Vanmorgen las ik een stuk in het NHD “In het spoor van de nachtfietser” het onderwerp is uiteraard de fiets en in dit geval de man die er op zit.
Dirk de Vries uit Wervershoof, een gewone “Westfries” die z’n “moerstaal” nog onverbloemd spreekt maar daarnaast een groot fanatiek wielerhart heeft. Dirk wil voor z’n 65e levensjaar 500 keer het IJsselmeer rond hebben gereden en dat zal hem bij leven en wel zijn zeker lukken.
In het verleden heb ik wel eens een paar keer met Dirk en z’n maats mee gefietst, op de racefiets, en dan was ik een enkele keer wel eens blij als er iets voorviel waardoor er gestopt moest worden, het kon een lekke band zijn of een brug die open ging even op adem komen, maar echt stoppen zonder reden was er nooit bij, Dirk had altijd haast.
Maar zoals hij zelf al aangaf in het verslag, alles is aan het veranderen, ook bij mij is dat het geval. Dirk fietst 15.000 km per jaar en ik kom niet verder als een goeie 10.000 km, een ander veel groter verschil is, ik wil graag met hem en zijn kornuiten mee fietsen want voorheen was het een soort strafexpeditie als ik probeerde te volgen maar nu zou ik de confrontatie graag aangaan, hij op zijn super de super lichte racefiets van nog geen 9 kg en ik met mijn Quest van incl. bagage wel ruim over de 40 kg.
Echt de tijden zijn veranderd, Dirk is 63 jaar en wordt in december 64 en ik ben nu 66 jaar en hoop in augustus 67 te worden en toch hoop ik dat ik Dirk en z’n maats een keer achterop rij om zo ook een keer aan te tonen dat ik sneller kan door de veranderde techniek.
Echt er is in de wielersport niets mooier dan met een plezierig gangetje anderen achter je te laten vooral als dat tegen een behoorlijke wind in gebeuren zou.
Dirk de Vries uit Wervershoof, een gewone “Westfries” die z’n “moerstaal” nog onverbloemd spreekt maar daarnaast een groot fanatiek wielerhart heeft. Dirk wil voor z’n 65e levensjaar 500 keer het IJsselmeer rond hebben gereden en dat zal hem bij leven en wel zijn zeker lukken.
In het verleden heb ik wel eens een paar keer met Dirk en z’n maats mee gefietst, op de racefiets, en dan was ik een enkele keer wel eens blij als er iets voorviel waardoor er gestopt moest worden, het kon een lekke band zijn of een brug die open ging even op adem komen, maar echt stoppen zonder reden was er nooit bij, Dirk had altijd haast.
Maar zoals hij zelf al aangaf in het verslag, alles is aan het veranderen, ook bij mij is dat het geval. Dirk fietst 15.000 km per jaar en ik kom niet verder als een goeie 10.000 km, een ander veel groter verschil is, ik wil graag met hem en zijn kornuiten mee fietsen want voorheen was het een soort strafexpeditie als ik probeerde te volgen maar nu zou ik de confrontatie graag aangaan, hij op zijn super de super lichte racefiets van nog geen 9 kg en ik met mijn Quest van incl. bagage wel ruim over de 40 kg.
Echt de tijden zijn veranderd, Dirk is 63 jaar en wordt in december 64 en ik ben nu 66 jaar en hoop in augustus 67 te worden en toch hoop ik dat ik Dirk en z’n maats een keer achterop rij om zo ook een keer aan te tonen dat ik sneller kan door de veranderde techniek.
Echt er is in de wielersport niets mooier dan met een plezierig gangetje anderen achter je te laten vooral als dat tegen een behoorlijke wind in gebeuren zou.
p.s.Bijgevoegde foto is tijdens de Telemark Tours genomen toen ik nog weg was van de racefiets net als Dirk (2e van links)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten