Leven en dood op één dag.

Als je langs de weg zit kom je altijd wel iets tegen wat opvalt, zo ook vandaag. Ik heb al geconstateerd dat het behoorlijk  fris is en dat goed gekleed gaan niks misstaat. Het is de bedoeling om zomaar een keer naar de Zuidoost te fietsen, hoe kan het ook anders. Inderdaad hoe kan het anders, laten we maar zeggen dat het gevoel trekt .Ik ga vandaag maar een keer via de Alkmaarseweg en dan naar Aartswoud waar ik iets meemaakte wat wel een behoorlijke indruk op mij heeft achtergelaten, een begrafenis. En niet zo maar, nee echt zo als dat alleen op een heel klein dorp mogelijk is. Van zoiets maak je uiteraard geen foto, maar het volgende beeld kwam op mij af. Ik was net de laatste bocht door en kom dan op een kale weg waar ik het volgende beeld zag, een mevrouw, donker gekleed, liep voorop, vervolgens een paard voor een platte boerenwagen, naast die wagen liepen links en rechts een 6 tal jongemannen en op de wagen stond een witte lijkkist met wat bloemen en achter deze wagen liepen een 15 a 20 familieleden enz. Je gaat dan onmiddellijk naar de kant en stopt, achter mij stond een auto en toen alles gepasseerd was heb ik mijn weg weer vervolgd, dat even stilstaan zet je dan wel aan het denken, het leven is zeer betrekkelijk, leef je leven waar mogelijk en geniet zolang het kan. Toch nog in gedachten met wat net is gepasseerd reed ik richting de Beemster en bij het binnenrijden van deze polder zag ik weer iets wat meer kleur brengt in deze bedompte start van de dag, kleurige tulpen. Bij Tiny is het alle keren gezellig en na de koffie en een broodje ga ik later weer op huis aan. Ik neem de route via Kwadijk naar Hobrede en dan in Oosthuizen ga ik rechtsaf naar de dijk. In de berm bloeit ook volop koolzaad met zijn opvallend gele bloemetjes die overal bovenuit steken. Als ik bij Schardam ben zie ik net een stel ganzen met pullen, voor mij de eersten dit jaar. In Hoorn ontmoet ik bij toeval een neef met zijn vrouw, Nico Langedijk met Truus, ze maken een wandeling door Hoorn en bij de Hoofdtoren staan we even te kletsen. We vervolgen ieder ons eigen pad weer en zo ga ik via de Provincialeweg richting Hoogkarspel en Zwaagdijk  waar ik nog even bij zus Margriet ben aan geweest die minder goede berichten had gekregen bij de controle in het ziekenhuis. De laatste 20 km gaan weer voorspoedig en langs Onderdijk richting Medemblik zie ik nogmaals jonge ganzen, nu geen 4 of 5 maar tientallen, niet normaal wat zal dat straks weer een hoop ellende geven.Ook de aalscholvers vinden steeds meer leefruimte en doen hun best om  goed samen te werken en te overleven in grote aantallen. Ik kwam thuis na 98 km met weer een hoop levenservaring rijker, zowel geboorte, al waren het maar ganzen, als sterven en een ouderwetse Westfriese begrafenis.