Het kon niet anders, ik moest gewoon even op verjaarsvisite, in een grote familie is dat wekelijks aan de orde en zo ook vandaag. Omdat ik dan meestal niet te ver van huis moet kan dat gemakkelijk even met de fiets dus zo rond kwart over 10 ben ik van huis gegaan, even op en neer naar Obdam. Het probleem, zo dacht ik gistermiddag toen ik thuis kwam, is het ontbreken van het rubberringetje (O-ring) van het kettingwiel. In mijn hoofd speelde ik met de gedachte dat een O-ring zoals bij het monteren van een km-tellertje op het stuur ook wel eens dienst zou kunnen doen om het kettingwiel. Dus gisteravond de fiets naar buiten gereden na de buien, en even sleutelen. Met mijn redelijk lange armen kon ik zowel binnen als buiten de fiets op de juiste plaats, het wieltje vasthouden en met de andere hand de inbusschroef los en later weer vastdraaien. Een klusje wat als “doe het zelver” snel was geklaard en vandaag volgt dan de proef op de som, hoelang blijft dit O-ringetje zitten, die van gisteren was na 80 km kapot. Aangekomen in Obdam, slechts 19 km, was alles nog naar wens, geen enkel kraakje of ratelgeluid. Na de koffie met gebak en later een (fris)drankje ben ik, na een hele poos weer opgestapt en toen Eline de dochter vroeg of ik weer naar Middenmeer ging heb ik dat bevestigend beantwoord, alleen ga ik waarschijnlijk met een omweg heb ik gezegd. Inderdaad het is een beetje een omweg geworden, via via kwam ik in Enkhuizen. Bij het station moest ik even stoppen voor een overstekend echtpaar met kinderen, duidelijk uit een Aziatisch land, meteen kwam het fototoestel voor de dag en werden de kindertjes naast de Quest geplaatst en maar klikken en buigen en bedanken, toch leuk dat die mensen nu denken dat ze een “banaan” op wielen hebben gezien in Holland. Voorzichtig volg ik mijn vaste route door de “Haringstad” langs de stadswal, waar achter het buiten museum is gevestigd en zo naar het fietspad boven op de dijk richting Andijk. Toen ik de vuurtoren naderde zag ik dat er van de andere kant een stuk of 6 fietsers aankwamen, die gaan dan naar beneden langs de “De Ven” en dan in mijn richting weer omhoog, toch maar even in de remmen want ik ga daar erg hard om zo weer naar boven te gaan zonder extra inspanning. Toen ik bij de afdaling kwam om zelf gang te maken zag ik dat er beneden een hele groep fietsers stond, fietsen op de weg/fietspad en er stond ook nog een auto en dan is er maar één oplossing remmen en geen enkel risico nemen. Als je dan stil komt te staan wordt iedereen het “wonder” gewaar, iets “geels” en het gaat vanzelf vooruit want je hoort geen motor. Het blijkt een groep Italianen te zijn, mannen,vrouwen,jongens en meisjes en allemaal hebben ze een camera bij zich en allemaal gaan ze staan “klikken” , het enige wat overbleef was uitstappen en ook maar ”klikken” geschakeld naar een blad met meer tanden ben ik later naar boven gereden en heb mijn weg vervolg naar Middenmeer waar ik zag dat het ommetje totaal 90 km was geworden. Tot mijn verwondering is de O-ring nog steeds in "goede"staat want ik hoor geen verkeerde geluiden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten