Hij is van de categorie "gelukkige ouwe zakken", ik kom in de buurt.

Bij de buren wordt het pad al vroeg overhoop gehaald maar daar heb ik geen last van.

Het ritje van vandaag kon nooit lang worden, eerst de caravan ophalen en weer naar de stalling brengen, start vanaf Middenmeer via Enkhuizen  Lelystad naar Ommen en dan terug via Oudemirdum, waar da caravan in de stalling staat bij mijn schoonzoon Siebo en dochter Bianca, en dan weer naar Middenmeer, ’t is net een rondje met de Quest maar dan ietsje langer en in dit geval met de auto. Ik ben weer thuis zo rond half 2 dan eerst wat eten en dan omkleden en met het “speelgoed” de weg op. Via Obdam, bakkie doen bij Tom, Gerda heeft oppasdag in de hoofdstad en zo weer via Wognum omhoog naar de polder. Op het fietspad langs de Flevoweg zie ik een bekende aankomen, we passeren elkaar zo vaak dus nu maar een keer stoppen en even bijpraten. De wielrenner miste mijn broer Ben al een tijdje, hij wist dat het met Riet af en toe niet zo lekker ging maar dat Ben ook even wat “rommel aan de vin” had wist hij niet. Hij zei: “Ik begin langzaam steeds meer te waarderen dat ik nog gezond ben, ik behoor volgens mijn broer tot de ouwe mensen en achteraf denk ik, hij heeft gelijk ik ben ondertussen ook 80 en fiets nog met plezier honderden kilometers”. Ja en zo begin ik ook af en toe te bedenken dat ik dicht bij die categorie begin te komen, “de gelukkige ouwe zakken” laat ze maar kletsen, ik voel me nog steeds goed. Misschien zit het wel in de naam deze man heeft ook zo’n afgekorte voornaam, hij heet ook Pé en zijn achternaam is Poland, een gelukkig mens zonder meer. Na ons kletspraatje gaan we weer door, hij naar Wognum en ik naar Middenmeer, “Doe je Ben wel effe de groeten van mij” was zijn laatste boodschap en zo kwam ik na 45 km weer op de basis.