30 december 2009

Een sportief 2010 voor iedereen.


Na alle verhalen over de oliebollentocht hier dan ook maar weer een “gewone” bijdrage en het gaat niet eens over fietsen. Dat gaat vandaag helaas niet, tenminste niet op de “normale” manier, dat normaal zou voor mij betekenen dat het op zijn minst een sneeuwvrije openbare weg of fietspad is. Helaas het is totaal mis met het weer, overal sneeuw, sneeuw en nog eens sneeuw, hier in de straat is het beeld weer het zelfde als amper een week geleden. En dat heeft dan tot gevolg dat ik de laatste dagen van 2009 niet meer zal fietsen, eerst had ik nog het idee om met Kees mee te rijden naar Dronten om zijn nieuwe Quest op te halen maar gister las ik dat het voorlopig is uitgesteld tot volgende week zaterdag en dan kan ik er jammer genoeg niet bij zijn. Maar als er volgende week “toevallig” wel een redelijke dag zal zijn is het niet onmogelijk dat ik een ritje naar Dronten zal gaan maken om een paar nieuwe buitenbanden op te gaan halen, per post kan ook wel, maar een doel, als je fietst, is wel zo prettig. Vanmiddag dus maar een stukje gelopen door het dorp en een paar leuke plaatjes gemaakt rest mij alleen nog om iedereen voor 2010 alle goeds toe te wensen met heel veel gezonde en sportieve fietskilometers.

29 december 2009

"Blij dat ik rij"


Vandaag is het helemaal anders, geen zon, geen prettige temperatuur en weinig zicht. Het is weer min of meer een kwakkelwinter, wat kan het snel veranderen. Ondanks die tegenvallende weersverandering ben ik toch maar even op pad gegaan, een kort rondje naar Zuidoostbeemster. Het zal zo rond 10 uur zijn geweest toen ik de fiets naar buiten reed, het ging een beetje zwaarder als normaal dus moest er wel iets niet kloppen met de bandenspanning, inderdaad rechtsvoor stond leeg dus de fiets op zijn kant en de band er uit en meteen maar plakken, ik ben nu nog in de warmte. In de buitenband vond ik een heel klein stukje glas wat er heel simpel uit te peuteren was en vervolgens de band er weer omheen en op pad. Het was op dat moment nog net een half graadje onder nul maar voor mijn gevoel leek het wel -10 C. De rit ging verder heel voorspoedig tot aan de Zesstedenweg net voorbij De Hulk, nogal bochtig dus langzaam rijden en na de laatste bocht aanzetten en ontdekken dat de gang er niet meer in te krijgen is, rechtsvoor is weer lek. De reserve binnen/buitenband die achter de stoel staat kon ik snel monteren en binnen 5 minuten reed ik weer. Bij mijn vriendin eerst cappuccino en een broodje, daarna even de band plakken, ziezo, die kan weer opgeborgen worden achter de stoel om in geval van nood snelle vervanging mogelijk te maken. Toen ik weer richting huis ging leek de bewolking minder zwaar en leek het erop dat de zon misschien nog wel om de hoek zou kunnen verschijnen. Het viel tegen, de wind uit het Noord-noord-oosten was nog steeds erg ”dun” en gaf een gevoel van enkele graden onder nul. Bij Hobrede ben ik naar de andere kant van de ringvaart gegaan en kwam zo langs het water te rijden, waar normaal een grote rietschoot staat was nu alleen een “stoppelveld” te zien. Door Oosthuizen en vervolgens ben ik nog even langs de IJsselmeerdijk gegaan tot aan Scharwoude, het is dan nog maar een ruime 20 km naar Middenmeer via Berkhout en Bobeldijk naar Wognum en Benningbroek, ondanks de koud aanvoelende rit weer “blij dat ik rij”.

28 december 2009

Zonnige kilometers






Niet te vroeg juichen, maar het is alsof het voorjaar is begonnen, wat een geweldige dag. En wat zeker waard is te constateren, de oliebollentocht heeft volgens mij nog nooit zulk mooi weer gehad. Voor mij zijn er een paar bezwaren om mee te rijden, ten eerste dat ik dan vroeg van huis moet als het nog donker is en die duisternis heugt mij nog goed van het laatste rondje Ijsselmeer, met bijna de hele dag regen en ’s avonds de laatste 25 km in de duisternis met reflecterende koplampen in elke waterdruppel waardoor ik een aantal keren in de berm terecht kwam dus nooit meer in donker rijden als het niet strikt noodzakelijk is. Het tweede bezwaar is mijn matig tot slechte rug, als ik dan ergens op een noodbed in een slaapzak zou komen te liggen dan zou het ‘s morgens wel eens heel moeilijk kunnen worden om weer overeind te komen. Dus ter compensatie een eigen rondje gereden, wat een geweldig weer en wat is het leven dan weer zonnig in alle opzichten. Eerst naar Obdam bij Tom en Gerda langs en even bijkletsen onder het genot van de nodige koffie, vervolgens door naar, ja waar zal ik nu mijn “rondje” heen laten gaan, eerst maar eens richting Alkmaar. Op de Obdammerdijk bij het passeren van de molen zag ik een aalscholver op een wiek zitten die zijn vleugels had gespreid om ze te drogen. Een leuk gezicht vooral als je de ingezoomde foto dan ook nog redelijk scherp in beeld heb gekregen. Vervolgens dus richting Alkmaar , om de Heerhugowaard heen en een stuk door Alkmaar, alles stond goed aangegeven maar het schiet niet echt op als je redelijk dwars door de nieuwbouw fietst, maar goed ik ben weer een ervaring rijker en je bent nooit te oud om te leren zegt men. Na Alkmaar kwam ik ongeveer bij Koedijk op voor mij bekender terrein langs het N.H.kanaal op naar Schoorldam en dan het kanaal over naar Schoorl. In Schoorl heb ik de Schoorlsezeeweg opgezocht om zo via de bossen en duinen in Hargen terecht te komen. Onderweg diverse keren door de vele wandelaars en fietsers begroet met o.a. “Hallo banaantje” en “Hé snelle ouwe knakker” hoe men zoiets zo snel kan beoordelen is mij een raadsel want onder een helm raak je alle controle kwijt over iemands uiterlijk, zou het dan zelfs met helm al zo duidelijk te zien zijn, maar niet in de spiegel kijken want ik ben ook nog een beetje ijdel. Bij Hargen even uit de fiets en een paar foto’s maken o.a. van een gezinnetje waarbij vader en moeder met zoon en dochter onderaan het talud staan en de woeste branding van nabij beleven. Langs de Hondsbosschezeewering richting Petten en vervolgens de afslag vlak voor Callantsoog nemen om weer richting Middenmeer te pakken. Een heerlijke rit in de zon achter de “Botterscreen” van 94 km zonnige kilometers.

23 december 2009

Sneeuw of "sneeuwbergen"



Ik heb al diverse keren een “verslagje” geschreven als ik weer een keer naar de kleinkinderen in Oudemirdum was geweest. Door de weersomstandigheden van de laatste week komt daar zo wie zo niets van en als je dan de enorme sneeuwbergen krijgt te zien zoals het daar afgelopen dagen was dan zou je haast kunnen zeggen hier ligt ook een beetje sneeuw. Vandaag ben ik wel een paar keer de deur uit geweest om wat boodschappen te doen maar verder niet, de wegen zijn daar waar ik ze heb gezien goed te berijden, helaas woon ik in een “tweederangsstraat” er is hier nog totaal niets gewijzigd in de situatie. De Lovinkstraat is nog één vast gereden sneeuw/ijsbaan de foto die hierbij is geplaatst is net gemaakt om 21.30 uur en van de gemeente zie je niets, het heet hier ook geen Wieringerwerf en dat scheelt wel. Maar zoals ik net al aangaf gerekend naar de sneeuw hoeveelheden in Oudemirdum, waar Fleur al in de “sneeuwhut” verblijft, mogen we toch niet klagen. Het zal wel na de Kerstdagen worden voor er weer gefietst gaat worden dus voor iedereen “Prettige Kerstdagen” en tot de volgende keer.

22 december 2009

We bouwen op morgen en blijven hopen.


Als je niet moet blijf je thuis, hoe moeilijk dat ook is. Vanmorgen eerst nog weer wat vers gevallen sneeuw geruimd en toen meteen maar besloten dat het een dag binnen zitten zal worden. In huis is altijd wel iets op te ruimen en anders heeft er één of ander wat verzorging nodig. Dus de dag is “omgevlogen”, was dat maar waar, van de PC naar de TV en dan zie je op een bepaald moment dat Kees nog visite heeft gehad van Ron, die heeft op z’n Westfries “kouwe bienelappies” gehaald en zal daar bij deze winterse omstandigheden vast veel plezier van hebben. Als ik de verhalen van Wim en Jan (van museum “De Baan”) tenminste in ogenschouw neem dan is in één keer alle leed geleden. Ron vertelde bij Kees dat een bepaald stuk goed te rijden was, dat geeft mij weer een klein beetje hoop voor morgen maar als ik hier in de straat blijf, dan is op de foto die ik net heb genomen, wel te zien dat die hoop nog erg voorzichtig moet worden uitgesproken, hier gaat het nog niet zo geweldig. De temperatuur staat hier momenteel op 1,1 C. maar dat is wel op hoogte, bij de grond zal het mogelijk alweer dicht bij 0 zijn. We bouwen op morgen en blijven hopen.

21 december 2009

Oliebollentocht ?



Nog één hele week te gaan voordat het de officiële Oliebollentocht-dag is, hoe zal dat afkomen ? De situatie langs de wegen is momenteel gewoon ronduit slecht vooral op de binnenwegen. Gisteravond toen ik thuis kwam moest ik eerst nog weer wat sneeuw ruimen om de Quest uit de garage te rijden om vervolgens de auto binnen te kunnen zetten. En vanmorgen lag er weer een klein beetje meer als gisteravond en dan te bedenken dat de media nu al redeneren over een “Witte Kerst”, hoe komt het dan de dagen die er op volgen, want dan moeten de wegen begaanbaar zijn voor de vele ligfietsers die dan richting Utrecht gaan en vooral de fietspaden. Uit ervaring is bekend dat de hoofdwegen meestal snel goed berijdbaar zijn, en dan de “tweederangs” wegen en vervolgens de nog minder geklasseerde straten en als laatste soms de fietspaden. Laten we optimistisch blijven en er van uitgaan dat het over een week weer goed is langs de wegen want als het niet beter wordt kan ik ook niet op weg.

17 december 2009

Er stond een Quest in de sneeuw


Ik wacht eigenlijk op een verhaal van Kees, het zit n.l. zo, vanmorgen, in de wachtkamer van de tandarts hoorde ik van een mede “lotgenoot” dat het bij Den Helder en tot aan de Heerhugowaard allemaal sneeuwvrij was langs de wegen en omdat Kees al 2 of 3 dagen niet heeft kunnen fietsen vanwege een trip met de Thalys naar Parijs zou hij vandaag weer zijn best doen. Ik heb mijn twijfels en als ik dan ook nog zie dat het hier op dit moment, zo rond 12 uur weer opnieuw is gaan sneeuwen, dan denk ik dat Kees binnen blijft. Omdat de drang groot is en ik niet te lang binnen wil/kan zitten ben ik toch maar even op pad gegaan, alleen met het fototoestel en dan kom je toch tot verbluffende staaltjes, al is er even wat knutselwerk voor nodig maar zo is het toch net alsof het echt is, hoewel …………. het kan altijd beter.

16 december 2009

"De Dijkwerker" is geen stenenzetter



Wat een verschil met afgelopen dinsdag, toen volop zon en vandaag zwaar bewolkt. Toch kon het mij er niet van weerhouden om een klein ritje te maken, al was het maar amper een “benenstrekker” iets van een 40 km denk ik. Omdat de berichten voor vanmiddag de kans op natte sneeuw wat groter achten ga ik vanmorgen maar even naar Zwaagdijk. Eerst even langs mijn zus Margriet en toen die niet thuis was naar zwager Gerrit en schoonzus Marian. We hebben een tijdje zitten kletsen en toen ik begon te voelen dat de rug nat was ben ik weer opgestapt. Ik had bij vertrek wel weer de jas aangetrokken maar dat is eigenlijk te gek en dat gaf dan ook het resultaat van een wat nat aanvoelende rug. Op de retourrit kwam ik langs een beeldhouwwerk van Jan van Velzen uit Onderdijk, ik ben daar al tientallen keren langs “gevlogen” en nam nooit de tijd om er even een foto van te maken, nu moest dat dus even gebeuren. Enkele jaren geleden had ik er ook al eens foto’s van gemaakt voor het Westfrieslandspel maar of ik dit kunstwerk al eens in een blogverhaal heb verwerkt weet ik zo niet. Het is in elk geval de moeite waard, van die zelfde Jan van Velzen staat er in Medemblik ook een prachtig kunstwerk op de haven genaamd “De Beste Stuurlui” dit beeld aan het begin van zijn geboortedorp heet “De Dijkwerker”. Ik hoop dat er morgen weer een mogelijkheid komt om te fietsen en dan uiteraard weer een verhaaltje over wat dan eventueel mijn pad kruist.

15 december 2009

Alle lof voor de "Botterscreen"





Met dit weer blijf je toch niet thuis, dat kan morgen altijd nog als het mogelijk wat gaat sneeuwen. De temperatuur is vanmorgen, als ik gereed ben om te vertrekken, -3,4 C. dus het vriest nog en de temperatuursignalering zit op ongeveer 2,20 m. boven de grond onder de rand van de garage. Laag bij de grond is het mogelijk wel ietsje frisser, maar ik heb vandaag voor het eerst een jas aangetrokken en ga er vanuit dat het zo voldoende is, die jas is overigens al na 13 km weer uitgegaan en opgeborgen, veel te warm. Het is al tegen 11 uur als ik van huis ga en met de kap erop plus de “Botterscreen” op korte afstand voor mij op de kap. Vandaag zal blijken hoe goed of misschien slecht de “Botterscreen” is, mijn eerste ritje bij lage temperatuur, de vorige keer was heen en terug naar Oudemirdum en toen viel het heen tegen en terug mee dus een halve score. Nou, stel je gerust, een of de “Botterscreen” is een geweldige uitbreiding van prettig in een Quest of velomobiel rijden, wat heb ik vandaag genoten van het mooie weer en het onvoorstelbare voordeel van het schermpje, “Eduard, alle lof, een prima vinding” Ik zat de hele rit uit de wind en in de zon en dan zit je altijd goed zegt men. Mijn ritje ging vandaag vanaf Middenmeer naar Zuidoostbeemster, hoe kan het ook anders, even iets brengen en tussen half 2 en 2 uur weer vertrekken naar ik zie wel. Dat ik zie wel is wel een heel vreemd “rondje” geworden. De GPS heb ik pas ingeschakeld bij mijn vertrek uit Zuidoostbeemster en op het kaartje is goed te zien dat ik weer met een echte omweg naar huis ben gereden. Via Volendam over de dijk die zo goed als leeg was maar toen ik moest stoppen voor een stilstaande auto en een tegenligger leken toch uit alle hoeken en gaten weer toeristen te komen, het was weer een geklik van jewelste, “Wait, wait, please a moment” en daar sta je dan als foto-object, links en rechts omringd door Aziatisch schoonheden. Een klein eindje verder ben ik gestopt om de spiegeltjes even schoon te maken en gelijk een paar foto’s te maken van de op die plaats, lege dijk. In Edam keek ik even vreemd op toen ik bij de ophaalbrug een rood licht zag, klopt, er moest een boot passeren, na de passage kon ik weer door en ben overal langs de dijk blijven fietsen. Weinig of geen verkeer en nog steeds heerlijk in de zon, hoewel er steeds meer bewolking kwam opzetten. Op het laatste stuk net voor het viaduct over de A7 zag ik een gele Quest gaan, ik ben er zeker van dat het Jan Geel is geweest, hij ging rechts waar ik links ga en hij zal rond kwart voor 4 thuis zijn gewees,t ik was om ietsje voor 4 uur ook weer thuis na een goeie 100 km.

14 december 2009

"DE HEL VAN '63"








Even naar Wervershoof gefietst om het volgende verhaal met foto’s bij elkaar te schrijven.

Vandaag een keer een heel bijzonder verhaal, op de eerste plaats weet ik eigenlijk niet wat ik hier als “kop” voor moet gebruiken. Het zou kunnen heten “Pronken met andermans veren” maar dat is niet de kern van dit verhaal. Ik heb wel eens de vraag gesteld gekregen, “Jij komt zeker uit een erg sportieve familie” , nou dan moet ik daar helaas ontkennend op antwoorden, niemand is fanatiek sporter in welk opzicht dan ook behalve mijn jongste broer Ben, hij is in mijn verhalen al diverse keren “opgedoken”. Ben vormt een grote uitzondering, ik heb nog een broer, mijn oudste, maar daar weet ik niet van dat hij ooit een sport beoefend heeft, ja , hij heeft een poosje duiven gehad maar dat is het dan ook wel, dat zou ongeveer overeenkomen met sigarenbandjes of lucifermerken sparen. Van mijn 6 zussen zijn mij ook geen buitensporige sportverledens bekend, maar Ben , ja dat is een verhaal apart. Om dit verhaal niet al te lang te maken sla ik de eerste, ongeveer, 19 jaar maar over. Op zo’n moment in je leven, vooral in die jaren, werd elke 1e, 2e en 3e zoon van een gezin opgeroepen voor de militaire dienst. Zo verging het mijn oudste broer, ik volgde als nummer 2 en Ben was als 3e de “klos”, vermeld mag nog worden dat we geen van drieën enige militaire ambitie hadden en hoopten dat we, om welke rede dan ook, weer naar huis konden worden gestuurd, helaas het “lijden” duurde voor elk van ons tot het einde der gestelde termijn. In de periode dat Ben “kind van de koningin” was vond er een speciale schaatstocht plaats die in de volksmond bekend werd als de tocht der tochten, de Elfstedentocht op de schaats van 1963. Door zijn sportieve inslag maar vooral door zijn enorme drang, naar de aan deze schaatstocht verbonden, “2 hele dagen prestatieverlof” werd hij deelnemer aan deze monstertocht. Na allerlei formaliteiten op de Frederik Hendrikkazerne in Vught ging hij met openbaar vervoer naar Leeuwarden om in de kazerne aldaar te overnachten en de volgende morgen bij een temperatuur van -18 graden Celsius van start te gaan. Hoe ga je dan gekleed in die dagen, in uitgaans-tenue of zoals dat toen werd genoemd “het eerste grijs” netjes met gestreken vouwen in de rug en uiteraard in de pantalon en zo ging Ben dus richting start, schaatsen in de hand en lopend op, ja je leest het goed, op klompsokken, hele dunne leren slofjes die in die tijd werden gedragen in klompen. Op het ijs aangekomen de schaatsen aan en rijden in de nog donkere morgen. Omdat de start vrij vlot verliep mocht hij i.p.v. 8.25 uur om 7.25 uur starten en dat bij -18 C. Er volgde een barre tocht waarbij ik van Ben hoorde dat er een hele hoop mensen mee hebben gedaan die eigenlijk niet konden schaatsen, je moest geregeld mensen passeren die niet vooruit kwamen en omdat het baantje waar alles overheen moest zo smal was, was de enige weg er voorbij “klunen” door de sneeuw en als je er dan voorbij was kon je weer wat opschieten. Het ging heel lang goed, voor zover de situatie dat toeliet, het ene stempel na het andere volgde maar op een bepaald moment ging het toch mis. Nog slechts 2 stempels verwijderd van de volle kaart stonden er op een bepaald moment mensen op het ijs, die hem net zoals vele anderen, vertelden dat hij moest stoppen vanwege de steeds slechter wordende condities. Het eerste beeld dat toen bij hem opkwam waren de twee in het vooruitzicht gestelde “prestatie verlofdagen”, langzaan naderde hij de menselijke blokkade en zette daar vlakbij gekomen weer aan, ziezo die hindernis is genomen en nu komt het goed, helaas na een tiental kilometers een tweede sommering om de “strijd” te staken en weer met het zelfde “truckje” wist hij verder te komen. Min of meer blij reed hij verder tot er een motorrijder met zijspan half op en door de sneeuw hem passeerde, oh dacht Ben politie maar hij rijdt mooi door, tot de man een stopteken gaf en hem vertelde dat hij in het zijspan plaats moest nemen, Ben zei toen: “Man weet je wel wat je me aandoet, je boort me twee vrije dagen door mijn neus als ik niet dat laatste stukje mag verder schaatsen” hij was toen al over de 150 km gekomen maar er was geen lieve moederen aan, stoppen en daarmee uit. Ben werd naar een station in één van de dorpen gebracht door de politieman, nadat de “diender” nog de tijd had ingevuld op zijn stempelkaart waarop hij het ijs had moeten verlaten, namen ze afscheid en kwam hij na verloop van tijd hardlopend op zijn klompsokken in de kazerne aan in Leeuwarden. De volgende dag, terug in de kazerne in Vught, hoopte hij nog steeds op die 2 vrije dagen. ’s Morgens op het appel werd soldaat Koomen verzocht uit te treden en een aantal passen naar voren te komen, zo stond hij daar, ten overstaan van het hele bataljon wed hij als voorbeeld gesteld, zoveel doorzettings vermogen, hij was het verst gekomen van alle militairen die hadden deelgenomen, tevens werd hij verzocht om op een bepaald tijdstip op het bureau van de commandant te verschijnen. Terug op de kamer sprak hij er over met zijn maats zo van, “Nou dat komt nog goed met die vrije dagen” Op het vastgestelde tijdstip ging Ben naar het “heilige der heilige” hij mocht nadat hij had gegroet op een correcte militaire manier, op de plaats “rust gaan staan", ja zo heet dat nou eenmaal, vervolgens werd hij nogmaals op afstand gefeliciteerd en de commandant was blij dat hij zulke manschappen bij zijn onderdeel had vervolgens mocht hij weer gaan, een grotere tegenvaller had hij nog nooit eerder gehad. Geen twee dagen prestatieverlof voor wat later “DE HEL VAN ‘63” werd genoemd.

10 december 2009

Brood en spelen.




Het is toch nog goed gekomen vandaag, eerst dacht ik dat ik om 12 uur al van start kon en dat het dan droog zou zijn maar die berekening klopte niet. Ietsje later heb ik gewoon gedacht, “nat worden doe ik toch wel, is het niet van een beetje regen dan is het wel van de natuurlijke vorm van lichaamskoeling” gewoon zweten dus. Inderdaad na een kleine 10 km kreeg ik de eerste bui te verwerken maar het stelde eigenlijk helemaal niks voor. En zo kwamen er onderweg naar Zuidoostbeemster nog wel een paar kleine pestbuitjes. De eerste stop was al vrij snel nadat ik van huis was, op het stukje nieuwe weg in de polder, bij het Agriport gebeuren passeerde mij een auto die net over het viaduct stopte en toen ik in de buurt kwam stak de chauffeur zijn hand op, Dick Kramer, een goeie bekende uit Middenmeer. “Ik zie je zo vaak langs “vliegen” ik denk nou moet ik hem maar eens aanhouden” Verschillende jaren zaten we samen in de Raad van Elf hier in de Wieringermeerpolder en ondanks dat je elkaar af en toe wel eens ziet mis je verdere contacten, ik heb Dick gelijk maar uitgenodigd om maar eens langs te komen dan kunnen we weer eens bijpraten. Hij had het druk dus ……………. Echt dat is een geijkte uitdrukking van mensen die niet meer deelnemen aan het dagelijkse arbeidsproces, “Geen tijd” ik maak me er zelf ook wel eens schuldig aan. Wij AOW-ers moeten niks en hebben overal tijd voor, zegt een ander, wij weten wel beter. Goed, mijn ritje heb ik vervolgd richting “De Zuidoost”, ik had een brood gebakken voor Tiny en had nu gelijk een smoes om even bij haar langs te gaan voor een bakkie cappuccino of i.d. Aangekomen op het adres meteen korte metten gemaakt met het brood wat weer in de vriezer kon na bewerking met een scherp mes en diepvrieszakjes. Even bijkletsen en daarna weer via een klein ommetje naar Middenmeer. Onderweg kwam ik nog langs een speciale gedenksteen, al tientallen keren gezien maar altijd “doorkachelen” en nu heb ik er maar een keer de tijd voor genomen. Aan Kees de vraag waar vind je deze gedenksteen, om je een beetje te helpen, het was langs de “groene”route op het kaartje van Google. Leuk hé, zo’n opgave met zulke duidelijke aanwijzingen. Toen ik onderweg nog een paar buitjes had gehad was ik weer bijna thuis en stond er 84 km op de teller.

09 december 2009

Kerst in aantocht


Alle jaren is het weer een middag of avond “afzien”, de kerstboom opzetten. Maar doordat het vandaag een beetje een sombere dag aan het worden was, zwaar bewolkt , laat licht, een beetje motregen, leek het mij verstandig om vanmiddag alle moed te verzamelen en aan de slag te gaan. Vanmorgen kwam mijn broer met vakkennis en materiaal om de poort/deur bij te werken, door de vele regen kon ik hem haast niet meer open noch dicht krijgen. Eerst bijschaven en tot slot de deur er helemaal uit om ook de binnenzijde af te schaven, het loopt nu weer als nooit te voren. Toen alles was opgeruimd en ik wat gegeten had was het ondertussen al ruim 1 uur en met zo’n half nevelige middag, niet aantrekkelijk om op weg te gaan. Dan maar zoals ik net al schreef aan de “periodieke versierkunst”, de kerstboom. Ik had een aanbieding gezien van de Aldi die een boom in de aanbieding had met ingebouwde verlichting, een aanrader, zonder meer. Eerst even weten hoe alles in elkaar gestoken moet worden en dan ben je meteen klaar zonder gedonder van snoertjes die ergens tussenin zitten waar ze niet gewenst zijn en als ze dan moeten branden is er altijd wel iets mis. Het heeft vandaag dus niets te maken met een rondje fietsen, morgen lijkt me ook twijfelachtig als ik de berichten net hoorde, vanavond regen en morgenochtend ook, dus ik denk, dat ik weer mijn gemak moet houden, maar in de loop van volgende week gaat het beter worden, weinig regen, dus droog en lagere temperaturen. Dan moet het “Botterschermpje” zijn waarde bewijzen, geen koude vrieswind in je gezicht en met de proeven van Wim, zoals op zijn blog aangegeven, http://wimschermer.blogspot.com/ wordt het steeds mooier in de Quest.

08 december 2009

Alles op één dag


Kees en Wim kwamen langs, hoe kan dat zo lopen zou je zeggen. Gisteravond had ik met Kees even mailcontact over wat we vandaag allemaal op het programma hadden, Kees gaf aan dat hij met Wim naar Purmerend zou gaan en ik zou vandaag bij mijn vriendin zorgen dat de groene aanslag van de brug verwijderd zou worden met de hogedrukreiniger. We moesten eerst ’s morgens naar een verjaardag in Purmerend en om 1 uur zouden we thuis zijn om te zorgen dat er koffie zou zijn voor de mannen zoals met Kees afgesproken. Ik ben dus vanmorgen in de Quest gestapt en naar Zuidoostbeemster gereden, daar aangekomen douchen, omkleden en naar de jarige in Purmerend. Vervolgens weer naar huis en nauwelijks waren we binnen of ik hoorde een claxon van een Quest, Kees draaide als eerst de brug op al snel gevolgd door Wim. Een leuk gezicht, een keer andere Questen op het erf, de mijne stond achter het huis. En dan volgt wat zo vaak het geval is , kletsen over, inderdaad, Questen, maar daarnaast ook de problemen van de CO2 uitstoot, uiteindelijk is onze conclusie dat er meer Questen moeten komen en minder auto’s langs de weg, het laatste zou ook in ons voordeel kunnen werken. Nadat de mannen weer waren opgestapt voor nog een stukje fietsen heb ik het “boeven”pak aangetrokken om vervolgens de slang uit te rollen en de HD-reiniger aansluiten op één en ander om zo flink druk op te kunnen bouwen en de brug weer veilig beloop en berijdbaar te maken. Na een uurtje was alles weer in het reine en na opruimen en omkleden nog vlug even een bakkie thee en dan weer op huis aan, dus een ritje heen, op verjaarsvisite, vrienden ontvangen en weer een zelfde ritje terug, echt weer een nuttige dag waar ik van heb genoten.

07 december 2009

Sinterklaas was echt.




Plannen genoeg voor vandaag, allereerst was ik van plan om naar Kees van Hattem te fietsen in “De Waard”en dan samen met hem twee locaties aan doen. Op de eerste plaats, volgens Kees een z.g. weidemolen, in werkelijkheid “De molen van de Kerkepolder”, het zal wel hetzelfde zijn maar het klinkt alsof het meer inhoud heeft, Kees hij staat aan de Oude Gouw bij Wognum en als tweede was ik van plan geweest om in dit ritje ook even het fietspad “Over de Leek” in de route op te nemen. Op het laatste moment realiseerde ik mij dat Kees maandagmorgen een vaste trip heeft naar De Woude, dus even de route aanpassen. Dat was niet zo moeilijk, ik heb toen eerst even een CD gemaakt met wat foto’s van afgelopen zaterdagavond, Sinterklaasavond in Oostzaan. Helemaal onverwacht had de Sint nog tijd om langs te komen omdat er mensen niet thuis waren om de cadeautjes in ontvangst te nemen, maar aan de Rietschoot was hij welkom, ik heb nog nooit zo’n keurig verzorgde Sint ontmoet in al die jaren dat ik de “Goed Heiligman” mee heb gemaakt en dat zijn er ondertussen al heel wat. Maar goed een deel van de aanwezigen kwam uit Bovenkarspel en daar heb ik dus mijn route op geprojecteerd en de foto’s bezorgd via een CD-tje. Vanaf Bovenkarspel heb ik mijn rondje wat aangepast en ben door gegaan naar Hoorn, eerst nog met enige schroom omdat die omleiding door de stad mij eigenlijk helemaal niet bevalt, maar toch maar door de “zure appel” heen bijten en toen ik bij het Jan Pz. Coenplein kwam heb ik ook nog maar even een foto-tje gemaakt van de voorgevel van het “Oude” Westfries Museum, het is en blijft een mooi gebouw. Na Hoorn een stukje langs de dijk en zo weer binnendoor naar Obdam om even bij zus Gerda langs te gaan en koffie te drinken. De laatste etappe bracht me in no time weer in Middenmeer en thuis gekomen gaf de teller 99 km aan.

03 december 2009

Tussen de buien door.



Het regent, het is even droog en daarna regende het weer, ik schat de kansen op een klein rondje fietsen voor vandaag niet zo hoog in. In huis had ik nog een klein klusje en toen dat klaar was en ik op weer online had gekeken was de tijd rijp om meteen van start te gaan. Hoe ver en hoe lang de rit zal worden daar heb ik geen idee van, het is nu droog en als het later gaat regenen zie ik wel weer. Ik ga eerst maar eens bij Kees langs, ik ben benieuwd of hij gisteren al meteen de Quest heeft verkocht aan de eerste koper die zich bij hem had gemeld. Het is nog steeds droog maar voor ik bij Kees in “De Waard” ben krijg ik de eerste hinderlijke spatten op mijn bril, het is niet anders. Als ik stop voor de deur bij de familie van Hattem staat Marian met de kleine Vinny voor het open raam te zwaaien naar weer een opa in een Quest, deze keer was het opa Kees niet maar dat maakte voor de kleine niet uit. Binnen even een bak koffie en daar hoorde ik dat Kees inderdaad zijn Quest heeft verkocht, een felicitatie waard, vooral omdat hij verkocht is voor een reëel bod en aan iemand die er alle zin aan heeft en al eerder in een zelfbouw velomobiel heeft gereden. Voor die meneer zal de wereld open gaan als hij eenmaal in een Quest rond zal rijden en dan wel in zijn eigen Quest. We hebben nog even zitten kletsen en vervolgens ben ik weer opgestapt en heb de richting van de Huijgendijk opgezocht en zo via wat dijken hier en daar naar Rustenburg en Ursem. Later bij Avenhorn ben ik rechtsaf gegaan om door Grosthuizen naar Hoorn te rijden waar ik al snel op mijn vertrouwde route kwam. Vlak voor Wognum was weer een korte omleiding waardoor ik nog langs een leuk klein molentje kwam. Toen ik thuis kwam had ik het gevoel dat ik nog maar amper op pad was geweest hoewel de teller toch al 80 km aangaf. Het totaal staat nu op 51.989 km en alles werkt weer naar behoren, de remmen lijken wel een heel stuk beter te functioneren na de opknapbeurt van gister.

02 december 2009

Remmen controle.



Omdat het weersbericht voor vandaag nou niet helemaal datgene is wat ik het liefste heb, had ik gister al zo’n beetje bedacht dat ik vandaag de remmen van de Quest maar eens onderhanden moest nemen. Al een paar keer kwam ik, na behoorlijk stevig in de remmen te hebben geknepen, tot de conclusie dat er een keer naar gekeken moest worden want als ik daarna weer verder wilde kwam ik wel erg langzaam opgang, waarschijnlijk omdat de remmen of één van de twee trommelremmen bleef hangen. Vanmorgen rond 9 uur de auto naar buiten en de kleden uitgelegd om de Quest op zijn kant te leggen. Gelukkig had ik al een keer een ratel/ringsleutel 10 aangeschaft waarmee ik de drie kogelkopjes los kon draaien die achter de spaken bevestigd zijn op de steunplaat van de schokbreker waar het wiel aan bevestigd is. Het klinkt nogal omslachtig maar als je bezig bent wijst alles zich vanzelf. De rechterrem was iets vuiler dan de linker en dit was ook de oorzaak van het af en toe blijven hangen na een felle rembeweging. Alles netjes schoon gemaakt, een drupje olie op de draaiende delen, op letten dat de remschoenen schoon blijven van elke vorm van vet of olie, en vervolgens alles weer op zijn plaats brengen. Det linkerkant idem behandelen en weer in elkaar zetten. Toen kwam er wat oponthoud, ik zag dat de linkerremkabel aan het eind nog maar aan 3 draadjes “hing” dus eerst proberen een stukje in te korten, dat had ik beter achterwege kunnen laten want uiteindelijk moest ik toch om een nieuw binnenkabeltje. Alle afstellingen weer zo zetten dat er ook goed geremd kon worden en vervolgens de doorvoer van de kilometerteller weer afdichten met de rubberen sok. Dat kostte nogal wat moeite maar het is allemaal gelukt en alles functioneert weer zoals het moet, goed remmen zonder vast blijven hangen en de teller werkt ook weer netjes. Toen ik halverwege was met de klus belde ik Kees van Hattem, mogelijk gaat hij een rondje doen en dan heb ik koffie, maar Kees zou bezoek krijgen van Marcel Beekmans die het zelfde probleem heeft met zijn remmen en dan is Kees de regionale “klussenbus” hij zal het euvel bij Marcel verhelpen, bovendien krijgt Kees vanmiddag iemand die zijn Quest wil kopen omdat deze maand zijn nieuwe zal worden afgeleverd. Ondertussen regent het geregeld en heb ik besloten vandaag een “fietsvrijedag” te houden en hopen dat het morgen weer beter zal zijn.

01 december 2009

Een rondje werd een ronde





Het ging vandaag weer onvoorstelbaar, alles in de zonneschijn weinig of geen wind en een heerlijk rondje gemaakt. Afgelopen weekend had ik mijn fototoestel laten liggen bij mijn vriendin en was dus gisteren afhankelijk van de foto’s uit Oudemirdum die mij zouden worden toegezonden. Dus vandaag zou ik minimaal naar Zuidoostbeemster moeten rijden om mijn “kiekkast” weer op te halen, dat zou betekenen dat ik vandaag toch weer minstens 80 km zou moeten fietsen of anders met de auto, maar nee, het woord auto is bijna een “vies woord” als je zo graag het fietsen wil promoten en dan vooral de Quest en de Strada van Velomobiel uit Dronten. Na het tweede bakkie koffie heb ik mijn fietskleding opgezocht en één en ander in de fiets gedaan, de banden lijken nog hard genoeg en het windschermpje gaat er af, vandaag is het weer een beetje voorjaar dus kan het zonder extra hulpmiddelen. Als ik nu rechtstreeks naar Zuidoostbeemster ga ben ik daar veel te vroeg, mijn vriendin zou nog even naar de markt gaan in Purmerend dus een beetje inhouden of omrijden. Ik heb voor dat laatste gekozen, van start via de Alkmaarseweg richting Heerhugowaard en voor de eerste keer ervaren wat Kees al zo vaak had gezegd, het fietspad langs de Westerweg is een droombaan geworden, het is een heerlijk fietspad vooral als je weet hoe het was. Langs de Heerhugowaard richting Alkmaar en afbuigen naar de Westdijk en de Zuiddijk om zo op de “Graftdijken” af te gaan waarna ik langs het kanaal Purmerend in het vizier kreeg. Mijn vriendin was thuis en na omkleden aan de cappuccino en weer even bijkletsen, ja dat omkleden is bij mij altijd nodig, ik moet maar 20 km te rijden dan heb ik de rug al nat en toen ik aankwam stond er al 78,5 km op de teller dus hoogste tijd voor een volledige metamorfose. Standaard heb ik altijd een volledige reserve set mee dus geen probleem. Na een broodje en later nog een kleine reparatie aan een jaloezie ben ik weer verder gegaan om mijn rondje af te maken. Omdat het zulk mooi weer was heb ik de lat maar wat “hoger” gelegd en ben weer een keer van de route afgeweken om van het rondje een ronde te maken. Via wat omzwervingen naar de Ijsselmeerdijk en later via Hoorn, waar nog steeds een omleiding van kracht is, naar de Provincialeweg richting Enkhuizen. Vanaf Broekerhaven/Bovenkarspel waar ook aan de weg werd geknutseld is het fietpad weer open en kon ik zo mijn vertrouwde route blijven volgen. Door Enkhuizen langs de Drommedaris, die zich bij zulk mooi weer uitstekend leent voor een paar mooie plaatjes, en zo naar de dijk richting Andijk en Wervershoof. Op de dijk had ik nog een stukje weinig of geen zicht, ik had geen zonnebril bij me en bij zo’n laag staande zon die recht voor je staat is het moeilijk om de juiste baan te houden, maar het is allemaal goed gekomen en zo werd het rondje een ronde van precies 130 km.

30 november 2009

Windscherm ritje




Een gewone maandag zoals er al zo velen zijn geweest en hopelijk ook nog velen zullen volgen, maar toch ook weer niet helemaal gewoon. Wanneer maak je het nou mee, dat als je op maandagmorgen om kwart voor 9 bij de bakker komt, dat er iemand vraagt naar de juiste gegevens van je blog. Er stonden een stuk of 5 a 6 mensen in de winkel toen Jan mij zag binnen komen, hij sprak mij meteen aan en vroeg: “Pé, hoe kom ik op jouw verhalen op internet, want elke week met de kaartavond wordt alles besproken met de mannen over je ervaringen langs de weg en ik kan het niet vinden”. Omdat ik een paar “taaipoppen” mee zou nemen naar Friesland had ik mijn portemonnaie in mijn hand en daarin heb ik meestal wel een paar kaartjes met de juiste gegevens, dus Jan is vanaf nu ook op de hoogte van mijn, al dan niet verstandige ritjes op deze aardkloot. Zoals gezegd zou ik naar Friesland, even naar Oudemirdum om weer een keer bij de kleinkinderen te kijken. Van start met het nieuwe item, “een windschermpje op de Quest”, alles leek de eerste paar kilometer geweldig, maar langzaam verdween mijn enthousiasme beetje voor beetje , stukje bij stukje kwam er meer condens aan de binnenkant en werd mijn zicht elke kilometer minder. Op de Afsluitdijk waar de wind schuin van achter kwam werd het scherm weer schoon geblazen, maar echt vrede had ik er nog niet mee, het zal wel moeten wennen en misschien staat hij niet helemaal goed. Aan het einde van de dijk ben ik voor de tweede keer gestopt om wat correcties aan te brengen, nog een ietsje naar voren en het stukje aan de binnenzijde wat bijstellen maar echt “lekker” zat het nog steeds niet. Toen ik eenmaal rechtsaf langs de Friese kust naar het zuiden reed en de wind meer van voren had was ik er helemaal snel mee klaar, ik zag niks meer. Oorzaak, het scherm bleef schoon maar nu was mijn bril in één klap helemaal beslagen, ja wat moet je dan. Ik heb alles maar binnenboord gehaald en met kop in de wind heerlijk de laatste 30 km afgerammeld. Bij Bianca, die dolblij was met de Noord-Hollandse taaipoppen, heb ik alles opnieuw proberen te plaatsen, nog wat verder van de rand af gezet en toen weer goed de plakstukjes van het scherm vastgedrukt in de hoop dat het nu beter zal gaan. Ondertussen kwamen Fleur en Thimo uit school en al snel zaten we aan tafel, door omstandigheden moesten ze onder de middag warm eten en ik kon zo mee eten, Bianca had een heerlijk preischotel en gesterkt met de warme hap achter de kiezen kon ik weer vlot huiswaarts. Voor vertrek werden er nog een paar foto’s gemaakt van opa achter zijn windscherm, als ik ze binnen heb zal ik er wel wat van plaatsen en na dit ritueel ben ik richting het Noorden gegaan, voor de wind en weinig condens op het scherm, zou het dan nu toch goed staan. Ook later op de Afsluitdijk met een behoorlijke wind schuin linksvoor tegen ging het vrij aardig en moest ik af en toe mijn hand boven het scherm uitsteken om te voelen of het nog waaide dus als er geen condens op mijn bril komt is het een stuk prettiger rijden met een windscherm. Voor de snelheid zal het niet zoveel schelen denk ik maar dat is misschien t.z.t. weer een leuke bezigheid voor Wim, weet je nog Wim, meten is weten. Rond de klok van 3 uur stond ik onder de douche en was de 160 km weer in een “mum van tijd”door het putje weggespoeld en kon ik mijn verhaaltje weer even schrijven.

26 november 2009

Kan een fiets wel "jarig" zijn ?



Vandaag is het een beetje een speciale dag, de Quest is “jarig” 4 jaar, het is alweer vier jaar geleden dat ik hem in Dronten heb opgehaald, samen met mijn vriendin op zaterdagmorgen. Nog geen weet van hoe dat “ding” zou rijden, wel een ruim jaar eerder een proefritje gemaakt, maar wat zegt dat nou als je aan alles moet wennen. En nu kan ik alleen maar vol lof zijn over de Quest, de service van Velomobiel is alle keren, als ik een beroep op ze deed, geweldig. In die 4 jaar heb ik één keer een groot probleem gehad, alles was toen nog nieuw aan de 26” uitvoering en zo kreeg ik te maken met een afgebroken achteras maar één telefoontje naar Dronten was voldoende en die zelfde dag reed ik weer met een verbeterd exemplaar en heb daarna nooit meer problemen gehad die het fietsen onmogelijk maakten. Verder sta ik versteld van de levensduur van verschillende onderdelen, de ketting is nog dezelfde als toen ik begon te fietsen met de Quest evenals de tandwielen. Wat is aangepast in de loop der jaren, als eerste de eerste maand al, het grote voorblad, dit was standaard 52 tanden en is toen meteen vervangen door een blad met 57 tanden, ik kan niet zo snel rondtrappen en een beetje zwaarder gaat me heel gemakkelijk af. Later is er een claxon ingebouwd omdat de bel minder goed hoorbaar is voor mede weggebruikers, ik denk dan vooral aan de met oordoppen voorziene schooljeugd die t.z.t. doof zullen zijn of in elk geval slechthorend. Verder af en toe wat buitenbanden waarbij mijn ervaring is dat, des te harder de band des te minder lek rijden, daarbij moet ik wel toegeven dat ik bij voorkeur gladde asfaltwegen opzoek. Verder een paar keer de onderste kettingbuis terug plaatsen wat eigenlijk uitzonderlijk is en nu voor goed tot het verleden zal behoren na de laatste keer. Dit alles na 51.619 km in precies 48 maanden oftewel 208 weken of 1460 dagen. Als ik nog verder ga “uitzeven” zal ik gemiddeld amper 4 dagen per week hebben gefietst en als je daar nog vakanties zou aftrekken, wat ook wel een week of 4 vult, dan wordt het alleen maar “erger”. Ja wat is erg, dit is gezonder dan achter de geraniums zitten dat staat voor mij wel vast, zelf had ik nooit verwacht dat er na 4 jaar zoveel kilometers op de teller zouden staan.

25 november 2009

Storm en regen




Uitwaaien zo was het vanmorgen, ik heb de lucht bekeken en via de hedendaagse techniek op “weeronline” geconstateerd dat het tot half 12 droog zal blijven in Middenmeer, in dat geval zou ik dus in en rond Middenmeer moeten blijven maar net als zo vaak ben ik een beetje “eigenwijs” en ga wat verder van huis. Het was slechts 48 km maar toch ver genoeg om in de gevarenzone te komen dus kreeg ik waar ik om gevraagd had, regen. Niet echt veel maar wel zoveel dat ik ben gestopt om de kap erop te doen. Toen ik vanmorgen van start was gegaan zag ik dat ze kort langs de weg bezig waren met bietenrooien, als je dan bedenkt dat het vroeger allemaal met de hand gebeurde en je ziet nu een “beest” van een machine over het land rijden die probleemloos de bieten uit de grond pakt en ze meeneemt tot hij bij de wagen met trekker is om in één keer de wagen vol te “schuiven” en vervolgens weer verder “hobbelt”. Mijn ritje van vanmorgen ging verder door Medemblik en Wervershoof naar Zwaagdijk waar ik een stop had gepland bij mijn zwager en schoonzus, even kletsen en omdat de lucht toch weer snel donkerder werd ben ik weer tijdig opgestapt en ben via Wognum weer naar Benningbroek gereden. Op het fietspad van Benningbroek naar Abbekerk kreeg ik een ongewilde pauze ingelast, er werd door het waterschap orde op zaken gesteld door het bermafval, wat gedeeltelijk uit de sloten afkomstig was, op te ruimen. En als zoiets met een auto met “knijper” wordt gedaan dan is de doorgang helemaal geblokkeerd en is er maar één oplossing, wachten tot er ruimte komt. Zoiets geeft je dan wel weer de tijd om een foto te maken om ondertussen de tijd te “doden”. Na hooguit 5 minuten was er gelegenheid om te passeren en kon ik mijn weg vervolgen naar Middenmeer waar ik om half 1 weer binnen was.