Even de buurt op

Het is warm vandaag maar het begint te wennen moet ik zeggen, voldoende drinken mee en een paar bananen voor het geval de “hongerklop” zich zou melden en dan voel ik me best prettig. Tiny krijgt vanmiddag de dames van de gym op visite dus vanmorgen kan ik daar nog wel even langs gaan, tussen een hele groep vrouwen begin ik misschien zenuwachtig te worden en ga extra zweten en dan kan ik maar beter weg zijn is mijn idee.

Als ik voor vertrek achter het huis in de schaduw een bak koffie naar binnen werk bekijk ik de Quest en constateer dat het toch wel een heel voertuig is met z’n bijna 3 meter maar niet zo erg veel later zit ik bij Tiny weer aan de koffie en die merkt dan op “Het is toch wel een heel gevaarte hoor, zo’n Quest” zo zie je maar, we groeien steeds meer naar elkaar toe zou je denken. Na de koffie met koek volgt later de lunch en niet veel daarna ga ik weer richting huis.

Ik neem weer een keer een andere route en aan het eind van de Nekkerweg wordt een paard flink in het zweet geholpen en bij de kruising die volgt ging het niet helemaal goed met de tegemoet komende fietsers. De man stopt voor de kruising waar ik net over ben gegaan en roept naar zijn vrouw ”Pas op een auto”. Maar die mevrouw had meer oog voor dat malle gele ding waar ik in zat en reed pardoes op de achterkant van de man waarop ik wat gerinkel en brekend geluid hoorde gevolgd door iets wat op woorden leek die niet in het woordenboek voorkomen.

Net na de bocht zit een man op een gitaar te spelen zonder last van de zon te hebben maar hij zat er vorig jaar ook al en is niets veranderd. Via wat omwegen kom ik op de dijk en sla af naar de Vrouwenweg, de weg waar Piet Kunis ooit het daglicht voor het eerst heeft gezien, maar dat is al een mooie tijd terug.

Weer enkele kilometers verder kom ik via De Weere in de Tropweere , net voor ik die afslag zal nemen wordt mijn aandacht getrokken door een paar “waterzwijnen” of misschien gewone hangbuikzwijnen, maar wel apart dat ze zich tegoed doen aan de waterplanten en het kroos en geregeld met de snuit onderwater.

Aan het eind bij de splitsing linksaf naar het “Blôtebienepad”  richting Aartswoud. Het is lang geen “Blôtebienepad”  want het is alles schelpen en steentjes.

Thuis zie ik dat het inderdaad lekker weer is als ik op het weerstation kijk, en dat alles na ruim 92 km.