Ik had voor vandaag een doel voor ogen maar helaas het doel
was niet aanwezig. Door de vele veranderingen in de polder raken steeds meer
boerderijen onbemand en verschijnen er glasbedrijven waardoor de boerderijen en
woonhuizen leeg komen te staan of worden gesloopt. Op één van die boerderijen
woonden goeie vrienden van mij en zo kwam het dat die ook buiten de polder
gingen wonen en niet net er buiten, nee heel in Baarn waar ook de kinderen en
kleinkinderen meer in de buurt zijn. Vandaag had ik in mijn hoofd om daar maar
eens een keer naar toe te fietsen, het weer zou goed zijn dus met wat extra
mondvoorraad op pad. Niet bellen want als je van te voren afspreekt dan moet je
ook die afspraak nakomen. En zo ging ik op de “gok” richting Baarn. Na veel
geklooi had ik een methode gevonden om de hele route zonder deling in de GPS te
krijgen dus op pad. Het regende vanmorgen eerst wel een beetje en dan komt al
snel de gedachte in je hoofd “waar ben ik mee bezig” maar het was snel droog en
dan gaat het als vanzelf. De eerste keer dat ik uit de fiets moet is het
tunneltje onder de snelweg door in Broek in Waterland en dan over de ophaalbrug
en door de Volgermeerpolder waar de vuilnisman nog altijd symbolisch vuilstort.
Al snel fiets ik over de BH-brug zoals hij in de volksmond wordt genoemd en de
GPS “stuurt” me feilloos langs alle hindernissen naar het kanaal, een prachtig
pad waar weinig verkeer is. Op het laatste stuk word ik door en over de heide
gestuurd en passeer een aantal Schotse Hooglanders die me aankijken en verder
rustig blijven. Ik had gehoord dat het in deze omgeving onwijs hard had
geregend en inderdaad op diverse plaatsen was het duidelijk te zien aan het
fietspad waar het split was weggespoeld en er behoorlijke sleufgaten waren
ontstaan die niet zo ideaal zijn voor de vering en wielen van de Quest. Als ik
ben aangekomen maar even bellen, “Jullie wonen toch op nr.18 “ was mijn vraag
inderdaad was de reactie maar we zitten op een balkon in Amstelveen en zijn
niet thuis. Jammer, had ik eerst maar moeten bellen, dat is allemaal achteraf
en op mijn tweede adres kwam ook geen reactie dus weer omkeren en richting
Middenmeer, grotendeels langs dezelfde route met een kleine afwijking kwam ik
weer langs de Schotse Hooglanders die nu op het pad bleef staan en voorzichtig
plaats maakte voor het “gele gevaar” en zo kon ik weer veilig verder om na 199
km weer bij mijn eigen huis aan te komen en de wetenschap dat even bellen toch
verstandiger is als je een wat groter ritje maakt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten