Ik durf het haast niet te schrijven, “Vrouwen en techniek, stop maar” een sprekend voorbeeld maakte ik vanmiddag mee. Na eerst thuis één en ander te hebben opgeruimd en weggewerkt besloot ik om toch maar even de benen te strekken, een klein stukje met de Quest door de wereld, gisteren 160 km van een retourtje oppassen en vandaag ?????
Waar zal ik heen gaan, naar mijn jongste broer, naar mijn oudste broer of naar mijn vriendin die vandaag oppast bij haar kleinkinderen in Oostzaan. Het werd allebei niets, als je gaat twijfelen komt het niet klaar, voor de eerste twee keuzes reed ik de afslag voorbij en besloot toen de laatste te nemen maar eenmaal in de buurt van Bobeldijk was er naar mijn gevoel wat te veel landbouw verkeer op de weg waardoor ik rechtuit ben gegaan richting Spierdijk en vandaar weer richting Schermerhorn. Via wat slingertjes hier en daar kwam ik tenslotte weer uit op de Langereis die richting het plaatsje Winkel gaat. Op deze kruising zag ik het echt voor me, twee enorm vrolijke dames met een auto midden op de weg zodat er net aan een auto rechts langs kon en links was wat meer ruimte. De één was aan het bellen met een garage of familie voor advies en de andere lachte vrolijk naar iedere belangstellende en daar was ik er ook één van.
Doordat je in de Quest veel zicht hebt op dingen laag bij de grond was het voor mij duidelijk te zien wat er loos was. Mogelijk een gebroken stuurstang want het éne wiel stond recht onder de auto en het andere was al flink op weg naar een scherpe bocht, beetje beroerd gezicht vond ik.
Toen de jongedame klaar was met bellen vertelde ze heel blij dat dit het tweede ongelukje van vandaag was, “Ja zie je we moesten vanmorgen de ANWB al bellen omdat de sleuteltjes er nog in stonden en die heeft hem zo open gemaakt en nu dit” ik dacht toen stilletjes bij m’n eigen wat zal er nu nog volgen want daar zag ik ze wel voor aan, jong blij en zonder zorgen. Toen ik later thuis kwam stond de teller toch nog weer op 72 km en was de gemiddelde snelheid ook aanzienlijk.
Waar zal ik heen gaan, naar mijn jongste broer, naar mijn oudste broer of naar mijn vriendin die vandaag oppast bij haar kleinkinderen in Oostzaan. Het werd allebei niets, als je gaat twijfelen komt het niet klaar, voor de eerste twee keuzes reed ik de afslag voorbij en besloot toen de laatste te nemen maar eenmaal in de buurt van Bobeldijk was er naar mijn gevoel wat te veel landbouw verkeer op de weg waardoor ik rechtuit ben gegaan richting Spierdijk en vandaar weer richting Schermerhorn. Via wat slingertjes hier en daar kwam ik tenslotte weer uit op de Langereis die richting het plaatsje Winkel gaat. Op deze kruising zag ik het echt voor me, twee enorm vrolijke dames met een auto midden op de weg zodat er net aan een auto rechts langs kon en links was wat meer ruimte. De één was aan het bellen met een garage of familie voor advies en de andere lachte vrolijk naar iedere belangstellende en daar was ik er ook één van.
Doordat je in de Quest veel zicht hebt op dingen laag bij de grond was het voor mij duidelijk te zien wat er loos was. Mogelijk een gebroken stuurstang want het éne wiel stond recht onder de auto en het andere was al flink op weg naar een scherpe bocht, beetje beroerd gezicht vond ik.
Toen de jongedame klaar was met bellen vertelde ze heel blij dat dit het tweede ongelukje van vandaag was, “Ja zie je we moesten vanmorgen de ANWB al bellen omdat de sleuteltjes er nog in stonden en die heeft hem zo open gemaakt en nu dit” ik dacht toen stilletjes bij m’n eigen wat zal er nu nog volgen want daar zag ik ze wel voor aan, jong blij en zonder zorgen. Toen ik later thuis kwam stond de teller toch nog weer op 72 km en was de gemiddelde snelheid ook aanzienlijk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten