Via Dronten naar "Mijn vriend van langs de weg"

Ik moet wel eerlijk zijn en bekennen dat ik een hele grote kluns ben geweest. Sinds een paar dagen of misschien een dag kwam ik er achter dat mijn remlicht bleef branden en dan ga ik allerhande kunstjes uithalen die misschien het probleem oplossen, zoals het schakelaartje los en schoonmaken, toen het nog bleef branden één soldeerdraadje los maken en nog bleef het branden. Ik heb toen meteen maar besloten dat er hogere machten aan te pas moesten komen om dit euvel te verhelpen, dus vanmorgen op naar Dronten. Een lichte mist over de velden en een opkomende zon geven toch weer een heerlijk gevoel van vrijheid en in Dronten de zaak uitgelegd aan Allard, oh dat is simpel, even de schakeleer heen en weer maar toen ik vertelde wat ik al gedaan had en dat het toen nog niet uit was kwam er als antwoord, “Dan is het nog simpeler, dit knopje omzetten” inderdaad en daar rij je dan even voor naar Dronten, ik had het kunnen weten maar ik heb dat knopje nog nooit gebruikt. Een bakkie koffie gedaan bij Velomobiel en daarna even gebeld met “mijn vriend van langs de weg” in Kampen. Albert van Dijk was thuis en zou pas rond 12 uur van huis gaan, dus op naar Kampen ik ben nu toch “vroeg” om een stukje extra te toeren. De ontvangst is weer allerhartelijkst en al heel snel zitten we aan de koffie. Albert is weer gelukkig in zijn nieuwe woning en het ziet er ook allemaal piekfijn uit. In het gesprek wat volgt haalt hij aan dat de papieren uit de periode dat hij in Buchenwald zat gelukkig gespaard zijn gebleven bij de brand die zijn huis en heel veel spullen in de as hebben gelegd. Hij toont mij twee plastic opberg boxen die vol zitten met en hele hoop bescheiden uit die periode die geen mens ooit mee zou willen maken. Na nog een bak koffie besluit ik zo rond half 12 weer richting Noord-Holland te gaan, ik heb per slot van rekening nog zo’n 95 km voor de wielen. Maar eerst moet ik zijn nieuwe Aprilia nog bewonderen waarmee hij in de afgelopen 2 weken alweer 2000 km mee heeft afgelegd en “Straks”, zo vertelde hij, “ga ik naar zoon Jan op Wieringen en blijf daar één nacht om morgen weer huiswaarts te gaan” en dat allemaal als je 91 jaar bent en onvoorstelbaar veel oorlogsleed hebt meegemaakt in mijngang Dora, een bewonderenswaardige man. De terugrit verliep redelijk, wel een paar keer stoppen voor wat foto’s en op de laatste 7 km nog 2 keer achter lek maar ik kwam weer fietsende thuis na 191 km.