29 juli 2014

Mis gegokt












Ik had voor vandaag een doel voor ogen maar helaas het doel was niet aanwezig. Door de vele veranderingen in de polder raken steeds meer boerderijen onbemand en verschijnen er glasbedrijven waardoor de boerderijen en woonhuizen leeg komen te staan of worden gesloopt. Op één van die boerderijen woonden goeie vrienden van mij en zo kwam het dat die ook buiten de polder gingen wonen en niet net er buiten, nee heel in Baarn waar ook de kinderen en kleinkinderen meer in de buurt zijn. Vandaag had ik in mijn hoofd om daar maar eens een keer naar toe te fietsen, het weer zou goed zijn dus met wat extra mondvoorraad op pad. Niet bellen want als je van te voren afspreekt dan moet je ook die afspraak nakomen. En zo ging ik op de “gok” richting Baarn. Na veel geklooi had ik een methode gevonden om de hele route zonder deling in de GPS te krijgen dus op pad. Het regende vanmorgen eerst wel een beetje en dan komt al snel de gedachte in je hoofd “waar ben ik mee bezig” maar het was snel droog en dan gaat het als vanzelf. De eerste keer dat ik uit de fiets moet is het tunneltje onder de snelweg door in Broek in Waterland en dan over de ophaalbrug en door de Volgermeerpolder waar de vuilnisman nog altijd symbolisch vuilstort. Al snel fiets ik over de BH-brug zoals hij in de volksmond wordt genoemd en de GPS “stuurt” me feilloos langs alle hindernissen naar het kanaal, een prachtig pad waar weinig verkeer is. Op het laatste stuk word ik door en over de heide gestuurd en passeer een aantal Schotse Hooglanders die me aankijken en verder rustig blijven. Ik had gehoord dat het in deze omgeving onwijs hard had geregend en inderdaad op diverse plaatsen was het duidelijk te zien aan het fietspad waar het split was weggespoeld en er behoorlijke sleufgaten waren ontstaan die niet zo ideaal zijn voor de vering en wielen van de Quest. Als ik ben aangekomen maar even bellen, “Jullie wonen toch op nr.18 “ was mijn vraag inderdaad was de reactie maar we zitten op een balkon in Amstelveen en zijn niet thuis. Jammer, had ik eerst maar moeten bellen, dat is allemaal achteraf en op mijn tweede adres kwam ook geen reactie dus weer omkeren en richting Middenmeer, grotendeels langs dezelfde route met een kleine afwijking kwam ik weer langs de Schotse Hooglanders die nu op het pad bleef staan en voorzichtig plaats maakte voor het “gele gevaar” en zo kon ik weer veilig verder om na 199 km weer bij mijn eigen huis aan te komen en de wetenschap dat even bellen toch verstandiger is als je een wat groter ritje maakt.

Geen opmerkingen: