Op naar 2009

Geen Quest verhaaltje maar meer een laatste stuiptrekking van 2008, gisteravond heb ik nog eens bekeken hoe het afgelopen jaar allemaal is gegaan, in één woord geweldig. Een lieve vriendin waar ik geregeld per fiets naar toe ga, de kinderen allemaal gelukkig en de kleinkinderen worden ook alle jaren groter en zelfstandiger. De eerste zit in het voortgezet onderwijs en de jongste gaat alweer naar de basisschool. En dan de Quest wat kan ik daar nog over schrijven, het is en blijft mijn grote hobby, af en toe, liefst elke dag een ritje maken en of dat dan achteraf 20 of 200 km is geworden dat speelt geen enkele rol. Ik denk wel eens dat ik te vroeg geboren ben, ik kan nooit zo lang van zo’n voertuig genieten als iemand die veel jonger is zoals Fleur mijn enige kleindochter die in Friesland als 6 jarige al aardig weg weet te komen op schaatsen. Maar genieten doe ik alle dagen en ik hoop dat het komende jaar weer veel gezonde gezellige en gelukkige momenten zal brengen, iets wat ik iedereen wil toewensen voor 2009.

Einde 2008 ritje

De laatste rit van 2008 was maar kort, even heen en weer naar Obdam met een kleine omweg anders was het 39 km geweest en nu stond de teller op 44 meen ik. Het totaal is aan het einde van 2008 op 37.026 km gekomen een klein stukje nog en de wereld is gerond, men zegt altijd 40.000 km is de wereld rond. Op mijn ritje had ik echt het idee, ik zal wel een hele hoop schaatsers tegenkomen, het viel tegen, hier en daar op een piep klein slootje zag je wat maar het was overal erg stil. In de Wieringermeerpolder liggen de meeste kanalen nog open of zijn maar amper dicht gevroren, het water heeft hier toch altijd een bepaald zoutgehalte waardoor het minder snel dicht kan vriezen, van schaatsen op de kanalen is zeker nog geen sprake maar buiten de polder op het “oude land” is men toch al vaak volop bezig met deze Hollandse wintersport bij uitstek. Op heel veel ringvaarten om de verschillende polders lag wel ijs maar nergens werd daarop geschaatst, wel stonden op diverse plaatsen de eenden en meerkoeten in grote aantallen om het laatste stukje open water terwijl de meesten zich zelf hadden geparkeerd op de ijsvloer. Langs de Langereis waren een stuk of 4 a 5 plaatsen van die verzamelplekken van watervogels en ook langs de Berkmeerdijk, vlak bij het eindpunt van mijn rit, stond heel wat “vogelgeweld”. Als de vorst nog wat langer aan blijft zullen die beesten toch maar moeilijk aan de kost komen lijkt mij. Op het adres in Obdam waar ik meende even om een “bakkie” te gaan was op dat moment niemand aanwezig en zo was ik na een kort ritje weer thuis, ook al omdat ik vanmiddag nog even een paar uurtje bij een vriend zal helpen.

Nog niet op schaatsen over het IJsselmeer

Nog 2 dagen en dit jaar is weer oud jaar en beginnen we aan een hele nieuwe serie van dagen waarbij er 365 keer 2009 aan het eind van de data vermeldingen zal staan. Het weer is goed, om niet te zeggen best, het is wel koud maar dat is niet zo erg en ik kan gerust een rondje proberen te fietsen. Ik was van plan om ergens in een winkel wat DVD’s te kopen z.g. dual layers om een film op te “schrijven” maar dat ging nog niet zonder slag of stoot, eerst gecontroleerd of er in Wieringerwerf iets te krijgen is, helaas die winkel is de gehele maandag gesloten, dan naar Medemblik, die gaat pas om 13.00 uur open en daar ben ik veel te vroeg, dan door naar Wervershoof even bij mijn jongste broer langs en even bij kletsen. Vervolgens naar een grote computer zaak op Zwaagdijk daar gevraagd naar het artikel, “Helaas meneer die hebben we niet meer, maar wel in de winkel in Wervershoof” dus met een kleine omweg terug naar Wervershoof en daar een tijd in de rij gestaan omdat het er erg druk was. Toen ik eindelijk aan de beurt was vertelden ze mij daar, dat die voorlopig niet meer leverbaar waren en zo kon ik weer met lege handen verder. Richting Medemblik waar de winkel nu wel open was en gelukkig daar kon men mij zonder problemen helpen, het is maar hoe goed of groot je bedrijf is, je kan per slot van rekening niet iedereen van dienst zijn. Mijn fietsrondje was dus achteraf toch nog nuttig, toen ik tussen Onderdijk en Medemblik langs het IJsselmeer reed zag ik dat de “ijsaanwas” op het IJsselmeer net als zo vaak, niet erg in de kaart speelt van schaatsliefhebbers, het is voorlopig nog niet mogelijk om zoals jaren geleden, dat was in 1963, op de schaats naar de overkant te gaan en bovendien zal dat op zulk ijs nooit prettig rijden. Met de Quest is het allemaal prima te doen langs de wegen, geen of weinig strooizout en verder is alles droog. Toen ik een paar foto’s maakte van de beginnende ijslaag passeerde mij een meisje op een paard maar ze liep probleemloos langs de Quest zonder de minste reacties, zo hoort het ook te gaan dat is voor beide partijen wel zo prettig.

Paulus Potter als "snel" schilder

Het was weer een geweldige dag, het begin was al buiten verwachting. Een bleek zonnetje maar de berichten geven aan dat het in de loop van de dag steeds mooier zal worden en dat is helemaal waarheid geworden Van start naar, ja waar zal ik nu eens naar toe gaan, eerst maar richting Alkmaar en dan zie ik wel. Onderweg bedacht ik, ik ga even bij Kees van Hattem in Heerhugowaard langs die had op zijn blog een vraag bij een bepaalde foto geplaatst en ik had daarop gereageerd en daar volgde ook weer een reactie op. Niet dat ik nou om de koffie met gebak ging maar toen ik was gestopt voor de deur en Marian mij zag kwam ze meteen naar buiten met de boodschap: “Ik ga meteen om gebak”. Hoewel ik haar dat meteen probeerde af te raden stapte ze in de auto en ging weg om inderdaad even later met appelgebak terug te komen. Kees had n.l. bij de foto de vraag gesteld waar is dit en mijn goede antwoord op de foto-vraag hield koffie met gebak in “zelf afhalen”, geweldig zo’n gebaar. Na deze smakelijke onderbreking heb ik mijn rondje, gesterkt, verder afgelegd en dat ging via een heel leuk rondje door en langs steden en dorpjes uiteraard weer naar huis. Onderweg heb ik toch weer de nodige leuke en ook minder leuke ervaringen opgedaan, gelukkig zonder noodlottige gevolgen. De route met belevenissen ging ongeveer zo, na Heerhugowaard langs Alkmaar en afslaan richting Schermerhorn bij de rotonde linksaf richting Avenhorn en iets voor dit dorp rechtsaf naar de dijk via de Vrouwenweg en dan door Oudendijk naar de weg die langs het IJsselmeer naar Hoorn gaat. Vanaf de Vrouwenweg heb ik een foto gemaakt van de serie bomen die allemaal zo kaal langs de dijk staan en later toen ik in Hoorn was heb ik de scheepsjongens van Bontekoe ook maar gelijk meegenomen. De rit richting Enkhuizen is een fluitje van een cent, voor de wind en een mooi droog fietspad echt lekker uithalen. In Enkhuizen ben ik langs de buitenkant gegaan en dan kom je via de Dromedaris en het beeld van Paulus Potter weer langs het Zuiderzeemeseum richting de dijk. Ik wist niet dat Paulus Potter zo snel kon schilderen, toen ik bezig was een paar foto’s van de Dromedaris te maken heeft hij de Quest op zijn tekenbord vereeuwigd,(klik op de foto) wel knap in zo’n korte tijd. Langs Sprookjeswonderland in Enkhuizen, waar druk geschaatst werd, kwam ik op de laatste 30 km naar huis. Net een paar kilometer buiten de stad werd ik met iets griezeligs geconfronteerd, er kwamen mij twee meisjes te paard tegemoet, geen uitwijkplaats bovenop de dijk en dus stoppen en maar afwachten hoe het zou gaan. De eerste, een klein paardje, misschien pony, liep rustig door maar het tweede dier kwam af en toe een stap nader, ging dan weer rechts dan weer links en toen het mij op een paar meter was genaderd sprong hij op, draaide om en ging met ruiter en al bij het schuine talud van de dijk naar beneden zo de weg op. Gelukkig kwamen er op dat moment geen auto, je moet er niet aan denken wat er zou zijn gebeurd. Het beest bleef enige tijd dwars op de weg staan en later toen ik verder reed kwam hij weer in beweging en zocht het meisje een redelijk opgang om weer naar het fietspad te gaan. De laatste kilometers naar huis waren daarna snel afgelegd en na 110 km stond ik weer binnen.

Geen IJsselmeerdijk wel een "rad"

“Het Radje”
Het waterpeil in een polder hangt samen met de hoogte van het maaiveld. “Het Grooslag” en “De Drieban” die hier aan elkaar grenzen hebben daadoor een verschillende waterstand. Voor vaartuigen die van het ene naar het andere vaargebied gaan, kan dit hoogteverschil worden overwonnen, door ze bij de waterscheiding over een overhaal te trekken. Zo’n installatie wordt ook wel overtoom of rad genoemd. Honderden jaren lang, tot omstreeks 1960 stond in dit gebied een rad. De hier opgestelde windassen maakten er deel van uit.
Deze keer eens een stukje geschiedenis, niet dat ik daar zo’n fan van ben. Wat oud is moet je zo laten en probeer maar met je tijd mee te gaan in de hedendaagse vernieuwingen zeg ik altijd. Maar goed, onderweg kwam ik een overhaal tegen die ik al vaak had gezien maar nog nooit de moeite had genomen er even een foto van te maken en dat is er dus nu wel van gekomen. Iedere leek zal in eerste instantie zeggen, “Stom hoor, een schuitje op de kant met een hele toestand erbij om dat voor elkaar te krijgen” maar er achter zit eigenlijk een heel verhaal, Nederland en vooral Noord-Holland is bij uitstek een poldergebied met hogere en lagere stukken land met dijken er om die zorgen dat wij droge voeten houden. Op mijn ritje van vandaag had ik eigenlijk andere plannen, omdat het ondertussen al bijna eind december is ging ik er vanuit dat de IJsselmeerdijk de z.g. Zuiderdijk wel weer een keer open zou zijn. Omdat de borden die de afsluiting aangaven al sinds een jaar vermelden dat de afsluiting zou gelden t/m november dan mag je verwachten dat er ook iets van dat verhaal zou kloppen. Nou vergeet het maar, je hebt te maken met een soort “overheid” en dat is heel anders dan het gewone bedrijfsleven. Dus kon ik niet de geplande, (voor zover er al sprake was van gepland) route rijden en ben hier en daar maar wat kris kras gaan fietsen. Wat me nog wel van ’t hart moet, ze hebben wel de geplande tijdsperiode afgeplakt op de borden zodat ze gedekt zijn tegen commentaar van de burgers. Het ritje van vandaag was 75 km en de totaalstand van de teller is 36.825 km.

Rit met een opdracht

Vandaag leek het er weer op, vanmorgen nog wat mist en bewolking maar tegen de middag werd het stralend zonnig. Gisteravond had ik met mijn vriendin afgesproken dat ik even de verlichting na zou kijken en eventueel een lamp zal vervangen en omdat ze niet thuis zou zijn ging ik er naar toe met een kleine omweg, een stukje langs de dijk van het IJsselmeer fietst altijd zonder problemen, je hebt er weinig verkeer en al helemaal geen stoplichten. Toen ik in Schardam reed ging de telefoon, helaas voor ik stilstond en de ondertussen beslagen bril weer zover had dat hij me een beter uitzicht bood was het bellen over. Nieuwsgierig als ik dan ben heb ik de gemiste oproep gezocht en toen werd het me duidelijk, dus terug bellen. Toen ik de beller, in dit geval een belster, te pakken had kreeg ik een verzoek, “Wil je mijn reserve autosleutels brengen want alles ligt in de auto en die ging toen ik aan het ramen schoonmaken was vanzelf op slot”. Dat wil zoveel zeggen als , koers wijzigen en op naar de bepaalde adressen, eerst de reservesleutels ophalen en dan verder, ik kwam dus met een omweg in Oostzaan waar ik een opgelucht persoon de sleutels kon overhandigen. Ik ben maar heel kort gebleven omdat ik nog boodschappen moest doen en het is ’s avonds toch redelijk vroeg donker. Maar ja, als je eenmaal op de thuis reis bent en je komt tot de conclusie dat een beetje omrijden nog wel kan dan loopt het soms toch nog uit de hand. En zo kwam ik thuis toen het al begon te schemeren en de teller 133 km verder was gekomen.

Veiligheid voor alles

Veiligheid voor alles, het lijkt allemaal zo mooi buiten, geen wind geen geluid maar ook geen licht en ook geen zon. Het is een dichte mist en als het niet strikt noodzakelijk is kan men beter binnen blijven en vooral in mijn geval, puur voor mijn plezier, een rondje fietsen zit er vandaag dan ook niet in. Wel ben ik even naar de buitenkant van het dorp gelopen om even een foto te maken van de ophaalbrug in de Schagerweg, de auto’s die ondertussen passeren hebben allemaal het licht aan en je ziet ze pas als ze al heel dichtbij rijden. Dus waarom zou ik dan met de Quest op pad gaan “veiligheid voor alles” ik hoop gewoon dat het morgen beter is, de berichten geven op dit moment aan dat er eerst wat regen kan vallen maar vanuit het westen zal het droog worden dus het komt vast wel weer goed. Ondertussen kan ik mooi in huis wat klusjes opknappen die anders telkens weer op de lange baan worden geschoven want een Quest is echt een beetje verslavend (hoor ik wel eens) denk ik .

De losse kerktoren

Het kon vandaag weer, geen regen of te veel wind en zelfs tegen de kerstdagen nog geen sneeuw, of dat erg is, nee voor mij niet, van sneeuw heb je drie keer “ellende”, als het valt, als het ligt en als het weg gaat. Laat maar mooi zo, dan gebeuren er ook geen extra ongelukken. Zoals ik als schreef, vandaag kon het dus weer, even een klein ommetje gemaakt door Westfriesland, het werd maar 57 km en ging buiten gewoon prettig, geen wind en droge wegen, geen obstakels en weinig wegen waar het “glibberde” en zo kwam ik langs Midwoud via het fietspad vanaf Nibbixwoud en dan kom je achter de kerk het dorp binnen. Het klinkt misschien wat raar maar in dit geval zou je kunnen zeggen, het is geen kerk meer, wat is in de volksmond en een algemeen begrip van een kerk, “dat is een gebouw waarin men kerkdiensten kan houden met een toren erop” en hier staat de toren helemaal alleen. Ik meen dat er ooit een grote brand is geweest waardoor een deel van het kerkgebouw is afgebrand en waarbij de toren alleen is komen te staan. Ik heb een aantal jaren geleden voor het “Westfrieslandspel” ook een foto gemaakt van deze losse kerktoren en ik heb net nagekeken welke vraag men bij die foto had bedacht en dat is,: Gezicht op het dorp …..?. Hauwert, Midwoud, De Weere . Bij alle vragen is het juiste antwoord met dikke letters afgedrukt. Goed, verder met mijn ritje, vanaf Oostwoud ben ik later nog weer dwars over gegaan naar Medemblik en tot slot via het Wagenpad in de Wieringermeer, tussen de kassencomplexen door naar huis waar ik dus inderdaad na 57 km weer binnen was.

Kerst en Nieuwjaar

Gewoon een bericht zonder ook maar één kilometer in de fiets te zitten. In deze periode van het jaar is na de Sinterklaas drukte iedereen bezig met voorbereidingen van de komende feestdagen. Eén van de standaard gewoonten is het schrijven van Kerst en Nieuwjaarskaarten met de daarbij behorende wensen. Het leek mij wel leuk om het voor alle lezers van mijn blog op deze manier te doen.

Een "super" gevoel

Het juiste moment afwachten is soms moeilijk maar vandaag heeft het vruchten afgeworpen, vanmorgen vroeg had ik al “kriebels” om een stukje te “Questen” maar er waren twee oorzaken die me een beetje voorzichtig hebben gemaakt. Een lichte verkoudheid of een beetje “vol in de kop” net hoe je zoiets wil noemen en de enorme donkere wolken die af en toe toch weer voor de nodige neerslag zorgden. Maar toch, toen het na de middag echt zonnig werd ben ik maar op pad gegaan, een rondje van goed 60 km, niet gepland, maar gewoon een rondje rijden met het idee “ik zie wel waar ik uit kom” uiteindelijk kom je normaal gesproken altijd weer thuis uit, zo licht dat met “rondjes”. Onderweg weinig speciaals gezien op mijn tochtje via Oude-Niedorp en dan langs de A.C.de Graafweg naar Wognum, Zwaagdijk, Wervershoof en dan via Medemblik weer naar Middenmeer. In Medemblik, waar ik meestal via het rondje om kasteel Radboud ga, ben ik nog even gestopt oom de windmolens in het IJsselmeer even vast te leggen. Toen ik weer thuis was, uiteraard met hartslagmeter, was ik zelf benieuwd naar wat het apparaat had gescoord over mijn doen en laten op zo’n ritje. Ik had hem zo ingesteld dat hij pas mocht “piepen” als mijn hartslag onder de 100 of boven de 160 zou komen, het onderste heeft hij niet gehaald en toen ik bijna thuis was en nog even aanzette heeft hij wel “gepiept” omdat er 165 op het schermpje verscheen, leuk dat het ding nog goed werkt. Het gemiddelde hartritme over 60,91 km met een gemiddelde snelheid van 32,8 km en een top van 47 km was 137 zoals op de foto te zien is, is dat goed of slecht, ik weet het niet maar ik voel me vrij vertaald “super”.

Polar hartslagmeter

Ondanks dat het weer vandaag voor een groot deel werd bepaald door een dik wolkendek met regen ben ik toch nog even van start geweest. Echt niet ver deze keer, gewoon even uit nieuwsgierigheid om mijn Polar te controleren. Een paar dagen geleden zag ik hem toevallig in de kast liggen de “ Polar M21 Hartslagmeter” ooit eens gekocht omdat het toen verstandig leek om niet overal “in te vliegen” maar zoals men dan zegt “de vinger aan de pols houden” ik was n.l. in die tijd met de racefiets gek genoeg om achter iedereen en alles aan te gaan, gewoon uitproberen of ik die, of datgene in kon halen. In de periode dat ik tijdens de vakanties, bij voorbaat de Franse Alpen opzocht om overal waar ik omhoog kon tot het randje te gaan, heb ik wel geleerd om onder alle omstandigheden je eigen tempo te kiezen en je nooit op laten jagen door anderen dan haal je de meesten wel in. Bij één van mijn laatste ritten in de bergen, in dat geval was het de ”Dolomieten Marathon” reed ik met mijn broer Ben en als derde persoon Ton Verhey een sportende huisarts uit Arnhem. Deze Ton Verhey deed en doet nog steeds zeer veel sportkeuringen en tijdens de klim vroeg hij op een bepaald moment hoe hoog is je hartritme, met een blik op het scherm van het horloge gaf hij op dat moment meen ik 184 aan, op mijn vraag of dat niet te hoog was zei hij, : “De hartslag wordt voor een groot deel bepaald door het uitgangsritme” m.a.w. als je hartslag in rust b.v. 50 is en hij loopt bij inspanning 110 slagen op dan zit je op 160 slagen per minuut, maar bij iemand die in rust al op 70 zit zal bij een zelfde inspanning dus 180 het maximum zijn, dus zit maar nergens over in. Sinds dien, en dat is nu zo’n kleine 6,5 jaar geleden heb ik weinig meer naar de hartslagmeter omgekeken, af en toe weer eens geprobeerd en dan lag hij weer in de kast. Toen ik hem dus onlangs weer een keer voor het daglicht haalde bleek dat er geen leven meer in zat, begrijpelijk als je zo slecht wordt behandeld. Vanmorgen even een nieuw batterijtje opgehaald en voorzichtig de schroefjes van het afdekplaatje verwijderd en het nieuwe “knoopcelletje” weer geplaatst en ik stond er versteld van, hij doet het nog steeds. Weer instellen op datum, tijd, leeftijd, man of vrouw, enz. enz. en dan vanmiddag even uit proberen, vandaar dat hele korte ritje waarbij ik al wel heb gezien dat er voor de 150 slagen per minuut bij mij niet zo veel inspanning nodig is. En de boven en ondergrens zal ik t.z.t. ook wel weer instellen want alles lijkt wel weer de eerste keer.

Wieringerrandmeer of wordt het toch Wieringerrampmeer.

Het kon niet uitblijven, een ritje de dijk over, even kijken hoe de kleinkinderen de Sinterklaasavond hebben overleefd. Het weer is voor vandaag nog redelijk goed te noemen dus dan moet je meteen de kans waarnemen, tussen kwart over 9 en half 10 ben ik vertrokken en kwam na ruim 2 uur aan in Oudemirdum. De rit was grotendeels voor de wind, vooral over de Afsluitdijk geeft dat wel wat extra power. Over de hele afstand van Middenmeer naar Oudemirdum ben ik nergens, maar dan ook helemaal nergens iemand tegen gekomen, ja wel een hele hoop auto’s langs de A7 en over de Afsluitdijk maar geen enkele fietser of bromfietser noch wandelaar of trimmer. Bianca, mijn dochter, haalde even later de kinderen van school, Thimo klopte als eerste op de ramen en liep direct door naar zijn WE, ik hoop dat ik het goed schrijf, een spelcomputer waarmee hij van alles en nog wat kan op TV en internet, er was ook nog iets bij om op te staan, daarmee kon je diverse spelletjes doen en opa moest ook meteen op de proef worden gesteld. Eerst invoeren als nieuwe gast en na invulling van een heel protocol was ik geïnstalleerd, mijn leeftijd werd aan de hand van de verschillende tests vast gesteld op 36 jaar, waarbij de conditie als zeer goed werd geprojecteerd, het zal wel. Ik sta er elke keer weer versteld van wat zo’n 7 jarige allemaal weet en doet, zijn moeder vertelde nog dat papa zorgvuldig controleerde waar alle stekkertjes in moesten en Thimo wees meteen aan waar het gebeuren moest en na inspectie bleek de kleine “snotneus” alle keren toch gelijk te hebben. Ook Fleur was vol van pakjesavond en heeft zondag, samen met mama een hele ronde op de nieuwe skeelers afgelegd. Na met zijn allen aan tafel te zijn geweest ben ik tegen 1 uur weer richting huis gegaan, in Makkum werd ik nog even staande gehouden door een oom en tante van mijn schoonzoon, ze hadden mij wel meer zien gaan en vonden dat het altijd zo hard ging, in en door Makkum valt dat meestal wel mee. De Afsluitdijk was volop tegen wind maar dat wist ik en als je dan ook nog gewoon tussen de 34 en 36 op de teller ziet mag je echt niet mopperen. Het laatste stukje op Wieringen, al is het maar een ruime kilometer, viel mijn oog op wat aandachttrekkers langs de weg. Toevallig las ik er iets over in de krant, de voorstanders van het “Wieringerrandmeer”, de nieuwe naam is ondertussen al “Wieringerrampmeer” proberen iets te bedenken om deze “aandachttrekkers” op legale wijze te laten verdwijnen. Het is gewoon duidelijk maken dat er bij de ontwerpers van dit toekomstige schrikbeeld mogelijk een steekje los is in het logisch denk vermogen vooral als je de “Blauwe stad” in Groningen als voorbeeld neemt, een stuk bouwland van zeer matige tot slechte kwaliteit veranderen in een natuurgebied met woningbouw en nu tot de conclusie komen dat het lang geen haalbare kaart is. En men wil hier de vruchtbaarste grond van Nederland onder water laten lopen en bekostigen uit de woningbouw en als je dan de zaak als leek probeert te volgen zijn er heel wat vragen waar geen antwoord op is vooral m.b.t. de kosten, wie gaat dat betalen, straks de argeloze inwoners, maar dan hebben er toch een aantal mensen naam gemaakt.

De beste stuurlui staan aan wal

Het komt al heel dichtbij, Sinterklaas, pakjesavond en alles wat er in die periode te verwachten is. Mede daardoor ben ik vanmorgen even naar Hoorn gefietst om er een pakje af te geven, helaas was er niemand aanwezig maar de omvang was van dien aard dat het gemakkelijk door de brievenbus kon. Maar voordat ik van huis vertrok heb ik toch weer de banden verwisseld, gistermiddag had ik een stel Vredestein HPV uit de garage genomen en deze er om gelegd omdat de banden die op zaten toch te veel lek reden, mogelijk zijn ze toch te ver versleten, maar ik had ook nog een stel Primo Comet, jammer genoeg zonder Kevlar laag, en die heb ik eerst maar geplaatst. Die Vredestein HPV heeft voor mij afgedaan, mogelijk dat je er niet snel mee lek zal rijden, dat is dan nog een overweging waard voor diegenen die woon-werkverkeer rijden, maar zoals ik, alleen maar vrije tijdfietser, dan is lek rijden lang niet zo erg als op zulke “zwaar trappende stukken rubber” rond te rijden, je normale snelheid niet kunnen halen, alleen met extra inspanning en je zakt zo weer naar de 30 km als je stopt met trappen, nee, dan vanmorgen echt weer opgang komen en doorrollen. Na mijn bezoek in Hoorn ben ik via Blokker en Zwaagdijk weer huiswaarts gegaan, op de Zwaagdijk waar ik op de weg reed moest ik stoppen bij het enige stoplicht dat daar is, naast mijn geboortehuis, toen er een man uit zijn auto stapte en naast mij verscheen en vroeg: “Zit er nou een motortje in of fiets je zo maar boven de 45 km” het licht stond ondertussen op groen maar ik kon hem nog wel verzekeren dat er slechts 1 PK aan te pas kwam n.l. Pé Koomen en verder geen extra’s. Dit was met de Vredestein HPV’s niet gebeurd, die rijden echt veel en veel zwaarder, in de bandentest van Wim zag ik later ook duidelijk verschillen, hoewel er mensen zijn die aan de getallen twijfelen moet ik echt mijn complimenten aan Wim maken over zijn bandentest, er zit, voor zo ver ik kan beoordelen, alleen maar waarheid in. Ze zeggen weleens “de beste stuurlui staan aan wal” maar dat is in dit geval zeker niet zo, Wim fietst zelf genoeg kilometers om één en ander aan te kunnen tonen. Op mijn vervolg van de rit kwam ik door Medemblik en kon het toen niet na laten om een foto van “De beste stuurlui staan aan wal” te maken met de gedachte aan deze banden ervaring. Deze beelden zijn gemaakt door Jan van Velzen uit Onderdijk een agrariër met een hobby.

Alles wordt nieuw.

Ik heb geluk of het juiste moment gekozen om een rondje te fietsen, vanmorgen voor ik echt van plan was om te gaan kwamen er geregeld buien, maar toen ik van start ging was het droog en de hele rit van uiteindelijk 92 km heb ik geen regen gehad . Ik zit binnen, ben een tijdje in het “natte hok” geweest, ook wel douche genaamd en luister nu naar het kletteren van de regen op de ramen, zo snel kan het veranderen, maar het was wel weer een leuk ritje, ik had niet eens een lekke band. Met een heerlijk zonnetje ben ik op pad gegaan richting, ja waar ging ik ook alweer heen, het dorp uit de Kolhornerweg uitgereden, linksaf door Kolhorn maar daar waren wegwerkzaamheden en via een omleiding heb ik de Westfrieseomringdijk maar een stuk genomen, via via kwam ik bij Schoorldam en heb daar gekozen voor Schoorl en Bergen, dat ging nog redelijk maar ik was ook zo “stom” om door Alkmaar te gaan, dat schiet niet op en overal mensen die meer verkeersregels zelf maken dan reeds bestaande naleven. Ik was blij toen ik weer op de vertrouwde polderwegen reed, richting Stompetoren en Schermerhorn en dan over de dijk naar Avenhorn. En nu komt het, in een verhaaltje van een rit op 1 september 2008, wat ik toen heb genoemd : “Het “vierkant” staat nog” , schreef ik, dat ik als kind al hoorde zeggen, als het vierkant nog staat b.v. na een brand dan werd de boerderij weer opgebouwd want dan was de “ziel”nog aanwezig en het zou mij benieuwen wat hier zou gaan gebeuren. Zie hier het resultaat, in de bocht op de dijk van Schermerhorn naar Avenhorn is op de foto nog net te zien waar de “ziel” van de boerderij is gebleven, er wordt weer (op)gebouwd om het vierkant heen, het mag dan wel oud zijn, zo wordt alles weer nieuw.

Windmolen, zon en regen op een mini-rondje

Vanmorgen kwam ik er achter dat er vandaag een verjaardag werd gevierd bij een goede vriend van mij dus dan wil dat zeggen dat ik daar even heen zal gaan in de loop van de morgen, eerst naar de slijterij voor een drankje en dan op pad. Niet met de fiets, nee de weg er naar toe is de laatste tijd haast onbegaanbaar vanwege de kassenbouw en het daarmee gepaard gaande overdadige bermtoerisme van de bouwende en verbouwende ondernemers, die wel eens de weg missen en dan vol gas in de bermen verder baggeren. Bovendien is het weer van dien aard dat ik vandaag wel thuis zal blijven , dacht ik. Maar af en toe zag ik toch de zon nog toen ik later weer thuis was, ook een enkel buitje maar dat stelde weinig voor, zal ik dan toch maar gaan. Om half één kon ik de verleiding niet weerstaan en heb me omgekleed en ben van start gegaan. Ik wist dat mijn vriendin in Zwaag zou zijn, dus dan rijd ik daar even naar toe was mijn eerste gedachte. Onderweg langs de A7 ter hoogte van Twisk zag ik de lucht hard verslechteren, zal ik toch doorgaan, even een foto maken van de situatie zoals het nu op mij overkwam, zon, donkere luchten en een nat wegdek, kan een leuk plaatje worden. Stoppen, fototoestel in de aanslag en afdrukken, daarna weer verder of zal ik bij het viaduct omkeren. Het werd het laatste mede doordat ik weer een lekke band had, linksvoor, de snelheid was er niet meer in te krijgen en dan weet ik ondertussen dat het wel weer zo laat zal zijn. Thuis gekomen heb ik de beide voorbanden verwisseld door een paar nieuwe Vredestein HPV, volgens de kenners minder snel maar voor de winter zal ik dit stel maar uit proberen in de hoop dat ik minder lek zal rijden. Het stel wat eraf is gehaald wil ik nog niet weg doen, het loopvlak voelt nog redelijk alleen zitten er nogal wat “verminkingen” in van scherpe steentjes enz. en die rommel blijft met de natte wegdekken van de laatste tijd extra gemakkelijk plakken. Het werd een erg summier rondje van ruim 30 km, nog nooit zo kort onderweg geweest, eigenlijk niet de moeite om je voor te verkleden. ( De foto links is dezelfde, maar bewerkt)

Eén op negen, zonder benzine.

Het ging bijna mis met het één, en helemaal mis met het ander, ik zal proberen uit te leggen wat er allemaal bijna en helemaal mis ging vandaag. Ik reed vandaag 1 op 9, elke auto gebruiker, die voor eigen rekening zijn of haar kilometers maakt, weet wat dat wil zeggen, 1 liter benzine op 9 km verbruiken, bij mij was het ook 1 op 9 maar dan met lekke banden. Van start voor een vrije ronde, dus zonder verplichte adressen, en dan nauwelijks 9 km van huis al tot de conclusie komen dat er iets mis was omdat de bocht slecht liep en de snelheid maar moeilijk omhoog was te krijgen. Inderdaad het was linksvoor mis, dus de fiets op zijn kant in het gras en de band vervangen en de buitenband controleren op de oorzaak, inderdaad een klein scherp stukje steen wat aan de binnenzijde ook voelbaar was, dit verwijderen en na wat routine handelingen kon ik weer verder en reed het weer voortreffelijk. Dat was net na Opperdoes, vanaf de “herstelplaats” door Medemblik langs de dijk naar Onderdijk en daar ging het bijna echt mis, bij de enige winkel/supermarkt in het dorp stond een vrachtwagen zijn winkelvoorraad te lossen met een aantal rolcontainers zoals je zo vaak ziet bij de bevoorrading van een winkel. Uit veiligheid druk ik flink op de claxon, veronderstel dat de chauffeur net achter de wagen vandaan zou komen met een volle container, maar de schrik schoot er helemaal in toen ik in een fractie van een seconde in de remmen moest omdat er vanaf de winkelzijde een container met lege bakjes aan kwam rollen zonder begeleiding, de chauffeur had de “kar” een duw gegeven in de richting van de laadklep om hem daar naar binnen te kunnen halen maar gelukkig hoorde hij de claxon en kon hem nog grijpen voordat ik er bovenop zou “knallen” , het scheelde echt geen 5 cm meer. De man was zeer enthousiast over het gebeuren, “Wat was ik er snel bij, zag je dat”, of ik dat zag “zak” ,dacht ik. Weer opgang komen ging niet helemaal vanzelf en wederom was ik lek, nu rechtsvoor, of dat kwam door het harde remmen waardoor er een scherp voorwerp door de band heen is gedrukt weet ik niet maar op dat moment was ik net 18 km van huis, vandaar dat ik 1 op 9 reed op dat moment. Gelukkig ging de rest van de rit “redelijk” goed, nou ja, in Obdam werd het fietspad geblokkeerd met grof materiaal en zag ik dat de GPS al enige kilometers geen batterijvoeding meer kreeg. Het eerste kon worden opgelost door er voorzicht over een paar rijplaten omheen te rijden en het andere kon worden opgelost door weer een paar verse batterijen te plaatsen en zo kwam ik toch nog weer heel en behouden thuis na 72 km.