25 februari 2010

Hoe mooi kan het leven zijn




Vandaag weer een prettige rit achter de rug, hoewel ik vanmorgen, toen ik net een tiental kilometers onderweg was, sterk van plan was om terug te gaan. Een miezerige motregen “vergalde” mijn fietsplezier, het schermpje raakte ondanks allerlei bewerkingen lang niet vrij van hemelwater en zodoende vrijwel ondoorzichtbaar , tenslotte heb ik het er maar afgehaald en opgeborgen, met de frisse wind in mijn gezicht en de lichte motregen erbij werd het toch al een stuk beter. Na een aantal kilometers werd het droog en heb ik het allemaal weer ervaren als een feestrit, wat is het leven toch mooi. Sebastiaan reageerde nog op het stukje van gistermiddag en schreef o.a. “Ik kan het mij niet voorstellen dat enz.…..” nou ik kan het mij ook niet voorstellen al word ik er af en toe aan herinnerd dat mijn geboortejaar 1940 was, maar voor mijn gevoel sta ik nog aan het begin en omdat het zo leuk is hoop ik dat ik nog zo’n ruime 30 jaar te goed heb, ik denk en hoop nog steeds dat ik de honderd wel zal halen, we wachten wel af, zelf stoppen zit er voor mij niet in. Omdat ik zomaar een rondje in het wilde weg ben gaan rijden brengen de genen me toch automatisch in een bepaalde richting, inderdaad even bij mijn vriendin langs dat maakt het leven alleen maar mooier. Een broodje, wat kletsen enz. en alles op een rijtje zetten voor wat in de komende week op het programma staat. Terug langs Purmerend en het Noord-Hollandskanaal op naar de “Graftdijken” en langs Alkmaar via een stukje Heerhugowaard. In “De Waard” ben ik nog even over de brug in het “Park van Luna” gereden en heb gezien dat het een enorme natte bedoening is, ook op de fietspaden waren plaatsen dat het water stukken blank had gezet maar het zal alle dagen beter worden, toen ik eenmaal thuis was stond de teller op 105 km en was het totaal opgelopen naar 53.933 km.

Geen opmerkingen: