op en neer naar Oudemirdum, helaas geduld is een schone zaak, nog ruim 2 jaar wachten. Als het weer wat vaster wordt ben ik toch zeker van plan om de taxi-bus weer te bestellen om me met de fiets naar de andere kant te brengen en dan naar mijn dochter om terug via Emmeloord en Lelystad- Enkhuizen weer op huis af te gaan, maar dat is dan altijd minimaal 175 km fietsen en 30 km taxivervoer. Het nadeel vind ik dat je 2 dagen van te voren moet bellen voor de taxi-bus dus wat vaster weer is wel gewenst. Vandaag heb ik weer een redelijk bekende route gereden, Hoorn, Enkhuizen, Medemblik inderdaad het HEM-rondje.

Eén van de vele witte zwanen

Op de dijk langs het Markermeer

Voor ik bij de dijk was zag ik weer op diverse plaatsen de grote witte watervogels maar elke keer denk ik dan “’t zijn wel prachtige vogels die zwanen afgezien van de grote aantallen die er zijn en komen”. Eenmaal op de dijk gaat het weer gesmeerd en zie ik dat de km-teller weer zijn best doet, ’t gaat heerlijk.

Aalscholvers in de Sassluis

Links bij het oranje kleed de Sassluis
met de afsluitende hekken

In Enkhuizen zijn ze bezig met onderhoud en schoonmaken van de Sassluis en in dat afgesloten diepe gat stikt het van de aalscholvers zag ik wel, er zal weinig vis overblijven op dat punt denk ik. Thuis gekomen staat de dagteller op 93 km een lekkere oefening voor straks weer wat langere ritjes hoop ik.

Een hersteloperatie die is geslaagd

17 km

Hoe zal ik dit verhaaltje beginnen, het gaat niet over een stukje fietsen maar over een “herstel” operatie. De laatste paar dagen had ik wat gedonder met de kilometerteller, soms wel tellen soms niet dan weer 4 km snelheid en zo weer 35 km, gewoon irritant. Na mijn laatste herstel poging leek hij zomaar te werken, onbegrijpelijk tot hij na ruim 60 km in één klap “dood” was. Meteen een ander kabeltje besteld bij Velomobiel en dat lag gisteren op de deurmat per post. Vanmorgen zou ik visite krijgen en voor die tijd ben ik begonnen ,ik zie wel hoe ver ik kom.

Dit moet door een klein gaatje in de wielbak

De hele unit

Eerste operatiehandeling

Iets draaien en hij telt weer

De doorvoerplug is geplaatst

En nu aan de bak om dit te herstellen wat nog een aardig klusje is omdat het gedeelte dat aan de schokbreker zit eerst uit elkaar moet om het door het gaatje te kunnen steken en dan weer in elkaar zetten en bevestigen.

Geen wonder dat het niet meer werkt

Weer een prettig beeld

Zo ver was ik van Middenmeer wat aan de horizon ligt

De tijd nemen en rustig aan doen vooral met het plaatsen van de rubberplug waar het kabeltje doorheen moet naar de wielbak. In logische volgorde alles uit elkaar halen en één en ander aanbrengen om het te monteren in de fiets. Het is allemaal goed gegaan en bij het draaien aan het wiel zie ik dat hij telt en daar ging het om. Daarna nog even een proefritje maken in de buurt van slechts 17 km maar het zit allemaal zoals het hoort en ik voel me een “handige knutselaar” al zeg ik het zelf.

Een heerlijk ritje

Het weer is vandaag veel beter als gisteren, toen was het met veel meer wind en af en toe een bui maar vandaag is het geen enkele bui en bijna geen wind.

Echt fietsweer zullen we maar zeggen en daar heb ik ook meteen gebruik van gemaakt. Even op en neer naar Oostzaan en dan terug nog met een kleine omweg en zo kom ik weer blij en voldaan thuis. Als ik op het adres  aankom zie ik geen auto, er kwam me wel een auto tegemoet en laat dat nou net de bestuurster zijn die ik had verwacht. Tiny had even boodschappen gedaan en zo kwam ik op het juiste moment voor een bakkie. Samen met Patricia, Thomas en Tiny zitten we even later aan tafel en na dit ritueel neem ik weer afscheid om de terugweg te aanvaarden, heen was het net 54 km en terug zal het wel een ietsje langer worden, geen nood het gaat nog steeds leuk.

De omweg van vandaag gaat weer een keer via “De Zaanse Schans” waar duidelijk minder toeristen rondlopen mogelijk ook door het "Coronavirus". Om niet al te gek te doen vandaag sla ik weer af om richting Purmerend te kiezen en dan op Middenmeer af, de “kortste” weg om thuis te komen wat na 118 km weer het geval is.

De km-teller laat me in de steek

83 km

Houden we het wel droog

Wat weer een prachtige dag dacht iedereen vanmorgen bij het opstaan, maar menigeen kwam bedrogen uit want overal viel wel een buitje om ons te herinneren aan wat bijna voorbij is. Vol goede moed vanmorgen van start in de veronderstelling dat de kilometerteller weer in orde is, ik heb niets kunnen vinden en dan moet het goed zijn dacht ik. Tot twee keer toe terug om nogmaals een onderzoek in te stellen naar de oorzaak want hij deed weinig of niks. Ook nu niets kunnen vinden maar tot mijn verbazing deed hij het weer en zo reed ik naar de “Zuidoost”, keurig netjes een vaste afstand van 40 km en dat gaf hij nu ook aan, zou er toch een wonder gebeurd zijn, ik snap er niets van. Bij Tiny even bijkletsen en een broodje doen onder de middag en dan weer richting Middenmeer, het weer blijft wisselend en hier en daar valt een buitje.

Vanaf het viaduct bij Abbekerk

Richting Beets

Onderweg heb ik één keer een paar spatten gehad maar verder bleef het droog.

Hij telt niet verder en noteert niet meer

En toen was het weer zover, de teller bleef op 61,76 km staan en de snelheid was 0 km, toch weer een fout in de berekening, er moet dus echt iets aan de hand zijn, onbegrijpelijk.

Oudendijk

Oudendijk

Na Oudendijk zie ik dat net als vorig jaar de afwatering van een perceel grasland hier slecht is want het lijkt nu wel een meertje waar nog geen vee los kan lopen. Als ik thuis ben nogmaals een onderzoek en het lijkt wel of er een kabeltje ooit klem heeft gezeten, het is bijna niet te zien maar ik voel, dat het in een knik wat scherp aanvoelt, alsof er een breuk op die plek zit. Ik heb Velomobiel gebeld en Theo stuurt een nieuw kabeltje wat ik in de loop van deze of volgende week zal proberen te plaatsen zodat alles weer netjes wordt geregistreerd m.b.t. de kilometers en de snelheid, vandaag gaf de GPS netjes aan dat hij 83 km met mij onderweg is geweest. Toch prettig zo’n tweede “controleur”

Hoera ik heb 't weer gedaan.

Ik had me er “geestelijk” op voorbereid, vandaag ga ik, regen of niet ik “moet” weer even los. Nou viel dat voorbereiden en moeten eigenlijk wel mee maar ik had in m’n hoofd dat het weer de hoogste tijd werd om te gaan en het is ook inderdaad zo gegaan. Het werd een klein rondje maar ik heb er wel weer van genoten, via Wognum en de Zuidermeer naar Obdam om een bakkie. Af en toe wat lichte motregen en verder weinig te beleven op dit ritje. Na zo’n kilometer of 15 zag ik dat de teller het af liet weten, even stoppen en controleren of alles nog op z’n plaatst zit. Het leek goed maar er waren toch momenten dat hij van 33 naar 0 ging en dan zomaar weer op 18 stond, nee dat wordt thuis onderzoeken of ik dat kan oplossen want zo gaat het niet goed.

Onderweg zag ik nog weer een enorm aantal zwanen op een perceel grasland die ik tussen de bomen door maar voor een klein deel op de foto kon krijgen. En hoe dichter ik naar Middenmeer kwam des te neveliger leek het te worden, de “energiemolens” kwamen niet helemaal wolken vrij in beeld.

Net voor Middenmeer wordt enorm veel in de grond gegraven voor allerhande leidingen i.v.m. de “energiemolens” en andere ontwikkelingen. Hier zag ik nu ook hoe er een sleuf werd gegraven voor deze nieuwe bedrijvigheid en pas toen hij stopte en de gravende “jacobsladder” een naar boven haalde zag ik hoe diep hij wel ging in één keer zeker 2 á 3 meter zoals ik dat heb ingeschat. En als ik dan terug denk aan de tijd dat ik thuis bij mijn vader op het bedrijf hielp met draineren van het land, met de schop een sleuf graven tot soms tot 1 meter diep en verder allemaal handwerk wat is er dan veel ten goede veranderd. Maar goed ik ben weer tevreden thuis gekomen en het weer ziet er voor de komende dagen weer beter uit en dan is die 48 km van vandaag net zo’n opwarmertje geweest.