Beste lezers,
dit moet er nog bij voor vandaag, een ieder die mijn doen en laten volgt via
mijn blog weet dat ik al een paar keer heb geschreven over iemand met een heel
uitzonderlijk verleden, overleven van een vernietigingskamp in de 2e wereldoorlog,
een optimist zoals ik nimmer heb ontmoet, een vitaliteit die ik ook graag zou hebben
op zijn leeftijd, het gaat over de 88 jarige Ab van Dijk uit Kampen. Toen hij
86 jaar was heb ik hem voor het eerst ontmoet op de Afsluitdijk, na wat tekst
en uitleg over de Quest sprak hij de volgende optimistische woorden, “Misschien
is het ook wel wat voor mij over 4 jaar dan kan ik mijn bromfiets-rijbewijs
niet meer verlengen, ik ben nu 86” .
Iemand met zo’n instelling, geweldig wat een man, ik heb daar echt bewondering
voor, vooral na wat ik heb gelezen op internet over Albert van Dijk. Hij zei
toen,: “Kijk maar eens op internet, ga naar Google en typ dan, “van dijk
Buchenwald” en dat van iemand die 86 jaar is. Afgelopen voorjaar reed ik door
de Wieringermeer van Den Oever richting Medemblik toen ik hem voor de tweede
keer heb ontmoet, dus 2 jaar later en zie onderstaande mail die ik net binnen
kreeg. Het was bijna de derde ontmoeting, Ab van Dijk is geen man voor achter
de geraniums.
De foto is van afgelopen voorjaar 16 mei 2012
De foto is van afgelopen voorjaar 16 mei 2012
Beste Pe
Koomen,
ik was ook
weer onderweg, Omstreeks 13 uur reed ik door Andijk onder de dijk langs. Boven
op de dijk bewoog zich een gele Quest en ik meende jou daarin te herkennen. Ik
was om half zes weer thuis in Kampen en ik heb je “’afzakkeretje” gelezen.
Hartelijke groeten en tot de volgnde keer ergens onderweg.
Ab van Dijk
uit Kampen
1 opmerking:
Pe,
Ik moest even bekomen van het verhaal voor ik kon reageren.
Ben toch wel wat gewend na 10 jaar op een begraafplaats werken. Dagelijks heel dichtbij de dood. Maar iemand ontmoeten uit die oorlogstijd, die nog zo bij volle verstand op hoge leeftijd, met die instelling, dat is niet te bevatten. Dat moet diepe indruk maken.
Toch herken ik iets van alle tijden. Het totale onbegrip en ondankbaarheid wat veteranen bij terugkeer tegenkomen. Of het nu Indie, Vietnam, Bosnie of Afganistan is. Ze vallen in een gat door ons achterblijvers gemaakt. Niet door wat ze hebben meegemaakt.
Laten we toch dankbaar zijn dat we het niet mee hebben hoeven maken, dat we het goed hebben, nee rijk zijn. Elke dag weer. Ook al lijkt het ons nu iets minder te gaan.
Laten we leren en kracht putten uit de ervaringen van deze mensen die deze verschikkelijke dingen hebben meegemaakt. Een indrukwekkend verhaal.
Een passage van Ab:
Hij kan niet vertellen over het kamp, het is te moeilijk. Maar ook krijgt hij van velen, waaronder zijn eigen vader, te horen dat het zijn eigen schuld was dat hij daar belandde. “Je was niet zo’n beste hè. Ze hebben je niet voor niets opgesloten.” Op die momenten verlangt hij bijna terug. “Het spijt je dat het prikkeldraad omver gehaald is en je wilde het liefste maar terug, naar de mensen met wie je dit allemaal meegemaakt hebt,” klinkt Van Dijk wrang.
Dat is toch erger dan het kamp?
Een reactie posten